Με πιάνει το παράπονο των ανθρώπων
Για την αγάπη που έχασαν στον δρόμο προς την ζωή
Για τις πλάνες και τις ελπίδες που γκρεμίζονται μέσα σε ένα παγωμένο χαμόγελο
Για τις αρρώστιες, την αδιαφορία, την αδικία
Για την απουσία
Ώρες ώρες με πιάνει η απόγνωσή τους για την ζωή
Για τις ποιότητες που ξέχασαν ότι έχουν
Για την καταπίεση που ταιριάζει τα αταίριαστα
Για την ελπίδα που ταιριάζει τα όμοια
Για τον φόβο του όγκου της μάζας
Για τις κοσμοθεωρίες που κατακτάνε
Για την έλλειψη
Ώρες ώρες με πιάνει να θέλω να το σταματήσω αυτό με μια κίνηση
Να κάνω ένα τσακ και να τα τους δείξω τι είναι
Να θυμηθούν
Ώρες ώρες με πιάνει να θέλω να τους πιάσω από το χέρι να ταξιδέψουμε στα αστέρια
Να τους πω ότι δεν είναι φαντασία το ταξίδι
Να τους πω ότι δεν είναι πλάνη ο Κόσμος του Θεού
Να τους πω ότι το Σύμπαν δεν αποδεικνύεται επιστημονικά, όσο και ο άνθρωπος να εξελιχτεί
Οι αποδείξεις βρίσκονται μέσα μας Σε εκείνη την στιγμή που η Ψυχή δεν έχει άλλο πεδίο να δράσει, παρά μόνο μέσα στον πνευματικό ορίζοντα του Εαυτού της
Τελικά βρήκα τι λείπει σαν ποιότητα από την ανθρωπότητα
Η αυτό-πειθαρχία!!!
Τα μάτια της βλέπουν ότι θέλει το μάρκετινγκ
Αντί να δουν τον ΄Ανθρωπο, βλέπουν συνεχώς τον ανθρωπάκο
Αντί να δουν την Γυναίκα, βλέπουν το ξέκωλο
Αντί να δουν τον ΄Αντρα, βλέπουν τον επιβήτορα
Αντί να δουν το Παιδί, βλέπουν την ιδιοκτησία
Πολύχρωμος και πολυποίκιλος ο κόσμος μας Πολλά χρώματα και μας θαμπώνουν την εικόνα Μας κάνουν να παραβλέπουμε το ασπρόμαυρο που κουβαλάει ο καθένας μας, μέχρι να «θυμηθούμε» το αυθεντικό Φως
και τώρα?
τι να σας ρωτήσω?
τίποτα...γράψτε ότι θέλετε!
καλημέρα φιλαράκια
http://youtu.be/aPtIDExOY0Q
