Πολύς κόσμος γύρω μας, για να πούμε ότι η μοναξιά είναι Αλήθεια
Δεν φαίνεται από το ποιους έχεις γύρω σου, αλλά από το ποιους «έβαλες» μέσα σου και πέταξες τον Εαυτό σου έξω
΄Ισως καμιά φορά δεν αντέχουμε αυτόν τον εσωτερικό «συνωστισμό» που πιάνει όλον τον χώρο μας
Συνωστισμός από ρόλους, γιατί ο κόσμος μέσα μας έχει γίνει απλοί ρόλοι και εμείς δεν ξέρουμε ποιόν από όλους «παίζουμε»
Κουραστικό αυτό το παιχνίδι Τελικά το να μείνεις μόνος δεν είναι παρά μια ανάγκη να κάνεις ειρήνη με το μέσα σου
Να τους «πετάξεις» όλους έξω, για να μείνει χώρος για Εσένα
Και τότε αυτή η ειρήνη που προσπαθείς να πετύχεις, είναι τόσο βροντερή που σε ξεκουφαίνει
Λες και οι άλλοι δεν θέλουν να βγουν με κανέναν τρόπο
Πρέπει να κάνεις μάχη γι αυτό και σε κουράζει
Μα πως θα καταλάβεις ποιος είναι σημαντικός για να μείνει, αν δεν κάνεις το μέσα σου δικό σου?
Αν δεν γνωρίζεις, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο κόσμος σου είναι δικός σου και αν δεν ξέρεις Εσένα και με ποιόν θέλεις να τον μοιραστείς?
Πως χαλάνε έτσι οι σχέσεις δες
Πάνω στην αγωνία σου να έχεις ειρήνη, τους πετάς όλους έξω, αλλά δεν έχεις φέρει Εσένα μέσα
Ποιόν να αγαπήσεις τελικά?
Κενό
΄Όλα αδιάφορα, ασύμβατα και ένας κόσμος ασεβής, που συνεχώς τρέχει να εισβάλει εκεί που δεν του επιτρέπεται αλλά όταν ο χώρος είναι κενός, όλα μπορούν να τον καταλάβουν
Η απογοήτευση, η μοναξιά, η αδικία, η θλίψη όλα!
΄Όλα όσα δεν έπρεπε να είναι δικά σου, είναι όμως Και αυτό σε τρελαίνει
Πως έγινε ο κόσμος μας έτσι? Ένω θα έπρεπε να ρωτάμε «πως έγινε ο κόσμος μου έτσι»
Τόσο τρελός ο κόσμος μέσα μας, που χάνουμε και το σημαντικό...όταν ο πόλεμος ξεκινήσει μέσα μας, τότε δεν υπολογίζουμε εχθρούς και φίλους...
Τους διωχνουμε όλους...μας διώχουν όλοι...
Είναι και ένα μέτρο αυτό, να υπολογίσεις τι καταλαμβάνεις Εσύ μέσα σου, και τι επιτρέπεις να μείνει σαν σημαντικό...
Εγώ αυτήν την παράνοια την πέρασα μέσα στον δικό μου λαβύρινθο
Μέσα στο σκοτάδι οι σκιές γίνονται τερατώδεις παρουσίες. Δεν αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις τους. Φιλικές, εχθρικές; Για να διαπιστώσω αργότερα ότι οι σκιές δεν μπορούν να κάνουν κακό! Μόνο να σε φοβίσουν μπορούν. Και φαίνεται να το διασκεδάζουν. Γελούν με τον φόβο σου, πολλές φορές τρέφονται απ αυτόν. Τρέφονται από τον ιδρώτα σου, από την χαμηλή δόνηση που έχει το σώμα σου την ώρα που φοβάσαι, από την μυρουδιά που εκκρίνει το σώμα σου. Αυτές «οι σκιές» γίνονται σύντροφοι στην διαδρομή σου, αν τους το επιτρέψεις. Και εσύ, αφού δεν έχεις κανέναν άλλον, αφήνεις τις «σκιές» να έρθουν μαζί σου. Αυτή είναι η πιο μεγάλη παγίδα, την ώρα που διασχίζεις τον λαβύρινθο. Γιατί οι «σκιές» παίρνουν θάρρος και δεν σε αφήνουν ούτε έξω από αυτόν.
