Το να επιλέγει δρόμους και μονοπάτια που τον φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στον Θεό, ολοένα και πιο κοντά στον Εαυτό του, είναι μια Ομορφιά της Διαφορετικότητάς μας, μια Αγνότητα της Ενότητάς μας, μια Διάκριση της Θέλησής μας…
Η Πίστη για τον καθένα είναι δρόμος, όπως και να έχει…
Κανονικά δεν υπάρχει ά-θεος άνθρωπος, όσο και να διατείνεται ότι είναι…
Ίσως παρερμηνεύεται η λέξη «θεός»…
Και όταν λέει κάποιος «είμαι άθεος» εννοεί ότι δεν ανήκω σε κάποιο δόγμα ή σε κάποια θρησκεία ή σε κάποια «υπακοή»…
Κι όμως ο καθένας μας κάπου «υπακούει»…Η Πίστη στο οτιδήποτε σημαίνει και παραδοχή, άφημα, εμπιστοσύνη, υπακοή στις εσωτερικές παρορμήσεις που ξεπηδούν από αυτό που σε εμπνέει και το ακολουθείς…όποιο κι αν είναι αυτό που σε εμπνέει προς την Πίστη, το αφήνεις να σε δονεί στον ρυθμό του…
΄Όμως η πίστη γίνεται επικίνδυνη, αν γίνεται συρμός…
Αν ακολουθείς απλά μια «αμαξοστοιχία» σαν «βαγόνι», που δεν έχει τρόπο να πάει αλλού, παρά ακολουθεί τον οδηγό-μηχανή, δεν σημαίνει ότι πιστεύεις και στην μηχανή…Απλά δεν έχεις άλλο τρόπο…Δεν έχεις Πίστη, αλλά μάλλον δεν έχεις διέξοδο να κάνεις κάτι άλλο…
Σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα έχουμε μια επίσημη θρησκεία…Μπαίνουμε σ’ αυτήν ακούσια, δεν ζητείται η γνώμη μας…
Ακολουθούμε αναγκαστικά σαν βαγόνι, την μηχανή, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα, την εποχή που γίνεται η ένταξή μας, να μην το κάνουμε…
Μα και όταν ωριμάζουμε πια (τρόπος του λέγειν), τότε που έχουμε την δυνατότητα επιλογών, το να ακολουθούμε την θρησκεία την οποία κληθήκαμε να υπηρετήσουμε, είναι θέμα Πίστης και Σεβασμού…
δεν είναι θέμα εθίμου μια θρησκεία…
Εγώ ξέρω ότι με τα του Θεού, δεν παίζουμε…
Δεν μπορούμε να επιλέγουμε τα μεν και να αφήνουμε τα δε, από την στιγμή που αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε μια θρησκεία όποια κι αν είναι…
Αλλιώς δεν υπάρχει καμία Πίστη…γίνεται απλά μια συνήθεια,
μα η εποχή μας μάς καλεί να καταπολεμήσουμε τις άσκοπες συνήθειες, να γίνουμε περισσότερο αληθινοί με τον Εαυτό μας και με τον Θεό…
Ένα δόγμα, από την στιγμή που εντάσσεσαι σ’ αυτό. το υπηρετείς…Αλλιώς το εγκαταλείπεις…Αν κάπου δεν συμφωνείς μαζί του, δεν έχεις πολλά περιθώρια να μείνεις στους κόλπους του…Δεν έχεις πολλές επιλογές, δηλαδή, να γίνεις "μία ολίγη από Χ.Ο"...΄Η είσαι ή δεν είσαι...
Καλό θα ήταν, λοιπόν, κάθε Χ.Ο να αντιληφθεί αν αυτό που τον συνδέει με τον Θεό, μέσα από την θρησκεία του, είναι και της απόλυτης εμπιστοσύνης του, αν ο τρόπος που Πιστεύει στον Θεό έχει όλα αυτά που η θρησκεία του τον καλεί να υπηρετήσει…
Αν έστω και σε ένα διαφωνεί, αντί να στέκεται μπροστά στους «κανόνες» με ενοχή και ντροπή, το πιο σημαντικό είναι να το εγκαταλείψει και να αποφασίσει μόνος του τον τρόπο που θα επικοινωνεί με τον Θεό, μέσα από την δική του ευλάβεια και όχι μέσα από την συνήθεια…
Αυτή η ντροπή και η ενοχή μπορεί να του στοιχίσει ένα τραγικό ασυνείδητο...
Μήπως ήρθε η ώρα να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τον Θεό, λίγο περισσότερο Αληθινοί με τον Εαυτό μας?
Αν θα θέλαμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με αυτούς τους κανόνες, αν συμφωνούμε με αυτούς, τότε να προχωρήσουμε στην βάφτισή τους...Αν δεν συμφωνούμε όμως, γιατί να τα "καταδικάσουμε" να ακολουθούν σαν βαγόνι, μια μηχανή που (πάντα κατά την δική μας άποψη, αφού δεν συμφωνούμε) δεν οδηγεί στον Θεό? Είναι μεγάλες οι ευθύνες μας...Κάποια στιγμή χρειάζεται να τις αναλάβουμε, για να δημιουργήσουμε έναν Κόσμο με μεγαλύτερη Αλήθεια και Ευλάβεια...Με περισσότερο Σεβασμό στην ιερότητα του Εαυτού μας.
Ο Θεός είναι πολύ Σπουδαία Υπόθεση...Τόσο Σπουδαία όσο και η Αγάπη...
Είναι ο πιο κρυφός ΄Ερωτας του Είναι μας...η πιο ευλαβική Αγάπη που μπορεί να ανθίσει μέσα στις καρδιές μας.
Ελεύθερος σαν τον ΄Ανεμο, Δυνατός σαν την Φωτιά, Απαλός σαν το Νερό, Στέρεος σαν την Γη...
ας μην υποβιβάζουμε την Σχέση μας Μαζί Του...
όποιος κι αν είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να είμαστε με Αυτόν, ας τον σεβαστούμε σαν άμεση Επιλογή μας...
αλλά λίγο Χ.Ο δεν υπάρχει...΄Η εντάσσεσαι στην θρησκεία, ή μένεις ελεύθερος Αγαπημένος του Θεού...
΄