Να μπορεί δηλαδή η συνειδητότητά του να αντιλαμβάνεται την Φύση του άλλου, διατηρώντας την ακεραιότητά της…
Αυτή ήταν και μια σημαντική δοκιμασία του μαθητή, κατά την περίοδο που με την θέληση του εισχωρούσε στα Μυητικά δρώμενα των Αρχαίων Μυστηρίων…
Έχει να κάνει με τα κέντρα διόρασης (6ο) και διακοής (5ο)…
Αυτές οι ποιότητες ξεχάστηκαν…Θάφτηκαν μέσα στο ασυνείδητο του ανθρώπου και μέσα από μυητικές διαδικασίες, ο Μύστης προσπαθούσε να τις επαναφέρει στην αρχική τους λειτουργία…Δεν τα κατάφερναν όλοι!
Η Τέχνη της Μύησης έχει αφυπνιστικό χαρακτήρα…
Να επαναδραστηριοποιήσει εκείνες τις ιδιότητες μέσα στον άνθρωπο, που ξέχασε, τις άφησε μέσα από την πάροδο του χρόνου, σε λανθάνουσα μορφή…και στην συνέχεια τις έχτισε με την πλάνη μέσα στο ασυνείδητο του, περιορίζοντας την συνείδησή του σ’ αυτό που φαινομενικά αντιλαμβάνεται το «εγώ» του…
Κάποτε όλα αυτά ήταν μυστικά…
Σήμερα, αντιλαμβανόμαστε, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει πια, χωρίς αυτήν την γνώση…την δική του αρχέγονη γνώση!
Οτιδήποτε στην Ζωή έχει αξία, είναι αυτό που χρόνια τώρα έχει υποτιμήσει η ανθρωπότητα…Την Τέχνη της Ενότητας!
Ακόμα η κατάσταση της Ενότητας φαίνεται να εκφράζεται με την ίδια ανωριμότητα, που εκφραζόταν και πριν χρόνια…Έτσι οι μάχες που κάνουν οι άνθρωποι δεν έχουν συνεργατικό χαρακτήρα, δεν διακατέχονται από το ομαδικό Πνεύμα της Αγάπης, δεν έχουν καμία Ενσυναίσθηση, παρά μόνο όταν βιώνει κανείς ίδιες καταστάσεις καταπίεσης, ιδίως σε περιόδους απειλής.
Ο καθένας σήμερα εξακολουθεί και πολεμά γι’ αυτό που χάνει και θέλει να το υπερασπίσει…Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο θέλει παρέα και τους άλλους, όχι γιατί συναισθάνεται την Ενότητα, αλλά γιατί δεν μπορεί να πολεμά μόνος του γι’ αυτά που χάνει…θέλει και τους άλλους μαζί του.
Φτάνει μόνο μια στιγμή που θα κερδίσει αυτό που θέλει, για να εγκαταλείψει την μάχη και τους συντρόφους του…
Χρόνια τώρα αυτό γίνεται…
Γιατί η Ενσυναίσθηση είναι σε λανθάνουσα κατάσταση…Και όταν δεν υπάρχει αφυπνισμένη αυτή η ποιότητα, το «άδειασμα» δεν συμβαίνει στα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά μέσα στον ίδιο τον Εαυτό μας.
Δεν χάνει κανείς το σπίτι του, τον μισθό του, την εργασία του, την περιουσία του…αντίθετα με όλα αυτά, το κυριότερο που έχει χάσει είναι τον Εαυτό του.
Κερδίζουν-χάνουν οι άνθρωποι…Κάνουν πολέμους για τον θεό τους, την χώρα τους, τα σπίτια τους, την περιουσία τους, τα δεδομένα τους…
Κάποτε κερδίζουν, κάποτε χάνουν…περιοδικά συμβαίνουν όλα τα φαινόμενα…
Υπερασπίζονται όσα δεν τους ανήκουν αληθινά και αφήνουν εκτεθειμένο στις αιώνιες σκεπτομορφές του μαζικού διαχωρισμού, αυτό που τους ανήκει…
Είναι η Φύση του Υλικού κόσμου έτσι δημιουργημένη, που ευνοεί πολύ τον διαχωρισμό, ώστε να βγαίνει η απειλή μέσα στην ζωή, ολοένα και πιο νικητής και οι άνθρωποι ολοένα και πιο νικημένοι…
Πολλές ασθένειες πια έχει να αντιμετωπίσει η ιατρική…Ολοένα και πιο ανθεκτικοί ιοί , ολοένα και πιο επίμονες μολύνσεις του ανθρώπινου οργανισμού, ολοένα και πιο μεγάλες ασυμβατότητες μεταξύ Ζωής και ανθρώπου…
Φαίνεται πια ότι η απειλή δεν είναι όσα χάνουμε, αλλά όσα νομίζουμε ότι κερδίσαμε, χρόνια τώρα…Με την αξία μας κερδίσαμε την ασθένεια…Με την αξία μας φροντίσαμε για τον επιούσιο, με την αξία μας επιβάλαμε την θρησκεία μας, με την αξία μας κατακτήσαμε μερικά μέτρα γης…Πολεμήσαμε γι’ αυτά, κουραστήκαμε, μαζέψαμε περιουσίες για το μέλλον, μαζέψαμε τροφή και χρήμα σε περιόδους πολέμου, έτσι για να έχουμε, μαζέψαμε αξίες τόσες, που δεν αντέχει το βάρος τους πια η Γη…
Όλα με την αξία μας τα κάναμε…τα περιφρουρήσαμε, τα προστατέψαμε, τα φροντίσαμε, μέσα στην Ζωή μας…
Και τότε?
Αν αυτά ήταν όλα αληθινά, γιατί ο άνθρωπος είναι τελικά ο μόνος χαμένος της Ζωής?
Εδώ και πολλά χρόνια…
Ίσως τελικά πιστέψαμε σε λάθος θεό…
Πιστέψαμε πολύ εύκολα στον θεό, μα μισήσαμε πολύ πιο εύκολα τον Άνθρωπο…
Ασυνείδητα δεν πιστεύουμε σε κανέναν από τους δύο…
Ίσως γιατί μεταξύ των δύο, επιτρέψαμε να μεσολαβήσει μια αξία, που αντί να καρποφορεί, μας ρήμαξε…
Η αξία της ματαιότητας και του εφήμερου…
Και όταν ήρθε η ώρα να επιλέξουμε, δεν είχαμε άλλες επιλογές εκτός από αυτά τα δύο…
Κάποιοι λένε ότι σήμερα η μάχη δεν είναι όπως κάποτε…
Είναι πιο συνειδητή, πιο ομαδική, πιο αυθεντική…
Κι όμως…
Πάλι για τα ίδια δικαιώματα γίνεται, που σημαίνει ότι χάνουμε αυτό που πριν χρόνια είχαμε κατακτήσει…
Αν η αλλαγή δεν προκύψει στις Ποιότητες και τις Αρετές που υπάρχουν μέσα στον Άνθρωπο, ο πόλεμος πάντα θα διεκδικεί και θα παραχωρεί ταυτόχρονα άνισες αναλογίες…
Χρήμα έναντι Ψυχής…
Και αυτό δεν παλεύεται πια!
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς έντονα ενορατικός για να το διακρίνει…
Αρκεί να μπορεί να διακρίνει τον «Καιρό» του Θεού….
Το ρεύμα μπορεί να γίνει επικίνδυνο, όταν «προσκυνάς τον «γλόμπο», νομίζοντας ότι αυτός είναι που σου δίνει φως…