Την πρώτη φορά που κατέβηκα στο σκοτάδι, έκανα το λάθος να αναζητήσω την συντροφιά τους. Δεν άντεχα την μοναξιά και τον φόβο μου. ΄’νοιξα λοιπόν την πύλη και τις έβγαλα, άθελά μου, στον κόσμο, στην ζωή μου. Μαζί μου στο φως, μαζί μου στο σκοτάδι.
Οι «σκιές» έγιναν ότι αγαπούσα, ότι φοβόμουν, ότι μου έδινε κουράγιο, ότι μου έπαιρνε την ελπίδα. Ξαφνικά η ζωή μου γέμισε «σκιές» και εγώ αρρώστησα, χωρίς να το καταλάβω. «Ακούμπησα αυτήν την αρρώστια στον Θεό. Σε μια εξωτερική δύναμη, που αποφάσιζε για μένα. Και όσο την τοποθετούσα έξω από μένα, τόσο πλήθαιναν οι «σκιές»!
«Κανείς δεν μπορεί να ορίσει την ζωή σου, γιατί πάντα υπάρχει η τελευταία επιλογή, που είναι δική σου απόφαση. Αυτή η απόφαση ανατρέπει αυτό, που οι άλλοι λένε «το πεπρωμένο» σου! Γιατί η ζωή είναι μοναδικά δική σου απόφαση.»
(Κάρτα Ρωρ 102)
Χωρίς τον «φόβο», ο «εγωισμός» γίνεται «αγάπη». Χωρίς τον «εγωισμό», ο «ανταγωνισμός» γίνεται «ενότητα», χωρίς τον «ανταγωνισμό», η «κολακεία» γίνεται «πίστη», χωρίς την «κολακεία», η «εμμονή» γίνεται «επίγνωση», χωρίς την «εμμονή», η «συνήθεια» γίνεται «ευχαρίστηση», χωρίς την «συνήθεια», ο «πλούτος» γίνεται «αφθονία», χωρίς τον «πλούτο», η «προσδοκία» γίνεται «εμπιστοσύνη», χωρίς την «προσδοκία», η «ασχήμια» γίνεται «ομορφιά», χωρίς την «ασχήμια» η «κριτική» γίνεται «συγχώρεση» και χωρίς την «κριτική» η «αλήθεια» λάμπει όπως ο χρυσός στους τοίχους! Αλλά αυτή η λάμψη είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ!
Μία-μία οι δικαιολογίες καταρρίπτονται. Γιατί είναι η λαχτάρα σου να προχωρήσεις, που τις καταρρίπτει. Γιατί είναι η λαχτάρα σου να τοποθετήσεις τον Εαυτό σου «σε θέση ενότητας» και όχι «σε θέση μάχης». Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η «ειρήνη» ακτινοβολεί από την καρδιά σου και όχι από την λογική σου. Γιατί δεν επιτρέπεις στο νου σου να βάζει όρους για την αγάπη και ούτε προσπαθείς να την προσαρμόσεις σε ότι οι άνθρωποι θεωρούμε αγάπη. Δεν λες το όνομά της! Την νοιώθεις απλά! Σαν τον αέρα που αναπνέεις. Εισπνέεις αγάπη, εκπνέεις αγάπη. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να αξιολογήσουμε την αναπνοή μας;
Η κατανόηση είναι το πρώτο βήμα για να έχεις επίγνωση της ολοκληρωμένης άποψης για ότι κοινωνικό, θρησκευτικό ή οικογενειακό αποτύπωμα έχει χαραχθεί στο νου μας. Αν αυτό το αποτύπωμα το φωτίσεις θα αντιληφθείς ότι διεκδικείς ό,τι δεν θεωρείς δικό σου, χάνεις ότι δεν σου ανήκει και δεν δοκιμάζεις γιατί φοβάσαι να χάσεις. Μέσα στις έννοιες «χάνω-διεκδικώ» περικλείεται όλος ο ανθρώπινος πόνος, που προέρχεται από τον φόβο και την επιθυμία. Ο φόβος και η επιθυμία φέρνουν τις προσκολλήσεις και οι προσκολλήσεις την αγωνία. ΄Όλες οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των ανθρώπων οδηγούν στον σκοτεινό λαβύρινθο, όπου εκεί ο νους μας έρχεται αντιμέτωπος με ό,τι «αγαθό» του είχε επιβληθεί μέσα από τα πρότυπα. Είναι, λοιπόν, αναγκασμένος να αφαιρέσει τα εισαγωγικά από το Αγαθό, για να ενωθεί με το αγνό, καθαρό Φως του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ. Και αυτήν την ένωση μόνο μέσα από το πέρασμά του από τον λαβύρινθο μπορεί να την επιτύχει. Το φως αναδύεται μέσα από το σκοτάδι και αυτή είναι και η αξία της αντίληψής Του. Γιατί δεν το αντιλαμβάνεσαι μόνο στον εαυτό σου, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους εαυτούς των ανθρώπων, σε όλη την Δημιουργία.
