μια λέξη μου έρχεται σαν απάντηση...αυτο-πειθαρχία!
γιατί λείπει από τους ανθρώπους η αυτο-πειθαρχία, είναι η πρώτη διαπίστωση...
Πιο πέρα όμως, το να παραδέχεται κανείς πως φοβάται, δεν λύνει μαγικά τον φόβο...Ούτε με το να μην τον παραδέχεται, τον λύνει...
Είναι ακριβώς το ίδιο...
Νοητικά έχει φτάσει στο αποτέλεσμα και μέσα από την συνειδητοποίηση του αποτελέσματος ποτέ κανείς δεν έφερε την θεραπεία του...
Για να θέλει κάποιος να θεραπευτεί, χρειάζεται να θέλει βαθιά να θεραπευτεί και να βάλει στόχους γι' αυτό, στους οποίους θα αυτοπειθαρχήσει, πέρα από κάθε εμπόδιο...
Ο φόβος, ας πούμε, έχει πολλά "πλοκάμια"...Βρίσκεις μια αιτία-πλοκάμι και πριν προλάβεις να το "κάψεις", έχεις ανακαλύψει ένα άλλο...Φοβάσαι την έκθεση, την μη αποδοχή, την μοναξιά, τους γονείς σου, τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, τον διευθυντή σου, τον διπλανό σου, το σκοτάδι, το φως, τους κεραυνούς, τα ύψη, τον έρωτα...
Με λίγα λόγια βρίσκεσαι σε μία ζωή, που ούτε επέλεξες συνειδητά, ούτε αποδέχεσαι συνειδητά, ούτε ζεις συνειδητά...
Φαίνεται να οδηγείται από μια ορμή, που δεν μπορεί κανείς να αναχαιτίσει και να σταματήσει και έτσι χτυπιέται στους βράχους της απόγνωσης, χωρίς να το αντιλαμβάνεται...
Πως λοιπόν να γίνει συνειδητός ένας άνθρωπος που στην ουσία είναι απεγνωσμένος?
Συνήθως στην κατάσταση της απόγνωσης, δύο πράγματα μπορείς να επιλέξεις
΄Η να κάνεις το «κορόιδο» (όπως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι) ότι δεν συμβαίνει τίποτα και να προσπαθείς με «τεχνικές χαράς» να προσαρμοστείς
΄Η να αφήνεσαι στην απόγνωση, μέσα από την κατάθλιψη
Και τα δύο όμως είναι υπεκφυγές της Ζωής
Δεν έχουν ούτε Σχέδιο, ούτε Σκοπό, πέρα από την επιβίωση μιας μεμονωμένης πράξης ζωής χωρίς ιδιαίτερο νόημα
Από την αρχή, ένας άνθρωπος δεν αισθάνεται να είναι σημαντικός για την Ζωή (και παραπέρα για τον θεό) και όλα συναινούν για να το πιστέψει
Υπάρχει η θρησκεία που του μιλάει για την ελεύθερη βούληση, μα στην ουσία του βάζει ηθικές δεσμεύσεις στις επιλογές του, αμφίβολης ποιότητας, γιατί κανέναν δεν ενθαρρύνουν να αγαπήσει τον θεό Χρόνια ολόκληρα αυτές οι ηθικές δεσμεύσεις δεν έδωσαν την παραμικρή ελευθερία στην Ψυχή να δράσει με την Θέλησή Της!
Πως λοιπόν να θεραπεύσει τον βαθύτερο φόβο του, ο άνθρωπος, αν από την αρχή ξεκινά την ζωή του με χιλιάδες ηθικά «πρέπει»?
Αν πάει να τα διαλύσει, γιατί ακούει την Ψυχή του, γιατί νιώθει τον θεό σαν ουσία του, τότε απομονώνεται κοινωνικά σαν «σχιζοφρενής», σαν «διαφορετικό είδος», σαν «απόβρασμα» της κοινωνίας
Κοίτα με πόσα έχει να παλέψει μετά η συνείδησή του?
Χρειάζεται να αυτοπειθαρχήσει λοιπόν στην Ψυχή του και να ανοίξει την συνείδησή του σ Αυτήν, ολοκληρωτικά όχι νοητικά μόνο
Να νιώσει τα συναισθήματά του συνειδητά και ασυνείδητα, όσα του δημιουργούν εμπλοκές με την Ψυχή του και να μεταβάλλει τον φόβο του σε Αγάπη
Τότε θα γίνει ολοκληρωτικά Ηθικός
Και τότε μόνο μπορεί να είναι ΄Ανθρωπος
Οι δαίμονες είναι μια «εφεύρεση» της θρησκείας, γιατί όταν βάζεις όρους, χρειάζεται να δώσεις και κίνητρα, ώστε να πειθαρχήσει κανείς μέσα από τον φόβο.
Συμβαίνει παντού στην Ζωή μας
Μας βάζουν και βάζουμε όρους Μια συνήθεια είναι αυτή, που χρειάζεται σε κάθε συναλλαγή
Ο φόβος τους θεωρεί απαραίτητους, ενώ αντίθετα η Αγάπη τους καταλύει, γιατί δεν τους χρειάζεται Η Ηθική της Αγάπης μπαίνει από μόνη της, δεν χρειάζεται να φοβίσει κανέναν για να την ακολουθήσει
Το ίδιο και ο θεός
Ετσι πριν αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε από τον φόβο μας, ας νιώσουμε αν ο θεός είναι μέσα μας ή κάπου εκεί έξω και μας «στοχεύει»
Ας νιώσουμε είπα, όχι ας σκεφτούμε
Μέσα στην Σιωπή
Αν ο στόχος της Ζωής είναι να αποφύγουμε τους δαίμονες μέσα από το καλό, ας νιώσουμε για ποιανού καλό ενδιαφερόμαστε, και σε ποιόν αφήνουμε το κακό!
Εσείς τι λέτε?
πρωί πρωί με τις εμπνεύσεις μου...
μάλλον φταίει η αλλαγή τσιγάρου...
πάμε και με ένα λαλά...
σημαντικοί οι στίχοι του, για Εμένα...
http://youtu.be/eoNabp5QN1Y
