Ο 32χρονος Russell Shirley πέθανε από καρδιακό ατύχημα. Αιτία του θανάτου, το γεγονός ότι έπαιζε για τρεις συνεχόμενες ημέρες χωρίς καν να κοιμηθεί, καινούργιο ηλεκτρονικό παιχνίδι.
Ο νεαρός άντρας έπαιζε τρεις μέρες συνεχόμενα την καινούργια έκδοση του παιχνιδιού "Diablo", σύμφωνα με την ιστοσελίδα, flickcast. Ο 32χρονος βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού και έναν συνεργάτη του.
Παρόμοια επεισόδια έχουν γίνει και στο παρελθόν, με τους γιατρούς να επιμένουν ότι η φυσική άσκηση πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και οι ώρες που περνάμε παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, μετρημένες.
Στην ίδια ιστοσελίδα αναφέρεται μάλιστα, ότι ο άτυχος άνδρας ήταν τύπος ιδιαίτερα μοναχικός και παρότι ο επαγγελματικός του χώρος του προσέφερε τη δυνατότητα δωρεάν άσκησης σε γυμναστήριο, εκείνος απείχε από κάθε αθλητική και κοινωνική δραστηριότητα.
Επίσης, γίνεται λόγος για εκατοντάδες εργαζόμενους που στον ελεύθερο χρόνο τους αλλά και εν ώρα εργασίας καταφεύγουν σε ηλεκτρονικά παιχνίδια με αποτέλεσμα να απομονώνονται κοινωνικά.
Υπογραμμίζεται, ότι για τον θάνατο του Russel Shirley δεν ευθύνεται φυσικά το εν λόγω video game, αλλά η αλόγιστη χρήση του.
Καμιά φορά ο εσωτερικός κόσμος των ανθρώπων κατακλύζεται από τόσες πολλές σκιές, που δεν χωράει ούτε καν ο Εαυτός τους μέσα του...
Από αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, που γίνεται σε όλους πιεστικό, οι άνθρωποι αναζήτησαν "υποκατάστατα" συντροφιάς...
άλλος ένα παιχνίδι, άλλος έναν άνθρωπο, άλλος μια ιδέα...
Ξέφτισε η έννοια της συντροφικότητας, μέσα από την απόλυτη, την παγωμένη μοναξιά της Ψυχής μας...
Περιθωριοποιήθηκε ακόμα και ο ΄Ερωτας...΄Εγινε εργαλείο, αντί να είναι κατάσταση στο Είναι μας!
Καμιά φορά μου έρχεται να ουρλιάξω...
Να ουρλιάξω όταν βλέπω ότι οι άνθρωποι περιθωριοποιούν την Ψυχή τους και υποκαθιστούν τις ελλείψεις, που προκύπτουν από αυτήν την περιθωριοποίηση, με ανάγκες που είναι μόνο ανάγκες της Σκιάς τους!
Οι ζεστές ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούν να προκύψουν αν μέσα σου θέλεις να είσαι πάντα ο "ήρωας"! Στο παιχνίδι είσαι όμως ο ήρωας...Δεν έχεις κανέναν εκεί μέσα που δεν σε αποδέχεται...Παραδίδεσαι στο θάρρος, πίσω από έναν ρόλο και πολεμάς τους εχθρούς....Στο παιχνίδι έχεις την δυνατότητα, εσύ να μην αποδέχεσαι κανέναν...να είναι όλοι εχθροί που πρέπει να πολεμήσεις! Αλλά το παιχνίδι το ίδιο, σε μεταβάλλει σε ήρωα...κάτι που η Ζωή δεν μπορεί να κάνει...
Αυτοί που χάνονται μέσα στο παιχνίδι, είναι εκείνοι που δεν μπορούν να είναι νικητές στην ζωή τους! Εκείνοι που δεν μπορούν να παίξουν, γιατί απλά είναι διασκεδαστικό, αλλά παίζουν γιατί είναι απόντες από τον Εαυτό τους.
Σκέφτομαι ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε έναν έρωτα...
Παραδίδεσαι στον άλλον και γίνεσαι αυτόματα ο ήρωάς του...
Η Ζωή είναι μια ατομική υπόθεση...Δεν είναι υπόθεση "υποκαταστάτων"...ή κι αν είναι, τουλάχιστον ας γνωρίζουμε ότι δεν είναι αληθινά η Ζωή έτσι! ΄Ετσι την κάναμε εμείς...Αν αυτό ειπωθεί με ειλικρίνεια, είσαι πιο έτοιμος να αντιμετωπίσεις αυτό το "έτσι"...
Αλλάζεις πάντα ότι πραγματικά έχεις συνειδητοποιήσει ότι σε ενοχλεί...Νομίζω ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι σε ενοχλεί ο εαυτός σου!