Στην «αίθουσα Ελευθερίας» συναντάς τον Θεό, μέσα στο λυκόφως! Και εκεί καταλαβαίνεις ότι, αλήθεια, ΥΠΑΡΧΕΙ! Υπάρχει μέσα σου, γύρω σου, στα κύτταρά σου, στις μνήμες σου. ΄Όλα αρχίζουν τότε να αντιστρέφονται. Αντιλαμβάνεσαι την αγνότητα του Θεού σε όλους τους ανθρώπους, αναγνωρίζεις τους φόβους τους που πριν λίγο ήταν και δικοί σου φόβοι, κατανοείς την σύγχυση που έχουν για τον Θεό και την θρησκευτική τους υποταγή σε έναν τιμωρό-Θεό, που για να δείξει το έλεός του πρέπει να του «τάξεις». Ανακαλύπτεις ότι η ισορροπία σε όλες τις αντιθέσεις που βιώνεις στην ζωή σου έρχεται μέσα από την ΣΥΓΝΩΜΗ. Συγχωρείς την άγνοια! Και έτσι συγχωρείς πια κάθε εκδήλωση των ανθρώπων που έρχεται από την ψευδή εικόνα που έχουμε όλοι για την «ανθρώπινη φύση» μας! Μέσα σ αυτήν την ψευδή εικόνα εμπεριέχεται και ο τίμιος και ο κλέφτης, και ο ειλικρινής και ο ψεύτης, και ο ταπεινός και ο ματαιόδοξος. Και συγχωρείς ολοένα και πιο βαθιά, ολοένα και με πιο μεγάλη επίγνωση.
Συγχωρείς τον εαυτό σου πρώτα απ όλα, για όλη την αλήθεια που του είχες κρύψει. Για την αγωνία, τους φόβους, τις ανασφάλειες που του επέβαλες.
Για τον «Θεό-ανδρείκελο» που του έβαλες σαν όραμα! Για την μάχη που τον παρότρυνες να δώσει υπέρ ψευδών ιδανικών, με άλλους ανθρώπους. Για την αντίληψη που του επέβαλες, ότι ο Θεός μόνο συγχωρεί!
Για την απόσταση που κράτησες από τους ανθρώπους που δεν ακολουθούσαν την δική σου πορεία. Για την απόσταση που κράτησες από τον Θεό, θεωρώντας τον «εξωτερικό συνεργάτη». Για όση αγάπη σου έδωσαν οι άνθρωποι και που εσύ δεν αντιλήφθηκες και τους πλήγωσες. Για όση αγάπη έδωσες εσύ, αλλά δεν την αντιλήφθηκαν οι άλλοι και πληγώθηκες. Για τις πληγές που άφησες ανοιχτές μέσα από μια ελαστική ηθική, που επικρατεί μεταξύ των «Εγώ» των ανθρώπων. ΄Έχεις τελικά πολλούς λόγους για «συγνώμη». Κάθε συγνώμη και μία επίγνωση. Κάθε επίγνωση και ένα σκαλί στην «ουράνια σκάλα».
Σε κάθε διάδρομο του λαβύρινθου άφηνα και ένα κομμάτι του συναισθηματικού μου σώματος, που «διεκδικούσε». Το αποχαιρετούσα και το ελευθέρωνα, βιώνοντας μετά την γαλήνη της επίγνωσης. Την θέσή του έπαιρνε μέρος από το Φως που γέμιζε το κενό και «θεράπευε» την πληγή από την απώλεια.
