Τώρα που χρειάζεται να ανατραπεί κάθε προφητεία για τον μικρό κόσμο του ανθρώπου...
Τώρα που ο ΄Ανθρωπος έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί μέσα μας μέσα απο την διδασκαλία της Αγάπης
Τώρα που δεν χρειάζεται να παπαγαλίζουμε τα Ευαγγέλια, αλλά να δούμε τις ευκαιρίες που μας κληροδότησε ο θεός μέσα από τον ΄Ανθρωπο...
΄Ισως έτσι σταματήσουμε να βλέπουμε την Ζωή σαν μια αρένα που παλεύουν τα πάθη μας και τα μίση μας!
η τιμωρία του θεού ή του ανθρώπου, σε φοβίζει?
τι μπορεί να κάνει ο ένας και τι μπορεί ο άλλος?
και γενικότερα, τι έχεις λάβει εσύ σαν τιμωρία από τον θεό, και τι από τον άνθρωπο?
Όσες φορές τόλμησα να ζητήσω βοήθεια από τον θεό, μετά το μετάνιωσα γιατί το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο από αυτό που ήθελα....
πόσο σταθερή ήσουν όμως σ' αυτο που ήθελες? Και η βοήθεια μπορεί να ήρθε, αλλά εσύ δεν την αντιλήφθηκες για να αδράξεις την ευκαιρία...Αυτό το αποκλείεις? Ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι αλήθεια θέλουμε?
Και γιατί λες τόλμησα να ζητήσω?
Το 'τόλμησα' πάει στο ότι ενώ φοβόμουν, συνέχιζα να ζητάω. Με φόβο για το αποτέλεσμα όμως... Γι'αυτό 'τολμούσα'...
Να συμπληρώσω σ'αυτό το σημείο πως δεν ένιωθα άξια, δεν υπήρχε μέσα μου αγνότητα. Ένιωθα να κάνω ιεροσυλία...
Ζητούσες με δυσπιστία, λοιπόν..Η έλλειψη αξίας που ένιωθες για το αποτέλεσμα που ζητούσες, σε έκανε να κρατάς αποστάσεις από αυτό. ΄Επαιρνες δηλαδή αυτό που νόμιζες ότι άξιζες...
Δεν είναι μόνο δικό σου λάθος αυτό, στην προσέγγιση του θεού...
Και ενώ μέσα μας νιώθουμε ότι ο θεός δεν κάνει διακρίσεις, μόνοι μας διακρινόμαστε από Αυτόν!
είδατε το παράλογο της απόστασης μεταξύ μιας σκέψης και ενός συναισθήματος?
μεταξύ τους παρεμβάλλεται η άγνοια!
και ενώ το μυαλό μας το έχουμε θρέψει με γνώση, το συναίσθημα δεν το έχουμε θρέψει με αγάπη
από που προκύπτει αυτό?
μα από το ότι ποτέ η Ψυχή μας δεν έλαβε αγνή αγάπη...Οι γονείς μας μάς "τιμώρησαν" με τον εγωισμό τους να κοιτάνε περισσότερο τον εαυτό τους, απ' ότι το δημιούργημά τους, μας γέννησαν για τους ίδιους, για να επιβεβαιωθούν και να διαιωνιστούν οι ίδιοι, και όχι για εμάς. Μας έβαλαν σχεδόν με το ζόρι σε έναν δρόμο που η ύλη διαχωρίζεται βίαια και εχθρικά από το πνεύμα.
Και επειδή έτσι συνηθίζεται, αυτό το ονόμασαν αγάπη...
και αφού οι φυσικές μας αρχές έτσι αγαπούσαν, κληρονόμησαν και σε εμάς αυτόν τον τρόπο της αγάπης, που ζητάει διαρκώς και διαρκώς και δεν παίρνει τίποτα η Ψυχή μας, εκτός από μια κάλυψη των υλικών αναγκών μας ή μπορεί ούτε καν κι αυτές!
Πως να νιώσουμε μετά τον θεό και την Αγάπη του, αν όχι με υλικό τρόπο?
Την αξίζουμε την αγάπη των γονιών μας? όχι! Αυτό το "συμπέρασμα" βγάζει η Ψυχή μας και τα συναισθήματά μας μένουν ανώριμα, ενόσω εμείς ωριμάζουμε φυσικά και διανοητικά. Γιατί πιο βαθιά και ασυνείδητα και εμείς τους μισούμε, χωρίς να το γνωρίζουμε...Μια μνησικακία μας δένει μαζί τους και αυτό κληρονομούμε στις επόμενες γενιές μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας!
Προσπαθούμε διαρκώς να πάρουμε την αποδοχή τους, ενόσω κουβαλάμε ήδη την απόρριψή τους...
Το να κάνεις παιδιά στον φυσικό κόσμο είναι κάτι σαν δεδομένο. Και έτσι σαν δεδομένο θα μεγαλώσουν κι αυτά...΄Οπως μεγαλώνουν τα φυτά, που τους αρκεί λίγο νερό για να αναπτυχθούν...κάτι σαν αυτόματο πότισμα και τελειώσαμε με την φροντίδα τους.
