ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ...

[Δωρουλα]

Ναι ρε γμτη!

παιδάκια!

[Αμαλία]

Σοφία!

κάποια απο τα πράγματα που μου έρχονται τώρα...
απο μικρή φοβόμουν τον (πολύ) κόσμο (και αν ήταν άγνωστος ήταν το χειρότερο μου)..
ερχόταν κάποιος σπίτι και δεν έβγαινα απτο δωμάτιο μου να χαιρετήσω...
το χειρότερο γενικά ήταν όταν είχαμε τραπέζια σπίτι... ήθελα τόσο πολύ να φύγω εκείνες τις μέρες απτο σπίτι για να μην δω κανέναν, αλλά δυστυχώς έπρεπε να βοηθήσω στις ετοιμασίες...
φοβάμαι κυρίως να "εκτεθώ" σε κόσμο, πράγμα που αρκετές φορές φρόντιζε ο πατέρας μου κάνοντας μου παρατηρήσεις για το πώς έστρωσα το τραπέζι, πόσο αργώ να κόψω το ψωμί, πώς δεν έτρεξα να φέρω νερό/φαϊ κλπ σε κάποιον καλεσμένο κλπ..
τώρα πιστεύω είμαι σε πολύ καλύτερη θέση απ'οτι παλιά..

φοβάμαι να κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει..
αν μου πεις πχ να πάμε για μπιλιάρδο, πατιναζ, να πάω να κάνω λογαριασμό στην τράπεζα (!), να πάω ταξίδι (!) (προφανώς σε μέρος που δεν έχω ξαναπάει) κλπ θα δυσκολευτώ πολύ στο να πάρω την απόφαση ... υποθέτω αυτό έχει να κάνει με τον φόβο οτι δεν θα έχω τον έλεγχο! ή με την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.. χμμ..

τώρα για μοναξιά κλπ ας μην τα ξανα ανεφέρω... με καλύψατε

[ΓιώταΜε]

Ακόμη και εδώ , δίστασα να γράψω, αλλά δεν βαριέσαι μια ψυχή που είναι να βγεί ας βγεί

Είχα και ακόμη έχω ,βασικά εξοικειώνομαι σιγά σιγά,
με τους ανθρώπους της μέρας,
ξέρω θα φανεί χαζό ....

Τι εννοώ με αυτό, πως δεν μπορώ να είμαι εγώ ο Εαυτός μου
όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολλους ανθρώπους,
μέσα στην μέρα, ένα παράδειγμα είναι όταν πήγα Εφορία
για επανεκτύπωση του Α.Φ.Μ μου, είχε πααααααααρα πολύ κόσμο,
εγώ αν εγραφα το όνομα μου στο χαρτί απο την λίστα που περιμένουν
με αριθμό θα ήμουν το 158 , ήταν είδη 12 η ώρα και είχε σειρά ο 65
που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ξαναπάω την επόμενη μέρα,
για να κάνω απλά μια ερώτηση στο τι χρειάζομαι για να βγάλω παλι Α.Φ.Μ.

Με αποτέλεσμα να περιμένω εκεί, και να μην τολμώ να πω, - Παιδιά μπορώ να περάσω να κάνω μια ερώτηση;;

Και άλλες διάφορες τέτοιες περιπτώσεις, που ντρέπομαι, ενώ θα μπορούσα να τσαμπουκαλεφτώ όπως κάνω ως συνήθως , όταν βγαίνω την νύχτα και θέλω κάτι.

Μαρέσει που ανήκω και στα κοινωνικά όντα.
(μούντζα στα μούτρα μου)

Εν τέλη καθόμουν στην εφορία, και είχε φτάσει το 100 ,
έμενε μισή ώρα ακόμη για να κλείσουν.

Εκεί που καθόμουν ήρθε μια Κυρία, με ρώτησε τι θέλω και είπα
να κάνω μια ερώτηση , με λέει επειδή ειμαι το 103 και η 102 μόλις έφυγε πάνε μπροστά και πες είσαι το 102, (ενώ θα μπορούσε να πει πως θα πάρει αυτή την 102 θέση και εγω την 103 την δική της)

Αλλά μου δωσε σειρά.


Τελικά το σύμπαν βοηθάει και στις ανόητες ανασφάλειες μας!

Και έτσι τελείωσα Ευτυχώς με αυτή την δουλειά!

