τόπος ιερός...τόπος διαλεγμένος...
όποιος "φιλοξενείται" σ' αυτά τα εδάφη, έχει "πρόσβαση" στην ιερότητα του τόπου τούτου...
έχει "πρόσβαση" στο νου, την ψυχή και το πνεύμα του...
ευλογημένος και καρπερός...Ακόμα και στις πέτρες φυτρώνει ο σπόρος...
όμως ο άνθρωπος είναι άνθρωπος...
όποιον τόπο και να "πατήσει" πρέπει να κάνει την δική του υπέρβαση...
Οι μνήμες δεν είναι αρκετές για να τον κάνουν να γνωρίσει τον Εαυτό του...
δεν είναι αρκετό το "παρελθόν" για να δώσει ώθηση στο παρόν του...
Είτε έχει έναν θέο, είτε 12, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος...
γεννιέται και πεθαίνει μικρός και ανώριμος, ακόμα και στην Ελλάδα...
αν δεν ανακαλύψει την Ψυχή του...
Ο χρόνος είναι χρόνος...
ισοπεδώνει τις μνήμες και σε κάνει να φοβάσαι αυτό που βλέπεις...μα φοβάσαι κι αυτό που δεν βλέπεις...
το να αφυπνίζεις τον θεό μέσα σου, δεν σημαίνει να θυμάσαι πως είσαι ΄Ελληνας...
Σημαίνει να θυμάσαι, ή να αρχίζεις να θυμάσαι, πως είσαι ΄Ανθρωπος...
Διαβάζω στο ιντερνετ για τους ΄Ελληνες...για το αρχαίο Πνεύμα τους, για την ανδρεία και το θάρρος τους, για την Γνώση τους...
για όλα τα καλά που μετάδωσαν στο κόσμο τότε...
Δεν φτάνει να ονειροπολούμε όμως...
Χρειάζεται να πειθαρχήσουμε σε κάποιες ανώτερες ποιότητες, όμοιες με εκείνες του θεού...
Να αφυπνίσουμε το φωτεινό μέρος του κυττάρου μας...
Να φύγουμε από τον γήινο χρόνο και να ζήσουμε στο αιώνιο...
Ελληνας δεν σημαίνει να πιστεύεις στο 12θεο, αντί στον χριστιανισμό...
Ελληνας δεν σημαίνει να έχεις υπερηφάνεια για το παρελθόν σου, αλλά να έχεις λαχτάρα και έρωτα για το παρόν σου...
Οι μύστες στην αρχαία Ελλάδα ήταν λίγοι...οι υπόλοιποι ήταν όχλος...
Ο τόπος τούτος είναι ιερός...
ότι φυτεύεις πάνω του πιάνει και μεγαλώνει, ανθίζει και καρποφορεί...
Μα ο όχλος είναι όχλος...
Ποδοπατάει τον σπόρο και μαζεύει τα ζιζάνια...
πάντα έτσι γινόταν, γιατί να αλλάξει τώρα?
Λίγοι φύλαξαν τον σπόρο στην καρδιά τους...
Με κίνδυνο της ζωής τους τον πότισαν και τον διαφύλαξαν από τα ζιζάνια και κυρίως από τον όχλο...
εκείνον τον όχλο που θανάτωσε τον Σωκράτη επειδή προσπάθησε να τους μάθει το αιώνιο...
εκείνόν τον όχλο που θανάτωσε τον Ιησού, επειδή προσπάθησε να τους μάθει να αγαπάνε...
Είναι πολύ λίγο το "παρελθόν" μου για να με κάνει να νιώθω απλά Ελληνίδα...
Είναι πολύ λίγο το "παρελθόν" μου για να με κάνει να νιώθω τον θεό των Ιουδαίων...
Ο Δρόμος προς τον Θεό, έχει άλλες μνήμες από τις γήινες...ενός σώματος που δεν έχει επαφή με την Ψυχή του...
Τούτο θα σας πω και φεύγω...
Πάντα ήρθαν στην Γη αδέρφια από τον Σείριο...Καθοδηγητές τους ονόμασαν και ενίοτε θεούς...
η κάθε εποχή είχε και την πλάνή της, που την τροφοδοτούσε η ελπίδα...
η ελπιδα σε κάνει να φαντασιώνεσαι τον εσωτερικό σου κόσμο, διαφορετικό από τον εξωτερικό...
Μα για να γίνει η διαφορά ουσιαστική, χρειάζεται να στοχεύεις στην Αλήθεια μέσα σου και να αυτοπειθαρχείς σ' αυτήν την ποιότητα που είναι η κληρονομιά σου...
Τι να το κάνω εγώ να λέω ότι είμαι Ελληνίδα και απόγονος θεών, όταν ο κόσμος μου είναι γεμάτος φόβος και απέχθεια για τον όχλο...
αντί να προστατέψω την κληρονομιά μου, είναι πιο εύκολο να την μνημονεύω, μάλλον....
έτσι παρηγοριέμαι...
όμως εγώ δεν θέλω να ζω με παρηγοριά, αλλά με Αλήθεια...
δική μου, ολοδικη μου Αλήθεια, που αφήνει τον χρόνο απλά να κάνει την δουλειά του, και εγώ να κάνω την δική μου...
Δεν ήρθα εδώ για να κρίνω, σαν ΄Ελληνας τους βάρβαρους...
΄Ηρθα εδώ για να προστατέψω τον Σπόρο της Αγάπης...
Και θα το κάνω...θέλουν δεν θέλουν!!!
Πρωινό παραλήρημα πάλι...
Τούτο είπα, και φεύγω...
Εσείς? πως νιώθετε σαν ΄Ελληνας?
http://youtu.be/20UhXYrdTeM