Προδοσίες, χειρισμοί, ψεύτικη αγάπη, μοναξιά, όλα τα τέρατα του υποσυνείδήτου, ελευθερώνονταν στους σκοτεινούς διαδρόμους και διεκδικούσαν μερίδιο από την ζωτικότητά μου. ΄Έβαζαν όρους για να με αφήσουν να προχωρήσω. Δεν σήκωναν διαπραγματεύσεις, απαιτούσαν.
«Μην επικεντρώνεσαι στις άσχημες εκδηλώσεις των ανθρώπων γύρω σου, γιατί μπορεί να παρασυρθείς από τον εγωισμό τους. Επικεντρώσου στην πληροφορία που σου δίνει η κάθε εκδήλωσή τους και παρατήρησέ την. ΄Έτσι μόνο θα μάθεις να αξιολογείς τις αντιδράσεις σου και να μένεις σε ηρεμία.»
(κάρτα Ρωρ 67)
Λόγια και κλάματα στοίχειωσαν μέσα στο σκοτάδι. Πήραν σάρκα και οστά και έγιναν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, φίλοι, σύντροφοι, δάσκαλοι, που τους επέτρεψα να πρωταγωνιστήσουν στο έργο της ζωής μου. ΄Ήταν αυτοί που «διεκδίκησα» την αγάπη τους. Και έτσι τους έχασα! ΄Ηταν αυτοί που «διεκδίκησαν» την αγάπη μου. Και έτσι με έχασαν!
«Ποτέ δεν θα χάσεις κάτι που σου ανήκει πραγματικά. Πάντα θα επιστρέφει στην ζωή σου.»
(κάρτα Ρωρ 123)
«Διεκδίκηση» είναι μία σκληρή δοκιμασία που υποβάλλουμε στην ψυχή μας. Tην αφήνουμε, χωρίς εφόδια, να ανταποκριθεί στην θεϊκή της προέλευση. Την στέλνουμε στην «μάχη» της ζωής, αφού της έχουμε αφαιρέσει την δυνατότητα να πράξει με ελευθερία. Την δεσμεύουμε με όρους και επιθυμίες, στις οποίες δεν μπορεί να ανταποκριθεί και έτσι «πληγώνεται» και «αρρωσταίνει». Δεν κατανοούμε όμως τις πληγές και την αρρώστια της. ΄Έχουμε μάθει να θεωρούμε «αρρώστια» ότι εμφανίζεται σαν σύμπτωμα στο σώμα μας. Και μόνο όταν εμφανιστεί, αρχίζουμε να αναζητάμε τις αιτίες. Πηγαίνουμε από γιατρό-σε γιατρό, για να θεραπεύσουμε το σύμπτωμα, αλλά η πολυπόθητη θεραπεία δεν έρχεται. Γιατί η αιτία της αρρώστιας μας κρύβεται στην ψυχή μας, την οποία ο νους μας δεν μπορεί να προσεγγίσει.
Υπάρχει μεταξύ τους η απόσταση «του μη αποδεικνυόμενου»!
Υπάρχει μεταξύ τους η απόσταση «του σώματος», που αντιμετωπίζεται σαν το «μεγαλείο της ύπαρξης»! ΄Όμως δεν είναι.
Από αυτήν την απόσταση που οριοθετούμε μεταξύ του νου μας και της ψυχής μας προκύπτουν οι «ασθένειες».
Και μόνο περνώντας από τον λαβύρινθο, εντοπίζουμε αυτήν την απόσταση, που άθελά μας αφήσαμε να υπάρχει. Μόνο στον λαβύρινθο αναγνωρίζουμε την ψυχή και την θεϊκή της ουσία, μόνο στον λαβύρινθο μειώνουμε τις αποστάσεις μεταξύ του νου μας και της ψυχής μας, ώστε να της δώσουμε ξανά τα εφόδια από τον Πατέρα και να την αφήσουμε ελεύθερη να μας οδηγήσει σ Αυτόν. Χωρίς όρους πια, χωρίς παραμέτρους, χωρίς οριοθετήσεις και κυρίως χωρίς ΠΡΟΤΥΠΑ.
Νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μοιράζεσαι τον κόσμο του θεού, έστω και με έναν...
Αρκεί να έχεις γεμίσει με αυτόν....
Εσείς? τι είναι μοναξιά για εσάς?
http://youtu.be/ksxxVYHBkqI
