"Κοινωνικές" μάχες, μαχες αναμεσα στο φως και το σκοτάδι;

[Δεκατριούλης]

αναρωτιέμαι αν οι "μάχες" που δίνονται στο δρόμο αξίζει να είναι κομμάτι μου/μας.
την τελευταία περίοδο τη θεώρηση ότι οι κοινωνικοί αγώνες, η αλληλεγγύη στους απελπισμένους, ο αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία, συνδέονται αμεσα με τον εσωτερικό δρόμο προς το φως την αποδεχόμουν.
ότι είναι κομμάτι της ευρύτερης μάχης ανάμεσα στους σκοτεινούς και τους φωτεινούς, της εξουσίας και της ελευθερίας.

ένα χθεσινό κειμενο της βάσως με εβαλε σε σκέψεις.
η χαρά που πήρα την τετάρτη που δεν πήγα στο σύνταγμα παρότι οι φίλοι μου ήταν εκεί επίσης.
η αποδοχη και υπέρβαση της σύγκρουσης είναι ίσως ο πρώτος στόχος;
το προχώρημα πέρα από αυτή;

η επιστροφή ίσως αργότερα που θα είναι ξεκάθαρα;

υστ: ισως το κειμενο να μην είναι στην σωστή θεματολογία, συγχωρεστε με

[Θοδωράκος]

Για μένα, αυτές οι "μάχες" δεν είναι, παρά έκφραση του πολωμένου κόσμου εντός μας. Έχουμε μάθει, έχουμε ανάγκη να χωρίζουμε τον κόσμο σε "καλούς" και "κακούς", έχουμε ανάγκη να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε στο ένα στρατόπεδο και πολεμάμε το άλλο. Είναι η επιβεβαίωση, είναι η ένταση που δημιουργείται, είναι το μαζικό συναίσθημα, είναι πολλά που δημιουργούν το αίσθημα της ευχαρίστησης, όταν μετέχεις σε αυτά.

Όμως δεν πιστεύω ότι υπάρχει παραλληλισμός μεταξύ των "μαχών του δρόμου" και της "μάχης του φωτός με το σκοτάδι", παρά μόνο σε αυτό: και τα δύο πηγάζουν από τον διχασμό και την πόλωση.

Το φως δεν πολεμάει το σκοτάδι, δεν είδα ποτέ κάποιον πόλεμο όταν άνοιξα το φως στο δωμάτιό μου. Απλά φωτίστηκε! Δεν είναι εχθροί, για μένα το σκοτάδι δεν υπάρχει καν - είναι απλά η απουσία του φωτός! Και το σέβομαι, καθώς έχει και αυτό την λειτουργία του, λειτουργία που εγώ του ζήτησα να επιτελέσει στην ζωή μου.

Εγώ πιστεύω ότι η όποια "επανάσταση", ξεκινά από τις καρδιές των ανθρώπων. Το πολιτικό σκηνικό δεν είναι, παρά μία έκφραση του υποσυνείδητου των ανθρώπων, σε μεγάλη κλίμακα. Όσο κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, ο διχασμός, η ανάγκη για έλεγχο, κυριαρχία και υλικά αποκτήματα, τόσο το σύστημα θα είναι σκληρό, αχάριστο και απάνθρωπο, και θα εξυπηρετεί μικροσυμφέροντα, διαφθορές και όλα αυτά που βλέπουμε να εξελίσσονται. Και αυτό θα συμβαίνει όποιο κόμμα και εάν κυβερνά, όποια παράταξη, όποιο πολίτευμα και εάν έχουμε.

Έχω πάει σε πορείες. Θυμάμαι την τελευταία φορά, που αισθανόμουν σαν γίδι στο μαντρί. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να ευχαριστιούνται που "πράττουν ηρωικά", αλλά εμένα κάτι τέτοιο δεν με γέμιζε. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω, ειδικά όταν ξεκίνησαν οι φωτιές και τα χημικά. Φοβόμουν το πλήθος, την μάζα, όλο αυτό το μαζικό συναίσθημα που υπήρχε εκεί.

