η Αλήθεια...

[Vasoula]

Ενα δύσκολο θέμα…

Η Αλήθεια…

Ο καθένας την γνωρίζει…τάχα μου!

Ο καθένας την υπερασπίζεται…τάχα μου!

Ο καθένας την διαδίδει…τάχα μου!

Μα η Αλήθεια, δεν έχει λέξεις…ούτε βιαιότητα…δεν έχει συγκεκριμένη ηθική…δεν έχει συγκεκριμένη δικαιοσύνη…

Σ’ ακούω και λες ψέματα και εγώ πρέπει να σε πιστέψω…είχα πει στην μάνα μου, ήμουν δεν ήμουν 5…

Από τότε στην Ζωή μου άκουσα πολλά ψέματα…Και τώρα…τι είναι τελικά ψέμα?

Κατέληξα στο συμπέρασμα, πως η αλήθεια στο κοσμικό, είναι ένα ψέμα που συνηθίζεται…

Όλοι λένε αλήθεια…ακόμα κι αν αυτή η αλήθεια τους σου ξεσχίζει την καρδιά με την βιαιότητα των λέξεων, ακόμα και τότε πρέπει να τους πιστέψεις…

Δεν μου άρεσε ο κόσμος…ήταν ψεύτικος ακόμα και στα «σ’ αγαπώ»!

΄Εχω κλαψει πολύ για την Αλήθεια...

Είναι κάτι που δεν ορίζεται...

Μα ούτε και μπορώ να την εκφράσω…

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προχωράω σαν να μην υπάρχει ψέμα γύρω μου…Και έτσι είναι…Τίποτα από τα ψέματα δεν είναι δικό μου…

Στα χαρίζω λοιπόν όλα κόσμε, είχα πει…Και σε Εσένα που μπορείς με τόσο άνεση να λες ψέματα στον εαυτό σου…και σε Εσένα τα χαρίζω όλα…

Μέσα μου υπάρχει μόνο ένας Δρόμος…

Και ο Δάσκαλός μου μού είχε πει…

Ποτέ μην επιχειρήσεις να πεις την Αλήθεια…
Το πιο σημαντικό είναι να την νιώσεις…
Ακουσε Με μέσα στην Σιωπή…
Εκεί όλα είναι Αλήθεια…

Και άρχισα να νιώθω…

Μετά όλα ήταν απλά…Μπορούσα να χαμογελάω και στο ψέμα…
Γιατί ήξερα ότι δεν ήταν δικό μου…Δεν το κράτησα, δεν με βάρυνε…

΄Εβλεπα ανθρώπους να αναγνωρίζουν τα εμπόδια και άλλους να προσπαθούν να τα αποφύγουν…
΄Ετσι είναι ο Δρόμος της Ζωής, σκεφτόμουν…

Είναι εύκολο να λες στον άλλον «είσαι έτσι», από το να ρωτάς τον Εαυτό σου «γιατί έγινα έτσι?»

Τελικά για όλους, ακόμα και το ψέμα είναι η αλήθεια που συνηθίζεται…

κάτι σαν την δικαιοσύνη που θέλουν οι άνθρωποι να αποδοθεί, αλλά δεν ξέρουν τι είναι δίκαιο, παρά μόνο στον κόσμο τους...

Το ποιός έχει δίκιο, θα το αποδείξει μόνο η Ζωή μας…Κανείς άλλος δεν μπορεί να το αποδειξει, παρά μόνο όταν το βλέμμα μας δεν χαμηλώνει ποτέ από ντροπή μπροστά στην Ψυχή μας και μπροστά στον Θεό…

Κρατάω μόνο την Αλήθεια που με κάνει να μπορώ να μοιράζομαι την Ψυχή μου με εκείνους που αντέχουν το αιώνιο...


εσείς πως νιώθετε το ψέμα?


καλημέρα φιλαράκια...πρωί πρωί το βάρυνα ε?

http://youtu.be/vR847nmrdK8

[Ellaki]

Ποτέ μην επιχειρήσεις να πεις την Αλήθεια…
Το πιο σημαντικό είναι να την νιώσεις…
Ακουσε Με μέσα στην Σιωπή…
Εκεί όλα είναι Αλήθεια…

Για να φτάσεις να ακούσεις την Σιωπή χρειάζεται να περάσεις μέσα από τον φόβο.

Τον φόβο όμως τον κρύβεις με το ψέμα ή καλύτερα την αλήθεια που σε βολεύει.

Δύσκολο να παραδεχτείς ότι η αλήθεια που σε βολεύει είναι ένα ακόμη ψέμα.

Ακόμη πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι όλη σου η ζωή είναι προσαρμοσμένη στο ψέμα γιατί, το ένα ψέμα φέρνει το άλλο κι έτσι κτίζεις το κάστρο στο οποίο φυλακίζεσαι.

[Ελενίτσα]

εσείς πως νιώθετε το ψέμα?

Δεν αναγνωρίζω συναίσθημα σε σχέση με το ψέμα...
Ξέρω όμως πως δεν το θέλω στη ζωή μου, δεν μου κάνει πια. Δεν με εξυπηρετεί να συνεχίζω να ζω μέσα σ'αυτό.

