Οι λέξεις συνήθως ερμηνεύονται με μια άδικη "καθιέρωση" και δεν ανοίγονται στην απεριόριστη έννοια της ίδιας τους της ύπαρξης, σαν ζωντανά στοιχεία ενός διαλογου...
΄Εχω γράψει πάρα πολλές φορές για την θεραπεία, μέσα σ' αυτό το "σπιτάκι" μας! ΄Οπου βρω "χώρο" και όπου μου αφήνετε "τρύπα", τρυπώνω...
Η μεγαλύτερη δυσκολία των ανθρώπων για μεγαλύτερη κατανόηση, είναι ότι δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις, παρά μόνο μέσα από αυτήν την "καθιέρωση", ακριβώς όπως κάνουν και με την ζωή...
Δεν έχει σημασία αν έχεις καταπιεί το ελληνικό λεξικό ολόκληρο...Δεν έχει σημασία αν έχεις διαβάσει τόμους εγκυκλοπαιδειών...Νομίζω ότι βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο 0 και με όποιον δεν το έχει κάνει...
Γιατί οι λέξεις δεν είναι "ηθικά" ελαστικές, δυστυχώς! Διαμορφώνουν ένα ωραίο κείμενο, όσο πιο πλούσιο λεξιλόγιο έχεις, τόσο νομίζεις ότι θα είναι συναρπαστικό αυτό που γράφεις...Κι όμως...είναι βαρετό, για μένα τουλάχιστον, να διαβάζω ωραία κείμενα, χωρίς να νιώθω μέσα σ' αυτά τα συναισθήματα του άλλου...Και τα συναισθήματα, δίνουν εκείνη την "ηθική" ελαστικότητα στην ερμηνεία των λέξεων, ακόμα και ολόκληρων φράσεων και είναι υπεύθυνα για την πιο βαθιά "εικονοποίησή" τους...
Ας πάρουμε λοιπόν την λέξη "θεραπειά" και ας δημιουργήσουμε εικόνες μαζί της, παίζοντας, αναπλάθοντας, νιώθοντας κάθε συλλαβή με διαφορετικό τρόπο, από ό,τι έχουμε συνηθίσει...
Θεραπεία στην καθομιλουμένη σημαίνει αποκατάσταση της υγείας, και υγεία κατά την καθιέρωση, σημαίνει «ευρυθμη λειτουργία του οργανισμού, η φυσιολογική λειτουργία των οργάνων του σώματος»
Παραπέρα, γράφει το λεξικό ότι υγεία σημαίνει «πλήρης σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία»…
Ωραία μας τα λέει το λεξικό! Και ομολογουμένως, ο κάθε άνθρωπος όταν σκέφτεται τον τομέα της υγείας, αυτά έχει κατά νου! Και αυτά προσπαθεί να διατηρήσει ακέραια κατά την επιδίωξη της καλής του υγείας…
Τι προσπαθεί όμως?
Αν πάρουμε την δεύτερη εκδοχή, ότι η υγειά σημαίνει μια πληρότητα σωματική, ψυχική και κοινωνική, του έχει πει κανείς τι σημαίνει ψυχική πληρότητα?
Νομίζω ότι είναι αδύνατον στον κάθε άνθρωπο να καταλάβει ότι τα δύο τρίτα της παραπάνω ερμηνείας, επιτίθενται άγρια και μεθοδικά στο ένα τρίτο αυτής.
΄Οποιος προσπαθήσει, μέσω της καθιέρωσης να αποκτήσει κοινωνική ευεξία, τότε χάνει την ψυχική του υγεία και συγχρόνως την σωματική του, αργά αλλά σταθερά…
Είναι σαν τα τρία αυτά να μην συμφιλιώνονται ποτέ!
΄Αρα αυτός που έγραψε στο λεξικό την ερμηνεία της λέξης υγείας, την ερμήνευσε με αυτό που γνώριζε και όχι με αυτό που βίωσε…
Η λέξη «ψυχικός», με την επιστημονική έννοια, αναφέρεται κυρίως στα συναισθήματα. Αυτά είναι η αιτία μιας ανισορροπίας που δεν έχει αρχή και τέλος. ΄Η καλύτερα, έχει μόνο αρχή…Το τέλος δίνεται ίσως με κάποια χάπια…
Κι όμως το «κλειδί» της θεραπείας βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτά τα συναισθήματα και όχι στα συνειδητά, αλλά σ’ αυτά που ερήμην μας επεμβαίνουν σε οτιδήποτε θέλουμε να επιτύχουμε, ακόμα και στην σωματική μας ευρωστία…
Θεωρώ ότι η άγνοια των συναισθημάτων, σαν ένα μόνο μέρος της Ψυχής, είναι εκείνη που μας βάζει στο παιχνίδι της αυτοκαταστροφής μας, και από μια ομορφιά, δημιουργεί την Ζωή, σαν μια ήττα…
Στην καθαρή αντίληψη του «ποιος είμαι», ο καθένας θα βιαστεί να περιγράψει τον εαυτό του, σύμφωνα με την σωματική, ψυχική και κοινωνική του κατάσταση, αγνοώντας εντελώς την πνευματική του κατάσταση.
