Σε μια μη συνειδητή κατάσταση όμως, ο κοινωνικός μας ρόλος λέει «κάνε στους άλλους, αυτό που φοβάσαι ότι θα σου κάνουν»…
Η Ζωή Μας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος…Δεν έχει αυθεντία για να σου πει τι κάνεις λάθος και τι σωστό, σου τα δείχνει όλα, όσα είσαι και όσα νιώθεις…
Προσπαθείς να αποκλείσεις κάτι αληθινό…το αποφεύγεις, το πολεμάς, κι όμως η Ζωή στο φέρνει ξανά και ξανά μπροστά σου.
Γιατί εκείνη δεν ξέρει να λέει ψέματα, ούτε τα πράγματα με άλλο όνομα…είναι αυτό που είναι…
Φοβάσαι…φοβήθηκες…θα φοβάσαι πάντα να αγαπήσεις…
Και μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση, η Ζωή πάντα θα σου φέρνει μπροστά σου την Αγάπη για να την διώχνεις, κάνοντάς της αυτό που φοβάσαι ότι θα σου κάνει…
Εγκαταλείποντας…
Κανέναν δεν μπορείς όμως να εγκαταλείψεις, εκτός από τον Εαυτό σου…Αυτό το σκέφτηκες άραγε?
Πως γίνεται και ταυτιζόμαστε με το «λίγο» μας κομμάτι? Κάθε φορά ένα συναίσθημα γίνεται ένας ολόκληρος Εαυτός και η Συνείδησή μας χάνεται μέσα σ’ αυτό, το κάνει γνώρισμά της και αυτοχαρακτηρίζεται… «είμαι θλιμμένος, χαρούμενος, ερωτευμένος, φοβισμένος…» δεν τελειώνουν τα συναισθήματα, δεν τελειώνει η ζωή…΄Όμως…δεν είμαστε μόνο ένα συναίσθημα…
Κάποιος με ρώτησε τι άραγε να είναι η Ψυχή…
Και του είπα… «θέλεις να παίξουμε με τους ορισμούς?»
Μήπως χανόμαστε στους ορισμούς και τις ορολογίες της μεταφυσικής?
Αναζητάμε ότι δεν ξέρουμε ότι υπάρχει, ή απλά υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει….
Δεν ξέρουμε ή υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει ο κόσμος του θεού και αυτό μας κάνει με ελπίδα να ατενίζουμε ένα μέλλον που φοβόμαστε να το φέρουμε στο παρόν μας!
Τα βγάζουμε όλα έξω από εμάς και το θεωρούμε έναν άλλον κόσμο που χρειάζεται να ερευνήσουμε και κρατάμε μόνο για εμάς τα συναισθήματα και τις σκέψεις, για έναν κόσμο που δεν ξέρουμε πώς να τον φτάσουμε…και έτσι χάνουμε τον δικό μας κόσμο!
Αυτές τις πνευματικές εικόνες που έχουμε μέσα μας, δεν τις κάνουμε δικές μας! Τις έχουμε σαν ξεχωριστό ερέθισμα, για τις στιγμές που διαλογιζόμαστε, που προσευχόμαστε, που νιώθουμε μια ανεξήγητη εσωτερική ευλάβεια…Μα όταν ανοίγουμε τα μάτια, πάλι η ίδια απόγνωση…ο ίδιος κόσμος…ο ανελέητος!!
΄Ισως μέσα στην πληθώρα της γνώσης ξεχνάμε όσα είμαστε, και προσπαθούμε να γίνουμε όσα ελπίζουμε…
Πόσο συνειδητοί όμως είμαστε μέσα σε οποιαδήποτε ελπίδα? Χάνουμε ένα μεγάλο μέρος της αυθεντικότητάς μας, όταν παλεύουμε με φόβους και ελπίδες, χωρίς διάκριση…΄Όταν αναζητάμε την ουσία σε γνώσεις και ορισμούς και ορολογίες, που απλά τρέφουν τον διψασμένο νου μας για κάτι που εμείς οι ίδιοι δεν θεωρούμε δικό μας και προσπαθούμε να το κάνουμε…
Ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε συνδεδεμένοι με τον θεό…Τώρα αν αυτό που μας συνδέει, έχει και μια ονομασία, τι μας ενδιαφέρει?
Εκείνο που χρειάζεται να μας ενδιαφέρει είναι γιατί ξεχάσαμε αυτήν την σύνδεση?
΄Ότι νομίζουμε ότι δεν είμαστε, αυτό είμαστε σαν θεωρητική άποψη του Εαυτού μας!
Η θεωρία σε κάνει να μαθαίνεις
Και η πράξη σε κάνει να εμπειριώνεις την θεωρία
Σπουδάζεις γιατρός πχ. και η πρακτική σου εξάσκηση σου δίνει την εμπειρία, για όσα έμαθες…
Μα δεν είσαι μόνο γιατρός…
Ενας γιατρός δεν μπορεί να είναι μόνο γιατρός, όπως ένας δάσκαλος δεν μπορεί να είναι μόνο δάσκαλος!
Μια γυναίκα, δεν μπορεί να είναι μόνο γυναίκα…ούτε ένας άντρας να είναι μόνο άντρας…
Μήπως μάθαμε πολύ θεωρία για τον άνθρωπο και πρακτικά προσπαθούμε να αποκτήσουμε την εμπειρία αυτού που μάθαμε?
Μα είπαμε…ο γιατρός δεν είναι μόνο γιατρός…Αυτό δεν χωράει καμία αμφισβήτηση…Μια ιδιότητα μας έκανε να αισθανόμαστε ζωντανοί και χρήσιμοι ή αντίθετα άχρηστοι…Παλεύουμε με τις αξίες, τις ιδιότητες και τους χαρακτηρισμούς, με τις ονομασίες και τις επιστήμες…
Καλά και χρήσιμα όλα αυτά, όμως ο θεός που είναι?
Που δείχνεις ω Άνθρωπε?
καλημέρα
και τσιγαράκι και καφεδάκι και λαλά
http://youtu.be/DADiaeAMVhE" onclick="window.open(this.href);return false;
