Κείμενο από το βίντεο...
Ακούμε καθημερινά τόσα πολλά για τον Εαυτό μας…
Κατά τμήμα, κατά μύθο, κατά διάσταση…
Συνήθως η αυτογνωσία διαχωρίζει τον Εαυτό σε προσωπικότητα και Βαθύτερο Είναι!
Δύο Δυνάμεις που παλεύουν η μία την άλλη…
Η μία έχει εγωισμό και η άλλη Αγάπη…
Πρέπει να εξουδετερώσουμε την μία, λένε, για να υπάρξει η άλλη, έτσι όπως Είναι…
Προσωπικότητα και Βαθύτερο Είναι…
Η Προσωπικότητα είναι μια εντελώς φυσική και λειτουργική δομή της Ψυχής, για να βιώσει τον φυσικό κόσμο! Χωρίς αυτήν, θα ήταν αδύνατον!
Πως λοιπόν να την εξουδετερώσουμε? Και γιατί πρέπει?
Η Προσωπικότητα είναι το Συνειδητό μέρος που εκφράζει τον φυσικό κόσμο…τον Χρόνο και τον Χώρο…
Το Βαθύτερο Είναι, είναι το Ασυνείδητο μέρος που εκφράζει το ΄Ολον…την αιωνιότητα και την Ουσία του, ας πούμε ότι την ονομάζουμε Αγάπη…αλλά υπάρχει και ένα μέρος, πριν από αυτό, εξίσου ασυνείδητο, που εκφράζει τα συναισθήματα, ας πούμε ότι τα ονομάζουμε Φόβο…
Αρα συμπερασματικά λεμε, ότι ο φυσικός άνθρωπος αποτελείται από ένα μέρος συνειδητό και δύο μέρη ασυνείδητο…
Για να γίνει ο φυσικός άνθρωπος Ενσυνείδητο Ον, χρειάζεται στο ασυνείδητο μέρος του να κυριαρχεί η Αγάπη…΄Οσο το ασυνείδητο είναι μοιρασμένο στην Αγάπη και τον Φόβο, πάντα θα κυριαρχεί εκείνο που είναι πιο κοντά στην φυσική του Συνείδηση, και στην προκειμένη περίπτωση ο φόβος…΄Ετσι η Προσωπικότητα μοιάζει να είναι ανίσχυρη να αντιμετωπίσει το πρώτο ασυνείδητο μέρος της και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με το τρίτο…Μα της λείπει η «γέφυρα»…
Κάθε φορά που πάει να γεφυρώσει το «χάσμα» μέσα στο ασυνείδητο, η πρόθεση της εμποδίζεται, όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από το 1ο μέρος του Εαυτού της…
Εκεί λειτουργούν όλα με προγραμματισμό και πεποίθηση, με διεκδικήσεις και προσδοκίες. ΄Ολο το ασυνείδητο μέρος του φόβου, δημιουργεί εντάσεις και κάνει την εμπειρία της Ζωής, ανεπιθύμητη…
Η Προσωπικότητα στην διάρκεια της Ζωής της εδώ στον φυσικό κόσμο, αποκτά έναν «χαρακτήρα»…΄Εχει προτιμήσεις, αξίες, ηθικές που συμβαίνουν μέσα στο συνειδητό της μέρος, ανάλογα με τον τρόπο που μεγάλωσε και βίωσε την φυσική της ωρίμανση…Στο ασυνείδητο μέρος της όμως συντελούνται όλα χωρίς χρόνο...
Το εμπόδιο στον άνθρωπο να νιώσει μέσα του ενότητα, δεν είναι η Προσωπικότητά του, αλλά η παραμόρφωσή της μέσα από τον «χαρακτήρα» της…
Αυτό το συνειδητό μέρος που ζει, θεωρώντας ότι είναι ο χαρακτήρας του…
Γιατί δεν γνωρίζει τον Εαυτό του ολόκληρο.
Αυτό που ξεσπάει πάνω μας, κατά την διάρκεια της ζωής μας, και προκαλεί βίαια συναισθήματα, δεν είναι παρά η λιγοστή συνείδηση που έχουμε, για το ποιος είμαστε…
Αν εξουδετερώσουμε την Προσωπικότητά μας, όπως λένε, τότε με ποιόν τρόπο θα την εξελίξουμε Ηθικά? Σε ποιόν θα προσδώσουμε τις Αρετές?
Το Βαθύτερο Είναι μας τις έχει, δεν τις χρειάζεται…Στο πεδίο του Αιώνιου, όλα είναι αθώα…
Η συνείδηση είναι μια ρηχή κατάσταση μέσα στον φυσικό άνθρωπο! ΄Εχει πυκνότητα και μάζα! Κάθε τι που σκεφτόμαστε προσκρούει σ' αυτήν την πυκνότητα και την μάζα και επιστρέφει σε εμάς! Από αυτό δημιουργείται ο πόνος και οι αντιστάσεις, με αποτέλεσμα να πολεμάμε τον ίδιο τον εαυτό μας! Ο πόλεμος δεν προκύπτει, παρά μέσα μας!
