Η καθημερινή παρατήρηση μας κάνει πιο αποτελεσματικούς στις μάχες που δίνουμε καθημερινά, για την ακεραιότητα μας και ίσως για την ελευθερία μας…
Λέω ίσως, γιατί η Ελευθερία είναι μία σχετική έννοια…
Δεν ξέρει ο καθένας ότι είναι φυλακισμένος, δεν βλέπει με ειλικρίνεια την δική του φυλακή, αλλά σίγουρα βλέπει των άλλων…
Θεωρεί ότι για αυτό που διαμορφώνεται στο σύνολο της κοινωνίας του, υπεύθυνοι είναι οι άλλοι, που δεν ξυπνάνε, που δεν κάνουν καμία προσπάθεια να βγουν από τα δεσμά και τις ανώριμες εξαρτήσεις τους, που δεν πολεμάνε με σθένος για την ελευθερία τους…
Όμως η Ελευθερία μέσα στην κοινωνία, δεν αφορά τους άλλους…
Αφορά την δική μας διάθεση για Ελευθερία…
Είναι πολύ εύκολο να κατηγορώ…Να βλέπω που οι άλλοι δεν είναι τόσο αποτελεσματικοί στην μάχη που καλούνται να κάνουν…Μα αυτό είναι τόσο υποκειμενικό, όσο ότι με λένε Βάσω…
Οι άνθρωποι στις κοινωνίες έχουν λιγοστά επίπεδα αυτό-εκτίμησης, αυτό-σεβασμού και κυρίως λιγοστά επίπεδα αυτοπεποίθησης…
Η μαζική επιρροή είναι αδυσώπητη, γιατί χτυπάει στο «σωστό» και το «λάθος» του καθενός μας, όσο είμαστε δεσμευμένοι σ’ αυτά τα «σωστά» και τα «λάθος»…
Και ενώ λέμε ότι διαφέρουμε από το μαζικό, εμπλεκόμαστε διαρκώς στο συναίσθημα του…Δεν έχει σημασία από ποια οπτική, σημασία έχει ότι εμπλεκόμαστε…
Οι μεν κατηγορούν τους δε…Ο καθένας έχει δίκιο από την πλευρά του, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν το δικό τους δίκιο…
Και τότε ξεκινά η μάχη…
Είναι αστείο όταν το παρατηρείς από απόσταση…Οι φυλακισμένοι χτυπιούνται μέσα στα «κελιά» τους…Πληγώνει ο ένας τον άλλον, θεωρώντας τον υπεύθυνο για ότι βιώνει, μα ίσως κανείς δεν βλέπει ότι ο Δημιουργός άφησε την πόρτα του κελιού ανοιχτή, για να βιώσει ο άνθρωπος την Ζωή, έτσι όπως είναι και όχι όπως είναι για τους άλλους…
Η λιγοστή αυτοπεποίθηση μας κάνει να θέλουμε να ενταχθούμε στην μάζα…Να μην δώσουμε ούτε μία ευκαιρία να κριθούμε σαν διαφορετικοί…
Η επίδραση των πολλών, έχει πολλά πλοκάμια φόβου μέσα στον άνθρωπο…
Δεν είναι θέμα προτίμησης, ούτε θέμα αξιοπρέπειας, είναι θέμα ασυνείδητου…
Όταν δεν έχεις σαν παιδί ενθάρρυνση να είσαι ο Εαυτός σου, όταν δεν σε επιβεβαίωσαν όταν το είχες ανάγκη, όταν δεν σε αποδέχτηκαν σαν δημιουργικό Ον Αγάπης, αλλά σε διαμόρφωσαν σαν υπηρέτη του θεού, σαν φτάσεις σε ένα σημείο ωριμότητας, που μπορείς να επιλέγεις την Ζωή σου και πως εκείνη θα εκφραστεί μέσα από εσένα, θα επιλέγεις με ελλείψεις...
Θα θέλεις πάντα να κάνεις κάτι διαφορετικό από τους άλλους, αλλά η λιγοστή αυτοπεποίθηση, θα χτυπάει αδυσώπητα κάθε επιλογή και θα σε κάνει ίδιο με αυτούς από τους οποίους θέλεις να διαφέρεις…
Είναι εύκολο να κατηγορήσω τους άλλους…
Το δύσκολο είναι να γίνω παράδειγμα Αγάπης και Ακεραιότητας…
Να παίρνω αποφάσεις είναι το εύκολο…
Το δύσκολο είναι να έχω άποψη και στο λάθος μου…
Μια μάχη χάνεται…
Όμως είναι διαφορετικό να την χάνεις πολεμώντας, από το να την χάνεις υποχωρώντας…
όπως επίσης και μια μάχη κερδίζεται...
