Τα μάτια μας δεν μπορούν να "εστιάσουν" σε πρόσωπα, στην βρεφική ηλικία "μιλάει" η ενέργεια...
Για τους πρώτους 2 μήνες περίπου δεν μπορεί να εστιαστεί. Μετά μέχρι τον 8ο μηνα παρατηρούνται οι αρχικές ενδείξεις δεσμού με συγκεκριμένα πρόσωπα και μέχρι το 2ο χρόνο υπάρχει άγχος αποχωρισμού με το άτομο που το φροντίζει.
(θεωρία Bowlby)
΄Οσο αναπτύσσεται η συνείδηση, τόσο ξεχνιέται η πνευματική σύνδεση.
Εξαρτάται από το περιβάλλον αυτό. Πόσο (κυρίως) οι γονείς ενθαρρύνουν ή απορρίπτουν αυτή τη σύνδεση και πως.
Το ασυνείδητο αρχίζει και λειτουργεί
Αυτό λειτουργεί ούτως ή άλλως. Μιλάς για τις απωθήσεις όταν αρχίζουν τα πρότυπα όπου συμβαίνουν τα μπλοκαρίσματα(καθηλώσεις κατά Φρόυντ).
Η ταύτιση με τους γονείς μας είναι απαραίτητη για να βρούμε υπόσταση σε έναν «άγνωστο» κόσμο. Αρχίζουμε να μιμούμαστε συμπεριφορές και αυτή η μνήμη μπαίνει βαθειά στο υποσυνείδητο για να αρχίσει τον διαχωρισμό και την οριοθέτηση.
Αρχίζουμε να αντιγράφουμε σύμφωνα με το πλαίσιο που βρισκόμαστε, πως λειτουργεί το yin-yang στον κόσμο.
Αίσθηση του "εγώ" δεν υπάρχει΄και είμαστε
tabulla rasa όπου το περιβάλλον γράφει (εν μέρει όμως γιατί υπάρχει και η καρμική και γονιδιακή μνήμη όπως και ένα ανώτερο
εγώ που δεν μπορεί ακόμη να βρει τη θέση του στην υλική πραγματικότητα).
Οριοθέτηση δεν υπάρχει αφού απουσιάζει η συλλογιστική σκέψη.
Aγαπώ σημαίνει χειρίζομαι και διεκδικώ.
Με παραλλαγές στο πως εκδηλώνεται.
Αξιοι να αγαπηθούμε, είμαστε μόνο αν κάνουμε αυτό που αρέσει και φαίνεται καλό για όλους και σ αυτήν την διαδικασία,
Ω ναι!
Το εγώ θέλοντας να αγγίξει αυτήν την καλοσύνη, καταλύει τα όρια του εαυτού και αφήνεται να ελέγχεται από το περιβάλλον, παίρνοντας αξία από αυτό.
Θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση (γιατί δεν έχει και δύναμη να πολεμήσει) μεταξύ
αυτοπραγμάτωσης και
ματαίωσης από το εξωτερικό περιβάλλον. Έτσι το άτομο ενσωματώνει περισσότερο τα πρότυπα, τους
όρους αξίας άλλων.
Και εκεί έρχεται ένα γενναίο μπλοκάρισμα στο κέντρο του λαιμού, που μας αφήνει σε έναν μονόδρομο επικοινωνίας με το εξωτερικό περιβάλλον
...και μάχεσαι χωρίς να ξέρεις τι μάχεται μέσα σου αφού δεν έχεις γυρίσει να κοιτάξεις.
αφήνοντας τους «άλλους» έξω από αυτήν την εργασία, αναγνωρίζοντας ότι αυτή η συμβολή τους δεν μας είναι απαραίτητη για να κερδίσουμε κάποια μάχη
Είναι κάποιες φορές, για να μας βοηθήσουν να ξεμπλεχτούμε περισσότερο. Η βοήθεια τους είναι ανάλογη της ουδετερότητας που μπορούν να δείξουν μένοντας μακριά από δικά τους συναισθηματικά συμφέροντα.
Το "έλα να σου πω ποιος είσαι, ο δρόμος σου είναι αυτός κι εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα" είναι άλλος ένας τρόπος να μετατρέψεις τον άλλο σε κάτι όμοιο με εσένα, όπου μέσα από αυτή την πράξη βρίσκεις και νόημα ύπαρξης αφού δεν έχεις επαφή με τον εαυτό σου.
Αναπαράγεις τη σχέση με κάποιο πρότυπο-εξουσίας για να νιώσεις ασφάλεια. Ταυτόχρονα θέλεις να μετατραπείς σε αυτό το πρότυπο εξουσίας, ταυτόχρονα θες να καταστρέψεις όπως εκείνο κατέστρεψε εσένα(εν μέρει). Κι όλα αυτά στο όνομα της αγάπης.Εδώ φαίνεται πως δεν έχουν διευθετηθεί στην πράξη οι οριοθετήσεις και ο σεβασμός στον άλλο(ούτε στον εαυτό).
Έτσι (και έτσι) μένουμε σε εξαρτητικές σχέσεις όπου αντί να συμβιώνουμε ή να χωρίσουμε αρμονικά τους δρόμους μας αν ήρθε η ώρα, τρεφόμαστε από αυτή την επαναλαμβανόμενη σύγκρουση. Μόνο που αυτή τη φορά το πρότυπο έχει άλλο πρόσωπο από ότι παλιότερα
Η ενσωμάτωση της αλήθειας μέσα από "μάχη" με το φόβο είναι μοναχική.
κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται συναισθηματικά τον θυμό του, σκέφτεται μόνο τις αιτίες που τον δημιούργησαν. Χωρίς να αντλεί από το συναισθηματικό βίωμα, δημιουργεί «ΣΚΕΠΤΟ-μορφές»,
και πολεμάει τελικά απέξω του το χ ανύπαρκτο κακό δίνωντας ταυτόχρονα την επιβεβαίωση πως αυτό(το "κακό") κυβερνά και τη ζωή του(αφού διαχωρίζεται από αυτό).
Στη χειρότερη μορφή, το κακό είναι μια πεποίθηση άλλη από εμένα στο τι είναι "κακό και καλό" όπου δείχνει και πλήρη απουσία επαφής με το
εγώ .
Η συνέχεια είναι γνωστή: δεν συμφωνείς οργίζομαι, μετά αγανακτώ, μισώ και τέλος θέλω να σε αποτελειώσω για να ηρεμήσω μέσα μου αφου είμαι ανίκανος και δειλός να με "δω". Γιατί το να μην με βλέπω δίνει και μεγαλύτερη συναισθηματική ασφάλεια και αποδοχή από το να "ταράξω τα νερά".
Αγωνίζεται να το αποφύγει, γιατί στην ουσία φοβάται να αντιμετωπίσει την εμπειρία του θυμού, κα έτσι δημιουργεί υποκατάστατο του, που δρα προς την κατεύθυνση του «υπάρχω και πρέπει να τραφώ». Δίνει λοιπόν τροφή σ αυτήν την «σκεπτομορφή», ακούσια, αφού δεν μπορεί να την βιώσει και συναισθηματικά.
Αποδεχόμενοι την σημαντική λειτουργικότητα του συναισθηματικού μας πεδίου, το εντάσσουμε στην ολότητά μας και έτσι μπορούμε να ισορροπούμε, φωτίζοντας τις «σκεπτομορφές» μας, βιώνοντας τες
και σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου.. 