Μια μεγάλη σφαίρα φωτεινή ήρθε πάνω από την Γη…
Άρχισε να εκφράζεται με ακτίνες που έπεφταν σαν Ήλιος πάνω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη και αυτές οι ακτίνες δημιουργούσαν γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων…Ένα τεράστιο φωτεινό δίκτυο μας κάλυψε…
Και με μιας όλοι κοιταχτήκαμε στα μάτια…
Ήταν σαν να γίναμε όλοι πάλι μωρά…Αδιαίρετα και ασυνείδητα…
Ένιωσα μέσα μου αυτήν την ανάγκη που εκφράζεται από όλους τους ανθρώπους στην Γη…Να ξαναρχίσουμε από την Αρχή…
Να μάθουμε, αυτό που δεν μας έμαθε κανείς στον κόσμο, ούτε καν οι γονείς μας!
Το μωρό εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς να ξέρει...
όταν δυσαρεστείται, όταν πεινάει, όταν πονάει, νιώθει κάτι μέσα του, αλλά δεν ξέρει τι...
Το εκφράζει με το κλάμα, το οποίο, ανάλογα με το πως νιώθει, διαφοροποιείται κιόλας...
Αλλιώς κλαίει όταν πεινάει, αλλιώς όταν πονάει, αλλιώς όταν θυμώνει...
Επειδή δεν έχει λογική, δεν ξέρει τι είναι αυτό που νιώθει, δεν έχει καμία πιθανότητα να ξέρει ότι είναι θυμωμένο, ότι θέλει συντροφιά, ότι πεινάει, ότι πονάει...Δεν βιώνει συναισθήματα, αλλά εκφράζει συναισθήματα με τον τρόπο που μπορεί...
Οι γονείς μαθαίνουν να αποκρυπτογραφούν το κλάμα του και να καλύπτουν τις συναισθηματικές ή πρακτικές του ανάγκες. Και οι περισσότεροι καλύπτουν πρακτικές ανάγκες περισσότερο και όχι συσναισθηματικές, γιατί και οι ίδιοι δεν ξέρουν να νιώσουν τα συναισθήματα τους, πόσο μάλλον ενός άλλου ανθρώπου, ακόμα κι αν είναι το παιδί τους!
Σ' αυτό το διάστημα το εκπαιδεύουν να ικανοποιείται μόνο με την κάλυψη πρακτικών αναγκών και αυτό το στάδιο ολοκληρώνεται μέχρι τα επτά τους χρόνια. Οι γονείς δένονται με το παιδί τους μόνο πρακτικά...Και από εκεί και πέρα την συνέχεια την γνωρίζετε όλοι, λίγο-πολύ!
Όταν ο νέος άνθρωπος φτάσει στην ηλικία ωριμότητας, που στην προκειμένη περίπτωση αφορά μόνο το νοητικό του και φυσικό του επίπεδο, το συναισθηματικό πεδίο είναι το ίδιο ανεπεξέργαστο, όπως όταν ήταν μωρό.
Κλαίει αλλά δεν ξέρει γιατί...Δεν έχει μάθει να ζει με τα συναισθήματά του, γιατί τώρα αυτά έχουν γίνει πρακτικές ανάγκες και έτσι φτάνει στο σημείο να προσπαθεί να καλύψει αυτές, για να νιώσει κάποια μορφή ικανοποίησης. Την θλίψη σαν συναίσθημα πχ. δεν μπορεί να την αναγνωρίσει σαν δικό του, αλλά την αποδίδει σε κάποια πρακτική ανάγκη που δεν καλύπτεται...
Το να μαθαίνεις έναν άνθρωπο να νιώθει τα συναισθήματά του και να τα εκφράζει, είναι σαν να μεγαλώνεις ένα μωρό, αλλά ένα μωρό που έχει και την λογική πια και μπορεί να κατανοήσει τι κάνεις όταν το αγκαλιάζεις την στιγμή που κλαίει...
Το κάνεις να αντιλαμβάνεται ότι μπορείς να του καλύψεις συναισθηματικές ανάγκες και όχι μόνο πρακτικές ανάγκες.
Και αυτό είναι πρωτόγνωρο για το μωρό-ενήλικα...
Μαθαίνει σιγά σιγά να αποδέχεται τα συναισθήματά του...Τον θυμό του, τον πόνο του, τον φόβο του, την λύπη του, την ζήλεια του, την δυσαρέσκειά του, την στιγμή που προκύπτει, γιατί υπάρχει κάποιος που γνωρίζει αυτόν τον τομέα συναισθημάτων και μπορεί να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην ωρίμανσή του.
Μόνο που το μαθαίνει μέσα στην Αγάπη και την μη κριτική...Και αυτό είναι το σημαντικό για την συναισθηματική του ασφάλεια.
Μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να έχει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για να λάβει αγάπη και αποδοχή.
Μαθαίνει να είναι πιο ειλικρινής με τις αληθινές του ανάγκες και να είναι και πιο ειλικρινής με τους άλλους.
Ναι, λοιπόν, το να νιώθεις είναι το πιο σημαντικό πράγμα...Μα ακόμα σημαντικότερο είναι να νιώθεις ότι όλοι αυτοί οι "δαίμονες" που φοβάσαι, δεν είναι παρά εκείνα τα τραυματισμένα συναισθήματα που δεν είχες αναγνωρίσει σαν δικά σου, γιατί απλά δεν ήξερες πως υπάρχουν...Δεν ήξερες πως νιώθεις και γιατί κλαις, αφού όλες οι πρακτικές σου ανάγκες είχαν σχεδόν καλυφτεί...
Υπάρχουν άνθρωποι, που στην ώριμη ηλικία τους δεν έχουν χύσει ούτε ένα δάκρυ...
Ξέχασαν τον βρεφικό τρόπο έκφρασης συναισθημάτων και ντρέπονται πια να κλάψουν, γιατί ακόμα και όταν, τις σπάνιες φορές, έχουν την ανάγκη να κλάψουν, νιώθουν χαζοί...Έτσι ψάχνουν ένα κάτι για να δικαιολογήσουν αυτό το δάκρυ...Και είναι σίγουρο ότι δικαιολογίες βρίσκουν πολλές για να το κάνουν...Ο φυσικός κόσμος τους δίνει πολλές δικαιολογίες...
Το να νιώθεις είναι το πιο σημαντικό πράγμα για να Είσαι Άνθρωπος...
Το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναπτύσσεις την Λογική σου και να έχεις πάντα τα επιχειρήματα που χρειάζεσαι για να είσαι ολοένα και πιο συνειδητός στον Εαυτό σου.
Ήρθε στο Όραμά μου μια Συμπαντική Μορφή Αγάπης και Ενότητας, για να μας οδηγήσει ξανά στην Αθωότητα…
Να μας μάθει πάλι από την Αρχή τι είναι ο Άνθρωπος!
Πέρα από δογματικές φιγούρες θεού, πέρα από εντολές και καταχρήσεις, πέρα από πίστεις δυσανάλογα τραγικές, γι’ αυτό που εκφράζουν…την Αγάπη! Τάχα…
Είδα οργισμένους ρασοφόρους! Μα αυτήν την φορά δεν τους πιστέψαμε…
Το βλέμμα όλων μας είχε γεμίσει Αγάπη και Θεό…
Ήταν η ευκαιρία μας αυτήν την φορά…Έτσι ένιωσα!
Και στο Όραμά μου ήταν σαν να το ένιωθαν όλοι οι άνθρωποι μαζί…
Μπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή Σε Παρακαλώ?