Κανείς δεν γεννήθηκε για να Ζήσει τελικά...Γεννήθηκε γιατί οι γονείς του ήθελαν και αυτό τους το "χρωστάμε"...Είναι η αιώνια οφειλή που μας απομακρύνει από την Ζωή μας και μας κάνει απόντες από τον ίδιο μας τον Εαυτό!
Μας οφείλουν και τους οφείλουμε...Και τώρα βγάλτε τα συμπεράσματα για τον φυσικό κόσμο που γεννήθηκε και ανατράφηκε μέσα σε μια μεγάλη οφειλή!!!
Μα είναι ο Κόσμος του θεού και αυτός! Καμιά φορά θέλω να το φωνάξω τόσο δυνατά που σκέφτομαι ότι θα τον τραυματίσω από την φωνή μου!
Αυτήν την αίσθηση της προδοσίας είχα κι εγώ για την μητέρα μου! ΄Ηταν πολύ απασχολημένη με τα δικά της προβλήματα για να μου δώσει την «τροφή» που χρειαζόμουν σαν παιδί. Κατά τ' άλλα δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα από τις υλικές μου ανάγκες, αλλά δεν είναι μόνο αυτές...Υπάρχει στο βάθος μια Ψυχή που ζει και αναπτύσσεται μόνο από την Αγάπη...
Και άλλοι άνθρωποι το παραβλέπουν αυτό, ενόσω αναπτύσσεται το νοητικό τους σώμα και σκληραίνουν, ενώ άλλοι δεν μπορούν με τίποτα να το ξεπεράσουν, καταστρέφουν όλη τους την εμπειρία γι' αυτόν τον λόγο! Καταστρέφουν όλη τους την ευκαιρία...
Αυτό που εμένα με έσωσε ήταν η Αγάπη του Ιησού...Που ήρθε τον κατάλληλο χρόνο, την κατάλληλη στιγμή...την στιγμή του θεού
Με σεβασμό και απεριόριστη Αγάπη...έτσι όπως οφείλουμε σαν ΄Ανθρωποι να προσεγγίζουμε τον πλησίον μας!
και έτσι όπως εκείνος "έθρεψε" την Ψυχή μου, με τόσο μεγάλη Αγάπη, για όλη την αιώνια Ζωή μου, με τον ίδιο τρόπο την δίνω και την λαμβάνω κι εγώ, στις Ψυχές των Ανθρώπων, μέχρι να νιώσουν πνευματικά ώριμοι, να την δώσουν κι εκείνοι στον Εαυτό τους, χωρίς περιορισμό και εγωισμό!
H Ψυχή μας δεν τρέφεται με πράξεις αγάπης, αλλά με την ίδια την Αγάπη.
Το να βοηθάμε τον πλησίον μας δεν μας δίνει εκείνη την ικανοποίηση που έχουμε όταν δίνουμε και λαμβάνουμε Αγάπη στην Ψυχή του Ανθρώπου. Είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση συνείδησης που κάνει τις πράξεις μας, τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, πνευματική ανύψωση στον Κόσμο του θεού…
Πίσω από οποιαδήποτε συμπονετική πράξη υπάρχει ένα πεδίο που θέλει να αθωωθεί μέσα από αυτήν. Και ένας φυσικός άνθρωπος έχει άγνοια για το πώς θα το κάνει…Το κάνει λοιπόν με πράξεις, γιατί ψυχικά δεν μπορεί να νιώσει Αγάπη, είναι πολύ αμαρτωλός για να προσεγγίσει με αυθεντικό τρόπο τον θεό.
Είναι η θρησκευτική αυθεντία που του κατάστρεψε το ομοίωμα του με έναν ΄Ανθρωπο που ήρθε να μας το δείξει…
Που εγκατέλειψε την φυσική του οικογένεια για να ακολουθήσει τον Δρόμο της ανύψωσής του, μέσα από την κάθετη και οριζόντια Πνευματική του Ανάπτυξη…Μέσα από την Αγάπη και την Σοφία του Σταυρού!
Το δικαιολόγησαν με το ότι εκείνός ήταν γιός του θεού, ο θεός ο ίδιος!
Και έτσι η ανθρωπότητα έχασε ακόμα μια ευκαιρία να αποτελείται από Ανθρώπους, αντί από ανθρωπάκους!
Σήμερα νιώθω ότι είναι μια ακόμα ευκαιρία…
Για τον καθένα μας έρχεται η σωστή στιγμή…η στιγμή του θεού!
Ας είναι αυτή η στιγμή ΤΩΡΑ, για όλους τους φοβισμένους και πληγωμένους ανθρώπους του Κόσμου του θεού…
η στιγμή του τέλους της άγνοιας...η στιγμή της αθώωσης...η στιγμή του Ανθρώπου
Εσείς πως νιώθετε αυτήν την στιγμή?
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις.
http://youtu.be/eOOAjFWCA3s" onclick="window.open(this.href);return false;
