Μικρές ανθρώπινες θελήσεις…που να τα βάλουν με το Θέλημά Του?
Κι όμως…λέω συνειδητά «έτσι φαίνεται»…Η Ζωή ίδια επιβεβαιώνει αυτό το «φαίνεται», μια και τίποτα από τις υλικές «συνθηκολογήσεις» δεν παρουσιάζει επίπεδα πληρους εκπλήρωσης και ολοκλήρωσης, όσο και να μας λένε…οι παλαιότεροι, οι επιστήμονες, οι σύμμαχοί μας, ο κόσμος ολάκερος!!
Μερικές φορές νιώθω τόσο ανήμπορη να βοηθήσω...
αλλά μετά, θυμάμαι και συνέρχομαι...
Θυμάμαι πόσο λανθασμένα ζούμε οι άνθρωποι μέσα στο χάος του κόσμου μας...
Μέσα στην αγάπη που είναι τόσο ευτελής και πολλές φορές αδίστακτη στο να κερδίσει την ζωή που μας έταξαν...
Λάθος "συμβόλαια" κάναμε...Λάθος "ανακωχές" και λάθος "συνεργασίες" και "συμφιλιώσεις"...
Πήγαμε χωρίς αντίσταση με το μέρος του "εχθρού" μας και τον ονομάσαμε "σύμμαχο"...
Και όταν καταλάβουμε ότι ο "σύμμαχός" μας στην ζωή ήταν ο μεγαλύτερος "εχθρός" μας, φυσικά νιώθουμε αυτό το αίσθημα της προδοσίας μέσα μας. Μας πρόδωσε η ζωή, γιατί πήγαμε σε μια μάχη "ξεβράκωτοι"...
Και έρχεται κάποια στιγμή, όχι σε όλους, αλλά σε κάποιους, να δουν τα τραύματα από την μάχη, που δεν ήταν επί «ίσοις όροις».
Η θεραπεία των τραυμάτων αυτών επιβάλλεται, πριν κόψουμε τους δεσμούς με τον «εχθρό» μας…
Αν δεν πιστέψουμε ότι είναι όντως «εχθρός», τότε θα ριχνόμαστε πάλι στην μάχη, αλλά αυτήν την φορά δεν θα πολεμάμε παρά τον Εαυτό μας.
Και τότε τα τραύματα θα είναι πιο βαθιά…
Ποιος είναι επιτέλους ο «εχθρός»? Μα η ίδια η Αγάπη…Αυτήν πολεμάμε μέσα σε κάθε ζωή μας. Και αν της δίνουμε όνομα, χρώμα και φυλή, είναι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μάχη με το αόρατο…
Ξεχωρίζουμε ποιους αγαπάμε και ποιους πολεμάμε…
Ποιους «χωράμε» και ποιους «πετάμε» έξω…
Συνήθως λένε ότι ο «σύμμαχος» έχει τα ίδια συμφέροντα με εμάς. Πολεμάει μαζί μας για τους ίδιους στόχους. Και θέλει μόνο μια στιγμή έμπνευσης και βαθιάς ευλάβειας για να αντιληφθούμε ότι οι κοινοί στόχοι, δεν είναι συλλογικοί, αλλά συμφεροντολογικοί…
Ο καθένας τελικά πολεμάει για τον εαυτό του, τον ίδιο τον Εαυτό του, κάνοντας ανούσιες «συμμαχίες», με αυτούς που του κατευνάζουν τους φόβους του…
Είναι τραγικά οδυνηρό να παραδεχτείς ότι πολέμησες στο πλευρό αγαπημένων ανθρώπων, την Αγάπη, στοχεύοντας τον Εαυτό σου…
Είναι βαθιά τραυματική αυτή η διαπίστωση…
Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι την αποφεύγουν…
Αποφεύγουν να δουν ποιόν έχουν απέναντί τους και στοχεύουν…αποφεύγουν να δουν ποιόν αγαπούν και ποιόν φοβούνται…
Παίζουμε ένα «παιχνίδι» με δύο πιόνια, ενόσω στην σκακιέρα τοποθετούμε εμάς εναντίον μας. Εμείς ο βασιλιάς, εμείς και ο υπήκοος του (πύργος, στρατιώτης, άλογο, υπηρέτης, όλα εμείς, μέσα στην πολυπλοκότητα του ρόλου μας)…
Το κάθε κομμάτι του εαυτού μας έχει έναν ρόλο μέσα στην ζωή μας…Έναν διπλό ρόλο καλού και κακού…Ο ένας διατάζει και ο άλλος υπηρετεί…
Αυτός που διατάζει, όπως ο βασιλιάς στο σκάκι, έχει περιορισμένες κινήσεις…Αυτός που υπηρετεί έχει απεριόριστες κινήσεις…Στόχος του είναι να προστατέψει αυτόν που διατάζει, μερικές φορές με αυτοθυσία…
Το παιχνίδι ορίζει Νικητή, αυτόν που κατάφερε να προστατέψει τον «βασιλιά» του…
Αν ο υπήκοος προσπαθήσει να σώσει το «τομάρι» του, τότε ο βασιλιάς μένει ακάλυπτος και μόνος του…Και τότε το «παιχνίδι» αρχίζει από την αρχή…
Υπάρχει όμως και ένα πιόνι που κινείται απεριόριστα…Η «βασίλισσα» Ψυχή…
Μην την αγνοούμε…Γιατί είναι η μόνη που μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά τον «βασιλιά» της!
Η αποτελεσματικότητα των ρόλων μας είναι μόνο προς χάρη της εμπειρίας, ενός παιχνιδιού που τους όρους τους βάζουμε εμείς, αν το «εγώ» δεν είναι απλά ένας «υπήκοος», αλλά γίνει ο «βασιλιάς» της Ζωής…
Εκεί είναι ο προορισμός μας! ΄Όχι να κερδίσουμε την ζωή μας, αλλά να την οδηγήσουμε σε ένα Βασίλειο που δεν έχει «πιόνια», αλλά Ελευθερία…
Μάθαμε, λοιπόν, να υπηρετούμε…Λίγο προσοχή θέλει, για να καταλάβουμε ποιόν…
Υπάρχει η συνήθεια και υπάρχει και η Ελευθερία…
Με ποιόν συμφιλιωνόμαστε έχει να κάνει με μια Απόφαση και μια Πίστη…
Ο θεός είναι παντού ίδιος και στο ένα και στο άλλο…
Γιατί χωρίς αυτόν δεν θα είμαστε παρά τίποτα…
Η μόνη διαφορά είναι ότι με την συνήθεια βιώνουμε το «τίποτα», ενώ με την Ελευθερία βιώνουμε τον Εαυτό μας…
Εμείς επιλέγουμε κάθε φορά…Ο «εχθρός» είναι πάντα ίδιος και ο «φίλος» πάντα ίδιος…Αυτοί δεν αλλάζουν…αλλάζουμε εμείς!
ειναι τοσο λυτρωτικο!!!! 
