ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΑΣΠΙΔΑ...

[Vasoula]

Αν μπορούσαμε να δεχθούμε τον «θάνατο» σαν αλλαγή μιας κατάστασης στο «Είναι» μας, η αλλαγή θα ερχόταν με πνευματικές ταχύτητες να μας ωριμάζει, να μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά στον Εαυτό μας, ολοένα και πιο αυθεντικά στην Εμπειρία μας.

Καμιά φορά μπερδεύονται τα "καλά" με τα "κακά", τα ηθικά με τα ανήθικα, μπερδεύονται τα θέλω των ανθρώπων, σαστίζουν στο τι να επιλέξουν...
Καμιά φορά φαίνεται πως δεν υπάρχουν επιλογές, αλλά υποχρεωτικές πορείες...
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν μια υποχρεωτική πορεία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι επιλέγουν...
Η υποχρεωτική πορεία σου διασφαλίζει το "σωστό" και το "σωστό" σου διασφαλίζει την επιβίωση...Καμία επιλογή δεν υπάρχει σ’ αυτό…Φαίνεται, σαν η Ζωή να ακολουθεί μια πεπατημένη διαδρομή, χωρίς να δίνει ευκαιρίες σε κανέναν μας.
Μα πόσο να το πιστέψουμε πια?

Ετσι πάνε αυτά…Αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιλογές…Η μία φέρνει την άλλη, τόσο που φτάνεις πια σε χρόνο dt σε μια ματαιότητα να κάνεις συνεχώς μάχες, χωρίς ουσία και νόημα…

Παίρνεις την εντολή «η ζωή είναι πόνος και αγώνας» τόσο κυριολεκτικά, που στις στιγμές ηρεμίας δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας…Θέλεις έναν «εχθρό» να σε τσιγκλάει για να πολεμήσεις, να καταλάβεις ότι ζεις…

Σαν γεννηθήκαμε είχαμε όπλο και ασπίδα…
Μα στην πορεία χάσαμε το όπλο και μας έμεινε οι ασπίδα…Η ζωή έγινε αμυντική, για τους περισσότερους ανθρώπους, μα σε έναν πόλεμο, όσο θέλεις να τον κάνεις, χρειάζονται και όπλα, αλλιώς είναι «αυτοκτονία» να αμύνεσαι συνεχώς!

Το όπλο του νέου ανθρώπου είναι η Αγάπη και η ασπίδα του η Αθωότητα…
Αν αφαιρεθεί το όπλο, η ασπίδα μεταβάλλεται σε φόβο…Λογικό είναι…
Αντί να σε ωριμάζει με πνευματικότητα σε όλα σου τα επίπεδα, σε κάνει μόνο νοητικά ώριμο, η ασπίδα…

Το όπλο χάθηκε μέσα στα σωστά και τα λάθη, μέσα στις υποχρεωτικές πορείες, στις θρησκείες, στις κοινωνίες, στα ήθη και τα έθιμα των λαών, στην ηθική, στο «ανήκω» και στο «καλύτερος»…

Όταν ο άνθρωπος καταρρίπτει την Σοφία του Δημιουργού, τού μένει μόνο η εξυπνάδα…
Το να εκπαιδεύεις τον νου σου να μαθαίνει τα πάντα έξω από τον Εαυτό σου, σημαίνει ότι παίρνεις μόνο τα ερεθίσματα από άλλες πηγές…
Και η Ψυχή μας?

Έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά φύλλα «σωστού» και «ηθικής» μεταξύ της Ψυχής και του «εγώ» μας, που είναι αδύνατον πια, για τους περισσότερους, να σταματήσουν να τρέχουν για να βρουν την χαρά…


Που πάμε χωρίς το όπλο μας όμως?
Κάποτε κουράζεται και ο πιο αισιόδοξος…
Και έχουν περάσει κάτι χιλιάδες χρόνια μέσα στην άμυνα…
Μπορούμε να το παρατηρήσουμε πια σ’ αυτήν την εποχή, είναι ολοφάνερο…
Οι άνθρωποι κουράστηκαν να τρέχουν να βρουν την χαρά…
Παραιτήθηκαν…

Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος βολεύτηκε…
Ναι, ίσως είναι και έτσι…
Όμως είναι φυσιολογικό…είναι απόρροια μιας μάχης που δεν έχει νόημα πια…
Γιατί δεν έχει νικητές και νικημένους, κανείς δεν νικάει στην Ζωή, τελικά…
Κανείς που δεν έχει επιστρέψει στην κατάσταση του Δημιουργού…

Χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω…
Να ξαναβρούμε το όπλο μας, γιατί είναι το μόνο που μετασχηματίζει την ασπίδα μας, ώστε να τα χρησιμοποιούμε και τα δύο, σαν Άνθρωποι…

Η μάχη δεν μπορεί να γίνεται πια μεταξύ των διαφορετικών τρόπων πίστης, ηθικής, ιδανικών, εθίμων, ελπίδας, λαών, θρησκειών, ονείρων…
Δεν μπορεί να γίνεται με υποθετικούς εχθρούς…ανώτερους, κατώτερους, μικρούς, μεγάλους, ηθικούς, ανήθικούς, θεούς και δαίμονες…

Αποδεδειγμένα, η ηθική της κοινωνίας δημιούργησε την ανηθικότητα στην Ζωή μας…Εκεί όμως που χρειάζεται να την ξεδιαλύνουμε, είναι μέσα στην ίδια μας την οικογένεια…εκεί που νομίζουμε ότι ανήκουμε, εκεί βρίσκεται η ανηθικότητα…
Γιατί ανήκουμε στην οικογένεια, την πατρίδα, την θρησκεία, σε μια πεποίθηση, σε μια ηθική, σε μια ομάδα, σε μια πίστη, αλλά δεν ανήκουμε στον Εαυτό μας…

Νομίζω ότι το μόνο που χρειάζεται πια, είναι να επιστρέψουμε στον Εαυτό μας και να τον νιώσουμε ολοκληρωτικά…Να επιστρέψουμε στον Άνθρωπο που Είμαστε…

είναι απλό να είσαι Ανθρωπος!

τόσο απλό, όσο αναπνέεις...

ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί η εκπαίδευσή μας αφορούσε το να γίνουμε άνθρωποι...
Αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η εκπαίδευση αναγκάστηκε να κρύψει ποιότητες και αξίες ενός αρχέγονου Ήθους και να επινοήσει νέες, για να μας κάνει κάτι, άλλο από αυτό που αληθινά Είμαστε…
Αφού τις είχαμε...

Μόνο απαλά όρια χρειάζονταν στον νέο Άνθρωπο...
και όχι αυτοί οι περιορισμοί...

συνθλίβει κάθε διάθεση για αγάπη, ο περιορισμός...
οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβονται από τον Εαυτό τους, γιατί φοβούνται ότι εκείνος είναι κάτι άλλο, από αυτό που υποχρεώθηκαν να γίνουν…

Μπορούμε όμως να ξαναρχίσουμε, πηγαίνοντας πια αντίστροφα…
Να εκπαιδεύσουμε αυτό που γίναμε, να εναρμονιστεί με αυτό που Είναι ο Άνθρωπος…
Δύσκολο μάλλον φαίνεται, γιατί ξεσυνεριζόμαστε περισσότερο, αγαπάμε λιγότερο…
Διαφορές με ομοιότητες, μας κάνουν να κοιτάμε λάθος Στόχους…



Και είπε ο Ποιητής…

«Ο κανόνας που λέει ότι θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως οι άλλοι, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους. Σχεδόν πάντα έχει ως αποτέλεσμα να συμπεριφέρεσαι άσχημα.»
Ζαν ντε λα Μπριγιέρ



Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?
Είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε Ολική Επαναφορά?

[Δωρουλα]

Σαν γεννηθήκαμε είχαμε όπλο και ασπίδα…
Μα στην πορεία χάσαμε το όπλο και μας έμεινε οι ασπίδα…Η ζωή έγινε αμυντική, για τους περισσότερους ανθρώπους, μα σε έναν πόλεμο, όσο θέλεις να τον κάνεις, χρειάζονται και όπλα, αλλιώς είναι «αυτοκτονία» να αμύνεσαι συνεχώς!

