Ο στόχος του ανθρώπου είναι να ζει με πληρότητα. Η ευτυχία είναι πολύ εφήμερη κατάσταση στον υλικό κόσμο και αν αυτό το έχουμε κατά νου, τότε θα "κυνηγήσουμε" τα όνειρά μας...
Το όνειρο σαν μια πιο λεπτοφυής κατάσταση του νου, επεμβαίνει στην βαριά δόνηση της ύλης και της δίνει άλλη διάσταση, από αυτήν που αντιλαμβανόμαστε...
Αν συμφιλιώσουμε την αναγκαιότητα με την χρησιμότητα, τότε θα έχουμε λύσει ένα μεγάλο μέρος των εσωτερικών εμποδίων, να αντιληφθούμε την Ζωή που προκύπτει αγνά και απλά και να μην "τρέχουμε" πίσω της...
To μεγαλύτερο πρόβλημά μου, στην αρχή του Δρόμου μου, ήταν η δυσκολία μου να κατανοήσω την αναγκαιότητα με την χρησιμότητα.
Γι αυτό, περνώντας από όλες τις κατευθύνσεις της κοινωνικής ζωής, δεν μπόρεσα να βρω πληρότητα σε καμία. Η αναγκαιότητά μου για ειρήνη και αγάπη, κάτι που ήταν για μένα αυτονόητο στην παιδική ηλικία, πρόσκρουε στην χρησιμότητα των δρόμων, μέσω των οποίων μπορούσε κανείς να την πραγματώσει, στην ηλικία της ωρίμανσης.
΄Ετσι έγινα αλαζονική
Η αλαζονεία είναι το πιο ύπουλο χτύπημα στην αναγκαιότητα. Η χρησιμότητα του να ωφελώ τους άλλους, έβλαπτε κυριολεκτικά τον εαυτό μου, γιατί ασυνείδητα, αφού αυτά τα δύο δεν είχαν συμφιλιωθεί, μου προκαλούσαν συναισθήματα έλλειψης.
Αποτέλεσμα ήταν να νιώθω οργή Και η οργή στρεφόταν προς τον θεό ασυνείδητα. Ούτε που το είχα πάρει είδηση, γιατί η ύλη πάντα κατηγορεί το πνεύμα για τις ελλείψεις της.
΄Ετσι η οργή μου, στρεφόμενη ασυνείδητα προς τον θεό, συνειδητά εκφραζόταν μέσα από μία έντονη μάχη προς τους ανθρώπους, που με εξουθένωσε
Αναρωτήθηκα ποιόν πολεμάω Και ενώ συνειδητά αναγνώριζα την οργή προς τους «κακούς» ανθρώπους, γιατί αυτοί προσέβαλαν την αναγκαιότητά μου, η χρησιμότητα του ανθρώπου σαν υλική έκφραση της θεότητας, έκανε τον κόσμο μου γεμάτο ασχήμια Είχα γίνει ίδια με αυτούς που κατηγορούσα
Μου πήρε χρόνο να το καταλάβω
Μου πήρε χρόνο να συμφιλιώσω την αναγκαιότητα της ζωής με την χρησιμότητα της Να καταλάβω ότι τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, δεν είναι θρησκευτικές εντολές που στρέφουν τον άνθρωπο σε μια υγιή ζωή, αλλά είναι εναρμονίσεις των αντιθέτων.
΄Ένα μόνο όπλο έχουμε να συμφιλιώσουμε μέσα μας την αναγκαιότητα με την χρησιμότητα Την Θέλησή μας Να αφεθούμε στο «Θέλημά Σου, είναι Θέλημά Μου» και να αναπτυχθούμε από μειονότητα, σε Ατομο!
Οι μειονότητες στον υλικό κόσμο, είναι ομάδες ανθρώπων που δεν γίνονται αποδεκτές από ένα κοινωνικό σύνολο Αυτό κι αν είναι μύθος!
Γιατί όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε κάποια μειονότητα, μια και η αποδοχή έχει υποκειμενικές παραμέτρους.
Και εμείς εδώ μέσα σε κάποια μειονότητα ανήκουμε, αν οι επικρίσεις μας γιαυτούς που δεν είναι σαν και εμάς, μας διαχωρίζουν από το σύνολο Αυτοί και εμείς Εμείς και οι άλλοι Είναι η αντιπαλότητα μέσα μας, η μεγαλύτερη μάχη της ζωής μας και πιο βαθιά, η μεγαλύτερη μάχη του εαυτού μας προς τον θεό
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, δεν είναι απλοί θρησκευτικοί όροι «αμαρτίας» για την επίτευξη της πληρότητας! Ποτέ δεν θα βρει κανείς πληρότητα μέσα από την αναγκαιότητα του κόσμου, γιατί θα αμφιβάλει συνεχώς και αέναα για την χρησιμότητα του θεου
Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι πλήρης και ευτυχισμένος στην Ζωή του, αν δεν ενώσει μέσα του τον Ιησού με τον Ιούδα, διακρίνοντας μέσα σ αυτές τις αρχέτυπες μορφές, την αναγκαιότητα και την χρησιμότητά τους στο Πνεύμα και την ΄Υλη!
