Ας το δούμε…
Στην αρχή της σχέσης ο καθένας κάνει σκέψεις ώστε να ενταχθεί ο σύντροφός του στο γενικό πλάνο του, στα σενάρια της ζωής του, όμως στην συνέχεια, όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, ο καθένας βρίσκει προσωπικές διεξόδους, ώστε να καταφέρει να μείνει ψύχραιμος τουλάχιστον μέσα στην ανάγκη της διατήρησης της σχέσης, ο καθένας για τους δικού του λόγους.
Οι προσωπικοί διέξοδοι φτάνουν τον καθένα στο σημείο να αποδέχεται την σχέση μερικώς, αλλά συγχρόνως φέρνουν σιγά σιγά και μια αποστασιοποίηση από την εκπλήρωση της ενότητας σε όλα τα επίπεδα.
Ο πρώτος τομέας που συνήθως «πληρώνει» την αποστασιοποίηση, είναι ο σεξουαλικός, εκεί που βιώνεται μια πιο βαθιά εκπλήρωση της ενότητας και της αγάπης.
Συνήθως ο άτυπος «χωρισμός» ενός ζευγαριού προκύπτει από τα φαινόμενα που συμβαίνουν κατά την σεξουαλική συνεύρεση, που αντικαθιστά την αγάπη με μια εκτονωτική σωματική διαδικασία και πιο βαθιά, σε κάθε άνθρωπο, στο ψυχικό επίπεδο, υπάρχει μια βασανιστική ερώτηση «με ποιον να ενωθώ και γιατί?»
Ετσι κλείνουν τον εαυτό τους ολοένα και περισσότερο στην ενοποίηση, ιδιαίτερα αν δεν συντρέχουν λόγοι διαιώνισης.
Δύο σύντροφοι εκτός από τον χώρο, χρειάζεται να μοιράζονται ΄Ηθος και Νοοτροπίες…Και αν αυτά τα δύο διαφοροποιούνται σημαντικά, τότε κανείς από τους δύο δεν νιώθει ψυχική ενότητα. Δεν μπορούν να μοιραστούν παρά μόνο τον χώρο και λίγο από τον χρόνο τους, μα στην ουσία δεν μοιράζονται ούτε το Σώμα, ούτε την Ψυχή, ούτε το Πνεύμα τους! Και τότε, πως προκύπτει ο ΄Ερωτας?
Αν μάθουμε να μιλάμε με «αληθινές» λέξεις, τότε θα μπορέσουμε να είμαστε και πιο συνειδητοί σ’ αυτό που μας προκύπτει με έναν άλλον άνθρωπο.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για έλξη και εκτίμηση, ακόμα και για συμπάθεια…΄Ετσι θα μας ήταν πιο εύκολο να διερευνήσουμε τα συναισθήματά μας.
Η λέξη «έρωτας» μας καθηλώνει σε μια εμμονή, δυστυχώς! Μας προγραμματίζει να νιώσουμε ντε και καλά το αιώνιο και την διάρκεια, με αποτέλεσμα να μην αποκωδικοποιούμε εύκολα αυτό που μας συμβαίνει…Ουσιαστικά όμως, δεν πρόκειται για ΄Ερωτα, ούτε καν για Αγάπη δεν πρόκειται, αφού συνήθως οι σχέσεις μεταξύ μας γίνονται λόγοι κάλυψης ανασφαλειών και συμπτωμάτων κάθε φοβίας που μας διακατέχει στην φυσική μας πραγματικότητα, ασυνείδητα ή και μπορεί και συνειδητά…
Στην πορεία της σχέσης ανακαλύπτει κανείς ότι άλλος θα ήθελε να είναι ο σύντροφός του, κάτι που πιέζει ασυνείδητα να γίνουν προσπάθειες να αλλάξει τα δεδομένα του άλλου, αλλά όχι τα δικά του…Κι αυτό είναι μια αρχική «παγίδα», που χρειάζεται συναισθηματικά άλματα για να την υπέρβασή της. Κανείς δεν διατηρεί την «ψυχραιμία» του, ώστε να μπορέσει να δει την σχέση από μια ασφαλή απόσταση και να κρατήσει μέσα του ακέραια την αυξανόμενη αυτο-ικανοποίηση που γεμίζει από μέσα, ώστε να μπορεί κανείς να δίνει και έξω, χωρίς να εξαντλείται.
