Τις τελευταίες μέρες με απασχολεί το θέμα των ορίων, αυτών που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας.
Θα φέρω ένα παράδειγμα: γνωρίζω εγώ ότι άμα βγω σε ένα μπαράκι και μου φέρεις δίπλα μου ένα μπουκάλι βότκας, θα το κατεβάσω όλο, ακόμα και εάν στο τέλος πέσω κάτω τέζα. Γνωρίζοντας αυτό λοιπόν, επιλέγω να οριοθετήσω τον εαυτό μου, απομακρύνοντας τον εαυτό μου από αυτό.
Η ερώτηση είναι η εξής: είναι αυτό λύση; Ή μήπως θα πρέπει να ψάξω μέσα μου να βρω τι μου προκαλεί μία τέτοια έλλειψη ελέγχου;
Γιατί, άμα αφεθώ, ξέρω ότι δεν θα έχω σταματημό (ναι, το έχω κάνει).
Το παραπάνω παράδειγμα είναι αληθινό και όντως μου συνέβαινε παλαιότερα. Προσπάθησα να αφεθώ, δηλαδή να δω «που θα με βγάλει» αν το κάνω, να μην σταματάω/καταπιέζω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να πω ότι βοήθησε ιδιαίτερα Πλέον, απλά κρατιέμαι, ακόμα και εάν αυτό σημαίνει ότι κάθε δέκα λεπτά θα πρέπει να «παλέψω» με τον εαυτό μου εσωτερικά. Όπως επίσης μου συνέβαινε και με το τσιγάρο (δεν σταματούσα μέχρι να αδειάσει το πακέτο), το οποίο και οδήγησε στην εξάρτησή μου από αυτό, μέχρις που τελικά αποφάσισα να το κόψω τελείως. Και γενικά είναι ένα μοτίβο που πάει και έρχεται στην ζωή μου Μια απόλαυση δηλαδή που μου αρέσει, αλλά πάντα φτάνω να την κάνω κατάχρηση, χάνοντας το μέτρο και τον έλεγχο
Απλά μερικές σκέψεις τι έχετε να πείτε εσείς;