Όμως είναι διαφορετικό να την κερδίζεις για να αποδείξεις ότι είσαι κάτι, από το να την κερδίζεις γιατί Είσαι ο Εαυτός σου...
Μέχρι να μην χρειάζεται πια μάχη...
Ας παρατηρήσουμε το πείραμα συμμόρφωσης…Το «σύστημα» ξέρει ακριβώς που να επιδράσει στην μάζα…Γνωρίζει πολύ καλά τις επιρροές στις ασυνείδητες συμπεριφορές μας…Γνωρίζει πολύ καλά την λιγοστή μας αυτοπεποίθηση, τον σκιώδη εαυτό μας, και επιδρά εκεί ακριβώς…Σ’ αυτό που δεν γνωρίζουμε εμείς για εμάς…
Και εδώ δεν μπορεί ο καθένας, από την θέση του απλού παρατηρητή να βγάλει συμπέρασμα για τον εαυτό του, ότι θα αντιδρούσε διαφορετικά…
Για να αντιδράσει διαφορετικά, θα πρέπει να έχει αυξήσει τα επίπεδα Συνειδητότητάς του, που σημαίνει να έχει κάνει το ασυνείδητο, ποσοστιαία Συνειδητό…
Σημαίνει επίσης ότι έχει ευθύνη για την Ελευθερία του και Συνείδηση της Αγάπης σαν κατάσταση ακεραιότητας μέσα του, μέσα στο «Είναι» του, μέσα στον Εαυτό που είναι μιας υψηλής μορφής Δημιουργία…
Όταν έχεις Συνείδηση του Εαυτού σου, τότε δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα…
<<<Από το 1950 και έπειτα ο κοινωνικός ψυχολόγος Solomon Asch ξεκίνησε μια σειρά από πειράματα πάνω στην συμπεριφορά των ανθρώπων υπό την κοινωνική πίεση, γνωστά και Asch Conformity Experiments.
Αυτό το πείραμα πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας 123 άνδρες. Κάθε συμμετέχοντας τοποθετήθηκε σε μια ομάδα με 5 έως 7 “συνεργάτες” (ανθρώπους που γνώριζαν τον πραγματικό σκοπό του πειράματος, αλλά παρουσιάστηκαν ως απλοί συμμετέχοντες στον εν αγνοία “πραγματικό” συμμετέχοντα).
Στους συμμετέχοντες παρουσιάστηκε μια κάρτα με μια γραμμή, ακολουθούμενη από μια άλλη κάρτα με 3 γραμμές, a, b και c. Ζητήθηκε τότε από τους συμμετέχοντες να πουν ποια γραμμή ταίριαζε σε μήκος με την γραμμή στην πρώτη κάρτα. Κάθε ερώτηση με γραμμή αποκαλέστηκε “δοκιμή”. Ο “πραγματικός” συμμετέχοντας απαντούσε κατά σειρά τελευταίος ή μια θέση πριν.
Για τις πρώτες δύο δοκιμές, το “υποκείμενο” θα ένιωθε άνετα στο πείραμα, διότι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους “συμμετέχοντες” έδιναν την προφανή, σωστή απάντηση. Στην τρίτη δοκιμή, οι συνεργάτες άρχιζαν να δίνουν όλοι την ίδια λανθασμένη απάντηση. Υπήρξαν 18 δοκιμές στο σύνολο και οι συνεργάτες απάντησαν λανθασμένα στις 12 από αυτές. Αυτές ήταν γνωστές ως “κριτικές δοκιμές”. Ο σκοπός ήταν να ερευνηθεί εάν ο πραγματικός συμμετέχοντας θα άλλαζε την απάντηση του και θα αποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο όπως οι συνεργάτες, παρόλο που ήταν η λάθος απάντηση.
Ο Solomon Asch θεώρησε αρχικά ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δε θα συμφωνούσαν με κάτι φανερά λάθος, αλλά τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες συμμορφώθηκαν με την πλειοψηφία στο 37% των κριτικών δοκιμών. Ωστόσο, 25% των συμμετεχόντων δεν συμμορφώθηκαν σε καμία δοκιμή. 75% συμμορφώθηκαν τουλάχιστον μία φορά, και 5% κάθε φορά. >>>
Πηγή: http://narcohypnosis.wordpress.com/2011 ... xperiment/" onclick="window.open(this.href);return false;
και να σου πω ευχαριστώ! 
