περιγραφει τη ζωη ενος ανθρωπου που συναντησε σε καποια φαση καποιον που του εδωσε ενα τηλεκοντρολ που με αυτο του δοθηκε η δυνατοτητα να περναει γρηγορα τις φασεις της ζωης του που δεν του αρεσαν, τον ενοχλουσαν, δεν τις ηθελε (το λεω με απλοικα λογια). Κι ετσι και εκανε. Προκειμενου να εχει την ησυχια του για να δουλευει, παταγε το κουμπι «fast forward» όταν εκανε καυγα με τη γυναικα του, στο σεξ με τη γυναικα του, στα παιδια του που τον ηθελαν διπλα τους, στις απλες ανθρωπινες στιγμες, στις δυσκολιες με τη δουλεια…
ετσι ξεπερναγε τα εμποδια και τα προβληματα του εξ απαλων ονυχων….
μεχρι που περασε η ζωη του τοσο γρηγορα που δεν καταλαβε, παρα μονο αργα, οτι εχασε ο,τι του ηταν πολυτιμο... καταλαβε ότι ηταν ο αγγελος του θανατου αυτος που του εδωσε το τηλεκοντρολ, και όταν ηρθε η ωρα να τον παρει από αυτόν τον κοσμο, δεν μπορουσε να κανει τιποτα γιαυτο. Ειχε αφησει τη ζωη να τρεξει σα νερο χωρις να χαρει τιποτα ουσιαστικα. Μονο δουλεια, δουλεια, δουλεια, και καμμια χαρα. Εζησε χωρις να νιωσει τις προσωπικες του στιγμες γιατι πιστεψε πως εχει σημασια μονο η επαγγελματικη ανοδος και η καταξιωση μεσα από αυτό. Νομιζε πως κατακτωντας την κορυφη θα θεωρηθει επιτυχημενος και θα είναι κι οι αλλοι γυρω του ευτυχισμενοι. Μεγαλωσαν τα παιδια του, η γυναικα του τον χωρισε, ο πατερας του πεθανε, κι εκεινος δεν ειχε ζησει τιποτα από όλα αυτά……
Με αφορμη αυτή την ταινια λοιπον, σκεφτηκα οτι ετσι οπως ζουμε τη ζωη μας σα ρομποτακια, χανουμε την ουσια της, δεν απολαμβανουμε το ταξιδι… κι εδώ στη ζωη, δεν είναι ταινια που δινεται στον ηρωα μια δευτερη ευκαιρια να επανορθωσει. Δεν μπορουμε να ζουμε τη ζωη με την ελπιδα ότι θα μας δοθει αυτή η δευτερη ευκαιρια να κανουμε τα πραγματα αλλιως.
Δεν υπαρχει δευτερη ευκαιρια μετα τη ζωη όπως την ξερουμε, για να εκτιμησουμε ο,τι μας εχει δοθει, να νιωσουμε ευγνωμοσυνη για τις εμπειριες μας, για τη χαρα που βρισκεται στα απλα καθημερινα πραγματα.
Κι αν υπαρχουν καταστασεις που μας εδωσαν πονο, πικρα, θυμο και μας εφεραν σε απογνωση, ας νιωσουμε και γιαυτες μια σταλα ευγνωμοσυνη γιατι αυτές ηταν που μας εφεραν στο εδώ και τωρα, αντιμετωπους με τις επιλογες μας, με την ευθυνη της ζωης μας. Αυτές μας εδωσαν μια δευτερη ευκαιρια να γινουμε Ανθρωποι και να παψουμε να παριστανουμε τα ανθρωπακια, ερμαια δηθεν της κακιας μας μοιρας.
Κι αν πλεον εχουμε καταλαβει ότι πηραμε τη ζωη μας λαθος και υπαρχει η γνωση να κανουμε τα πραγματα αλλιως, να ζησουμε τη ζωη μας αλλιως, να ειμαστε ευτυχισμενοι μονο για σημερα…. τι κανουμε γιαυτο? Μηπως ακομα περιμενουμε το μαγικο ραβδι, τη νεραιδα του παραμυθιου, ένα χαπακι που θα διωξει μακρυα τον πονο?
Ναι, υπαρχουν κι άλλες ζωες, αλλα τι γινεται με το Εδώ και Τωρα?
Αυτές ηταν οι σκεψεις μου και θα χαρω να ακουσω και τις δικες σας….
Και η Ζωή μαζί του. Το να ζω δεν είχε ποιότητα, μόνο αγωνία.