Κατάλαβα ότι ο δρόμος μου δεν είναι αυτός. Άλλωστε, έχω χάσει κάθε πίστη στην πολιτική.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Συμφωνώ με τον Θοδωρή και εγώ
και εγώ δεν πηγαίνω σε πορίες και γενικά η μάζα μου δίνει την εντύπωση οτι θεωρεί πώς κάνει το υπέρτατο με το να κάνει πορίες ,να καίει και να κταστρέφει και νομίζουν οτι οκ έκαναν το χρεός τους ως πολίτες
αλλά εγώ πάλι νιώθω πώς δεν αλλάζει κάτι
βλέπω τους ανθρώπους να επαναπάυονται σε αυτό μόνο ενώ ο καθένας μας πρέπει να κάνει άλλου είδους αλλαγή ,αυτή που ξεκινάει πρώτα από μέσα μας.

[Alexandros]

αναρωτιέμαι αν οι "μάχες" που δίνονται στο δρόμο αξίζει να είναι κομμάτι μου/μας.
την τελευταία περίοδο τη θεώρηση ότι οι κοινωνικοί αγώνες, η αλληλεγγύη στους απελπισμένους, ο αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία

Χωρίς να θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο καζάνι νομίζω ότι καθένας που κατεβαίνει στο δρόμο δε κατεβαίνει για τον διπλανό του που αδικείτε αλλά για τον εαυτό του.
Νιώθει ότι τον αδίκησαν προσωπικά και βγαίνει να διεκδικήσει το δίκιο του.
Δίπλα του έχει και άλλους που νιώθουν το ίδιο.
Δεν υπάρχει αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών αλλά προσωρινή ομαδοποίηση.
Αν κάποιος από αυτούς κερδίσει το joker από την επόμενη μέρα δε θα ξανακατέβει στις διαδηλώσεις.

Το γιατί νιώθει κανείς όμως ότι στερείτε την ελευθερία του και ότι αδικείτε είναι ένα πράγμα που έχει να κάνει με τον εσωτερισμό μας και τις εκπτώσεις που έχουμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια με τον εαυτό μας.
Το αποτέλεσμα αυτής της μακροχρόνιας προσωπικής μας αδιαφορίας για το Είναι μας έφερε αυτή την εικόνα της απαξίωσης και της αδικίας.

Όταν αδιαφορείς, δε τρέφεις και δεν προσέχεις την Ουσία σου μια μέρα θα είσαι μαζί με όλους τους άλλους αδικημένος και φυλακισμένος σε αυτό που έκανες πρώτος από όλους στον εαυτό σου.

Η προέκταση του έχει σαφώς και την πολιτικοκοινωνική του έκφραση.

Είναι σαν την εκδήλωση της αρρώστιας στο σώμα.
Και για να για να το γιατρέψεις το σώμα αποτελεσματικά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις την αιτία που το δημιούργησε.
Όσο πολεμάς το αποτέλεσμα το πρόβλημα θα εκδηλώνετε συνέχεια.

Την συνέχεια την έγραψε και ο Θοδωρής… πόλωση… εμείς και οι άλλοι… οι κακοί και οι καλοί…
…και ο κακός που πολεμάμε είναι αυτός που θρέψαμε πρώτα μέσα μας αδιαφορώντας για την Ουσία μας!

[Vasoula]

το κείμενο μου στο οποίο αναφέρεται ο Παναγιώτης, είναι αυτό

Εισπνέω Φως, εκπνέω Φως...

Στο εξής μόνο γεγονότα μάχης θα συμβαίνουν...Πως αλλιώς η ανθρωπότητα, οι λαοί, ο κάθε άνθρωπος, θα φτάσουμε στο σημείο 0, με ακέραιο τρόπο?

Το σημείο 0 είναι μια ευκαιρία για όλους...

...Όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν μέσα στην καταπίεση, έφεραν και τον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο πολλές φορές τούμπα...
μια ο ένας, μια ο άλλος...Κανένας δεν ήταν μόνο το ένα, ή μόνο το άλλο...
Βασάνισαν και βασανίστηκαν, πολέμησαν και πολεμήθηκαν, εξαπάτησαν και εξαπατήθηκαν...Οι μεν και οι δε...
Τώρα βλέπουμε ότι ο ένας έχει δίκιο, ο άλλος άδικο...Αύριο μπορεί να συμβεί το ανάποδο...Αυτός είναι ο κόσμος που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ!