Από την λέξη «ψυχικός» λείπει παντελώς το πνεύμα του ανθρώπου…
Και τελικά, εκείνο που μπορεί να φέρει την μοναδική πληρότητα, μένει στα αζήτητα και αντικαθίσταται από μέσα που εκπληρώνουν την διανοητική του υγεία…
Διαβάζει, μαθαίνει, ακούει και αναπτύσσεται…σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά…
Μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για την ζωή του, για την κοινωνική του κατάσταση, για την σωματική του κατάσταση, ακόμα και για την διανοητική του κατάσταση, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορεί να βγάλει ούτε ένα συμπέρασμα για την ψυχική του κατάσταση. Δεν μπορεί να καταλάβει εντελώς, γιατί ενώ εκπληρώνει και τα τρία, του λείπει συνεχώς η ψυχική ικανοποίηση…
Δεν μπορεί να βρει λογικά επιχειρήματα, όπου κι αν έχει πάει την διανόηση του!
Η Ψυχή είναι ένα ακατάληπτο ον, δεν μπαίνει σε κανένα επιστημονικό μικροσκόπιο, είναι όμως τόσο δυνατό και επιβλητικό στην Ζωή ενός ανθρώπου, που είναι αδύνατον χωρίς αυτήν να εκπληρώσει το οτιδήποτε…
Είναι αδύνατον στον άνθρωπο να επιτύχει έστω και μία νίκη στην ζωή του, χωρίς να την έχει σύμμαχο του.
Οι θρησκευτικά οριοθετημένοι, την αφήνουν έρμαιο σε μια πίστη άνευ όρων…
Οι κοινωνικά οριοθετημένοι, την αφήνουν έρμαιο σε μια δόξα, άνευ όρων…
Οι πολιτικά οριοθετημένοι, την αφήνουν έρμαιο σε μια ενότητα, άνευ όρων…
Οι επιστημονικά οριοθετημένοι, την αφήνουν έρμαιο, σε μια γνώση, άνευ όρων…
Σε όλες όμως οι κατηγορίες, όσα ιδανικά κι αν προσπαθούν να εκπληρώσουν, έρχεται η στιγμή, που η εσωτερική δικαιοσύνη τους, τους τα πετάει στην μούρη…
Και ασθενούν πάραυτα…φθείρονται…μέσα στην καθιέρωση της ερμηνείας της λέξης «θεραπεία»…
Γιατί η Ψυχή έχει την δική της νοημοσύνη, την δική της Ηθική, τα δικά της σχέδια για την εκπλήρωσή της, φαίνεται περισσότερο να διατηρεί την αυτονομία της, ξεχωριστά από την συνείδηση του κάθε ανθρώπου…
Εκείνο που ωθεί τον κάθε άνθρωπο να κάνει το οτιδήποτε είναι τελικά μια καθιέρωση, που δεν έρχεται σε ισότιμη αναλογία με την Ψυχή του, μάλλον φαίνεται ότι είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτήν. Και ενώ νομίζει ότι συμβαδίζει, τελικά η ζωή και η υγεία του τού αποκαλύπτει ότι κάπου το πήρε λάθος με το μέσα του…τελικά πάει ενάντια στους Εσωτερικούς Νόμους του Ανθρώπου, ακόμα κι αν εκπλήρωσε όλους τους νόμους του ανθρώπου.
΄Ολοι οι άνθρωποι νομίζουν…
Νομίζουν ότι η Αγάπη και η Ενότητα θα τους φέρει μπροστά σε μια φυσιολογική εκπλήρωση και αγωνίζονται και για τις δύο…Υποδεικνύουν και αποδεικνύουν…μα τελικά τι?
Ούτε ένας δεν μπορεί να αποδείξει τελικά, όχι στους άλλους, αλλά στην Ψυχή του, ότι έκανε φιλότιμες προσπάθειες να βιώσει μέσα του την Αγάπη και την Ενότητα, γιατί υπάρχει αυτή η «καθιερωμένη» ερμηνεία που αγνοεί παντελώς την Ψυχή, όταν προσπαθεί να αποδώσει την σωστή σημασία της «θεραπείας», χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν έχουν πνευματικές εικόνες της ολότητάς του.
Μια ολοκλήρωση δεν αφορά την ζωή, όπως και μια Ολότητα δεν αφορά την γνώση…
Μισά παραμένουν και τα δύο, όταν οι αιτίες «συμφιλίωσης» του Θεού με τον ΄Ανθρωπο, αναζητούνται στις απλές τους ερμηνείες…
Μπορεί να ακούγονται φιλοσοφημένα όλα αυτά, αλλά δεν αρκεί παρά να παρατηρήσουμε τον πόλεμο μέσα μας και έξω μας, για να επέμβουμε σ’ αυτήν την «καθιέρωση» που όλα τα τοποθετεί κατά πως πρέπει, αλλά τελικά μας αφήνει έξω από την Ζωή…Μάλλον φαίνεται πως όλα αυτά μας κάνουν να την κυνηγάμε ψάχνοντας την Αγάπη και την Ενότητα οπουδήποτε αλλού, εκτός από μέσα μας!
Καλημέρα και σήμερα!
Εσείς? τι λέτε?
