΄Ολα τα μηνύματα που είχα πάρει τόσα χρόνια πριν...
που ίσως στην αρχή δεν κατανοούσα απόλυτα...
όπως εσείς ένα πράγμα, που στην αρχή δεν καταλαβαίνετε, πολλές φορές, τι σας λέω...
Θυμάμαι που δεν είχα κανέναν να μοιραστώ όλη αυτήν την ομορφιά του Δρόμου μου...το πέσιμο, το σήκωμα, τις ανισορροπίες μου, το κλάμα μου, την χαρά μου για όσα πνευματικά βίωνα...
Μόνη μου από τις συνθήκες του κόσμου...
Τον είχα ρωτήσει τότε, θυμάμαι, γιατί αυτός ο Δρόμος έχει τόση μοναξιά...
Και μου είχε πει, τότε, θυμάμαι, ότι η ενότητα των ανθρώπων δεν είναι μέσα στις προσδοκίες τους...
Μου είχε πει, ότι οι άνθρωποι φαίνεται ότι είναι μαζί, αλλά είναι τόσο μόνοι τους μέσα τους, τόσο διαχωρισμένοι από το σύνολο, που το πιο μεγάλο τους όνειρο είναι η μοναστική ζωή...
΄Ολα αυτά τα μοναστήρια, μου είπε, που είναι γεμάτα, είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν αντέχουν τους ανθρώπους...
Μα και η κοσμική ζωή είναι γεμάτη από ανθρώπους που δεν αντέχουν τους ανθρώπους, μου είχε πει...Απλά κάποιοι δεν θέλουν ούτε να τους βλέπουν, θεωρώντας ότι οι άλλοι τους εμποδίζουν να δουν τον θεό...
Δεν μου αρέσει αυτό που μου λες...του είχα πει!
Θέλω τους ανθρώπους μέσα μου ενωμένους...θέλω να αγαπώ και να με αγαπάνε, χωρίς τίποτα να μπορεί να διαταράξει αυτήν την αγάπη...Χωρίς καμία ντροπή...
Θυμάμαι ότι είχε χαμογελάσει...
Θα τα σπάσω τα θρησκευτικά πρότυπα στους ανθρώπους, μου είχε πει...Θα δεις...Κάνε υπομονή και ξεκίνα από χαμηλά...
Τι εννοείς από χαμηλά? τον είχα ρωτήσει...
Θα το δεις...΄Ολα γίνονται όπως θέλει ο θεός...μου είχε πει!
Μετά από αρκετά χρόνια κατάλαβα τι εννοούσε...
Κατάλαβα ότι δεν μπορεί κανείς να ανυψωθεί στον θεό, αν δεν σταματήσει να ντρέπεται που είναι άνθρωπος...
Αν δεν φύγει από μέσα του η υποψία που του φύτεψαν οι πνευματικοί αρχηγοί του, ότι είναι ντροπή ο φυσικός κόσμος, ότι είναι τόπος εξορίας, ότι είναι πόνος και εξουδετέρωση...
Ποτέ ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να βιώσει την ενότητα της Αγάπης, αν η αγάπη ευτελίζεται μέσα στις ντροπές του...
όσο και να απομονώνεται απο τους ανθρώπους, ακόμα και στα πιο ψηλά βουνά να πάει, η ντροπή θα είναι πάντα μέσα του η αιτία να διαχωρίζεται ακόμα και από τα βουνά...
΄Ισως σήμερα υπάρχει αυτή η δυνατή πίεση από το είναι μας να συμφιλιώσουμε τους δύο κόσμους μας...Είναι πια μεγάλη ανάγκη να πάρουμε τον Δρόμο μας...όχι αυτόν που μας σπρώχουν τα πρότυπα να πάρουμε, αλλά αυτόν που μας ωθεί η Αλήθεια στην Ψυχή μας...
Και η Αλήθεια δεν μπορεί να αφορά παρά την Αγάπη και την Ενότητα...Η Αλήθεια δεν μπορεί παρά να αφορά όλη την Ζωή και όχι μόνο αυτήν που διαμορφώνεται στον φυσικό κόσμο...
