Ο ΧΡΟΝΟΣ...

[Vasoula]

Εεεεεεεε, στάσου….

΄Ολοι τρέχουν να προλάβουν…Βιαστικά τρώνε, βιαστικά αγαπάνε, βιαστικά προσπερνάνε…Πάντα υπάρχει η επόμενη στιγμή για να κατακτήσουν, μια τρύπα να μπαλώσουν, μια ρυτίδα να εξαλείψουν…

Το παθαίνουν τις περισσότερες φορές αυτό οι άνθρωποι...Δεν βλέπουν πόσα έχουν κατακτήσει, γιατί πάντα υπάρχει ένας επόμενος και ίσως καλύτερος στόχος που θέλουν να φτάσουν.

Το να είσαι συνειδητός στην Ζωή, είναι από μόνος του στόχος...όχι μακροπρόθεσμος, αλλά στόχος της κάθε στιγμής...
Και είναι αυτός ο στόχος που φέρνει στο παρόν τις μελλοντικές ευκαιρίες μας, μέσα από την Σοφία του παρελθόντος. Μα αυτό συμβαίνει μόνο όταν είσαι ελεύθερος στο Παρόν…

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν ότι είναι συνειδητοί μόνο σε ένα μικρό μέρος του Εαυτού τους...΄Ετσι μεγαλώνουν...σαν το "εγώ" που εκδηλώνεται να είναι όλος τους ο Εαυτός.
Δεν έχουν καμία αντίληψη για το μη συνειδητό τους μέρος. Δεν έχουν αντίληψη για τον συναισθηματικό εαυτό, για τον νοητικό εαυτό, για τον πνευματικό εαυτό...Δεν παρατηρούν την ανωριμότητά τους μεταξύ σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων...δεν παίρνουν είδηση ότι δεν υπάρχει ροή μεταξύ των επιπέδων τους...΄Οτι η ενέργεια από τις σκέψεις δεν γίνεται πράξη...Δεν έχουν ιδέα γιατί φοβούνται, τι φοβούνται...τι πολεμούν, γιατί πολεμούν...

Φωνάζουν, διαμαρτύρονται…μα όταν έρθει η στιγμή να γίνει η διαμαρτυρία πράξη, δεν έχουν την δύναμη να στηρίξουν την φωνή τους! Περίεργο δεν είναι?

Δεν έχουν καμία αντίληψη της εσωτερικότητας...΄Ολα συμβαίνουν έξω από τον εαυτό τους! Και όσα συμβαίνουν δεν φέρνουν καμία ικανοποίηση, αντίθετα τους εξαντλούν.

O χρόνος είναι αδυσώπητος…Φαίνεται πως τρέχει, όμως δεν έχει μετακινηθεί ούτε λεπτό από τις συναισθηματικές ελλείψεις του παρελθόντος…Σαν την αλυσίδα που δένει τα πόδια των κρατουμένων…αυτό είναι ο χρόνος!
Νομίζεις ότι περνά, γιατί βλέπεις στατικά μια εικόνα που μεγαλώνει και γερνάει…
Περνάνε οι μέρες, τα χρόνια…και η αλυσίδα εκεί, πάντα εκεί, σε αναγκάζει να ονειρεύεσαι πως θα είσαι στο μέλλον…Μα και εκεί ακόμα, στο μέλλον, την κουβαλάς, γιατί δεν την αντιλαμβάνεσαι στο παρόν…

Ο χρόνος δεν περνάει…Ούτε μία στιγμή δεν μετακινείται, κι ας αλλάζει ημερολογιακά…

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το παρελθόν τους τούς έχει προσφέρει σοφία…Το εκτιμούν, εκτιμούν το ότι ωρίμασαν, διδάχτηκαν, εξελίχτηκαν, έμαθαν ένα σωρό πράγματα, βρήκαν μια καλή δουλειά, έχτισαν μια οικογένεια, πάλεψαν στην ζωή τους, περιμένοντας να τελειώσει κάποια στιγμή όλος αυτός ο αγώνας, στο μέλλον…Να απολαύσουν τους κόπους τους…

Ναι, αυτό είναι μια ήσυχη καθημερινή ζωή…Μα η Ζωή δεν αφήνει κανέναν στην ησυχία του! Πάει ενάντια στις προσδοκίες μας…
Αυτή είναι αδυσώπητη και όχι ο χρόνος…

