Μπορεί να μας έμαθαν ότι είμαστε πολύ λίγοι, πολύ ασήμαντοι, πολύ ανάξιοι για να γίνουμε Άνθρωποι, για να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας. Όμως δεν είμαστε.
Ο κόσμος φαίνεται διαχωρισμένος
Στους αφυπνισμένους και σ’ αυτούς που ζουν στην κοσμάρα τους…
Αυτό βέβαια εξαρτάται από την οπτική που βλέπεις τα πράγματα και τα κρίνεις.
Γιατί οι μεν λένε για τους δε, ότι ζουν στην κοσμάρα τους…
Αυτό τελικά είναι το μήνυμα…
΄Οτι ο ένας κόσμος κρίνει τον άλλον, σαν ανεδαφικό…
Και ο καθένας έχει δίκιο από την μεριά του…
΄Ομως ας δούμε την ουσία των πραγμάτων…
Ο αφυπνισμένος άνθρωπος, έχει ανοίξει την κατανόησή του στα φυσικά πράγματα και στα πνευματικά πράγματα…Τα ενώνει ή προσπαθεί να τα ενώσει, μέσα του, ανακαλύπτοντας την μυητική διαδικασία της Ζωής. Η αφύπνιση έχει επίπεδα, δεν είναι μια και έξω...
Ο μη αφυπνισμένος άνθρωπος ζει μέσα στην φυσική πραγματικότητα και δεν μπορεί να ξεπεράσει το μυστήριο της Ζωής. Τα δέχεται όλα σαν επιθέσεις και αμύνεται συνεχώς. Η φυσικη ζωή έχει επίπεδα εμπειρίας, δεν είναι μια και έξω...
Μια πιο παρατηρητική ματιά θα μας δώσει τα επιχειρήματα ότι ο ένας δεν μπορεί να ισορροπήσει χωρίς τον άλλον…
Εσύ, πχ είσαι αφυπνισμένος, αλλά σε στενοχωρεί και σε πληγώνει ο άλλος που είναι στην κοσμάρα του
Το ίδιο όμως νιώθει και εκείνος για σένα...΄Οτι είσαι αλλού γι' αλλού και δεν τον καταλαβαίνεις...
Ο ΄Ανθρωπος ενώνει τους κόσμους που ο άνθρωπος διαχωρίζει...
Αυτός είναι ο Στόχος μας...
Από την στιγμή που καταλαβαίνεις μια εσωτερική διαφορετικότητα από τον υπόλοιπο κόσμο, η αφύπνιση έχει ξεκινήσει...
Από την στιγμή που κατανοείς, μα έχεις αντιληφθεί κιόλας, ότι όσα έμαθες σαν φυσιολογικά, δεν είναι ανθρώπινα, και ψάχνεις τον ΄Ανθρωπο μέσα σου, το βαθύ επίπεδο του Θεού έχει ξεκινήσει να επιδρά στο Είναι σου...
Η απομόνωση χρειάζεται, όπως και σε κάθε άλλον άνθρωπο, για να νιώσεις τον Εαυτό σου, να ερευνήσεις περισσότερο τα συναισθήματά σου, να δημιουργήσεις πνευματικές γέφυρες με τις σκέψεις σου και τις επιγνώσεις που λαμβάνεις...να συνειδητοποιήσεις, να γνωρίσεις, να ανυψώσεις, να αθωώσεις, να ωριμάσεις σε όλα σου τα επίπεδα, με μεγαλύτερη κατανόηση...
Το να επιστρέψεις στην παιδικότητα, σημαίνει ότι εγκαταλείπεις οικειοθελώς τον κόσμο των «μεγάλων»...
Δεν μπορείς όμως να εγκαταλείψεις τίποτα, όταν δεν το έχεις ερευνήσει βαθύτερα.
Ενα μωρό δεν έχει προτιμήσεις ούτε στην αγκαλιά, ούτε στην αγάπη...
Είναι μέσα στην αγκαλιά του Ανώτερου Εαυτού του, μέσα στην αδιαίρετη Ουσία του και βιώνει μια μορφή πληρότητας...
Μόνο του, στον Κόσμο του, ευτυχισμένο και αυτάρκες...παρ' όλα αυτά χωρίς την αγκαλιά και την αγάπη των άλλων, δεν μπορεί να αναπτυχθεί, στο φυσικό του περιβάλλον. Δεν μπορεί να επιβιώσει...
Αυτοί οι άλλοι, ονομάστηκαν γονείς, φίλοι, σύντροφοι...
Γιατί στον φυσικό κόσμο τα πάντα έχουν την σημασία της βαθύτερης ενότητας στην Ουσία. Η σημασία που δίνουμε στις μορφές, είναι ένας δρόμος, μέχρι να βρούμε τον Δρόμο μας και την κατεύθυνσή μας.
΄Ετσι το μωρό εγκαταλείπει την μορφή πληρότητας, για να μπει σε μια μορφή ωριμότητας...Απώτερος σκοπός να ενώσει τα δύο μέσα του...΄
Η κοινωνικοποίηση του είναι απαραίτητη, για την μορφή ωριμότητας που χρειάζεται να κατακτήσει στον φυσικό κόσμο...Η εμπειρία του εδώ βασίζεται σ' αυτήν την ωριμότητα που τον βοηθά να εκφράσει με θάρρος και πίστη την Ουσία του, μέσα σε ένα περιβάλλον που διαχωρίζεται σε δύο. Αυτό θέλει να μάθει...το "δύο", γιατί το "Ενα" το γνωρίζει...
΄Ομως στην πορεία γλυκαίνεται με το "δύο"...Νομίζει ότι είναι "ένα" από αυτά τα "δύο"...