Αυτοί που τώρα κυβερνούν, ένα μεγάλος μέρος από αυτούς, ήταν οι επαναστάτες της Χούντας, οι ήρωες του Πολυτεχνείου...

Βλέπεις το σκοτάδι είναι κολλητικό...Γι' αυτό ας μην του χαλαλίσουμε καμία ανάσα μας, καμία μάχη μας, καμία πράξη ανδρείας...
Γιατί αυτό θέλει...Τους μεν και τους δε...τους "γυρνοβολάει" με έναν αναίσχυντο τρόπο, παθιασμένο και διψασμένο για εξουσία...

Όσοι μπορούμε ας νιώσουμε τον Θεό και στους δύο...Ας ενώσουμε εμείς μέσα μας, αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανένας από τους δύο...

Η μειονότητα των Ανθρώπων, εδώ και χιλιάδες χρόνια, μπορεί να φαίνεται ότι ηττήθηκε, αλλά ο Νικητής της Ζωής δεν είναι τα ανθρωπάκια που φωνάζουν για ελευθερία και κερδίζουν "ψωμί, παιδεία και ελευθερία", αλλά αυτοί οι Άνθρωποι που είναι πραγματικά Ελεύθερες Ψυχές, χωρίς να αναγκαστούν να κάνουν ούτε μία μάχη με το σκοτάδι...

Η δική τους προετοιμασία δεν ήταν για να παλέψουν με το σκοτάδι, αλλά για να μην του επιτρέψουν να αγγίξει ούτε ένα μόριο της Ύπαρξής τους.

Εισπνέω Φως, εκπνέω Φως...Αυτήν την αέναη κίνηση, την απλή, μπορεί τα φαινόμενα να την καταδείχνουν σαν ηττοπαθή, αλλά ο Άνθρωπος δεν εξαρτάται από φαινόμενα...Έχει προχωρήσει τον Δρόμο του, ώστε μέσα του να εκφράζεται η Συμπαντική Συνειδητότητα...
και ό,τι εκφράζεται μέσα στον Άνθρωπο, δεν μπορεί να νικηθεί ποτέ, από τους ανθρώπους.

Οτιδήποτε άλλο είναι φαινόμενα των καιρών για τους μεν και τους δε, που αλλάζουν ταχύτατα θέση, μέσα στην ασυνειδησία τους...

Και αν πει κανείς, μα να αφήσουμε τα πράγματα χωρίς μάχη?

Εδώ και χιλιάδες χρόνια έγιναν και γίνονται μάχες, ασυνείδητες...Για τα δικαιώματα τάχα των ανθρώπων...Για την καλυτέρευση της ζωής τους τάχα...Δεν είδαμε όμως καμία ευημερία, καμία Αγάπη, καμία ενότητα...ούτε από τους μεν που πολεμούσαν για τα δικαιώματά τους, ούτε από τους δε που αντιστέκονταν...Είδαμε μόνο έναν καταπιεστικό καταναλωτισμό να παίρνει την θέση των δικαιωμάτων και της καλύτερης ζωής και της ευημερίας...Πεινασμένοι-χορτάτοι η πόλωση εκφρασμενη μέσα στο κάθε τι, που δεν περιείχε Αγάπη!
Όπως έξω μας όμως, έτσι και μέσα μας...

Η υποδούλωση έχει δύο πρόσωπα, μόνο που οι άνθρωποι έβλεπαν τόσα χρόνια μόνο το ένα...
Ε, τώρα ήρθε ο καιρός να δουν και τα δύο...
Αν τα καταφέρουν, ίσως να μπορέσουν να πάρουν την ανηφόρα για τον Θεό... Να ανέβουν με σταθερά βήματα την "σκάλα" της Συνειδητής τους Ύπαρξης.


Το σκοτάδι θα βρίσκει διαρκώς λιγότερους να κάνουν μάχες για τα δικαιώματα τους, αν ο καθένας μας νιώσει εσωτερικά την Ελευθερία του, από αυτό που θεωρητικά τον καταπιέζει…

Το Φως μας δείχνει τι χρειάζεται να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ…
Το σκοτάδι μας δείχνει τι χρειάζεται να πολεμήσουμε…
Η απόφαση δική μας…
Εισπνέω Φως εκπνέω Φως ή
Εισπνέω Φως και εκπνέω Σκοτάδι?