Στον τελευταίο διάδρομο, της «Θέλησης», οι τοίχοι του είναι καθρέφτες. Βλέπεις μέσα τον εαυτό σου αλλοιωμένο. ΄’λλες φορές πιο μακρύ, άλλες πιο κοντό, πιο παχύ, πιο αδύνατο. Οι καθρέφτες είναι μαγικοί και σε μεταμορφώνουν έτσι όπως θέλεις να προβάλλεις τον εαυτό σου στους άλλους, που όμως αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα. Δεν έχεις όμως το κουράγιο και ίσως το θάρρος να τους απογοητεύσεις. Συνεχίζεις λοιπόν να είσαι ότι θέλουν οι άλλοι. Και συνηθίζεις τόσο πολύ με αυτήν την προσαρμοσμένη εικόνα σου, που στο τέλος την πιστεύεις κι εσύ σαν αληθινή. Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις την αλήθεια, αλλά δεν μπορείς να αποταυτιστείς στην πραγματικότητα από αυτήν την πλασματική εικόνα. Απομακρύνεσαι ολοένα και περισσότερο από το σχέδιο της ζωής σου και τις αγνές επιλογές, μπαίνοντας βαθύτερα στον ρόλο όχι πια του πρωταγωνιστή, αλλά του κομπάρσου, μιας και οι άλλοι κατευθύνουν τις πράξεις της ζωής σου.
. Κάθε φορά ο διάδρομος, ο κάθε διάδρομος, γινόταν ολοένα και πιο φωτεινός. Μπορούσα να περπατώ με ευκολία πια. Ακόμα και κάποιες σκοτεινές γωνίες του λαβύρινθου δεν με εμπόδιζαν στον δρόμο μου. Γνώριζα ότι υπήρχαν, απλά, για να συνηθίζω στο σκοτάδι και να «βλέπω» την «όψη του Θεού» ακόμα και σ αυτές τις σκοτεινές γωνιές. Αυτές οι «σκοτεινές γωνιές» με βοήθησαν να αντιληφθώ την ισορροπία στην δυαδικότητα των εννοιών, των αισθημάτων, των σκέψεων και να ενοποιήσω τα αντίθετα.
Η κατανόηση είναι το πρώτο βήμα για να έχεις επίγνωση της ολοκληρωμένης άποψης για ότι κοινωνικό, θρησκευτικό ή οικογενειακό αποτύπωμα έχει χαραχθεί στο νου μας. Αν αυτό το αποτύπωμα το φωτίσεις θα αντιληφθείς ότι διεκδικείς ό,τι δεν θεωρείς δικό σου, χάνεις ότι δεν σου ανήκει και δεν δοκιμάζεις γιατί φοβάσαι να χάσεις. Μέσα στις έννοιες «χάνω-διεκδικώ» περικλείεται όλος ο ανθρώπινος πόνος, που προέρχεται από τον φόβο και την επιθυμία. Ο φόβος και η επιθυμία φέρνουν τις προσκολλήσεις και οι προσκολλήσεις την αγωνία. ΄Όλες οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των ανθρώπων οδηγούν στον σκοτεινό λαβύρινθο, όπου εκεί ο νους μας έρχεται αντιμέτωπος με ό,τι «αγαθό» του είχε επιβληθεί μέσα από τα πρότυπα. Είναι, λοιπόν, αναγκασμένος να αφαιρέσει τα εισαγωγικά από το Αγαθό, για να ενωθεί με το αγνό, καθαρό Φως του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ. Και αυτήν την ένωση μόνο μέσα από το πέρασμά του από τον λαβύρινθο μπορεί να την επιτύχει. Το φως αναδύεται μέσα από το σκοτάδι και αυτή είναι και η αξία της αντίληψής Του. Γιατί δεν το αντιλαμβάνεσαι μόνο στον εαυτό σου, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους εαυτούς των ανθρώπων, σε όλη την Δημιουργία.
Χωρίς τον «φόβο», ο «εγωισμός» γίνεται «αγάπη». Χωρίς τον «εγωισμό», ο «ανταγωνισμός» γίνεται «ενότητα», χωρίς τον «ανταγωνισμό», η «κολακεία» γίνεται «πίστη», χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση», χωρίς την «εμμονή», η «συνήθεια» γίνεται «ευχαρίστηση», χωρίς την «συνήθεια», ο «πλούτος» γίνεται «αφθονία», χωρίς τον «πλούτο», η «προσδοκία» γίνεται «εμπιστοσύνη», χωρίς την «προσδοκία», η «ασχήμια» γίνεται «ομορφιά», χωρίς την «ασχήμια» η «κριτική» γίνεται «συγχώρεση» και χωρίς την «κριτική» η «αλήθεια» λάμπει όπως ο χρυσός στους τοίχους! Αλλά αυτή η λάμψη είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ!
Από το βιβλιο της Ρωρ
Γίνεται να έχω μια διαφορετική ανάλυση-προσέγγιση?
