Vaso έγραψε:δεν φτάνει μόνο να θέλεις να αλλάξεις, αλλά να μπορείς να στηρίζεις και την αλλαγή!
η αλλαγή που θέλεις είναι η παραδοχή σου στον Εαυτό σου και αυτό θα το πολεμήσουν με λύσσα οι ανίδεοι και οι μικροί άνθρωποι!
Όταν θέλεις λοιπόν την αλλαγή, αυτό που χρειάζεται πάντα να υπολογίσεις είναι πόσο πολύ μπορείς να αντέξεις τον Εαυτό σου, έτσι όπως θα σε διαμορφώνει...ακέραιο και ελεύθερο!
Πωπω, μου θύμισες ένα πρόσφατο σκηνικό όπου μιλούσα με έναν φίλο... Και του έλεγα πως δεν είμαι στεναχωρημένη με το ότι ο πατέρας μου είναι βαριά άρρωστος, μιας και την ασθένεια την θεωρώ κομμάτι του δρόμου του. Ο ίδιος είχε χάσει τον πατέρα του από παρόμοια ασθένεια έναν χρόνο πριν και φυσικά ένιωσε πως τον προσβάλλω με την οπτική μου.
Αποτέλεσμα: άρχισε να με κρίνει ως αναίσθητη, άδικη, λάθος κτλ. Τον ρώτησα γιατί το λέει αυτό.
Δεν είχε απάντηση. Μόνο αόριστα πράγματα όπως "δεν έχουν όλα τα γιατί απαντήσεις..."
Όμως πλέον ξέρω πως αν είμαι συνεπής σε μια δική μου αλήθεια (με όση συνείδηση έχω εκείνη τη στιγμή) και έχω συνέπεια σε ότι σκέφτομαι, νιώθω και κάνω, μπορώ να την υποστηρίξω. Σαφώς για να έχω μια θέση, υπάρχει κάποιος λόγος. Μπορεί να μην είναι πραγματικά δικός μου, να είναι κάπως πλασματικός ή ανώριμος ο λόγος που πήρα την συγκεκριμένη θέση, όμως από πίσω του υπάρχει κάτι το αγαθό και αθώο. Εκεί Με Εμπιστεύομαι. Θα βρω τα επιχειρήματα, την στιγμή που θα μου χρειαστούν.
