σκεφτόμουν παλιά ότι ο κάθε άνθρωπος, ενώ έχει ίδια σε λειτουργικότητα όργανα, δεν αντιδρά το ίδιο στις τροφές και στα φάρμακα που βάζει στον οργανισμό του.
Υπάρχει κάτι που μας διαφοροποιεί, ώστε η βλαπτικότητα επί των οργάνων και γενικά του οργανισμού μας, να μην είναι γενικής φύσεως.
Αυτό που μας διαφοροποιεί, είναι η σωστή διαχείριση των συναισθημάτων.
Μια υγιής ζωή δεν περιέχει μόνο σωστή τροφή, άσκηση, ύπνο...Ενώ αυτά φαίνονται απόλυτες ανάγκες του οργανισμού μας, η σωστή διαχείριση των συναισθημάτων, η επαφή με την Ψυχή μας, φαίνεται ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την ομαλή λειτουργία του φυσικού μας οργανισμού.
Σκεφτείτε ότι την καρδιά δεν την βλάπτουν τα λιπαρά...Αν υπάρχουν δυσάρεστα συναισθήματα μίσους, τα οποία αρνούμαστε να διαχειριστούμε, θα βλαφτεί η ομαλή της λειτουργία, ακόμα και αν δεν φάμε ποτέ στην ζωή μας λιπαρά.
το ίδιο συμβαίνει και με συναισθήματα πίκρας, ντροπής, ενοχών, ζήλειας...Το κάθε συναίσθημα, όταν δεν έρχεται σε επαφή μαζί μας, επιδρά και σε κάποιο όργανο και του αλλάζει την αυθεντική του λειτουργία.
Ο τρόπος ζωής των ανθρώπων λέγεται ότι είναι υπεύθυνος για την υγεία του. Εγώ πιστεύω ότι ο τρόπος ζωής των ανθρώπων δεν αφορά το εξωτερικό του περιβάλλον τόσο επιδραστικά, όσο αφορά το εσωτερικό του περιβάλλον.
Οι πιέσεις από το εξωτερικό περιβάλλον, δεν βρίσκουν ένα υγιές εσωτερικό περιβάλλον για να εξισορροπήσουν.
Αν ένας άνθρωπος πχ. τρώει φαστ φουντ, δεν θα τον βλάψει απαραίτητα η τροφή αυτή, αλλά η ανικανότητα να διαχειριστεί σωστά τον χρόνο του και να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του.
Η τροφή, συγκεκριμένα, όποια κι αν είναι, είναι αδύνατον να συνδυαστεί με ποιότητα, αν με κάθε μπουκιά κατεβάζουμε και ποσότητες δυσάρεστων συναισθημάτων που δεν έχουμε προλάβει να παρατηρήσουμε, να διαχειριστούμε και να νιώσουμε...
