Θοδωράκο έτσι είναι...
για κάποιους είναι κουραστικός ο δρόμος της αυτο-ανάλυσης...
΄Ομως το "κουραστικός" είναι μόνο μια δικαιολογία για να μην αντιμετωπίσουμε την καταπίεση...
Φυσικά και δεν μπορούμε για όλη μας την ζωή να αυτο-αναλυόμαστε, γιατί τότε χάνουμε τον πνευματικό μας στόχο...
όμως η έρευνα της Ψυχής δεν έχει να κάνει με την επιστήμη της ψυχολογίας, παρ' όλο που "δανείζεται" κάποιες ορολογίες της που ισχύουν και στον εσωτερισμό...
Ποτέ το Πνευματικό μας μέρος δεν μπορεί να στηριχτεί στην Ζωή μας, αν δεν έχουμε προετοιμαστεί για να ανατρέψουμε την αναλογία "δαίμονας-θεός"...
Τα ψυχικά μας περιεχόμενα δεν σβήνονται με γόμα από μέσα μας, όσο και να πιστεύουμε στον θεό...
Θα βρίσκουν πάντα μια χαραμάδα να μας φέρνουν ανισορροπίες και ασθένειες, μέχρι να δώσουμε χώρο στην Αλήθεια μέσα μας...
ο ανθρώπινος δρόμος έχει στερεότυπα, πρότυπα, συμπεριφορές και ηθική...
ο Ανθρωπινος δρόμος έχει Αλήθεια...
Ποτέ δεν θα μπορούσε η Αγάπη να γίνει ουσία της ύπαρξής μας, αν μέσα στα ψυχικά μας περιεχόμενα κρύβονταν σκιές και δεισιδαιμονίες...
Η επιστήμη των αποδείξεων είναι μέρος ενός νου που διαρκώς διαχωριζεται και λειτουργεί στον χρόνο και τον χώρο...
Η εσωτερική επιστήμη της Ψυχής δεν αναζητά αποδειξεις, γιατί τις βρίσκει πάντα
Η Πίστη μας στον θεό δεν λυτρώνει παρά εκείνο το μέρος μας που τον "ντρέπεται"...
για να γίνει η Πίστη ακλόνητη αιωνιότητα, χρειάζεται και την Σοφία...
και αυτό είναι δικό μας μέλημα να ερευνήσουμε και να τεκμηριώσουμε...
από όποιον Δρόμο...αρκεί ο Δρόμος αυτός να μας αναπτύσσει σε Ανθρωπους...και να μην καλύπτει απλά τις αδυναμίες μας!
Δικό μας το μαχαίρι, δικό μας και το καρπούζι, παιδάκια!!