[Fotinoula]

και εγώ είχα τον φόβο με τις υπηρεσίες

δεν μπορούσα να πάω πουθενα, δεν μπορούσα να "διεκδηκήσω" τίποτα, ουτε ερώτηση να κάνω ουτε τίποτα

φοβόμουν τόσο πολύ να βγω έξω στον κόσμο, φόβομουν τόσο πολύ την Ζωη

και το σπίτι μου μια χαρά ήταν και μαλιστα δεν το επαιρνα και χαμπαρι οτι ημουν σε γυαλα

μου πήρε αρκετά χρόνια νομίζω να μπορώ να βγαίνω εξω στην ζωή χωρίς να ιδρώνω απο πάνω μέχρι κάτω,
αλλα σταδιακά αφήνομαι και μπορώ να πω πλέον κάνω πραγματα, ακόμα και το ότι βρήκα δουλεια με πολύ κόσμο γύρω μου να χρειάζεται να συνδιαλέγομαι, που καποτε θα γελουσα να μου τα ελεγες

[Vasoula]

σωστά είπες Γιώτα "ανασφάλειες"...

γιατί αυτό που περιγράφεις δεν είναι φόβος...

είναι ο απόηχος του βάθους, στην επιφάνεια...


ξεπερνάμε τις ανασφάλειές μας, τους φόβους μας όμως τους κουβαλάμε...

συνεχώς και συνεχώς...

ξεπερνάς την ανασφάλεια να είσαι κοινωνικός άνθρωπος, εμπλέκεσαι μέσα στον κόσμο της ημέρας και της νύχτας...
Πάλι όμως "κάτι δεν σου αρέσει"...

Στην επόμενη γωνία, η ανασφάλεια ξαναχτυπά...

κάποια δικαιολογία θα βρει για να ξαναχτυπήσει...

και τότε? τι γίνεται τότε?

Αν παρατηρήσεις, πάντα υπάρχει μια "αγωνία" για να μας κάνει να επιβιώνουμε απλά...να μας δίνει το θάρρος να "ξεπερνάμε" την βαθύτερη απώλεια...

Κάποιοι μένουν σ' αυτό...κάποιοι μπαίνουν να το αντιμετωπίσουν, στο πεδίο που προκύπτει...

Το να νιώθεις "ξένος" στην Ζωή σου, δεν λύνεται με όσους ανθρώπους κι αν συναναστρέφεσαι...

ανταλλαγή των αγωνιών τους κάνουν οι άνθρωποι...

και σ' αυτήν την ανταλλαγή βρίσκεται και η συμβατότήτα μεταξύ τους...

Υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων όμως που λέει "δεν μου φτάνει..."

και από εκεί ξεκινούν όλα...

Μου έλεγε ο δάσκαλός μου

Πρόσεχε αυτούς που σε αγαπάνε, από τον "επιτακτικό" τρόπο που σε αναγκάζουν να τους αγαπήσεις κι εσύ...

Μου πήρε χρόνο να καταλάβω αυτό το "επιτακτικό"...

[ARTYADIS]

Μου έλεγε ο δάσκαλός μου

Πρόσεχε αυτούς που σε αγαπάνε, από τον "επιτακτικό" τρόπο που σε αναγκάζουν να τους αγαπήσεις κι εσύ...

Μου πήρε χρόνο να καταλάβω αυτό το "επιτακτικό"...

Βασούλα, ..μπορείς να μας το αναλύσεις λιγάκι αυτό?

[Θοδωράκος]

Υποθέτω ότι εννοεί τους ανθρώπους που σε "αγαπάνε", μόνο και μόνο για να τους είσαι υπόχρεος: "κοίτα, εγώ σε αγαπάω αλλά εσύ δεν με αγαπάς" (που σημαίνει: "δεν μου κάνεις τα χατήρια")...

[Vasoula]

μα Δημητρούλα, ο τρόπος που μας αγαπάνε, ακόμα και οι γονείς μας, είναι εκείνος που μας κάνει να τους αγαπάμε κι εμείς, γιατί έχουμε μάθει να μας καλύπτουν οι άλλοι τις ανάγκες μας!

εξαρτήσεις...παντός είδους, που τρέφουν το συναίσθημα της απαξίωσής μας...

ο ένας με τον άλλον...η συμβατότητά μας, είναι η ανταλλαγή των εξαρτήσεών μας...

κάποτε είχα έναν φίλο, που για να μην το διώξω μου έβαψε όλο το σπίτι, μου έφτιαχνε τα υδραυλικά και ότι τεχνικό πρόβλημα είχα στο σπίτι...

Μεγάλη ευγνωμοσύνη ένιωσα...ευτυχώς όμως τον έδιωξα...

μου στοίχιζε λιγότερο ο υδραυλικός, γιατί δεν μου ζήταγε την Ψυχή μου...

