Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΞΑΡΤΗΣΗΣ - ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ

[Giotoula]

Ωραίες ιστορίες...

[Μπεττουλα]

πολύ όμορφο..

[Δωρουλα]

πολυ ομορφες ιστοριες!!

[Stefanos]

Άλλη μια ιστορία του Μπουκαι που λατρεύω:

Η αλληγορία της άμαξας

Ένα πρωινό ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα».

Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic». Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ” αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής… Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου…

Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!…» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση. Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια.
Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;»

Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο. Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου.

«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ” αυτήν την άμαξα;»

Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία.

«Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω.

Γι” αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι” αυτό νιώθω να βαριέμαι…

«Καλά λες» απαντάω.

Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: «Ίααα!»

Και ξεκινάμε… Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο που αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη. Ωστόσο, σε λίγο νιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάι. Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες κι επικίνδυνες. Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν. Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του.

Του βάζω τις φωνές: «Ανάθεμά σε! Τι μου “κανες!»

Κι εκείνος μου φωνάζει: «Χρειάζεσαι αμαξά!»

«Άαα!» κάνω εγώ.

Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του. Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου. Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά πού θέλω να πάω. Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.

Εγώ… Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι.

Αυτή η μικρή αλληγορία μας βοηθάει να καταλάβουμε το τι περίπου είναι ο άνθρωπος !!!


Λατρεύω Μπουκαι και μόλις έμαθα ότι έβγαλε καινούργιο βιβλίο:
Από την άγνοια στη σοφία !!!

[Vasoula]

Δεν μου άρεσε...
Αν ο αμαξάς δεν είναι ο Εαυτός μου, θα με πάει μεν από την καλύτερη διαδρομή, αλλά σίγουρα δεν θα είναι εκείνη που θα μου αρέσει...

άσε που με τσάκισε αυτό το "τυπικός" και "μετρημένος" και "με σοβαρή όψη"...

δεν μ' αρέσουν εμένα τέτοιοι αμαξάδες...

[ΙΩΑΝΝΑ]

μμμμ και εμένα δεν μου άρεσε στο τέλος ,μου θύμισε αυτό το τραγικό λάθος που κάνουμε και αφήνουμε την ζωή μας στους αφθεντίες αντί α την μάθουμε μόνοι μας

[Stefanos]

Μα και ο αμαξάς εμείς είμαστε !!!
Αρά μπορεί να μάθει από εμάς !!!

[Vasoula]

ναι μα στην ιστορία δεν φαίνεται πουθενά η δράση

Εγώ… Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι.

Το ξέρω ότι και ο Αμαξάς είμαστε εμείς, βρε Στεφανάκο...
Εγώ το ξέρω και βιωματικά...
Αυτή η ιστορία όμως ακούγεται και σε ανθρώπους που δεν το ξέρουν και έτσι τους κάνει να θεωρούν ότι ο Εαυτός τους πρέπει να είναι σοβαρός και μετρημένος, για να γνωρίζει που θα πάει και πως θα οδηγεί την άμαξα και αυτό για εμένα είναι λάθος προσέγγιση εκ των προτέρων...

Το ταξίδι μπορώ να το απολαύσω όταν εγώ οδηγώ την άμαξα, κι ας την ρίξω και σε πέτρες...Θα μάθω έτσι ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος...
Αλλιώς κάποιος θα θέλω πάντα, έξω από έμένα, να με οδηγεί στον σωστό δρόμο...

Η αντίληψη των ανθρώπων είναι ότι ο Ανώτερος Εαυτός τους (που υποδηλώνει τον αμαξά) είναι πάντα ο σωστός, ενώ εκείνοι είναι λάθος εκ πρωιμίου...και γι' αυτό δεν μπορούν να απολαύσουν το ταξίδι τους...

Λάθος-σωστό...κανείς δεν μπορεί να το ξέρει εκ των προτέρων, αν δεν οδηγήσει την άμαξά του...

Το θέμα που διακρίνω εδώ είναι η "επανάπαυση" στον Ανώτερο Εαυτό, ενώ εγώ αντίθετα είμαι ελεύθερη και από αυτό το ίδιο το πρότυπο του Ανώτερου Εαυτού...Δηλαδή αυτού του αιώνιου διαχωρισμού μέσα μας.

ίσως η δική μου Ελευθερία, με κάνει και δεν κατανοώ την ιστορία...