Δεν έχουμε πόλεμο μεταξύ σκοτεινών και φωτεινών, Παναγιώτη μου, γιατί ο καθένας μέσα του τους κουβαλάει και τους δύο...

Μην ακούς τους καλούς, μα μήτε τους κακούς...Η καταπίεση ξεκινά από μέσα μας...

Και όσοι πάλεψαν για τον μισθό τους και την σύνταξή τους κάποτε, αυτοί σήμερα μας άφησαν δάνεια...Δεν μας κορόιδεψε κανείς, άπλά δεν κοιταξε στο σωστό μέρος να κάνει τον πόλεμο και τον γύρισε στον συνάνθρωπο του...
Και εγώ έχω αποφασίσει πως δεν θέλω να αφήσω τίποτα στα παιδιά μου...Τίποτα λιγότερο από τον Θεό και την Ελευθερία μέσα τους...Γι' αυτά δεν χρειάζεται να πολεμήσουμε κάτι άλλο, εκτός από τον εαυτό μας που βολεύεται με την εξωτερική καταπίεση...του πολιτικού, του θεού, του δανειστή, της τράπεζας...Ου ου ου ξέρεις πόσοι καταπιεστές υπάρχουν? χρόνια τώρα οι ίδιοι γμτ.

Ο Αλεξ έχει δίκιο
η μόνη αλήθεια

Δεν υπάρχει αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών αλλά προσωρινή ομαδοποίηση.
Αν κάποιος από αυτούς κερδίσει το joker από την επόμενη μέρα δε θα ξανακατέβει στις διαδηλώσεις

Θάρρος είναι, για την σημερινή εποχή, να μην έχεις κερδίσει το τζόκερ και παρ' όλα αυτά να μην κατεβαίνεις στις διαδηλώσεις, αλλά να πετάξεις την μάζα από΄μέσα σου!

Αυτό είναι σήμερα το Θάρρος!

[Θοδωράκος]

Θάρρος είναι, για την σημερινή εποχή, να μην έχεις κερδίσει το τζόκερ και παρ' όλα αυτά να μην κατεβαίνεις στις διαδηλώσεις, αλλά να πετάξεις την μάζα από΄μέσα σου!

[Sofoula]

Είναι αυτό το κομμάτι που αναφέρθηκε και σήμερα... Οι εξουσιαστικές μορφές είναι 2... Η μία έξω από μας και η άλλη μέσα μας... Για όσα μας επιβάλλουν, για όσα μας στερούν, για όσα δεν μας αρέσουν και νιώθουμε πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε...

Πολεμάμε τους έξω, που φαίνονται... Και τι δημιούργησε αυτό? Φανατισμένους ιδεαλιστές, απόλυτους ανθρώπους που ασκούν ξανά και ξανά έναν πόλεμο. Αν αυτή η κατάσταση, που έχει γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν, είχε κάποιο πραγματικό αποτέλεσμα, θα έλεγα πως αξίζει, σαν αγώνας. Όμως η ιστορία δείχνει άλλα, ότι οι καταπιεζόμενοι γίνονται ίδιοι οι καταπιεστές, με την πρώτη ευκαιρία... Και άλλωστε, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους? Που θα προβάλουμε τον δικό μας διαχωρισμό, τον δικό μας πόλεμο, την δική μας έλλειψη εαυτού, όταν δεν θα υπάρχει κανένας άλλος έξω από μας?

Η επανάσταση δεν μπορεί να προκύψει μόνο εξωτερικά. Γίνεται όλο και πιο φανερό πως δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, όμως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο σου, αλλάζοντας τον εαυτό σου, ακυρώνοντας προγραμματισμούς, απορρίπτοντας πρότυπα, ελευθερώνοντας συναισθήματα και ότι άλλο μπορεί να περιέχει η εσωτερική εργασία.

[Ταρούλα]

[Ελενα Κ.]