Και από εκεί ξεκινά η πορεία του προς τα έξω...Γιατί θέλει να ενώσει αυτό το ένα από τα δύο, που νομίζει ότι είναι, με κάθε άλλον άνθρωπο...
Αναζητά ανθρώπους που θα το κάνουν να νιώσει ένα...Και δεν βρίσκει...΄Ολοι έχουν έναν άλλον τρόπο, άλλες εμπειρίες και άλλα βιώματα και κανείς δεν του μοιάζει...
Κανείς δεν τον κατανοεί…Οι σχέσεις του δεν έχουν διάρκεια…Πολλές φορές προσπαθεί να πάρει βίαια ότι χρειάζεται...
Πολλοί άνθρωποι έχουν σύγχυση με αυτό...
΄Αλλοι απομονώνονται και άλλοι αφιερώνονται στο ψάξιμο ενός άλλου ή άλλων που θα τους μοιάζουν...
΄Ομως δεν χρειάζεται κανένας να μοιάζει με κανέναν...
Η Αγάπη χωράει μέσα της κάθε τι διαφορετικό...
Σε κατευθύνει και σε οδηγεί κατευθείαν στην Ενότητα…Κατευθείαν στον Θεό…
Και όταν αρχίζει ο άνθρωπος να αναζητά την ομοιότητα μέσα του, τότε βρίσκει την Αλήθεια...
Ανακαλύπτει τον διαχωρισμό του...
Δεν θέλει τότε να "σώσει" κανέναν, γιατί έχει αντιληφθεί ότι δεν έχει ανάγκες ίδιες με τους άλλους μεν, αλλά κατανοεί τις δικές τους ανάγκες…Κατανοεί τον δρόμο της ωριμότητας, που χρειάζεται κανείς να διανύσει στον χρόνο και τον χώρο του…Κατανοεί όλη την «υποκριτική» διαδικασία που είναι απαραίτητη σαν δρόμος επιλογής στην πνευματική ωριμότητα του καθενός. Θεραπεύει με την ακεραιότητά του, το μέρος της ανθρωπότητας που του αναλογεί...
Εχει βρει μέσα του την μορφή πληρότητας του νεογέννητου...
Και όπως ένα νεογέννητο δεν έχει προτιμήσεις στις αγκαλιές και την αγάπη, επιστρέφει ο Άνθρωπος στον Κόσμο της Αθωότητας, αγκαλιάζοντας και αγαπώντας όλα...
Η διαφορά του με το νεογέννητο είναι ότι τώρα μπορεί να επιβιώσει στον φυσικό κόσμο.
Η διαφορά του με τον ενήλικα, είναι ότι ωρίμασε χωρίς να έχει ανάγκη να υποκριθεί, ότι είναι ένας από τους δύο, για να μπορέσει να γίνει αποδεκτός.
Είναι αυτός που Είναι...΄Ανθρωπος, όχι του φυσικού κόσμου, αλλά του Κόσμου...
Ενώ η μοναχικότητα, λοιπόν, είναι απαραίτητη, η απομόνωση δεν είναι λύση...
Δεν βοηθάμε έτσι ούτε τον κόσμο, ούτε τον κόσμο μας να ενωθούν.
Χρειάζεται να ενώσεις τα πεδία μέσα σου...Αλλιώς ποτέ δεν θα σου αρέσει κανένας κόσμος από τους δύο...
΄Οσο και να προσπαθείς να "προσποιηθείς" ότι σου αρέσει ο κόσμος σου, πριν την ωριμότητα σου, αυτό δεν θα σου φέρνει ισορροπία στην Ζωή σου, γιατί θα σου λείπει και ο άλλος που τον θεωρείς ασθενή...Ο φίλος σου, ο σύντροφός σου, ο άνθρωπος γενικά...
Δεν χρειάζεται να "χαλιέσαι" μέσα στην συνάφεια του κόσμου...όμως αυτός ο κόσμος θα θεραπευτεί από εσένα, από εμένα, από τον καθένα...
Αν διαχωριζόμαστε από αυτόν, πως θα τον θεραπεύσουμε?
Τους ενδιαφέρει μόνό ο πλούτος και το σεξ, λένε για τους ανθρώπους...
Λάθος είναι...Δεν ρώτησε ποτέ κανείς αυτούς τους ανθρώπους αν είναι καλά στην Ψυχή τους, με αυτό που τους μάθανε να θέλουν σαν φυσιολογικό. ΄Ισως δεν τους έμαθε κανένας, ότι έχουν Ψυχή...Μα κι αυτό είναι μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης...Πίσω από το κάθε τι υπάρχει η Σοφία και η Αγάπη της Θεότητας...
Ο άνθρωπος, μου έλεγε ο Δάσκαλός μου, δεν αποκτά την πληρότητα με την απάρνηση των εγκοσμίων...Αρκεί να μην εξαρτάται από τα εγκόσμια...
Δεν είναι μέσον "επίδειξης" το Πνεύμα, είναι κάθε τι Ζωντανό που υπάρχει μέσα μας.
Και όπως είπε ο Ποιητής
"Τα πλούτη του Πνεύματος ομορφαίνουν την όψη του ανθρώπου και γεννούν την συμπάθεια και τον σεβασμό.
Το Πνεύμα σε κάθε άνθρωπο φανερώνεται στην ματιά...στο παράστημα και σε όλες τις κινήσεις και τις χειρονομίες του σώματος. Η όψη μας, τα λόγια μας, οι πράξεις μας δεν ξεπερνούν ποτέ τον εαυτό μας, γιατί σπίτι μας είναι η Ψυχή, παράθυρα τα μάτια μας και αγγελιαφόροι μας τα λόγια μας"
Χαλίλ Γκιμπράν
Εσείς? πως το σκέφτεστε?
