Ένα «κουτί» που έχει θέσει σε περιορισμό αυτό που είμαστε…Αυτή η επίγνωση κυριαρχείται από την προσωπικότητα τόσο ισχυρά, που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε την αντίληψη της ουσιαστικής μας φύσης. Μας λείπει η εσωτερική διαύγεια του να βρισκόμαστε στον κόσμο, ενώ συγχρόνως μπορούμε να έχουμε επαφή με το θείο.
Σαν αυτά τα δύο να είναι ασυμβίβαστα και να εξουδετερώνει το ένα το άλλο, αντί να συμφιλιώνονται και να δρουν παράλληλα.
Χιλιάδες εντολές του κόσμου πήραν την θέση τους στον μηχανισμό της επιβίωσης και έθεσαν τα πιο σκληρά όρια στην ορμή και το πάθος της Ψυχής μας, που θέλει να βιώσει μια εμπειρία της Ζωής στο πεδίο των φυσικών μορφών.
Ξεχάσαμε γιατί ήρθαμε εδώ…μας ξέχασε και η Ζωή…
Σκεφτόμουν πόσο ένας άνθρωπος αναζητά την Ελευθερία του…τα ανθρώπινα δικαιώματά του, χιλιάδες μάχες έχουν γίνει και θα γίνονται ακόμα, για να νιώσει ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος στην Γη ελεύθερος από την καταπίεση μιας εξουσιαστικής δύναμης που πιστεύει ότι τον ελέγχει στο φυσικό του περιβάλλον.
΄Όμως είναι έτσι?
Ο κάθε άνθρωπος μέσα σ’ αυτό το «κουτί» νιώθει υπόλογος για την ζωή του…
Στον τρόπο που θα ερωτευθεί, θα φάει, θα κοιμηθεί, θα επικοινωνήσει, θα μιλήσει με τον θεό…Για όλα υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι συμπεριφοράς…Οδηγίες χρήσεως για την ζωή μας…
Το σκέφτομαι έτσι…
Κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος, κάποιοι του βάζουν και τις οδηγίες που θα χρησιμοποιήσει για να εφαρμόσει την ζωή…Οδηγίες για το πώς θα είναι καλός και χρήσιμος, άξιος και αποδεκτός…Μια καλοδουλεμένη μηχανή που δεν έχει σαν στόχο, παρά την συνεχή και απρόσκοπτη λειτουργία της. Ρομποτική μου θυμίζει…
Εσύ είσαι γυναίκα και θα κάνεις αυτό…
Εσύ είσαι άντρας και θα κάνεις εκείνο…
Η Ζωή άραγε μπορεί να εφαρμοστεί αγνά και απλά μόνο με οδηγίες? Πως το καταφέραμε αυτό? Ακόμα αναρωτιέμαι ποια είναι εκείνη η εξουσιαστική δύναμη που ελέγχει μέσα μας την Ουσιαστική μας Φύση και μας κάνει να αγνοούμε τους εσωτερικούς Νόμους της Ανθρώπινης ΄Υπαρξης…
Νομίζω πως το θείο μέσα μας το ξεχάσαμε επίτηδες, γιατί αν το θυμόμαστε θα ήταν αδύνατον να ζήσουμε σε έναν κόσμο που κάποια αόρατη εξουσία μας έχει δείξει τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερόμαστε στην ζωή…στον εαυτό μας, στον πλησίον μας.