Η απόσταση της παρατήρησης σε κάνει να δεις που "προδόθηκαν" αυτά τα "θέλω" και αν τα χρειάζεσαι ακόμα. Καμιά φορά η ανάγκη να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και να μην υπάρχουν εντάσεις, τα φέρνουν έτσι, ώστε ο ένας από τους δύο να υποχωρεί φαινομενικά, αλλά ικανοποιημένος δεν είναι, όχι γιατί δεν εκπληρώνει τα "θέλω" του μέσα στην σχέση, αλλά γιατί τα έχει απωθήσει, χωρίς να τα έχει επεξεργαστεί σαν αναγκαιότητα και σαν χρησιμότητα πια, στα επίπεδα που του χρειάζονται για την αυτο-ικανοποίησή του.
Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζεις συνειδητά τις "παραχωρήσεις" σου, χωρίς να απωθείς τίποτα, προτού συμφιλιωθείς με την απώλειά του.
Γιατί εσύ μπορεί να είσαι ξεκάθαρος διανοητικά για τα «θέλω» σου, αλλά συναισθηματικά πόσο ξεκάθαρος είσαι?
Και όπως έχουμε πει, τα συναισθήματα του ενός με τον άλλον, επικοινωνούν σε ένα "αόρατο" επίπεδο, παρ' όλα αυτά υπαρκτό! Οπότε δεν κρύβονται κιόλας…Δεν μπορεί να «υποκριθεί» η απογοήτευση, όταν ο ένας δεν είναι «γοητευμένος» από τον άλλον. Θα φανεί μέσα στον πιο ασήμαντο λόγο…
Μία σχέση με έναν άλλον άνθρωπο αφορά σε πρώτο επίπεδο τον θαυμασμό και σε ένα δεύτερο, την εκτίμηση.
Μπορεί να προκύπτει το ένα, χωρίς το άλλο, γιατί το δεύτερο επίπεδο το «συνομολογούν» περισσότερα ασυνείδητα συναισθήματα, εκείνα που έχουν να κάνουν με την προσωπική πληρότητα και την αυτό-αποδοχή. Για να εκτιμήσουμε κάποιον άλλον χρειάζεται να έχουν προηγηθεί πιο θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας και τις προθέσεις μας, αλλιώς τον εκτιμάμε γι’ αυτό που φανταζόμαστε ότι θα μπορέσει να μας καλύψει…Κάτι που δεν εκπληρώνεται ποτέ, οπότε παραμένει ο θαυμασμός, χωρίς να υποστηρίζεται από μια βαθύτερη εκτίμηση, που θα δώσει διάρκεια στην σχέση μας.
Αρα πολύ εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στο συμπέρασμα, ότι ο έρωτας που μας βλάπτει συνεχώς μέσα σε μια ασυνείδητη αυτό-απόρριψη, είναι μόνο μια εμμονή…
Απογοητευόμαστε από τον άλλον, παρ’ όλα αυτά λέμε ότι είμαστε ερωτευμένοι μαζί του και κάνουμε υπομονή, αλλά κανένα συναίσθημα εκπλήρωσης δεν βιώνουμε μαζί του, αφού κανένα συναίσθημα εκπλήρωσης δεν μπορούμε να βιώσουμε μέσα στον εαυτό μας.
Μια εκπλήρωση για τις γυναίκες είναι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά…Ε και?
Δίνει αυτή η εκδοχή μια εκπλήρωση? Και αν δίνει, τότε γιατί η ανθρωπότητα πάει από το κακό στο χειρότερο?