Το όπλο του νέου ανθρώπου είναι η Αγάπη και η ασπίδα του η Αθωότητα…
Αν αφαιρεθεί το όπλο, η ασπίδα μεταβάλλεται σε φόβο…Λογικό είναι…
Αντί να σε ωριμάζει με πνευματικότητα σε όλα σου τα επίπεδα, σε κάνει μόνο νοητικά ώριμο, η ασπίδα…

Το όπλο χάθηκε μέσα στα σωστά και τα λάθη, μέσα στις υποχρεωτικές πορείες, στις θρησκείες, στις κοινωνίες, στα ήθη και τα έθιμα των λαών, στην ηθική, στο «ανήκω» και στο «καλύτερος»…

Που πάμε χωρίς το όπλο μας όμως?
Κάποτε κουράζεται και ο πιο αισιόδοξος…
Και έχουν περάσει κάτι χιλιάδες χρόνια μέσα στην άμυνα…
Μπορούμε να το παρατηρήσουμε πια σ’ αυτήν την εποχή, είναι ολοφάνερο…
Οι άνθρωποι κουράστηκαν να τρέχουν να βρουν την χαρά…
Παραιτήθηκαν…

Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος βολεύτηκε…
Ναι, ίσως είναι και έτσι…
Όμως είναι φυσιολογικό…είναι απόρροια μιας μάχης που δεν έχει νόημα πια…
Γιατί δεν έχει νικητές και νικημένους, κανείς δεν νικάει στην Ζωή, τελικά…
Κανείς που δεν έχει επιστρέψει στην κατάσταση του Δημιουργού…

Χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω…
Να ξαναβρούμε το όπλο μας, γιατί είναι το μόνο που μετασχηματίζει την ασπίδα μας, ώστε να τα χρησιμοποιούμε και τα δύο, σαν Άνθρωποι…

[Θοδωράκος]

Παίρνεις την εντολή «η ζωή είναι πόνος και αγώνας» τόσο κυριολεκτικά, που στις στιγμές ηρεμίας δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας…Θέλεις έναν «εχθρό» να σε τσιγκλάει για να πολεμήσεις, να καταλάβεις ότι ζεις…

Τόσο αλήθεια... πόσες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να αυτο-αγχώνεται σε φάση ηρεμίας, μόνο και μόνο γιατί έχει μάθει να ζει με άγχος και δεν μπορεί χωρίς αυτό!

Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?
Είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε Ολική Επαναφορά?

Ένα μεγάλο κομμάτι μέσα μου λέει "ναι". Είναι το κομμάτι εκείνο που έχει κουραστεί να ζει σε μία διαρκή κατάσταση ασθένειας, σύγκρουσης, διχασμού. Είναι το κομμάτι εκείνο που θέλει επί τέλους να ζήσει την ζωή με ειλικρήνια, αποφασιστικότητα και όραμα.
Και υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι μέσα μου, ίσως και αυτό τελικά μεγάλο, που λέει "όχι". Είναι το κομμάτι που φοβάται την αλλαγή, που θέλει να μοιάσει στους άλλους, να κρυφτεί μέσα στο πλήθος, να ζήσει ό,τι βλέπει ότι ζουν και οι άλλοι.

Το "ολική" είναι κάτι που με τρομάζει... Άραγε, τί αποτελέσματα θα έχει στην ζωή μου; Πόσο διαφορετική θα γίνει; Και εάν τα λίγα πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση, αποδειχθούν σκάρτα και πρέπει να αλλάξουν; Τότε από που θα παίρνω ευχαρίστηση;

Κάποιες φορές μέσα από την δουλειά και το σκάψημο, νιώθω την ζωή σαν αγώνα και προσπάθεια. Και η χαρά, η διασκέδαση, φεύγουν στην άρκη, παραγκωνισμένα από εκκρεμότητες και μπλοκαρίσματα. Γεμίζει το κεφάλι με "θέματα προς δουλειά", η καθημερινή παρατήρηση περιορίζει τον αυθορμητισμό, η κάθε επιθυμία φιλτράρεται ξανά και ξανά. Και εάν τώρα αισθάνομαι κάποιες φορές έτσι, τί θα γίνει εάν έρθει η "ολική επαναφορά";

Έχω εμπιστοσύνη, και ήδη νιώθω στην καθημερινότητά μου μία αλλαγή προς το θετικό. Όμως νιώθω πως είναι τόσο πολλή η δουλειά που πρέπει να γίνει, που δεν ξέρω εάν θα προλάβω να την χαρώ και στο τέλος...