Η Ζωή έχει εντολή να σε κάνει να είσαι Συνειδητός…ο χρόνος δεν έχει τέτοια εντολή…
Και όσο πιο Συνειδητός γίνεσαι στην Ζωή, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είχες μετακινηθεί ούτε ένα βήμα από το παρελθόν…Είσαι εκεί ακριβώς, που ξεκίνησες…

Ένα παιδί που θέλει Αγάπη…
Που ήρθε στον φυσικό κόσμο αγκαλιά με τον Θεό…
Που είχε Συνείδηση ότι το Σύμπαν εκδηλώνεται μέσα του και είναι Ζωντανό μέρος μιας Αγάπης που το καλεί να συμμετέχει ενεργά στην Ζωή της.


Και τότε το παίρνεις από την Αρχή…

Για να μπορείς να δεις το Σύμπαν, χρειάζεται να Υψωθείς, πάνω από τον ορίζοντα των ματιών σου...



Και ο Ποιητής είπε…

Το δώρο της Ψυχικής Δύναμης προέρχεται από το Θεό, την Θεία Ύπαρξη!
Αν επικεντρωθεί το μυαλό μας σε αυτή την Αλήθεια τότε ερχόμαστε σε αρμονία με τη Θεϊκή Δύναμη!

Νικολά Τέσλα

[AMALIA]

[Danielli]

΄Ολοι τρέχουν να προλάβουν…Βιαστικά τρώνε, βιαστικά αγαπάνε, βιαστικά προσπερνάνε…Πάντα υπάρχει η επόμενη στιγμή για να κατακτήσουν, μια τρύπα να μπαλώσουν, μια ρυτίδα να εξαλείψουν…

Ετσι ακριβώς...

οταν καταλάβει κανεις αυτό , έχει βρει και την εσωτερική αρμονία του...
Πολλές φορες "μπουκώνω" γιατι το μυαλό μου τρέχει σε προγραμματισμούς για το μέλλον, αναμασάει τη συνεχεια της μέρας, και βρισκεται στο "μετά", λες και θα μου το κλέψει κανεις και δεν είναι δικο μου να το ζήσω σε λίγο...
Ελλειψη γείωσης , ανησυχία,και εκνευρισμός.

O χρόνος είναι αδυσώπητος…Φαίνεται πως τρέχει, όμως δεν έχει μετακινηθεί ούτε λεπτό από τις συναισθηματικές ελλείψεις του παρελθόντος…Σαν την αλυσίδα που δένει τα πόδια των κρατουμένων…αυτό είναι ο χρόνος!
Νομίζεις ότι περνά, γιατί βλέπεις στατικά μια εικόνα που μεγαλώνει και γερνάει…
Περνάνε οι μέρες, τα χρόνια…και η αλυσίδα εκεί, πάντα εκεί, σε αναγκάζει να ονειρεύεσαι πως θα είσαι στο μέλλον…Μα και εκεί ακόμα, στο μέλλον, την κουβαλάς, γιατί δεν την αντιλαμβάνεσαι στο παρόν…

Και ιδου η απάντηση..

[VasilisM]

:shock: :shock: :shock: :shock: :shock: :shock:

[Θοδωράκος]

΄Ολοι τρέχουν να προλάβουν…Βιαστικά τρώνε, βιαστικά αγαπάνε, βιαστικά προσπερνάνε…Πάντα υπάρχει η επόμενη στιγμή για να κατακτήσουν, μια τρύπα να μπαλώσουν, μια ρυτίδα να εξαλείψουν…

Ετσι ακριβώς...

οταν καταλάβει κανεις αυτό , έχει βρει και την εσωτερική αρμονία του...
Πολλές φορες "μπουκώνω" γιατι το μυαλό μου τρέχει σε προγραμματισμούς για το μέλλον, αναμασάει τη συνεχεια της μέρας, και βρισκεται στο "μετά", λες και θα μου το κλέψει κανεις και δεν είναι δικο μου να το ζήσω σε λίγο...
Ελλειψη γείωσης , ανησυχία,και εκνευρισμός.