Ο φυσικός στόχος μιας εκπλήρωσης, φαίνεται να έχει λίγη σημασία για τα επίπεδα εσωτερικής πληρότητας, όπως και να προκύπτει…
΄Ετσι μια ανάγκη γίνεται εμμονή…
΄Όπως ακριβώς και η ασθένεια…
Κάποιος θα μπορούσε να εξηγήσει αυτήν την ανάγκη να μένουν οι άνθρωποι πάνω στο πηγάδι του έρωτα και να κλαίνε για κάτι που πέρασε, και να μην παρατηρούν ότι εδώ και πολύ καιρό είναι ξερό, ερμηνεύοντας αυτήν την εμμονή σαν έλλειψη ενός γενικού ενδιαφέροντος για την ζωή.
Είναι πολύ βολικό να μένεις πάνω από το πηγάδι και να κλαις για το νερό που δεν έχει, περιμένοντας να βρέξει για να γεμίσει, από το να προχωρήσεις αναζητώντας το επόμενο…Κουραστικό ακούγεται…
΄Όμως αυτή η αναζήτηση για το «επόμενο» είναι που θα σε φέρει στην αλήθεια να βρεις την Πηγή του νερού μέσα σου…Είναι μια κίνηση…μια εμπειρία που δεν χρειάζεται να προσμετράται σαν «αποτυχία» στην ζωή σου, αλλά σαν μια σοφία…
Κάθε φορά ολοένα και περισσότερο θα βλέπεις την εμμονή σου να στέκεσαι πάνω από ξερά πηγάδια και θα παρατηρείς αυτήν την ανάγκη σου να προσπαθείς να ξεδιψάσεις από κάτι που δεν περιέχει τίποτα…
Και όλοι ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι κάποιος έρωτας τους έβλαψε, και συγχωρούν…συγχωρούν…συγχωρούν…
Τι λες βρε φίλε που θα σε συν-χωρέσω μέσα μου, για να σε «κουβαλάω» σαν σκιά…
Θα σε συγχωρήσω μόνο όταν όλος ο χώρος μέσα μου έχει καταληφθεί από τον θεό…Μόνο εκεί χωράνε όλοι…
Ας μην γελιόμαστε…
Γιατί τότε, αν γελαστούμε από την ασυνείδητη προτυπάρα της θρησκείας μας που παροτρύνει για συγχώρεση, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δουλέψουμε με την ασυνείδητη μνησικακία…Κα εκεί είναι όλο το ζουμί του «σατανά»…Εκεί και μόνο!
΄Οποιος φαντάζεται ότι ο σατανάς είναι έξω από τον εαυτό του, γιατί απλά κουβαλάει τον μεταφυσικό φόβο που του έχει προκαλέσει η θρησκεία για κάτι έξω από αυτόν, ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να γεμίσει με τον θεό, έναν κόσμο που έχει γεμίσει από αυθεντίες και επικρίνει κάθε αρνητικό συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος, σαν ένα μη συνειδητό, ή έστω μη εντελώς συνειδητό ον! Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν θα έχετε αντίρρηση…
Πριν βιαστείς να πεις «σ’ αγαπώ» άνθρωπε, σκέψου τι έχεις μέσα σου που μπορεί να αγαπηθεί, για να το βρεις και στον άλλον!
Κι αν βρεις κάτι σε κάποιον άλλον που αξίζει να αγαπηθεί, μην ζηλέψεις, μην θαυμάσεις, μην ερωτευθείς αυτό το κάτι, αλλά προσπάθησε να το βρεις πρώτα μέσα σου, για να είσαι πιο ειλικρινής με τον ΄Ερωτα και με τον Εαυτό σου.
Ο ΄Ανθρωπος όταν ερωτεύεται δεν μπορεί να είναι ανόητος…Η ανοησία προέρχεται μόνο από την άγνοια, δεν είναι έμφυτη στους ανθρώπους…Είναι κάτι σαν ψυχική διαταραχή που απομονώνει τα εσωτερικά πεδία και κάνει τα συναισθήματα, εαυτό!
Και ο θεός? Που είναι?
ε?
ε?
ε?
Που είναι αλήθεια?
Άντε και ένα λαλά, έτσι για να συνέρθουμε, βραδιάτικα...
http://youtu.be/2r9d9c9GOcg" onclick="window.open(this.href);return false;