[Vasoula]

Άραγε, τί αποτελέσματα θα έχει στην ζωή μου;

αποτελέσματα υπευθυνότητας, εξατομίκευσης και αυτάρκειας...
Το κάθενα από αυτά, φέρνει συντριπτικές αλλαγές στην Ζωή σου...

Πόσο διαφορετική θα γίνει;

συγκριτικά με τι Θοδωράκο μου?
Και αν δεν θέλεις όντως να είναι διαφορετική η Ζωή σου, ποιός ο λόγος να επιδράσεις στον Ανώτερο Εαυτό σου, με εκείνη την βαθύτερη Θέληση να του παραδοθείς?
Είναι ακόμα κάτι που δεν έχω κατανοήσει στους ανθρώπους που καλούν τον Ανώτερο Εαυτό τους στην Ζωή τους...
Αν δεν θέλεις να γίνει διαφορετική η Ζωή σου, κάτσε στ' αυγά σου τότε...
Γιατί ειναι χίλιες φορές προτιμότερο να προδίδεις την Ψυχή σου από άγνοια, παρά από ακαμψία να δεχθείς την αλλαγή...
Το πρώτο επιφέρει απαλά καρμικά και εξέλιξη μέσω αυτών σε αργούς ρυθμούς, το άλλο επιταγχύνει κάποιες διαδικασίες, αλλά για σκέψου να μην είσαι έτοιμος γι' αυτές τις ταχύτητες...

Νομίζω ότι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και αυτάρκεις, χωρίς να κάνουν τίποτα γι' αυτά...

Και εάν τα λίγα πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση, αποδειχθούν σκάρτα και πρέπει να αλλάξουν; Τότε από που θα παίρνω ευχαρίστηση;

Σαφώς και θα αλλάξουν τα πράγματα σχετικά με την ευχαρίστηση...Όχι όμως με στέρηση, αλλά με ωρίμανση των αναγκών σου...
Κάποια πράγματα που σου φέρνουν τώρα ευχαρίστηση, αφορούν την άσκοπη δαπάνη ενέργειας
Και σαφώς η ορθή διαχείριση της ενέργειάς σου, είναι μέρος της ολικής σου ωριμότητας...Θα αφήνεις κάτι να μετασχηματίζεται και αυτό΄δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση "θυσία"...σημαίνει πνευματικότητα!

Και σε άλλο τόπικ θυμάμαι ότι το ανάφερες! Πολύ θρησκευτικό πρότυπο βρε μωράκι μου, έλεος!!!

[Vasoula]

όμως δεν μπορείς να επιδράσεις στο σύνολο με θετικό ΄τρόπο, αν δεν έχεις καταφέρει να το κάνεις πρώτα στο σύνολο το δικό σου..,Εννοώ, στο σύνολο του Εαυτού σου...

Αρα καταλαβαίνεις από που προκύπτει η τόσο μεγάλη απόσταση του θέλω, με την πράξη...

από που προκύπτει ο πόλεμος, ενώ τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν ειρήνη...

αν δεν μπορείς να αντέξεις την αλλαγή μέσα σου, πως θα την αντέξει ο κόσμος σου σαν σύνολο? πως θα την αντέξει η ανθρωπότητα σαν σύνολο?

[Λιζούλα]

Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?
Είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε Ολική Επαναφορά?

ΝΑΙ

[Vasoula]

Σε "άκουσα" Λιζάκι

[Λιζούλα]

[Θοδωράκος]

Πολύ θρησκευτικό πρότυπο βρε μωράκι μου, έλεος!!!

Ουφ...

Μπορεί να αρχίσει η αλλαγή από αυτές τις βλακείες που μας έχουν φυτέψει μέσα μας, παρακαλώ;...

[Μπεττουλα]

Παίρνεις την εντολή «η ζωή είναι πόνος και αγώνας» τόσο κυριολεκτικά, που στις στιγμές ηρεμίας δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας…Θέλεις έναν «εχθρό» να σε τσιγκλάει για να πολεμήσεις, να καταλάβεις ότι ζεις…

έτσι ακριβώς ήμουν...