O χρόνος είναι αδυσώπητος…Φαίνεται πως τρέχει, όμως δεν έχει μετακινηθεί ούτε λεπτό από τις συναισθηματικές ελλείψεις του παρελθόντος…Σαν την αλυσίδα που δένει τα πόδια των κρατουμένων…αυτό είναι ο χρόνος!
Νομίζεις ότι περνά, γιατί βλέπεις στατικά μια εικόνα που μεγαλώνει και γερνάει…
Περνάνε οι μέρες, τα χρόνια…και η αλυσίδα εκεί, πάντα εκεί, σε αναγκάζει να ονειρεύεσαι πως θα είσαι στο μέλλον…Μα και εκεί ακόμα, στο μέλλον, την κουβαλάς, γιατί δεν την αντιλαμβάνεσαι στο παρόν…

Και ιδου η απάντηση..

Ακριβως το ιδιο ισχυει και για μενα...

[Ταρούλα]

Μόνο για σήμερα

[Βικούλα]

Η Ζωή έχει εντολή να σε κάνει να είσαι Συνειδητός…ο χρόνος δεν έχει τέτοια εντολή…
Και όσο πιο Συνειδητός γίνεσαι στην Ζωή, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είχες μετακινηθεί ούτε ένα βήμα από το παρελθόν…Είσαι εκεί ακριβώς, που ξεκίνησες…

Ένα παιδί που θέλει Αγάπη…
Που ήρθε στον φυσικό κόσμο αγκαλιά με τον Θεό…
Που είχε Συνείδηση ότι το Σύμπαν εκδηλώνεται μέσα του και είναι Ζωντανό μέρος μιας Αγάπης που το καλεί να συμμετέχει ενεργά στην Ζωή της.


Και τότε το παίρνεις από την Αρχή…

Για να μπορείς να δεις το Σύμπαν, χρειάζεται να Υψωθείς, πάνω από τον ορίζοντα των ματιών σου...

[AMALIA]

Ενα χρονο πριν ζουσα τον χρονο με πλασματικους τροπους και και εχθρικα.. Ελεγχο στον Ελεγχο ακομα και με τις ρυτιδες.. Με ειχε εξαντλησει και δεν το επαιρνα καν χαμπαρι...
Εργαστηκα πολυ για αυτο με την πολυτιμη βοηθεια της Βασουλα μας.. που ευτυχως σε μια συναντηση μας το τσιμπησε παροτι πολυ επιτευδεμενα εγω το ειχα στολισει...


Φετος με μια προκληση του ευατο μου νιωθω τον " φυσικο χρονο" φιλο συμμαχο στην εργασια με τον ευατο μου..
Καθε μερα και ενα βημα πιο μεσα μου και πιο σταθερη στην διαδρομη μου..

Και καθε μερα καθε βραδυ ξυπναω και κοιμαμαι με ενα ευχαριστω για καθε τι που μου δωθηκε στην ημερα μου..
Και σημερα εχω δουλλεια..
Και σημερα εχω αυτοκινητο..
Και σημερα εχω σπιτακι..
Και σημερα εχω συντροφια.
Και σημερα εχω τηλεφωνο και ακουω τους αγαπημενους μου..
Και η λιστα συνεχιζεται...
Και μενω στο σημερα και καθε μερα με εγρηγορση και συνειδητα και αυτοκυριαρχια ¨"Μονο για Σημερα"...

Και με αφορμη το τοπικ του χρονου...

Θελω να πω Ευχαριστω Βασουλα μου και Σημερα...

[Vasoula]

Αμαλίτσα μου


«Μεγάλε Ιερέα, πως να πω στους ανθρώπους να σε βρουν?»
«Δώσε τους την φαντασία σου…»
«Νομίζω, δεν αρκεί…»
«Δώσε τους το όνειρό σου…»
«Ούτε αυτό αρκεί…»
«Δείξε τους την ψυχή σου…»
«΄Εχει μορφή…δεν θα την αναγνωρίσουν»
«Τότε…αποκαλύψου!»
«Πως…πως να το κάνω?»
«Να είσαι πάντα όμορφη…»
«Εύκολο, μου ακούγεται αυτό!»
Γέλασες μεγάλε Ιερέα, γιατί ήξερες…

Σκοτείνιασε η μορφή, αγαπημένη μου ψυχή, τα δάκρυα ξέπλυναν όλη την ομορφιά της, την στράγγισαν από ζωή, πάλευε για να ανακαλύψει την ομορφιά που πήρε σαν εντολή να αποκαλύψει…
Και όσο προσπαθούσε, θάμπωνε!
Λυπήθηκες, το ξέρω, αγαπημένη μου ψυχή, ήθελες να με βοηθήσεις… «Τι να κάνω για σένα?» με ρώτησες… «Δείξε μου, αλλά δώσε μου και μάτια να σε δω…»
Και τότε με «τύφλωσες»… «Τι άλλο να κάνω για σένα?» με ρώτησες… «Μίλησέ μου, αλλά δώσε μου κι αυτιά να σε ακούω…» Και τότε μου πήρες την φωνή… «Τι άλλο θέλεις?» με ξαναρώτησες… «να είμαστε μαζί…» Και τότε έβγαλες το μισό αστέρι και μου το έδωσες. Θυμήθηκα το μισό δικό μου και τα ένωσα…Και τότε ένωσα το Σύμπαν σε μια τεράστια ομορφιά!