Κι ας λέμε ότι πιστεύουμε τάχα στον θεό, στο σύμπαν, σε μια ανώτερη δύναμη ζωής…
Ουσιαστικά πιστεύουμε μόνο στις οδηγίες χρήσεως που κινούν την μηχανή του καθενός μας. Η προσήλωση μας σ’ αυτές μας κάνει να κινούμαστε στον περιορισμό μας και ενώ νιώθουμε ότι έχουμε επιλογές, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κι αυτές ακόμα περιέχονται στις οδηγίες χρήσεως…Κάποιος τις πρόβλεψε κι αυτές…
Ναι είναι επίπονη η διαδικασία της ενθύμησης της Ουσιαστικής μας Φύσης…Γιατί χρειάζεται να πετάξουμε τις οδηγίες χρήσεως...Ακόμα και για όσους από εμάς θεωρούν ότι τις έχουν πετάξει, αρκεί μόνο μια ματιά στην Ζωή για να δουν ότι ακόμα και τίποτα να μην κάνουν «σωστά», απ΄ όσα λέει ο προγραμματισμός τους, δεν φτάνει για να νιώσουν ολοκληρωτικά την Παρουσία εντός τους.
Το να πας κόντρα στον προγραμματισμό σου από μόνο του ίσως δεν αρκεί…Δεν αρκεί να βιώνεις θεωρητικά τον πόλο του «λάθους», για να νιώθεις πληρότητα, όπως δεν αρκεί να βιώνεις θεωρητικά τον πόλο του «σωστού» για να νιώθεις αυτάρκεια.
Το «σωστό» και το «λάθος», όταν το αντιλαμβανόμαστε σαν τέτοιο, μας εμποδίζει να πετάξουμε τις ταμπέλες, ακόμα κι αν εκθέτουμε τον εαυτό μας στο κοινό…Αυτός ο προγραμματισμένος «κριτής» είναι αμείλικτος, όσον αφορά την ντροπή που μπορεί να μας κάνει να κουβαλάμε, ενόσω νομίζουμε ότι είμαστε ο εαυτός μας και αντιδρούμε στον προγραμματισμό μας…
Τρία βαριά συναισθήματα αφορούν τον προγραμματισμό του ανθρώπου…Ντροπή, φόβος, θυμός!
Ντροπή για όσα του προγραμμάτισαν σαν αμαρτία
Φόβο για όσα του προγραμμάτισαν σαν ζωή
Θυμό για όσα του προγραμμάτισαν σαν θεό
Υπόλογος για τα πάντα, ο άνθρωπος παλεύει για την Ελευθερία του…
Σαν να μην αρκούν πια τα παραμύθια όμως…, θεωρώ ότι ήρθε η στιγμή να πάρουμε στα σοβαρά την Ανθρώπινη ΄Υπαρξη…και να γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια αυτόν που είπε «είσαι γυναίκα και θα κάνεις αυτό», «είσαι άντρας και θα κάνεις εκείνο», «είστε άνθρωποι και θα γίνετε αυτό»…
Εχουν τόσο Δύναμη οι εσωτερικοί μας Νόμοι, οι Νόμοι του Ανθρώπου, που αν επιτρέψουμε να αναδυθούν αυθεντικά από μέσα μας, δεν θα χρειαζόμαστε πια οδηγίες χρήσεως για να επιτρέψουμε στην Αγάπη να δρα εντός μας. Δεν θα χρειαζόμαστε πια την ελεύθερη βούληση για να είμαστε αυθεντικοί στον Κόσμο του Ανθρώπου! Τι να επιλέξεις, εκτός από τον Κόσμο Σου, τον Κόσμο του θεού?
Και εκεί δεν υπάρχει «είσαι ο/η…»
Δεν χρειάζεται να παρουσιάζεσαι, όταν η Παρουσία δρα εντός σου…
Όσο για τους κριτές μας, μέσα από την δική μας αυθεντικότητα, θα γίνονται ολοένα και λιγότεροι…έως ότου να εξαφανιστούν από την ορατότητα της Ψυχής μας.
Η Ζωή τώρα αθωώνεται…Τώρα στα δύσκολα…
Εσείς? μπορείτε να αθωώσετε την Ζωή?
http://youtu.be/ZAJTFz158HU" onclick="window.open(this.href);return false;
νομίζω όμως οτι πίσω από τα σενάρια κρύβεται η ανάγκη για έλεγχο των καταστάσεων ακόμα και των προσώπων... 
από της πολλές τηγανιές 