[Βικούλα]

Αλεξία πολύ ωραιο το βίντεο
Στέφανε ο αμαξάς ουτε εμένα μου άρεσε όμως για τους λόγους που ειπαν και τα παιδιά. Περνάει λιγο μια ματαιοτητα ο ρόλος του.

[Stefanos]

εγώ αντίθετα είμαι ελεύθερη και από αυτό το ίδιο το πρότυπο του Ανώτερου Εαυτού...

Τι είπες κούκλα μου !!!
Ω ρε κατσαρόλα ...
Θέλει σκέψη αυτό.
Ελευθερία...

[Vasoula]

παρ' όλα αυτά, ας κάνω κάποιες ακόμα διευκρινήσεις...

Ο Αληθινός και Αμετάβλητος Εαυτός μας Υπάρχει και μας καθοδηγεί από ένα άλλο, μη ορατό στην συνειδήση του εγώ μας, επίπεδο.
Όσο η συνείδησή μας, βέβαια, είναι το εγώ μας, αυτόν τον αντιλαμβάνεται "Ανώτερο"...κατά την ίδια έννοια που και ο μαθητής θεωρεί τον δάσκαλο ανώτερο, ο υπάλληλος τον διευθυντή του, το παιδί τον γονιό του κλπ κλπ.

Η συνείδηση του εγώ μας νομίζει ότι είναι σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις...
συναισθήματα καλά και κακά, σκέψεις καλές και κακές και πράξεις καλές και κακές...
Ο Ανώτερος συμβολίζει για την συνείδηση του εγώ μας, τον ολοκληρωμένο άνθρωπο, στον νου, στα συναισθήματα και στις πράξεις...έχει την ιδιότήτα να τα κάνει όλα σωστά, να έχει υγιή συναισθήματα και ορθή σκέψη...
Αυτές οι ιδιότητες ακολουθούν την λέξη "Ανώτερος", ενώ αντίθετα η λέξη "κατώτερος" δηλώνει νοητική ανωριμότητα, μη υγιή συναισθήματα και μη λογικές ή υπεύθυνες πράξεις.
Ο αιώνιος διαχωρισμός μεταξύ των δύο καταστάσεων, χαρακτηρίζει τον μέσο άνθρωπο, που χωρίς διάκριση και κυρίως χωρίς αυτο-παρατήρηση, δεν καταλαβαίνει ότι αφήνεται σε συμπεράσματα που δεν τα έχει βιώσει ο ίδιος, αλλά τα έχει μάθει...

Το να αφεθείς στον Ανώτερο Εαυτό σου, καμιά φορά ή σχεδόν όλες τις φορές, δεν αφορά καθόλου την απόλαυση έτσι όπως την έχουμε στον νου μας. ΄Οπως δεν αφορά και το σωστό, έτσι όπως το έχουμε στον νου μας, και το καλό, όπως το έχουμε στον νου μας.
Η συνείδηση του εγώ μας, έχει συγκεκριμένες προσδοκίες από τον Ανώτερο Εαυτό, που καθόλου δεν αφορούν την Αλήθεια.

Το να τον ορίσεις οδηγό για να σε οδηγεί, προϋποθέτει ότι είσαι σίγουρος ότι θα αντέξεις και τις ταχύτητές του...Δεν σε πάει βόλτα...
Σε μαθαίνει να Ζεις με τον δικό του τρόπο και οι δικές του ταχύτητες δεν αφορούν τον χρόνο της συνείδησης του εγώ μας, αλλά την αιωνιότητα.
Ο πόλεμος μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας είναι στην αρχή αδυσώπητος...Αλλά είναι και αναγκαίος, για να μπορέσεις να αποκτήσεις μια αρχική, λίγο περισσότερο, διευρυμένη αντίληψη της πραγματικότητας από την ψευδαίσθηση...Αυτό το ονομάζουμε "Διάκριση"...
Και από εκεί ξεκινά η Ελευθερία...Γιατί αμαξάς, επιβάτης και άμαξα δεν διαφοροποιούνται σε ποιότητα, αλλά εναρμονίζονται σε ΄Ενα.