Μπορούμε όμως να ξαναρχίσουμε, πηγαίνοντας πια αντίστροφα…
Να εκπαιδεύσουμε αυτό που γίναμε, να εναρμονιστεί με αυτό που Είναι ο Άνθρωπος…
Δύσκολο μάλλον φαίνεται, γιατί ξεσυνεριζόμαστε περισσότερο, αγαπάμε λιγότερο…
Διαφορές με ομοιότητες, μας κάνουν να κοιτάμε λάθος Στόχους…

Ένα μεγάλο κομμάτι μέσα μου λέει "ναι". Είναι το κομμάτι εκείνο που έχει κουραστεί να ζει σε μία διαρκή κατάσταση ασθένειας, σύγκρουσης, διχασμού. Είναι το κομμάτι εκείνο που θέλει επί τέλους να ζήσει την ζωή με ειλικρήνια, αποφασιστικότητα και όραμα.
Και υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι μέσα μου, ίσως και αυτό τελικά μεγάλο, που λέει "όχι". Είναι το κομμάτι που φοβάται την αλλαγή, που θέλει να μοιάσει στους άλλους, να κρυφτεί μέσα στο πλήθος, να ζήσει ό,τι βλέπει ότι ζουν και οι άλλοι.

έτσι νιώθω και εγώ με τη διαφορά οτι το όχι μου νιώθω ότι ξεκινάει από το φόβο του πόνου και όχι τόσο της διαφοροποίησης.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και αυτάρκεις, χωρίς να κάνουν τίποτα γι' αυτά...

μμμμ.... ωραία ευχαριστώ!!

Όμως νιώθω πως είναι τόσο πολλή η δουλειά που πρέπει να γίνει, που δεν ξέρω εάν θα προλάβω να την χαρώ και στο τέλος...

Θοδωράκο όλη αυτή τη δουλειά και την αλλαγή που κάνεις δεν την χαίρεσαι ήδη παρά τη δυσκολία της? ποιό τέλος περιμένεις να έρθει για να ευχαριστηθείς? στις αρχές κάπως έτσι περίμενα και εγώ να περάσουν τα δύσκολα για να μπορέσω να ευχαριστηθώ μετά το αποτέλεσμα αλλά στην πορεία διαπίστωσα οτι παρά το κλάμα και το επώδυνο κάποιων επιγνώσεων η ευχαρίστηση οτι οκ το ξετρύπωσα και αυτό ερχόταν σχεδόν αμέσως και ο πόνος καταλάγιαζε...

[ARTYADIS]

Όμως νιώθω πως είναι τόσο πολλή η δουλειά που πρέπει να γίνει, που δεν ξέρω εάν θα προλάβω να την χαρώ και στο τέλος...

Συμφωνώ με την Μπεττούλα, άλλωστε Θοδωρή μου, τίποτα απ' ότι κάνει κανείς για τον Εαυτό του δεν πάει χαμένο! ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ! Κάθε εσωτερική μας ανάπτυξη "προστίθεται" στο Ψυχικό δυναμικό μας κι έρχεται η στιγμή που θα δρέψεις τους καρπούς, είτε σ' αυτήν, είτε στην επόμενη ζωή, δεν έχει καμία σημασία!

[AMALIA]

Ολο το κειμενο...

Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?

Μπορουμε με:

Το όπλο του νέου ανθρώπου είναι η Αγάπη και η ασπίδα του η Αθωότητα…

και με ολους τους "Σπορους που φυτρωνεις στην καρδια μας και στον χρονο του καθενως μας τους ανθιζουν"...

[Βικούλα]

Παίρνεις την εντολή «η ζωή είναι πόνος και αγώνας» τόσο κυριολεκτικά, που στις στιγμές ηρεμίας δεν ξέρεις ποιος είσαι και που πας…Θέλεις έναν «εχθρό» να σε τσιγκλάει για να πολεμήσεις, να καταλάβεις ότι ζεις…

πόσο αλήθεια έχει υπάρξει αυτό στη ζωή μου... και ποσο δύσκολο να αλλάξει χωρίς τα κατάλληλα οπλα...

Σαν γεννηθήκαμε είχαμε όπλο και ασπίδα…
Μα στην πορεία χάσαμε το όπλο και μας έμεινε οι ασπίδα…Η ζωή έγινε αμυντική, για τους περισσότερους ανθρώπους, μα σε έναν πόλεμο, όσο θέλεις να τον κάνεις, χρειάζονται και όπλα, αλλιώς είναι «αυτοκτονία» να αμύνεσαι συνεχώς!