Δειλά δειλά το αναγνωρίζω μέσα και γύρω μου και προσπαθώ να αποδεσμευθώ απ'αυτό, να με καθαρίσω από κάθε τί ψεύτικο και σάπιο.

'Ο,τι ψεύτικο, ας φύγει, Μόνο Αλήθεια θέλω, μόνο Αλήθεια....

και Δύναμη για να γκρεμίσω ότι στέκεται ανάμεσα σ'εμένα και Εμένα.....

[Θοδωράκος]

Μία από τις μεγαλύτερες συνειδητοποιήσεις που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος από το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες, είτε ως θεατής είτε ως καλλιτέχνης, είναι το πόσο πολύ μοιάζει η ζωή μας με ένα θέατρο, όπου ο κάθε άνθρωπος παίζει ρόλους ανάλογα με το πού βρίσκεται κλπ.

Έτσι το βλέπω το ψέμα, σαν ένα θέατρο. Προσπαθούμε να γίνουμε ένας άλλος ρόλος, γιατί ο εαυτός μας δεν μας αρέσει.

Το εσωτερικό μας ψέμα, είναι ίσως πιο δύσκολη υπόθεση. Καθώς εκεί, είμαστε εμείς που θέλουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, ότι είμαστε κάποιος άλλος...

Η Αλήθεια πονάει, γιατί σε αυτήν στέκεσαι γυμνός. Γιατί η συντρηπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ντρέπονται την γύμνια; Γιατί πολύ απλά, σε ένα συμβολικό επίπεδο, βγάζουν τα ρούχα του ρόλου που τιλίγονται, και στέκουν πραγματικοί απέναντυ στον συνάνθρωπο. Έτσι ντύνουμε και τον χαρακτήρα μας με ρούχα και μάσκες. Και φτάνουμε σε τέτοιο σημείο, που φοβόμαστε ακόμα και εμείς οι ίδιοι να δούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτά.

Η Αλήθεια πονάει γιατί είναι απλή, δεν έχει πολύπλοκα μονοπάτια να την ξεγελάσεις, να την "επεξεργαστείς", να την ελέγξεις. Ή την δέχεσαι και την συνειδητοποιείς, ή δεν την δέχεσαι και γνωρίζεις ότι ζεις στο ψέμα.

[Ελενίτσα]

Προσπαθούμε να γίνουμε ένας άλλος ρόλος, γιατί ο εαυτός μας δεν μας αρέσει.

Εγώ Θοθωρή, είμαι ποιο κοντά στο ότι προσπαθούμε να γίνουμε ο οποιοσδήποτε γιατί δεν ξέρουμε να είμαστε ο εαυτός μας'. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είμαστε εμείς μέσα στο σύνολο. Έχουμε μάθει πως αν είμαστε όπως οι άλλοι νομίζουμε θα μας δέχονται. Μ'αυτόν όμως τον τρόπο, μιμούμενοι τους άλλους, απορρίπτουμε ήδη τον εαυτό μας και χάνουμε κάθε πιθανότητα αποδοχής των γύρω μας που ούτως ή άλλως δεν έχει να μας προσφέρει κάτι υπ'αυτές τις συνθήκες. Ένα ψέμα είναι κι αυτή η αποδοχή που προσπαθούμε να έχουμε... ένα ακόμη από τα πολλά που καλούμαστε να δούμε και να διώξουμε μέχρι να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Πραγματι δυσκολο θεμα και δυσκολη απαντηση

Για ποιον το ψεμα ειναι η αληθεια...για ποιον η αληθεια ειναι ψεμα...

Ποτε δεν ειμουν καλος στο ψεμα,καλυτερα να μην πω κατι αν ειναι αυτο να ειναι ψεμα..

Αν και κατι ψεματακια τα λεω στον εαυτο μου και με ξεγελαω που και που...

Προτιμω την σιωπη

[Vasoula]

Έτσι το βλέπω το ψέμα, σαν ένα θέατρο. Προσπαθούμε να γίνουμε ένας άλλος ρόλος, γιατί ο εαυτός μας δεν μας αρέσει.

Το εσωτερικό μας ψέμα, είναι ίσως πιο δύσκολη υπόθεση. Καθώς εκεί, είμαστε εμείς που θέλουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, ότι είμαστε κάποιος άλλος...

θέατρο...!!!

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών

Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται.


Το ποιός έχει δίκιο, θα το αποδείξει μόνο η Ζωή μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το αποδειξει, παρά μόνο όταν το βλέμμα μας δεν χαμηλώνει ποτέ από ντροπή μπροστά στην Ψυχή μας και μπροστά στον Θεό...

΄Οσο και θέατρο να παίζει ένας άνθρωπος, όσο και να το παιζει άνετα τον ρόλο του, όσο και να επινοεί παγίδες για τους άλλους, όσο και να νομίζει ότι είναι ο "έξυπνος" της ζωής, δεν παύει να την μετράει ανάποδα και να την λιγοστεύει ασεβώντας στους Νόμους της Ζωής...γιατί...