Τώρα πάρε πίσω το κομμάτι σου, αγαπημένη μου ψυχή, η ομορφιά αποκαλύφτηκε μέσα στην αιώνια αγάπη μας…
Ξέρω τι να πω πια στους ανθρώπους για να σε βρουν μεγάλε Ιερέα…
Ξέρω πια τι είσαι στην ζωή μου, αγαπημένη μου ψυχή!!!
Ξέρω πια, τι είναι η ζωή μου, η ζωή μας!

Εσύ άραγε ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ?

[Fotinoula]

Αμαλάκι

[Δωρουλα]

[Ελενίτσα]

[Βικούλα]

Εγώ συνειδητοποιώ ότι ακομα ζω σαν το ανέκδοτο με το γρύλο.....
δυσκολο να έρθει πιο μέσα το "μονο για σήμερα" ... ειναι πολύ καλη η εκπαίδευση πάνω στο φόβο

Αμαλία, Βασούλα

[AMALIA]

Αμαλίτσα μου


«Μεγάλε Ιερέα, πως να πω στους ανθρώπους να σε βρουν?»
«Δώσε τους την φαντασία σου…»
«Νομίζω, δεν αρκεί…»
«Δώσε τους το όνειρό σου…»
«Ούτε αυτό αρκεί…»
«Δείξε τους την ψυχή σου…»
«΄Εχει μορφή…δεν θα την αναγνωρίσουν»
«Τότε…αποκαλύψου!»
«Πως…πως να το κάνω?»
«Να είσαι πάντα όμορφη…»
«Εύκολο, μου ακούγεται αυτό!»
Γέλασες μεγάλε Ιερέα, γιατί ήξερες…

Σκοτείνιασε η μορφή, αγαπημένη μου ψυχή, τα δάκρυα ξέπλυναν όλη την ομορφιά της, την στράγγισαν από ζωή, πάλευε για να ανακαλύψει την ομορφιά που πήρε σαν εντολή να αποκαλύψει…
Και όσο προσπαθούσε, θάμπωνε!
Λυπήθηκες, το ξέρω, αγαπημένη μου ψυχή, ήθελες να με βοηθήσεις… «Τι να κάνω για σένα?» με ρώτησες… «Δείξε μου, αλλά δώσε μου και μάτια να σε δω…»
Και τότε με «τύφλωσες»… «Τι άλλο να κάνω για σένα?» με ρώτησες… «Μίλησέ μου, αλλά δώσε μου κι αυτιά να σε ακούω…» Και τότε μου πήρες την φωνή… «Τι άλλο θέλεις?» με ξαναρώτησες… «να είμαστε μαζί…» Και τότε έβγαλες το μισό αστέρι και μου το έδωσες. Θυμήθηκα το μισό δικό μου και τα ένωσα…Και τότε ένωσα το Σύμπαν σε μια τεράστια ομορφιά!

Τώρα πάρε πίσω το κομμάτι σου, αγαπημένη μου ψυχή, η ομορφιά αποκαλύφτηκε μέσα στην αιώνια αγάπη μας…
Ξέρω τι να πω πια στους ανθρώπους για να σε βρουν μεγάλε Ιερέα…
Ξέρω πια τι είσαι στην ζωή μου, αγαπημένη μου ψυχή!!!
Ξέρω πια, τι είναι η ζωή μου, η ζωή μας!

Εσύ άραγε ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ?

.....Χωρις λογια...

[ARTYADIS]

Εγώ συνειδητοποιώ ότι ακομα ζω σαν το ανέκδοτο με το γρύλο.....
δυσκολο να έρθει πιο μέσα το "μονο για σήμερα" ... ειναι πολύ καλη η εκπαίδευση πάνω στο φόβο

Σιγά-σιγά Βικούλι μου! Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει Πίστη και Αφοσίωση κάθε στιγμή, μέρα με τη μέρα..