Δεν θα εξελιχτούν μόνα τους τα πράγματα Αλλάζουν οι ανάγκες και οι προτεραιότητες, όταν ο άνθρωπος εργάζεται συνειδητά προς την ανύψωση του Εαυτού του
΄Ότι θεωρούσε συναισθηματική αγάπη, έρχεται σαν κατάσταση μέσα στο είναι του και τον διαφοροποιεί ως προς τον Εαυτό του, μα και ως προς το περιβάλλον του.
Eλεγα σήμερα σ' έναν φίλο, ότι πρέπει να συνηθίσει τους δύο κόσμους...Είναι απαραίτητο να συμφιλιωθεί με την αρμονία και των δύο...
O ένας κόσμος είναι του χρόνου και του χώρου, που μας είναι απαραίτητος για την φυσική μας ζωή, και ο άλλος ο αληθινός, ο κόσμος του Θεού...Δεν μάχεται ο ένας τον άλλον, γιατί συνήθως αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους όταν βιώσουν πνευματικά την Ζωή... Μετά τους φαίνεται βαριά η φυσική ζωή...
Μα η βαθιά κατανόηση του γιατί είμαστε εδώ, φέρνει αυτήν την εναρμόνιση των δύο κόσμων μας, χωρίς καμία ανάγκη ο ένας να υπερισχύσει του άλλου...Είναι απλά μετά τα πράγματα...
Μπορούμε να βιώνουμε όλα τα συναισθήματα, όλες τις καταστάσεις, όλα τα συμβάντα, με πνευματική ωριμότητα...
Να ζεις στον υλικό κόσμο, χωρίς να εξαρτάσαι από αυτόν, μου είχε πει ο Δάσκαλός μου
Τότε όλα αποκτούν εκείνη την μαγεία του "τώρα" που δεν υπάρχει σαν χρόνος μέσα σου, ουτε σαν χώρος...
Δεν περιμένεις το θεαματικό να σου κλέψει την προσοχή, για να νιώσεις αυτάρκης. Απλά βιώνεις την ζωή, όχι με ματαιότητα, αλλά ούτε με αγωνία...όλα τα συναισθήματα χωράνε στην αρμονία μετά, γιατί δεν υπάρχει υπόγειο να τα χώσεις, ούτε ανάγκη να φανείς κάτι άλλο από αυτό που ΕΙΣΑΙ...
Eίναι αποτέλεσμα αυτής της συμφιλίωσης η διατήρηση αυτού του αισθήματος πληρότητας ακόμα και όταν οι συνθήκες στον φυσικό κόσμο δεν είναι και τόσο ευνοϊκές
Η θεραπεία της διαμελισμένης Ψυχής μας, όπου το ένα μέρος της ατενίζει τον Θεό και το άλλο τον κόσμο, αφορά αυτήν την αγωνιώδη μάχη μέσα μας, όταν δεν ξέρουμε που ανήκουμε...
Ο Κόσμος του Θεού είναι ο Κόσμος του Ανθρώπου...
Είναι σαν να μένουμε σε ένα σπίτι στην πόλη, αλλά έχουμε και ένα σπίτι στην εξοχή...Δεν υστερεί το ένα του άλλου σε φροντίδα, αγάπη και προσοχή...Αν βλέπουμε το σπίτι στην πόλη σαν καταπίεση, τότε το σπίτι στην εξοχή θα το βλέπουμε σαν λύτρωση και δεν είναι αυτή η σημαντικότητα της Αλήθειας...
Εσείς πως νιώθετε τον Δρόμο σας?
καλημέρα φιλαράκια μου...
και δυνατά το λαλά
Θα είμαι δίπλα Σου
http://youtu.be/maAyfcO-X3k
Τώρα καταλαβαίνω όμως το γιατί: Φοβόμουν τους ανθρώπους κι ένιωθα πιο οικεία κοντά στο Θεό.
Θα δείξει....