Αν η συνείδηση κατανοήσει το εμπόδιο, αρχίζει και διευρύνεται...Αν όχι, συρρικνώνεται, φθείρεται, ασθενεί…
Ούτε ο νους, ούτε τα συναισθήματα μπορούν να βοηθήσουν την συνείδησή μας να διευρυνθεί...Αυτό που την διευρύνει είναι η κατανόηση αυτής της πυκνότητας και της μάζας μέσα στην οποία βρίσκεται...
Είναι σαν ένας φυλακισμένος να προσπαθεί να αποδράσει, ενώ η πόρτα της φυλακής του είναι ανοιχτή...
Αν αντιληφθεί την ανοιχτή πόρτα, τότε θα προσπαθήσει να βγει από την φυλακή...αφήνοντας πίσω τους άλλους με τους οποίους συμβιώνει στην φυλακή...
Ναι, πρέπει να τους αφήσει στην αρχή...Δεν μπορεί να τους πάρει μαζί του, γιατί η προσπάθεια του είναι ατομική...Δεν ξέρει τι θα συναντήσει έξω από την φυλακή...Πρέπει να μάθει πρώτα και μετά να γυρίσει να βοηθήσει τους άλλους, όσους μπορεί να εμπνεύσει να κάνουν το ίδιο!
Καμιά φορά η προσπάθειά μας να βγούμε από δύσκολες καταστάσεις μας ωθεί να κάνουμε απεγνωσμένες κινήσεις! Μας λείπει η κατανόήση αυτής της πυκνότητας και της μάζας και χωρίς να το θέλουμε την κάνουμε στόχο μας! ΄Ετσι αντί να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε, πολεμάμε...Και πονάμε...
Κάποιος πρέπει να μας διασφαλίσει, ότι αν βγούμε απο την φυλακή μας, θα αντικρύσουμε ομορφιά...
Και όσο δεν μπορεί κανείς να μας διασφαλίσει αυτήν την ομορφιά, τόσο περισσότερο μπαίνουμε στην πυκνότητα και την μάζα!
Μέχρι που μας γίνεται συνήθεια ο πόλεμος! Είναι μια φυσιολογική κατάσταση...Σαν να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν!
Σαν να μην πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτήν...
Βγαίνοντας από την φυλακή της η συνείδηση θα αντιμετωπίσει τους «εχθρούς» της…Αυτούς που την έκλεισαν εκεί μέσα!
Την έλλειψη κατανόησης, αυτό θα αντιμετωπίσει…Τον προγραμματισμό της! Την περιορισμένη από την πυκνότητα και την μάζα, αντίληψή της!
Μα έχει όπλα γι’ αυτό! ΄Εχει επιγνώσεις, πνευματική αλήθεια και Πίστη ότι κάθε «μάχη» της θα την οδηγήσει στον Στόχο της, που είναι η Ελευθερία του Ανθρώπου του Θεού!
Ο Στόχος είναι το 2ο επίπεδο του ασυνείδητου…η Αγάπη!
Το ταξίδι της Ζωής δεν μπορεί να γίνει διαφορετικό! Αυτό που διαφοροποιείται είναι μόνο η ματιά μας…Το τι βλέπουν τα μάτια μας κάθε φορά, έχει να κάνει με την τάση της συνείδησης να διευρύνεται μέσα στην ενόραση, παρατηρώντας τις εστίες του θεού…ή με την τάση της να συρρικνώνεται μέσα στην έλλειψη τους!
Αρκεί να θυμόμαστε ότι η Αγάπη δεν επιβιώνει μέσα στις σκοπιμότητες, αλλά αναπτύσσεται μέσα στον Σκοπό!
Η φυλακή κοιμίζει την Συνείδηση…
Της ησυχάζει τους φόβους…
Όταν δεν πολεμάς τους «δαίμονες» εκείνοι σε αφήνουν ήσυχο!
Σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος και δικαιολογούν την ασθένειά σου…
Δεν παίρνεις καν είδηση ότι σε εξαντλούν…
Τρέφονται από εσένα…ενόσω εσύ πιστεύεις ότι σε έχουν αφήσει ήσυχο!
Σε κάνουν να πιστεύεις σε έναν θεό που είναι ακριβώς ίδιος με εκείνους…
Σε ωθούν να τον φοβάσαι…
Ο θεός, στο πρώτο μέρος του ασυνείδητου ενός ανθρώπου, είναι αυτοί οι «δαίμονες»…
Χωρίς να γνωρίζεις, πιστεύεις ότι σου λένε…
Πιστεύεις ακόμα ότι η φυλακή είναι ο αληθινός κόσμος!