Το σκοτάδι θα βρίσκει διαρκώς λιγότερους να κάνουν μάχες για τα δικαιώματα τους, αν ο καθένας μας νιώσει εσωτερικά την Ελευθερία του, από αυτό που θεωρητικά τον καταπιέζει…

Το Φως μας δείχνει τι χρειάζεται να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ…
Το σκοτάδι μας δείχνει τι χρειάζεται να πολεμήσουμε…
Η απόφαση δική μας…
Εισπνέω Φως εκπνέω Φως ή
Εισπνέω Φως και εκπνέω Σκοτάδι?

Εισπνεω Φως εκπνεω Φως ποσο λυτρωτικο, οταν δεν αφηνομαστε να μας παρασυρει το μαζικο σκοταδι... Ας επικεντρωθουμε στη Δυναμη του Φωτος που μας δειχνει σταθερα να εγκαταλειψουμε ο,τι μας κρατα δεσμιους στη φυλακη που μονοι μας ανοιξαμε και κραταμε και το κλειδι με ψευτοπερηφανια για να λεμε πως παντα φταιει καποιος αλλος περα απο μας... Αναληψη Ευθυνης του Εαυτου χρειαζεται, Εγρηγορση και Σταθεροτητα στην Αποφαση που μονο εμεις μπορουμε να παρουμε για εμας

[AMALIA]

[Δεκατριούλης]

δουλεύω σε έναν απο τους φορείς του δημοσίου που υπήρχε πιθανότητα (και υπάρχει) να απολυθεί κόσμος,
κάποια από τα σχόλια σας μου έγιναν για πρώτη φορά τόσο έντονο βίωμα,
ήρθαν ίσως σε κατάλληλη στιγμή,

υπήρχε άπειρος φόβος στους ανθρώπους, απειρες χωρίς λόγο συγκρούσεις στην κατάληψη-απεργία,
συνομίλησα με κάποιους από αυτούς που χαρακτηρίστηκαν "ρουφιάνοι'' της διοίκησης,
είδα πολύ ξεκάθαρα τα σκοτάδια τους/μου που αντιπάλευαν συνέχεια με το φως τους/μου και είδα με πρωτόγνωρη μεγάλη συμπάθεια τους δαιμονές τους/μου, τα σκοταδια τους/μου.
δεν ηθελα να συγκρουστώ με κανέναν.

όταν σήμερα ¨"χάσαμε" στη γενική συνέλευση και σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις,
έφυγα με ένα τεράστιο χαμόγελο και την αίσθηση ότι γίνεται αυτό που πρεπει να γίνεται την κάθε στιγμή,
πόσο όμορφο είναι αυτό

[Vasoula]

αχ Παναγιώτη μου!

το ραδιόφωνο σήμερα το πρωί αποσυντονίστηκε από τον σταθμό που το έχω μόνιμα για να παίζει...

Ξύπνησα λοιπόν με μια τσιριχτή φωνή να ουρλιάζει...

"η νεολαία, να έρθει μαζί μας, στις μάχες των πατέρων τους, αντί να κάθεται στα καφενεία"


αυτό το "μάχες των πατέρων τους" μου κάθισε...Να τους πει κάποιος ότι αυτές οι μάχες των πατέρων τους είναι που έφτασαν την Ελλάδα σ' αυτά τα χάλια?

μπαααα, δεν έχει νόήμα...

[Sofoula]

Εχουμε αποπροσανατολιστει, αφου εκπαιδευτικαμε σε λαθος κατευθυνση... Αυτη η εκπαιδευση μας εχει βαλει τον εναν εναντια στον αλλο... Ομως θα επρεπε να ειναι ο καθενας εναντια στις εντολες, τα προτυπα, τους προγραμματισμους και την εσωτερικη καταπιεση.
Μια αλλαγη οπτικης...

[Valia]

παντα φταιει καποιος αλλος περα απο μας... Αναληψη Ευθυνης του Εαυτου χρειαζεται, Εγρηγορση και Σταθεροτητα στην Αποφαση που μονο εμεις μπορουμε να παρουμε για εμας

μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω αυτό, γιατί πάντα είναι πολύ πιο εύκολο να υπάρχει ένας στόχος έξω από σένα κατά τον οποίο βάλλεις, όταν όμως τελικά δεις και αποειδείς, αναγκαστικά στρέφεσαι στον εαυτό σου... και εκεί είναι όλο το παιχνίδι