Θέλω λίγο να εκφράσω την γνώμη μου για την πειθαρχεία και να ακούσω και τις δικές σας πάνω σε αυτήν.Πριν κάνα χρόνο έπεσα κυριολεκτικά με τα μούτρα στο ρέικι, στον διαλογισμό και στο «σκάψημο». Η εξέλιξη ήταν γρήγορη, τα αποτελέσματα απτά, είχα πάρει φόρα και έλυνα ένα ένα τα θέματα. Ειδικά Νοέμβρη που πήρα την Karuna, εκεί να δεις πανηγήρια και χαρές!
Μέχρις που όλο αυτό ήρθε και «ξεφούσκωσε». Και εδώ και κάνα εξάμηνο αντιμετωπίζω το μεγάλο θέμα της Πειθαρχίας. Όχι για τίποτα σπουδαίο και μεγάλο, απλά προσπαθώ να συνεχίσω ό,τι έκανα στην αρχή: μισή ώρα την ημέρα. Χαλάρωση, ρέικι και λίγο διαλογισμός. Και εάν τραβήξει και παραπάνω, χαρά μου θα είναι. Όμως μου είναι δύσκολο. Και ενώ αφήνω ολόκληρες μέρες κενές, με σκοπό να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και το ρέικι, πάντα κάτι βρίσκω να κάνω και δεν ξαπλώνω να διαλογιστώ. Μα το σπίτι θέλει καθάρισμα, μα θέλω να δω κάποια ταινία, μα το γραφείο είναι ένα αχούρι και θέλει συγύρισμα, μα τα πιάτα είναι άπλυτα, μα θέλω να διαβάσω κάτι στο ίντερνετ, facebook, forum, καφές, τσιγάρο, δουλειές στο σπίτι, μπάνιο, αυνανισμός, όλα υψώνονται σαν ένα βουνό, ή μάλλον εγώ τα υψώνω μπροστά μου, και μοιάζουν να γεμίζουν όλον τον χρόνο μου. Και στο τέλος φτάνει 12 το βράδυ και είναι η ώρα να πέσω για ύπνο. Αλλά και όταν τελικά πιεστώ και ξαπλώσω, αρχίζει η άλλη ιστορία: μία πλημμύρα από σκέψεις άσχετες, φαγούρες σε διάφορα σημεία του σώματος, άλλοτε με παίρνει ο ύπνος, άλλοτε με πιάνουν τα νεύρα μου, ξεφυσάω, κάτι πάει να γίνει και αμέσως πάλι υπερένταση.
Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι αυτή η δύναμη που αντιδράει. Παρατηρώ να έρχεται συχνά το εξίς μοτίβο: δημιουργείται μία επιθυμία και χωρίζομαι στα δύο. Το ένα μέρος μου λέει ότι αυτή η επιθυμία είναι πλασματική και ότι δεν θέλω να την κάνω πραγματικά και ότι με παρεκτρέπει από το να κάνω την πραγματική μου επιθυμία. Το άλλο μέρος λέει ότι αυτό είναι μία υπαρκτή επιθυμία και ότι είναι λάθος να την καταπιέζω, και με κατηγορεί ότι δεν μπορώ να λέω ότι "ακολουθώ την καρδιά μου και τα συναισθήματά μου" και παράλληλα να καταπιέζω τον εαυτό μου. Αυτή η σύγκρουση είναι δύσκολο να ελεγχθεί. Μόνη λύση είναι να στρέψω κάπου αλλού την προσοχή μου μέχρι να περάσει. Αλλιώς, όταν προσπαθώ να την λύσω, αυτή ανατροφοδοτείται και σωματοποιείται: υπερένταση, αναστεναγμοί, και τσίτα στους μυς, ειδικά στις γάμπες και λίγο πιο ψηλά στα πόδια.
Αυτό με τις μέρες παρατηρώ ότι μεγεθύνεται – ή μπορεί και εγώ πλέον να το παρατηρώ ενώ πριν το αγνοούσα. Παρατηρώ ένα κομμάτι του εαυτού μου να θέλει να κάνει «τρέλες», και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου είτε να το επικρίνει είτε να αισθάνεται ενοχές και άσχημα για τον εαυτό μου. Πόσες φορές θέλω να πέσω για ύπνο, γιατί πραγματικά είμαι πολύ κουρασμένος, αλλά το αντιδραστικό κομμάτι θέλει να το ξενυχτίσω κάνοντας βλακείες στον υπολογιστή λ.χ., και μετά όταν τελικά ξαπλώνω, το άλλο κομμάτι με κάνει και αισθάνομαι άχρηστος, βλάκας και ανίκανος. Ακόμα και τώρα που ήθελα να κάνω ρέικι, μία πολύ μεγάλη ενέργεια μέσα μου μου λέει «όχι! μην το κάνεις! και αφού έχεις μέσα σου αυτήν την φωνή που δεν το θέλει, τότε δεν το θες πραγματικά!». Ουφ…
Προσπάθησα να ερευνήσω την πηγή αυτής της αντίδρασης. Μέχρι στιγμής είδα έναν έφηβο που ξεσπάει από την καταπίεση των γονιών και του θεού-επικριτή. Είδα τον εαυτό μου να τον διατάσσουν να είναι «καλό παιδί», με αποτέλεσμα να φουντώνει μέσα του η επιθυμία για κάθε τι το «απαγορευμένο», μόνο και μόνο γιατί είναι τέτοιο. Προσπάθησα να το δουλέψω και να απελευθερώσω τον εαυτό μου από αυτές τις παρουσίες μέσα μου, αλλά το σύμπτωμα παρέμεινε. Προφανώς έχει βαθειά ρίζα, που πηγάζει και από αλλού...
Άραγε, μπορούμε να πειθαρχούμε τον εαυτό μας και να κάνουμε ρέικι και διαλογισμό «με το ζόρι»; Έχει νόημα να κάθομαι και να ξαπλώνω για μισή ώρα και να παλεύω να συγκεντρωθώ και να αδειάσω το κεφάλι μου; Έχει νόημα να το «βάλω στο πρόγραμμα» και να το κάνω, ακόμα και αν δεν το έχω πολύ κέφι, όπως κάνω λ.χ. με το γυμναστήριο; Ή μήπως αυτό είναι μία άλλη κατηγορία; Ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει πρώτα να λυθεί πριν γίνει αυτό;
Πάντως οι αλλαγές στην ζωή μου εξακολουθούν να συμβαίνουν. Και μπορεί να καταφέρνω να κάνω διαλογισμό μια-δυο φορές τον μήνα, αλλά όταν τα καταφέρνω, βγαίνει πολύ «ζουμί». Και κάθε μέρα παρατηρώ, επεξεργάζομαι και προσπαθώ να εφαρμόζω τα όσα μου είπε η καρδιά μου στις στιγμές της σιωπής μας.
Μέχρι που φτάνει η σωστή Πειθαρχεία; Μέχρι που γίνεται με ελευθερία και που ξεκινά η καταπίεση; Μέχρι που είναι πραγματική Πειθαρχία και πηγάζει από την ψυχή και από πού ξεκινάει το λανθασμένο πρότυπο της κοινωνίας – αυτό το «πρέπει να δυσκολεύεσαι και να υποφέρεις για να έρθει το καλό»;
