«να περάσεις το μαύρο ποτάμι μόνη σου, μπορείς?»
Τι να απαντήσω? Δεν ήξερα αν μπορώ, όμως σε εμπιστεύθηκα…
«Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου?»
«Θα έρθω αργότερα…»
Μαύρο το ποτάμι, δεν ήθελα να το βλέπω…
Θα φτάσω κάπου, δεν μπορεί… Μια δίνη από νερό σηκώθηκε μπροστά μου, πήρε μορφή…
«που πας?»
«Δεν ξέρω, αλλά πάω…»
«Υποκλίνομαι στην εμπιστοσύνη σου, αλλά εδώ υπάρχει προορισμός…»
«Ε, τότε πάω στον προορισμό…»
«Υποκλίνομαι στο θάρρος σου, αλλά εδώ υπάρχει φρίκη…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται “φρίκη”…»
«Υποκλίνομαι στην ελευθερία σου, αλλά εδώ υπάρχει η θεά…»
«Πάω στον προορισμό που λέγεται φρίκη, μέσα από την θεά…»
«Είσαι τρελλή…κανείς δεν γύρισε από την θεά!»
«Τότε πάω στον προορισμό, που δεν έχει επιστροφή»
«Κοίτα μικρή, θέλω να σε προστατεύσω, γύρνα πίσω όσο ακόμα μπορείς»
«Φύγε μορφή από μπροστά μου, έχω τώρα προορισμό, δεν μπορείς να με εμποδίσεις…»
Η μορφή χάθηκε, έμεινε ένα πελώριο κύμα μπροστά στην βάρκα, και γλίστρησε μέσα του. ΄Εκλεισα τα μάτια και περίμενα…κάποτε θα τελειώσει! ΄Όχι, όμως, δεν τέλειωνε…όσο είχα κλειστά τα μάτια, συνέχιζε η μάχη. Πείσμωσα… «Εχω προορισμό» φώναξα! ΄Ότι και να κάνεις σε βλέπω…». Ανοιξα τα μάτια και είδα την θεά!
Νερένιο το κορμί της, χλωμό σαν το φως του φεγγαριού. Τα μάτια της δυο σκοτεινά σπήλαια, το ένα ήταν γεμάτο φως, το άλλο σκοτάδι!
«Εσύ, λοιπόν, είσαι η θεά?»
«Είμαι ο προορισμός σου…»
«Είσαι η φρίκη…»
«Είμαι η ζωή, χωρίς εμένα δεν περνάς…»
«Κι εσύ χωρίς εμένα, δεν θα είσαι θεά»
«Υποκλίνομαι στο κουράγιο σου, υποκλίσου στην δύναμή μου»
«Η δύναμή σου είναι μόνο ότι βλέπεις, αυτό που δεν βλέπεις είναι η δική μου δύναμη…Αυτό που βλέπεις υποκλίνεται, αυτό που δεν βλέπεις όμως, θα σε θυμάται για πάντα και θα σε πολεμάει θεά!»
«Μου αρέσει η μάχη μαζί σου…πέρασε!»
Ο μαύρος ποταμός ηρέμησε…Έγινε φιλικός, τα νερά του έσπρωχναν μαλακά την βάρκα πάνω σε μια άγνωστη διαδρομή. Τα μάτια της θεάς καρφωμένα πάνω μου, μια έλαμπαν με φως, μια σκοτείνιαζαν με έναν ολόμαυρο ορίζοντα…
Περίμενα την στιγμή που θα κοιμόταν, για να δω με τα δικά μου μάτια, εσένα αγαπημένη μου ψυχή.
Ειχες φτάσει άραγε πριν από μένα? Πέρασες από την θεά και ξέχασες την υπόσχεσή σου… «θα έρθω αργότερα!»?
Χιλιάδες βλέμματα με παρακολουθούν, ακολουθώντας την θεά…Το ταξίδι με την βάρκα που μου έφερες, δεν είναι χωρίς επιστροφή, μα όλα σου μοιάζουν αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σε ξεχωρίσω? Πως θα επιστρέψω χωρίς εσένα?
«Θα έρθω αργότερα», μου είπες, αλλά ο χρόνος δεν υπάρχει στον μαύρο ποταμό…Δεν ξέρω τι θα πει χρόνος και τι θα πει επιστροφή…Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ’αγαπώ!
΄Ετριξε το σύμπαν… «μην το ξαναπείς, ποτέ μην το ξαναπείς…» η θεά είχε αγριέψει, στεκόταν μπροστά μου γεμάτη οργή, τα μάτια της άστραφταν από μίσος! Ο ποταμός φοβήθηκε και άρχισε να τρέμει…Δίνες και κύματα εναλλάσσονταν και χτύπαγαν την βάρκα…
«Σ’ αγαπώ…» σου το είπα θεά, ό,τι δεν «βλέπεις» είναι η δική μου Δύναμη!
