Τελικά, το πιο δύσκολο είναι να αγαπήσεις την Ασθένεια...
Έκλεισα τα μάτια μου και κάλεσα την Ενέργεια. Είδα τα κύτταρά μου να ανοίγουν. Έννοιωσα την ύπαρξή μου να γίνεται μικροί μικροί κόκκοι σκόνης και εγώ βυθίστηκα μέσα στο σκοτάδι. Ταξίδεψα βαθιά, πολύ βαθιά, εκεί που υπάρχουν πράγματα που ποτέ δεν τα βλέπεις. Κάλεσα την Ασθένεια να έρθει. Είδα ένα μαύρο σύννεφο μπροστά μου. Το πήρα στα χέρια μου και του έδωσα φως. Αυτό αμέσως διαλύθηκε, και στην θέση του έλαμψε μία φωτεινή, ροζ καρδιά. "Δίδαξέ με", της είπα. "Δίδαξέ με όλα όσα ήρθες να με διδάξεις."
"Ζήτας θεραπεία, Θοδωρή. Η Θεραπεία είναι στην Καρδιά σου. Να αγαπάς, Θοδωρή, να αγαπάς. Να γίνεις Αγάπη, να γίνεις Φως. Στο Φως δεν υπάρχει ο Φόβος, η Ανασφάλεια και ούτε η Ασθένεια.
Γιατί θες να με διώξεις; Σάμπως κι εγώ δεν είμαι ένα κομμάτι της Ψυχής σου; Είμαστε μικρές οντώτητες που τριγυρνάμε το Σύμπαν, και ερχόμαστε όταν μία ψυχή μας καλεί. Δεν είμαστε ούτε σκωτεινές, ούτε βλοσυρές, ούτε κακές. Όπως βλέπεις, είμαστε και εμείς φωτεινές, μέρος και εμείς ενός Σύμπαντος γεμάτου φως! Ερχόμαστε για να διδάξουμε εσάς τις ψυχές, τους ανθρώπους, για να σας θυμίσουμε πράγματα που έχετε ξεχάσει."
Με ταξίδεψε στο σώμα μου, στο ενεργειακό μου, συναισθηματικό μου, νοητικό μου, υλικό μου σώμα. Μου έδειξε όλα αυτά που προσπαθεί με τον τρόπο της να μου δείξει. Με συμβούλεψε, μου θύμισε πράγματα. Όμως πάνω απ'όλα μου χαμογελούσε. Και έλαμπε κι αυτή.
Πήρα για άλλη μια φορά αυτήν την φωτεινή καρδιά στα χέρια μου. "Σ'αγαπάω", της είπα, "και σ'ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου και με δίδαξες και με διδάσκεις".
"Να αγαπάς, Θοδωρή. Να αγαπάς", είπε πάλι αυτή, καθώς πετούσε μακριά και εγώ ανέβαινα πάλι σιγά-σιγά στην πραγματικότητα.
Λευκό φως με έλουσε από πάνω μέχρι κάτω. Μικρές σκιές μέσα μου διαλύονται καθώς φωτίζονται.
Είμαι το Φως.
Και μέσα από μένα, το Φως έρχεται στην τρίτη διάσταση γίνεται Ύλη.
Το χώμα μου πλέον γίνεται Φωτεινή Ύλη.
Άνοιξα τα μάτια μου, ενώ ακόμα έννοιωθα την ενέργεια να πηγαινοέρχεται σαν τρελή. Σε όλο μου το ενεργειακό σύστημα επικρατούσε μία υπέροχη και παιχνιδιάρικη χαρά. Το σώμα μου διαπερνούσαν συνεχόμενες ανατριχύλες.
Τελικά, το να αγαπήσεις την Ασθένεια είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Αλλά είναι και το κλειδί για την Θεραπεία.
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!!!!
Γι' αυτό που πολεμάς είναι μόνο η εξέλιξή σου...Εκεί στον κάθετο άξονα...γιατί όταν αυτός ολοκληρωθεί, ο πόλεμος μετά, στον οριζόντιο, γίνεται αρμονία, ειρήνη και πληρότητα
__________________________________________________________
Πολέμα και Οραματίσου