Το όπλο του νέου ανθρώπου είναι η Αγάπη και η ασπίδα του η Αθωότητα…
Αν αφαιρεθεί το όπλο, η ασπίδα μεταβάλλεται σε φόβο…Λογικό είναι…
Αντί να σε ωριμάζει με πνευματικότητα σε όλα σου τα επίπεδα, σε κάνει μόνο νοητικά ώριμο, η ασπίδα…


Χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω…
Να ξαναβρούμε το όπλο μας, γιατί είναι το μόνο που μετασχηματίζει την ασπίδα μας, ώστε να τα χρησιμοποιούμε και τα δύο, σαν Άνθρωποι…


Μπορούμε όμως να ξαναρχίσουμε, πηγαίνοντας πια αντίστροφα…
Να εκπαιδεύσουμε αυτό που γίναμε, να εναρμονιστεί με αυτό που Είναι ο Άνθρωπος…
Δύσκολο μάλλον φαίνεται, γιατί ξεσυνεριζόμαστε περισσότερο, αγαπάμε λιγότερο…
Διαφορές με ομοιότητες, μας κάνουν να κοιτάμε λάθος Στόχους…

δεν έχω λόγια για αυτό το ποστ..... ευχαριστώ

Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?
Είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε Ολική Επαναφορά?

Μπορούμε!! αφού πρώτα ομως ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας και σταματήσουμε να ψάχνουμε να μας προσδιορίζουν οι άλλοι

[konstantinos s.]

Mπορούμε να ξεκινήσουμε από την Αρχή? Εσείς τι λέτε?
Είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε Ολική Επαναφορά?

Ενώ γνωρίζω ότι μια τέτοια απόφαση έχει από πίσω πολύ φόβο και χρειάζεται να παρθεί με πλήρη συνείδηση και ευθύνη, με ανησυχεί το ότι δεν αισθάνομαι φόβο απέναντι στην ερώτηση αυτή. Μπορώ λίγο να δω τι αλλαγές ένας τέτοιος δρόμος μπορεί να φέρει, αλλά δεν αισθάνομαι ούτε φόβο αλλά ούτε προσμονή. Αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα μονοπάτι που είναι απλά μονόδρομος.

Αυτή η έλλειψη λοιπόν συναισθημάτων απέναντι στην Ολική Επαναφορά με κάνει να σκέφτομαι , όχι αν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι αυτό το νέο ξεκίνημα σημαίνει, αλλά αν πραγματικά έχω την ωριμότητα να προχωρήσω στο δρόμο αυτό. Διαβάζω τις επιγνώσεις και παρόλο που τις αισθάνομαι μέσα μου, αδυνατώ να καταλάβω που εγώ αφήνω τα πρότυπα να επηρεάσουν τη ζωή μου, κι ας γνωρίζω ότι την επηρεάζουν, κι ας μου το λένε και οι γύρω μου. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω πλέον. Στην αρχή που άρχισα με τις επιγνώσεις ήταν πιο εύκολο.

Αυτή η ανεμελιά με την οποία τόσο εύκολα θα πω ότι ναι, είμαι διατεθειμένος να κάνω Ολική Επαναφορά, αυτή είναι που με προβληματίζει…

[Vasoula]

αυτή η ανεμελιά είναι αυτό που σου χρειάζεται Κωνσταντίνε μου όμως...

να ξέρεις ότι δεν πρόκειται τίποτα να χάσεις που είναι δικό σου, αλλά ούτε να κερδίσεις κάτι που δεν είναι δικό σου...

Το να θυμάται κανείς ότι Είναι ΄Ανθρωπος, έχει μεγαλύτερη ανεμελιά, παρά αγωνία...

ειναι η απαραίτητη ισορροπία που χρειάζεσαι για να χαράξεις την πορεία σου...

Εγώ τουλάχιστον σε νιώθω βαθιά

Είναι σαν την πρώτη κάρτα των ταρό...Ο τρελός! βγαίνει για να ανακαλύψει τον κόσμο με την ανεμελιά του παιδιού. αυθόρμητος, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, χωρίς καμία προσδοκία...

σε νιώθω!!!!