Για πολλά χρόνια, όλα τους, μόνο μεγάλωναν και ομόρφαιναν χάρη στις φροντίδες του κηπουρού τους. Το κάθε λουλούδι ήταν όμορφο και τέλειο.
Κάποτε, το σπιτάκι που είχε τον κήπο στην αυλή του, ερήμωσε, και ο κηπουρός δεν ξαναπήγε να τον φροντίσει. Παρότι είχαν φως από τον ήλιο και νερό από τα φθινοπωρινά σύννεφα, δεν ήταν πια ευτυχισμένα. Τους έλειπε ο φίλος τους ο κηπουρός που τα περιποιούταν, τους μιλούσε, τα καμάρωνε για την τελειότητά τους ενώ εκείνα όλο και μεγάλωναν .
Πέρασαν οι εποχές και ήρθαν καλοκαίρια χωρίς βροχή μέχρι που τα λουλουδάκια, το ένα μετά το άλλο, μαράθηκαν και έπεσαν στο χώμα. Άλλα γρήγορα, άλλα μετά από μάχη με την ξηρασία και τον δυνατό ήλιο. Μέχρι τότε όμως, περίμεναν μέρα με τη μέρα τον κηπουρό να γυρίσει, αλλά μάταια…
Μετά από χρόνια και καιρούς, ο κηπάκος δεν θύμιζε σε τίποτα τις παλιές του ανθισμένες εποχές. Δεν υπήρχε πια ούτε ίχνος λουλουδιού σε αυτόν. Μεγάλα και αιχμηρά αγκάθια είχαν καλύψει όλη την επιφάνεια του άλλοτε όμορφου κήπου. Κανείς δεν περίμενε κανέναν να γυρίσει αλλά και κανείς δεν έβρισκε σκοπό και δύναμη για να ομορφύνει.
Μια μέρα, ένα από τα αγκάθια ένιωσε μέσα του κάτι να του λέει πως δεν είναι αγκάθι παρότι βρίσκεται ανάμεσά τους και μοιάζει να είναι ίδιο μαζί τους. Του πήρε λίγο καιρό να το πιστέψει τόσο ώστε να μπορέσει να το πει στο διπλανό του αγκάθι που όμως γέλασε μαζί του. Μέσα σε λίγες μέρες, όλα τα αγκάθια είχαν μάθει για εκείνο το ένα που πίστευε το αδιανόητο, πως είναι λουλούδι. Του έβγαλαν το παρατσούκλι ‘αγκαθολούλουδο’…
Το αγκαθολούλουδο προσπάθησε να πείσει τους φίλους του πως όλοι τους έχουν κάτι από λουλούδι μέσα τους, αλλά κανένα δεν το πίστεψε. Άφησε λοιπόν το σώμα του ανάμεσά τους αφού οι ρίζες του δεν του επέτρεπαν να απομακρυνθεί από την γη όπου φύτρωσε, το ίδιο όμως, μέσα του, έμεινε όσο μακριά μπορούσε ψάχνοντας μέσα του τις αποδείξεις για αυτό που πίστευε πως είναι. Ξεκίνησε το ψάξιμο από τις άκρες των αγκαθιών του, συνέχισε με τον κορμό του και έφτασε στις ρίζες. Ήδη είχε μάθει πολλά για τον αγκάθινο εαυτό του όταν έφτασε να ψάξει και στις ρίζες του για να δει πως εκεί υπήρχε ένας σπόρος λουλουδιού.
Ο σπόρος αυτός, βοήθησε το αγκαθολούλουδο να θυμηθεί τον κήπο που υπήρχε κάποτε εκεί και να νιώσει τα λουλούδια του και την ομορφιά τους. Η πίστη του αγκαθολούλουδου δυνάμωσε ακόμη περισσότερο και κανείς πια δεν μπορούσε να το πείσει πως ήταν κάτι άλλο από λουλούδι. Καθαρό και αγνό λουλούδι, να ένας λόγος να θέλει να ομορφύνει!
Κάποια αγκάθια άκουσαν την ιστορία του, το θαύμασαν και σώπασαν πιστεύοντας πως εκείνα δεν είχαν σπόρο λουλουδιού στις ρίζες τους, παρότι δεν ήταν πραγματικότητα. Κάποια άλλα γέλασαν μαζί του και έπειτα σώπασαν κι εκείνα. Το αγκαθολούλουδο λυπήθηκε μεν, αλλά συνέχισε να ψάχνει τον σπόρο λουλουδιού στις ρίζες του. Του επέτρεψε να μεγαλώσει μέσα του, μέχρι που το αγκάθι δεν διέφερε από ένα πανέμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο.. Ένα ζευγάρι που περνούσε, το ξεχώρισε αμέσως και πλησίασε να το θαυμάσει. Του άρεσε τόσο μα τόσο πολύ που στο τέλος το έκοψε για να το πάρει μαζί του. Την στιγμή εκείνη, του λουλούδι πόνεσε και ένα δάκρυ του κύλησε στο χώμα.
Αφού όμως ο πόνος ηρέμησε, και για όσο καιρό βρισκόταν μέσα στο βάζο του, έκλαιγε με δάκρυα χαράς γιατί είχε ήδη προλάβει να γίνει και να νιώσει λουλούδι. Ήταν ήδη ένα κατακόκκινο ανοιχτό τριαντάφυλλο, ο ποιο βαθύς εαυτός του, αυτός που από τις ρίζες του ανέσυρε. Το δάκρυ του στο χώμα, βοήθησε έναν άλλο κρυμμένο σπόρο, να ανθίσει.