Ο μεταβλητός εαυτός, που έτσι χαρακτηρίζεται η συνείδηση του εγώ μας, χρειάζεται να αντιληφθεί ότι κανείς δεν θέλει να τον απορρίψει σαν κατώτερο, αλλά ο ίδιος θέλει να Είναι ο Εαυτός του...Και τότε στέλνει "σήματα" στον Αμετάβλητο και Αληθινό Εαυτό του, να ξεκινήσει τη διαδικασία ενοποίησης, έχοντας την αρχική γνώση ότι η αρχή αυτού του ταξιδιού, δεν θα είναι καθόλου απολαυστική, έτσι όπως έμαθε στον αυτοπεριορισμό του και ότι θα χρειαστεί να εγκαταλείψει απολαύσεις που έμαθε να απαιτεί για να νιώθει ζωντανός.

Αυτό όμως που θα εγκαταλείψει δεν θα γίνει κατόπιν υποδείξεως, αλλά μετά από πιο βαθιά αντίληψη της χρησιμότητας του...

Εχουμε άλλωστε πει, ότι το Ανώτερο Καλό, καμία σχέση δεν έχει με αυτό που φανταζόμαστε σαν καλο για εμάς....Στο πόσο ανοιχτοί είμαστε σ' αυτήν την παραδοχή, έχει να κάνει και με την διαδικασία της αφύπνισής μας...


ένιωσα ότι χρειάζονταν αυτές οι διευκρινήσεις...

[Βικούλα]

πολύ χρήσιμες οι διευκρινήσεις

[Stefanos]

Vasui ;
Ο Ανώτερος εαυτός μας δεν είναι κάτι μαγικό που μας λύνει όλα τα προβλήματα. Απλώς με τη βοήθεια του καταφέρνουμε και παίρνουμε την ευθύνη της ζωής μας, γινόμαστε ώριμοι, και αναγνωρίζουμε πρότυπα που μας κάνουν να ζούμε με αρχή τον φόβο, τον οποίο τον αντικαθιστούμε με την Αγάπη. Ή όπως θα ήθελε να ονομάσει κανείς την ενέργεια του σύμπαντος. Και δεν μιλάω για την κοινωνική αγάπη που μάθαμε με όρους.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, όλοι οι εαυτοί μας να είναι σε αρμονία (παιδί, έφηβος, γονέας)(Ανώτερος,Κατώτερος,Μεσαίος) όλοι να ζουν την ίδια συνειδητότητα και αλήθεια όποτε κάπου εκεί όλοι είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, στο να ΖΗΣΟΥΝ !!!
Αφαιρώντας από τη ζωή μας τη διττότητα, και όλα τα πρωτυπάκια ,την επίκριση και όλα τα παράγωγα του φόβου που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο που κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζει ούτε καν ότι τα βιώνει , σε σχέση με τον άνθρωπο που έχει ανησυχίες και ψάχνει την αλήθεια, την Σοφία ή τη φώτιση. Έρχονται σε ισορροπία, το ένα αναγνωρίζει και σέβεται το άλλο και όλα μαζί πορεύονται στο μονοπάτι της αγάπης, της Θεϊκής μας υπόστασης.

[Vasoula]

έτσι είναι Στεφανάκο μου...και ενώ ακούγεται τόσο πολύ απλό, τελικά δεν είναι...

ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του προσδοκίες στο θέμα της αφύπνισής του, που είναι ασυνείδητες και ενώ συνειδητά λέει αυτό θέλω, όταν φτάνει η ώρα να εκπληρωθεί αυτό που ήθελε, διαπιστώνεται ότι τελικά άλλο ήθελε από αυτό που νόμιζε...

κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια...

[Ellaki]

αχ τι έχω τραβήξει με αυτόν τον Ανώτερο Εαυτό !!!!!!!

στην αρχή τον ντρεπόμουνα
μετά τον φοβόμουνα
στην συνέχεια τον εκθείαζα
αλλά ούτε που είχα διαννοηθεί να τον απομυθοποιήσω

για αρκετό καιρό τον αγαπούσα και τον μισούσα συγχρόνως
τον θαύμαζα και τον θεωρούσα άπιαστο
κάθε φορά που τολμούσα να τον εμπιστευθώ, έτρωγα και κατακεφαλιά
εκεί όμως, επέμενα κι όλο έστελνα μηνύματα
και πάλι αδυνατούσα να δεχτώ ότι υπήρχε πιθανότητα να είμαστε Ένα

μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και άρχισα να ψάχνω να με βρω μέσα του και να τον βρω μέσα μου
και τότε καταλύθηκε η αμαρτία τού να κοιτάς τον Ανώτερο σου στα μάτια
η αμαρτία ήταν προς τον εαυτό μου, που του είχα αφαιρέσει το δικαίωμα της ενότητας και της αιωνιότητας