μπορείς να ξεφύγεις από τον οποιονδήποτε, εκτός από τον Εαυτό σου...Το καλύτερο "βαρόμετρο" είναι η Ψυχή μας...

Βέβαια, από όσο γνωρίζω, οι περισσότεροι θέλουν να τελειώνουν μια ώρα γρηγορότερα με την ζωή τους...Γι' αυτό την περνάνε μέσα στην ευτέλεια...Στο πιο βαθύ επίπεδο, νιώθουν ότι δεν αξίζουν την ανθρώπινη ιδιότητα του Θεού, αυτή της Αγάπης! Περιμένουν την τιμωρία, σαν εξιλέωση...και την προκαλούν με κάθε τρόπο...

Δεν μπορώ να πω, ούτε να ξεστομίσω την Αλήθεια...

Η μεγαλύτερη αληθινή στιγμή της Ζωής είναι εκείνη που θα αποφασίσουμε να μην δεχόμαστε τους ρόλους που προσπαθούν να μας δώσουν...

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

και τότε αυτή η αληθινή στιγμή σε κάνει να βιώνεις την αιωνιότητα, στην πιο απλή της μορφή...

[Λιζούλα]

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

[elenaki]

Δεν μπορώ να πω, ούτε να ξεστομίσω την Αλήθεια...

Η μεγαλύτερη αληθινή στιγμή της Ζωής είναι εκείνη που θα αποφασίσουμε να μην δεχόμαστε τους ρόλους που προσπαθούν να μας δώσουν...

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

και τότε αυτή η αληθινή στιγμή σε κάνει να βιώνεις την αιωνιότητα, στην πιο απλή της μορφή...

Το ψεμα στη ζωη μου το ειχα βαλει για τα καλα..
Το πως με βολευε δεν περιγραφεται!
Τοτε προσποιομουν οτι το ψεμα που ζουσα ηταν η αληθεια μου
και ολα καλα.
Αργοτερα το αναγνωρισα απλα και ενιωθα αβολα..
Επειτα το με το που το ελεγα ετρωγα σφαλιαρες (απο μονη μου)
Ενοιωθα να μου τρωει τα σωθικα..
Αναρωτηθηκα..πως θα ηταν να αρχισω να ζω συνειδητα με την αληθεια μου σιγα σιγα?
Αρχιζοντας να κανω τα πρωτα μου βηματα αληθειας εβλεπα ποσο
αναλαφρη γινομουν εγω και ποσο ζοριζοταν ο κοσμος γυρω μου!
Και λεω στον εαυτο μου..Ελενιτσα επελεξε ποια θελεις να εισαι απο δω και περα..

Που βρισκεις τον εαυτο σου?
Στην αληθεια λοιπον και μονο εκει..
Ποναει βεβαια τις περισσοτερες φορες αλλα τα αποτελεσματα της ειναι βαλσαμο!!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η μεγαλύτερη αληθινή στιγμή της Ζωής είναι εκείνη που θα αποφασίσουμε να μην δεχόμαστε τους ρόλους που προσπαθούν να μας δώσουν...

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

και τότε αυτή η αληθινή στιγμή σε κάνει να βιώνεις την αιωνιότητα, στην πιο απλή της μορφή...

Που βρισκεις τον εαυτο σου?
Στην αληθεια λοιπον και μονο εκει..
Ποναει βεβαια τις περισσοτερες φορες αλλα τα αποτελεσματα της ειναι βαλσαμο!

συμφωνώ απόλυτα Ελενάκι

[Valia]

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

[Ιωαννάκι]

Δεν θα πω πολλά.Αρκεί να πω ότι μέχρι πρόσφατα επιθυμούσα διακαως να ζήσω το "παραμύθι" μου!!!Τρομάρα μου!!!

[ΙΩΑΝΝΑ]

σε καταλαβαίνω Ιωαννάκι γιατί ζούσα στα παραμύθια σχεδόν όλη μου την ζωή ξεχνόντας να ζήσω την ζωή μου με ότι αυτή εμπεριέχει.
καλιό αργά παρά ποτέ δεν λένε

[ksan8oula]

Η μεγαλύτερη αληθινή στιγμή της Ζωής είναι εκείνη που θα αποφασίσουμε να μην δεχόμαστε τους ρόλους που προσπαθούν να μας δώσουν...

Ειναι μια στιγμή που ακούμε τον αληθινό μας Εαυτό να φωνάζει...
"εεεεε...ψιτ...φίλε...πάρτο αλλιώς!!"

[Ιωαννάκι]

σε καταλαβαίνω Ιωαννάκι γιατί ζούσα στα παραμύθια σχεδόν όλη μου την ζωή ξεχνόντας να ζήσω την ζωή μου με ότι αυτή εμπεριέχει.
καλιό αργά παρά ποτέ δεν λένε

Συμφωνώ απόλυτα κοριτσάκι!!!Αλλά και αυτό μάχη θέλει μέχρι να αποτινάξεις την πεποίθηση ότι "Τώρα πια είναι αργά"!!!