φόβο στον φόβο τι κατάφεραν οι άνθρωποι?
δεν είναι μια συνηθισμένη Φυλή οι άνθρωποι...Είναι ιδιαίτεροι και μεγαλειώδεις...
΄Οτι συμβαίνει τώρα είναι απλά θέμα συγκυριών για να το πιστέψουν και οι ίδιοι...
Μια Πίστη τους λείπει και ένα ΄Οραμα...
και η Γνώση ότι τώρα δεν είναι όπως το παρελθόν...Τώρα ο στόχος πάει πιο βαθιά μέσα τους...Στην Ψυχή τους!
Δεν πρέπει να χάσουν αυτήν την μάχη...
Τώρα δεν γίνεται ο πόλεμος για το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία...Τώρα ο πόλεμος είναι ιερός...Αφορά μιαν απόφαση και όχι μια θυσία. Αφορά μιαν επιλογή και όχι μια μοίρα...
Δεν μπορεί πια η εξέλιξη να γίνεται συμπωματικά και μοιραία, αυτό ανήκει στο παρελθόν και δεν έχει μέλλον.
Ο άνθρωπος έδωσε πολύ σημασία στο καλό και στο κακό, γιατί δεν γνώριζε τον θεό μέσα του. Δεν έκανε επιλογές με αυτό που είναι, αλλά με αυτό που έχει…Τώρα ήρθε η στιγμή να δει τι έχει και τι έχασε…
Τώρα ήρθε η στιγμή του απολογισμού των επιλογών…τώρα που όσα είχε και απόκτησε δεν κατάφεραν να του φέρουν Ειρήνη και Αγάπη…Δεν κατάφεραν να του φέρουν ούτε καν τον Εαυτό του.
Που πιστέψαμε? Και γιατί?
Που αφήσαμε και που ελέγξαμε την Ζωή?
Κλείσαμε τα μάτια στους βιασμούς του πιο ευαίσθητου μέρους της ανθρωπότητας…του παιδιού…και αθωώσαμε τους εαυτούς μας, ότι τάχα κάνουμε ότι μπορούμε για το καλό τους.
Μα πως μπορεί κανείς να κάνει το καλύτερο για το παιδί, αν το παιδί μέσα του είναι βιασμένο, ταλαιπωρημένο και ασθενές? ΄Ό,τι του μάθαμε, αυτό κάνει…Του μάθαμε να σιωπά μπροστά σε μια ηθική αυθεντία, για να είναι καλός άνθρωπος! Και ποτέ δεν έγινε ΄Ανθρωπος.
Αν παρατηρήσουμε λίγο περισσότερο, θα δούμε ότι οι αυθεντίες μας είπαν ψέματα…Ψέματα για τον ΄Ανθρωπο, ψέματα για τον θεό…
Και έχω την βεβαιότητα, ότι δεν το έκαναν καλοπροαίρετα…Δεν έκαναν, απλά, λάθος…
Είναι κρίμα αυτήν την εποχή να επιτρέπουμε στην αυθεντία να συνεχίζει το παραμύθι…Ο θεός των χριστιανών δυστυχώς, απέτυχε, γιατί είχε όνομα!
Δεν απέτυχε ο άνθρωπος, αλλά η ηθική του…
Αιώνες τώρα…
Υπάρχει μια ηθική, που ένας ΄Ανθρωπος ήρθε να μας διδάξει…Και από τότε μέχρι σήμερα, δεν κάνουμε τίποτα άλλο, από το να πιστεύουμε στο καλύτερο ψέμα της Αγάπης και να γεμίζουμε τον κόσμο μας με φόβους και ελπίδες…
Ε νομίζω αρκετά πια με αυτό…Μια μνησικακία μας χωρίζει μεταξύ μας. Η διαφορά μας βρίσκεται μόνο στο πως ερμηνεύει ο καθένας μας το «κακό» μέσα του.
΄Όταν είναι αναγκασμένος κάποιος να «κρύβεται» από την Αγάπη, γιατί τον σταυρώνει, τότε η ερμηνεία που δίνει στο «κακό» είναι ο δικός του τόπος εξορίας.
Δεν υπάρχουν δρόμοι για να πάμε όλοι μαζί, αυτό είναι σίγουρο! Η αλήθεια είναι ένα δύσβατο μονοπάτι συνασπισμών, θεωριών και ιδεών…και ασθενειών επίσης!
΄Οσο η εφαρμογή της αλήθειας διαφεύγει ακόμα και από το πιο ελάχιστο μέρος του Εαυτού μας, τότε είναι η στιγμή να απολογηθούμε…αν φυσικά το παρατηρήσουμε! Αλλιώς θα βάζουμε τους άλλους διαρκώς να μας απολογούνται…
Η αυτογνωσία απαιτεί μιαν απόφαση. Η θυσία καμία…
Γιατί ποτέ δεν ερμηνεύεται σαν θυσία ό,τι συνειδητά αφήνεις πίσω σου, ακόμα κι αν αυτό είναι το πιο πολύτιμό σου!
΄Ερχεται ο καιρός πια, και πολύ γρήγορα μάλιστα, που χρειάζεται να επανεξετάσουμε τι αποφασίσαμε και τι θυσιάσαμε…Η διαφορά μεταξύ τους είναι μόνο ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ…
Μία επιλογή Ψυχής!
Αν αυτή η εικόνα μας σοκάρει, ας την βρούμε πρώτα μέσα μας! Να δούμε που θυσιάσαμε και που βιάσαμε το πιο αγνό μας μέρος! Και αν χρειαζόταν, βρε Αδερφέ!!!
Καμιά φορά τα σημάδια στο σώμα είναι απείρως πιο ανούσια, από αυτά που έχουν τραυματίσει την Ψυχή μας!