Σου δημιουργούν «εχθρούς» ίδιους με εκείνους…
Σε κάνουν να πολεμάς τα ομοιώματά τους σε κάθε άλλον άνθρωπο…
Ενώνουν όλες τις Συνειδήσεις στο μαζικό «κακό» τους…
Σε φοβίζουν με την κόλασή τους και σε κοιμίζουν τόσο, ώστε να μην παίρνεις είδηση ότι αυτό που φοβάσαι, το βιώνεις κάθε στιγμή στην Ζωή σου…
Το πώς δημιουργήθηκε αυτό το πρώτο μέρος του ασυνείδητου, είναι δευτερεύουσας σημασίας…
Εκεί επιδρά ο μύθος της κάθε θρησκείας και της κάθε θεωρίας…
Πεπτοκότες άγγελοι, παρακοή του θεού και άλλοι μύθοι έχουν γίνει τα βαθύτερα πιστεύω του ανθρώπου…
Δεν έχει, λοιπόν, σημασία τόση το πώς δημιουργήθηκε, αλλά το ότι υπάρχει…
Δεν έχει τόση σημασία, τι μορφή έχουν πάρει οι θεοί μέσα στο πρώτο μέρος του ασυνείδητου κάθε ανθρώπου…
Σημασία έχει ότι αυτοί οι θεοί μας οδηγούν σε διαχωρισμό και πόλεμο μεταξύ μας…
Σημασία έχει ότι μας ξεχωρίζουν σε εκλεκτούς και μη…
Σημασία έχει ότι «υποθάλπτουν» φόβους και φρίκη για την Ζωή…
Σε αμαρτίες…
Σε ντροπές…
Σε θυμούς…
Μας κάνουν να χρησιμοποιούμε τους άλλους για να καλύψουμε ανάγκες που δεν είναι αληθινές…
Μας κάνουν να υποκρινόμαστε τους ανθρώπους…
Χωρίς αξίες και ποιότητες…χωρίς Αρετές!
Και αν κάποιος τολμήσει να θελήσει να βγει από την φυλακή, τον τρομοκρατούν, τον πολεμάνε…
Ο ίδιος μας ο εαυτός μάς πολεμάει..
Δεν είναι τραγικό; Αιτία της κατάθλιψης!
Με όλα αυτά, είναι αδύνατον σε έναν άναθρωπο να δει ότι η πόρτα της φυλακής είναι ανοιχτή…
Δεν έχει το θάρρος να βγει…
Μπορεί μόνο να ονειρεύεται ότι κάποια στιγμή, κάποιος θα τον σώσει από την φυλακή, πολεμώντας για εκείνον, όλα τα ψυχικά του περιεχόμενα…
Η θυσία του Ενός, γίνεται πολύ εύκολα βόλεμα των πολλών…
Μα η προσπάθεια είναι ατομική…
Κανείς δεν μπορεί να την κάνει για εμάς…
Είναι ένας μύθος ακόμα…
Ο ΄Ανθρωπος που μας το δίδαξε πέρασε στους «σωτήρες»…
Εχασε η διδασκαλία του την Αγάπη και την Αλήθεια…
κυρίως έχασε την βαθύτερη ομοιότητα των Ανθρώπων, μέσα στον μύθο…
Όταν φοβάσαι, πιστεύεις ότι σε ησυχάζει!
Για να φτάσει ένας άνθρωπος στην αλήθεια, χρειάζεται να οραματίζεται και όχι να ονειρεύεται…
Να οραματίζεται τον Κόσμο του Θεού, εκεί στο βαθύτερο επίπεδο του ασυνείδητου, και να τον δημιουργεί μέσα σε όλο του το Είναι…
Μόνος του…
Εκείνος και ο Θεός…
Να αποφασίσει να «καεί» στην φωτιά του Θεού, καίγοντας μαζί και τους «δαίμονές» του…
Πολλοί άνθρωποι αναζητάνε τον τρόπο να εκπληρώσουν τον Σκοπό τους…
Η εκπλήρωση όμως δεν έχει τρόπο, ούτε οδηγίες χρήσεως…
Έχει Απόφαση…
΄Οποιος αποφασίσει με όλη του την Ψυχή, τότε θα βρει και τον τρόπο να το κάνει…
Ο Ποιητής είπε…
Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι• κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα• μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Νιώθω στην καρδιά μου όλες τίς ταραχές και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ΄ ένα ρυθμό ανώτερο από το νου, σκληρότερο από την καρδιά μου.
Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
"Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος»
Νίκος Καζαντζάκης
Ο Θεός είναι Αγάπη…
Αν νομίζει κανείς ότι η Αγάπη είναι ένα απλό συναίσθημα, έχει χάσει την Αρετή του Θεϊκού…
Το μήνυμα της Αγάπης περιέχει μόνο την Ελευθερία που αξίζει σε μια Ανθρώπινη ΄Υπαρξη…
Όλα τα άλλα είναι επινοήσεις του νου, για να αποφύγει τον Θεό…και τον αυτοσεβασμό!
Όσο και να ξεχνάει ο ΄Ανθρωπος τον Εαυτό του,
η Αλήθεια πάντα υπάρχει μέσα του…
Όμορφη, σαν το φως ενός ουράνιου τόξου…