΄Ό,τι η «θεά» θεωρεί αδυναμία, είναι η Δύναμη του Ανθρώπου…Απροκάλυπτη, ατρόμητη, γενναιόδωρη που κάνει να τον Μεγάλο Ποταμό, να μοιάζει με ρυάκι…
Και όσο η «θεά» ξεσηκώνει θύελλες, τόσο περισσότερο ο ΄Ανθρωπος δυναμώνει μέσα του την Κατεύθυνση…τον Προορισμό του…
Είναι μεγάλη η στιγμή της Απόφασης να περάσει ο Ανθρωπος μέσα από την «θεά», έχοντας σαν όπλο μόνο τον Προορισμό του. Να μην τον νοιάζει ο τρόπος που θα τον κυλήσει ο Ποταμός μέσα στην πιο επικίνδυνη σκιά του…
Είναι Μεγάλη η Στιγμή Σου, ω ΄Ανθρωπε του Προορισμού…
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις την ώρα της Απόφασης, είναι να μην κρύψεις την Δύναμή σου, από συνήθεια…
Να νικήσεις την ανάγκη σου να γυρίσεις πίσω στην αρχή, γνωρίζοντας ότι η Αρχή είναι στο τέλος της θεάς και όχι στο τέλος του Ποταμού…
Μόνο με έναν Στόχο μπορεί ένας άνθρωπος να περάσει τον Μεγάλο Ποταμό…Και μόνο με ένα όπλο να νικήσει τον τρόμο που του προκαλεί η θεά για να γυρίσει πίσω...να κλείσει τα αυτιά του, να μην ακούει τις φωνές των τρομαγμένων…
Να δυναμώσει από τον Λόγο και να μην αποδυναμωθεί από την αιτία…Να μην βρει όμοιους στον φόβο να καλύψει τις αιτίες της αδυναμίας του, αλλά αντέξει την ομοιότητά του με τον πιο υψηλό Σκοπό μέσα του.
Και όταν η « θεά’ του ζητήσει να γυρίσει πίσω, να μην έχει κανέναν λόγο να ντρέπεται για τις αδυναμίες του, μένοντας μαζί με άλλους που πολεμούν την ντροπή τους.
Δείξε μου τους φίλους σου, λέει ο λαός…
΄Αλλοι ντρέπονται για τους φίλους τους και άλλοι αθωώνουν μαζί τους την ντροπή τους.
Εκείνος όμως που περνάει με θάρρος τον Μεγάλο Ποταμό, είναι εκείνος που μπορεί να εξυψώνεται πάνω από τους λόγους των άλλων…
Ο σημαντικότερος Λόγος να ζει κανείς, είναι η ίδια η Ζωή!
Ο θεός μπορεί να μην κάνει διακρίσεις, κάνει όμως η θεά…
Και εδώ σε θέλω φίλε άνθρωπε…σε ποιόν επέτρεψες να σε γυρίσει πίσω!
Και για ποιόν λόγο…
Δύσκολος ο Δρόμος της Απόφασης…και πιο πολλά τα επιχειρήματα να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από την Αγάπη, θεωρώντας την ατέλεια που πρέπει να υπερβεί…
Εχει πολλούς «φίλους» να τον πείσουν γι’ αυτό…Ορατούς και αόρατους…
Δύσκολο, το ξέρω…αλλά αυτή είναι και η Μαγεία της Ζωής…Να μπορείς να έχεις διάκριση…και να ευχαριστείς εκείνους που χρειάζεται να ευχαριστήσεις…΄Όχι αυτούς που σου δείχνουν τι να κάνεις, αλλά εκείνους που σου δείχνουν τι είσαι…όπως και να το πάρεις, τουλάχιστον είναι πιο αληθινό, από το να νομίζεις ότι είσαι εκείνο που θέλεις και να αγνοείς τι επέτρεψες να γίνεις…Η προσοχή μας ας μείνει στην ομοιότητα που θέλουμε να έχουμε, βλέποντας ξεκάθαρα που τελικά μοιάζουμε…
Είναι αμφίπλευρος «καθρέφτης» στον Μεγάλο Ποταμό…΄Η βλέπεις την θεά που σου μοιάζει ή βλέπεις τον θεό που σου μοιάζει…΄Ότι θέλεις εσύ…
Αλλά μείνε τουλάχιστον με σταθερότητα σ’ αυτό που θέλεις…Δεν μπορείς να βλέπεις και τα δύο, γιατί στο τέλος δεν θα ξέρεις ποιος είναι ο «εχθρός» σου και ποιος ο «φίλος» σου…
Και το μύνημα ενός Ανθρώπου δεν μπορεί να είναι άλλο από το "μου μοιάζεις", ακόμα κι αν αυτήν την ομοιότητα την θεωρείς κίνδυνο, αντί προορισμό...
Γιατί ο Θεός και ο ΄Ανθρωπος είναι ΄Ενα και το Αυτό!
Εσείς φιλαράκια? όλα καλά? τις πήρατε τις αποφάσεις σας?
