που ανήκει, σε ποιά θρησκεία, τι γλώσσα μιλάει, πως έχουν διαμορφωθεί τα ήθη μέσα του, τα πρότυπα...
νιώθει άραγε ποτέ ευνοημένος, όταν "μοιράζονται" τα δώρα της Ζωής ή νιώθει πάντα ότι ανήκει στην μειονότητα?
τι είναι αυτό που μας ξεχωρίζει?
γιατί ο ένας γίνεται έτσι και ο άλλος αλλιώς?
Κανείς δεν μπορεί να δει, στην αρχή, την ομοιότητα μέσα από την διαφορετικότητα...Μετά η διαφορετικότητα ξεχωρίζει μόνο από τον τρόπο που μπορεί κανείς να αντιληφθεί την Αγάπη και να μειώνει τις αποστάσεις του από την μη συνειδητή κατάσταση στο είναι του...
Αγάπη-φόβος...είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα...
ο άνθρωπος, έτσι όπως οριοθετείται στον φυσικό κόσμο, αναγκάζεται να αγαπήσει, γιατί δεν θέλει να φοβάται...
είναι πολυ αδύναμος για να αγαπήσει τον κόσμο ετούτον με όλη του την Ψυχή, γιατί από μικρός έμαθε να τον φοβάται, σαν κατι ανήθικο και μιαρό, που χρειαζόταν να παλέψει...
Οι άνθρωποι όταν θέλουν να μιλήσουν για την ζωή, την αναφέρουν σαν μια συνεχή μάχη, που μέσα σ' αυτήν περιέχονται και λίγες ανάσες χαράς...
Το συνηθισμένο είναι να παλεύουν για την επιβίωση τους, για την υγεία τους, για έναν έρωτα, για τις φιλίες τους...
Κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό, μήπως κάτι από όλα αυτά τους πιάσει στον ύπνο...
Πως είναι δυνατόν, μετά από όλα αυτά, να αγαπήσει κάποιος ετούτη την ζωή?
Δεν υπάρχει φράγμα μεταξύ αγάπης και φόβου, αλλά μια εκ διαμέτρου αντίθετη πόλωση...Μια ευθεία είναι τα δύο συναισθήματα και όταν πιάσουμε το ένα άκρο της, το άλλο παραμένει ελεύθερο για να το πιάσουν "οι άλλοι"...οι όποιοι "άλλοι"...
Η λογική, λέει, ότι οι άλλοι δεν μπορούν να μας κάνουν απολύτως τίποτα...κι όμως μας κάνουν...
Η λογική, λέει, ότι υπάρχουν πράγματα που αγαπάμε και πράγματα που μισούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα όρια μεταξύ των δύο συναισθημάτων...
Γιατί ότι αγαπάμε, αρκεί να μας φανεί επιβλητικό και επιθετικό, για να μεταβούμε στην κατάσταση του μίσους...
Το πιο βαθύ επίπεδο μας, μάς ωθεί να νιώθουμε αυθεντικότητα και εμπιστοσύνη στην Αρχή μας...Αγάπη χωρίς όρους, προστασία, ασφάλεια, αποδοχή, εμπιστοσύνη... αυτές είναι αυθεντικές καταστάσεις μέσα στον Θεό...
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει
Στην πορεία που μεγαλώνει, μαθαίνει να απαιτεί την αγάπη με τους ίδιους όρους, απλά για να καλύψει τους φόβους του.
Μαθαίνει επίσης ενόσω αναπτύσσεται διανοητικά, ότι η Αγάπη δεν δίνεται με όρους, όχι γιατί το νιώθει αυθεντικά μέσα του, αλλά γιατί δεν αντέχει όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχε μάθει από παιδί ΄Ετσι οι σχεσεις του με τους άλλους διαρκώς πυροβολείται από την διαφορετικότητα και εκείνος δεν μπορεί να συμβιώσει με κανέναν
Γιατί αλλιώς έλαβε αγάπη ο ένας, αλλιώς ο άλλος
΄Ολοι όμως οι άνθρωποι έχουν ακριβώς τους ίδιους φόβους
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη
Δεν μπορεί εύκολα να μετακινηθεί στην αυθεντική του Αρχή, να βιώσει την Αγάπη αυτήν μέσα στον Εαυτό του, αν δεν κατανοήσει βαθιά, ότι οι αρχές που θεωρούσε σαν απόλυτες, είναι απλά κοινωνικοί άνθρωποι που συμβιώνουν σε μια «οικογένεια»
Ο Θεός, αυτό το πιο βαθύ επίπεδο μέσα στον ΄Ανθρωπο, έχει παραδώσει την θέση του στις κοινωνικές αρχές του ανθρώπου και έτσι κι εκείνος απαιτεί όλα αυτά από την κοινωνικοποίησή του, γιατί παραμένει μέσα σε μια «οικογένεια» που του μαθαίνει μόνο πως θα επιβιώσει, γιατί η ίδια δεν ξέρει κάτι άλλο
Πώς να εμπιστευθεί το πιο βαθύ του επίπεδο όμως, αν το μόνο που γνωρίζει γι αυτό είναι ότι χρειάζεται να γίνει «καλός» άνθρωπος για να τον αποδεχτεί ο θεός?
Προσπαθεί, δηλαδή, να δουλέψει με το πιο βαθύ του επίπεδο, με κοινωνικούς όρους και εκεί έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα πρότυπα του, που του όρισαν και την κοινωνικοποίησή του, θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να ζήσει
Γίνεται το αντίθετο δηλαδή ΄Αντι να είναι ο Εαυτός του και να κοινωνικοποιηθεί, γίνεται ο κοινωνικός εαυτός πρώτα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να εμπιστευθεί την ζωή, με μια αρχή, που δεν είναι Θεός, όπως και να το κάνουμε
Ο ΄Ανθρωπος δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό ον Αυτό το χρειάζεται για να συμβιώσει σαν πολίτης του κόσμου του ανθρώπου, παραμένοντας ή κατακτώντας τον Κόσμο του Θεού
Η ζωή εδώ είναι μόνο μια έκφραση του Ανθρώπου Η πραγματικότητα δεν είναι η Αλήθεια του
Η κοινωνικοποίησή του δεν είναι η αυθεντικότητά του
Δεν μπορεί να ματαιώσει την Ζωή και όμως το κάνει διαρκώς, γιατί φοβάται ότι αν δεν την ματαιώσει, εκείνη θα ορμήσει βίαια να τον απορρίψει...