[Ιωαννάκι]

Βασούλα
Το παράδειγμα με το φίλο σου μου έφερε στο μυαλό κάτι που συνειδητοποίησα αυτό το καλοκαίρι. Και για μένα ο φόβος της μοναξιάς είναι μεγάλος και τον ένιωσα μέχρι το κόκαλο το καλοκαίρι.Παρόλο όμως που απολαμβάνω την παρέα καλών φίλων και μου αρέσει να συζητάνε μαζί μου ό,τι τους προβληματίζει,να ζητάνε συμβουλή κλπ. όταν νιώσω ότι κατά κάποιο τρόπο "στηρίζονται" υπερβολικά πάνω μου και με θεωρούν "ξεχωριστή" στη ζωή τους για κάποιο λόγο,εγώ τρομοκρατούμαι!!!!Νιώθω να πνίγομαι και τελικά επανεξετάζω τη σχέση μου μαζί τους.
Τελικά φοβάμαι (ΚΑΙ) την εξάρτηση,είτε γίνεται από μένα έίτε από άλλους σε σχέση με εμένα.

[Αμαλία]

Με αποτέλεσμα να περιμένω εκεί, και να μην τολμώ να πω, - Παιδιά μπορώ να περάσω να κάνω μια ερώτηση;;

Και άλλες διάφορες τέτοιες περιπτώσεις, που ντρέπομαι, ενώ θα μπορούσα να τσαμπουκαλεφτώ όπως κάνω ως συνήθως , όταν βγαίνω την νύχτα και θέλω κάτι.

πωπω, σε νιώθω πολύ εδώ!
Βέβαια για μένα είναι το ίδιο, και την μέρα και την νύχτα..
αλλά έστω...

ή κάποιες φορές που κάποιοι παίρναν την θέση μου σε μια ουρά και γω καθόμουν σαν μαλ***ς και δεν έλεγα τίποτα
την τελευταία φορά όμως που έγινε αυτό μια χαρά την διεκδίκησα την θέση μου

[Vasoula]

την τελευταία φορά όμως που έγινε αυτό μια χαρά την διεκδίκησα την θέση μου

ε ρε Αμαλάκι...Αν δεν το έκανες θα μετοικούσα σε σπηλιά!!!

είναι το λιγότερο που θα μπορούσες να περιμενεις από τον Εαυτό σου να κάνεις...

παρ' όλο που εγώ πέρασα από την φάση της απόλυτης αυτοπεποίθησης του "μην τολμήσεις και πας πιο μπροστά από εμένα, σε έχω εξοντώσει..." στην φάση της κατανόησης του "δεν γμτ ας περάσει"...
σήμερα μπορώ να πω ότι ούτε το ένα, μα ούτε το άλλο μου λένε τίποτα...

Τα πάντα εξαρτώνται απο την στιγμή και τον τρόπο που εκφράζεσαι ...Σημασία δεν έχει το τι λες, αλλά το πως...

[Vasoula]

Τελικά φοβάμαι (ΚΑΙ) την εξάρτηση,είτε γίνεται από μένα έίτε από άλλους σε σχέση με εμένα.

καταπιεστική μαμά είχες ε?

[Ιωαννάκι]

καταπιεστική μαμά είχες ε?

Ναι κατά μία έννοια!!!Όχι με τον κλασικό άγριο τρόπο,αλλά με πλάγιο γλυκό ηλίθιο τρόπο,που άργησα να πάρω πρέφα.Ξέρεις που επικροτεί όλα σου τα θέλω αρκεί να βολεύουν τα δικά της(πωπω,ξαφνικά τα παίρνω κρανίο πάλι). Αλλά πιστεύω ότι ο φόβος μου για έξαρτηση προερχεται κ από το γεγονός ότι έβλεπα τη μαμά μου να είναι πολύ εξαρτημένη συναισθηματικά από τον πατέρα μου.

[Vasoula]

κανείς δεν είναι εξαρτημένος από τον άλλον...
Από την ανωριμότήτα του είναι εξαρτημένος μόνο κανείς...

τα άλλα είναι οι δικαιολογίες μας!

Ξέρεις που επικροτεί όλα σου τα θέλω αρκεί να βολεύουν τα δικά της

αυτό είναι που είπα "επιτακτικός τρόπος"...

όλα σε αναγκάζουν να αγαπήσεις, όποιον σου βολεύει τις ανάγκες σου, τα θέλω σου και δεν συμμαζεύεται...

τι δίνεις για αντάλλαγμα όμως, δεν το παίρνεις εύκολα είδηση, παρά μόνο όταν μείνεις μόνος...Τότε μετράς τις απώλειες με τις ανάσες που σου κόβονται...

[Ιωαννάκι]

Ναι Βάσω μου έχεις τόσο δίκιο
Έχω τόσο συνηθίσει τις κοφτές ανάσες που μέχρι πριν αυτές θεωρούσα Ζωή!!Και πόσα άλλα....