Ναι Τάρα μου είναι πολύ επιμορφωτικό, αν είσαι λίγο πονηρεμένος και δεν το δεις απλά σαν μια παιδική ιστοριούλα...
Δεν ξέρω καν αν αυτός που το "επινόησε" είχε αντίληψη του μηνύματος, γιατί συνήθως τα παραμύθια εκφράζουν συναισθήματα που δεν είναι συνειδητά...
Δείχνει κατά κάποιον τρόπο ότι η "μητέρα" είναι μια δανεική έννοια, που μας κάνει να εξαρτώμαστε από τον κόσμο της και να μην μπορούμε να οριοθετήσουμε την ζωή μας με αυτάρκεια και συνέπεια στον Δρόμο που είναι ωφέλιμος για εμάς.
Η μητέρα του κοριτσιού δεν είναι η φυσική της μητέρα, αλλά δεν της το έχει πει και την έχει πείσει ότι όλα όσα κάνει, τα κάνει από αγάπη και μόνο, τόσο που το κορίτσι έχει τύψεις για το ότι ακολούθησε την Ψυχή της...
Το ότι δεν είναι η φυσική της μητέρα, έχει να κάνει με την ανάγκη της μετακίνησης των Αρχών μέσα σε έναν άνθρωπο, που ωριμάζει, γνωρίζοντας ότι οι φυσικές αρχές του δεν αφορούν την Προέλευσή του...Και κατ' αυτήν την έννοια χρειάζεται να ανεξαρτητοποιηθεί, αφουγκραζόμενος πάντα την θειότητα σαν Αρχή του, γιατί οι φυσικοί του γονείς είναι πάντα, κατά εσωτερική αντίληψη, πάντα οι "θετοί" του γονείς...
Είναι τελείως αληθινό, στο πως η μητέρα παίρνει ενέργεια "νεότητας" από το παιδί της και το αγαπάει γι' αυτόν τον λόγο...
Επίσης δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτό που μπορεί να μας κάνει ανεξάρτητους είναι ο Ερωτας, που στο παραμύθι συμβολικά οριοθετείται μέσα από έναν άλλον άνθρωπό που είναι αγνός και δεν έχει εξαρτήσεις, παρ' όλα αυτά κρίνεται σαν "τυχοδιώκτης", γιατί κάνει πράγματα ασύμβατα με την φυσική πραγματικότητα...
δηλώνει τον Εαυτό μας που με αγνά αισθήματα έρχεται στον φυσικό κόσμο για να περάσει μια αξέχαστη εμπειρία, χωρίς κανόνες και πως τον διαμορφώνει το περιβάλλον του σε άτολμο και φοβισμένο για τον έξω κόσμο, χτίζοντάς τον μέσα σε ένα "φρούριο" αποψεων και πεποιθήσεων.
Για να υπερβεί αυτό το φρούριο χρειάζεται να ακούσει την Ψυχή του και ο Ερωτας είναι εκείνο το αίσθημα, η έμπνευση, αν θέλεις, που θα τον κάνει να κρατηθεί με ακεραιότητα στην Ζωή του.
αυτά από εμένα..
