ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ...

[Sofoula]

Η αηδία δεν είναι καθαρό συναίσθημα... Περιέχει και φόβο μέσα.
Δεν γίνεται να σε αηδιάζει κάτι που δεν φοβάσαι... ’λλωστε και το "δεν θέλω να με ακουμπήσει" δηλώνει φόβο, και ας μας βγαίνει πιο έντονα η αίσθηση του σιχαμένου...

[ARTYADIS]

ο άλλος μισός κάνει πως τάχα την "σιχαίνεται"...

Είναι εντελώς σιχαμερή όμως, δεν μπορείς να πεις!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Πραγματικα ειμαι ικανος να πηδηξω πολυ ψηλα αν μου πεταχτει κατσαριδα και αν ειναι ειδικα αυτες που πετανε παιζει να τσιριξω κιολας

[Danielli]

Εμενα με ανατριχιάζει λίγο το "κριτςςςςς " που κάνει όταν την πατάω!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Iούυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ αιδιαστικό

[Vasoula]

ωραία...καλή μας όρεξη!

[Ελενίτσα]

ωραία...καλή μας όρεξη!

[Sofoula]

Ναι, οι Κινέζοι τρώνε κάποια από τα περίπου τρειάμιση χιλιάδες είδη κατσαρίδας που υπάρχουν... Νομίζω.... ’ραγε αυτοί να έχουν διαφορετικές σκεπτομορφές?

[Ελενίτσα]

[mairy]

Ελενη.......

Εγω στη ζωη φοβαμαι δυο πραγματα.
Το εγγεφαλικο, λογο δουλειας και εχω δει τοσα χρονια πολλα, και τη μοναξια.
Επισεις φοβαμαι οτι αυτα που φοβαμαστε καμια φορα μας συμβαινουν

[Εφη]

Επισεις φοβαμαι οτι αυτα που φοβαμαστε καμια φορα μας συμβαινουν

Εμένα μαίρη μου συμβαίνουν ΠΑΝΤΑ αυτά που φοβάμαι. Και προσπαθώ να μη τα σκεφτομαι γιατί πιστεύω ότι τα ελκύω αλλά σιγά...αν δεν αλλάξω το συναίσθημα το μυαλό είναι πολύ μικρό για να ακολουθήσει.

Θα σας αηδιάσω όμως εγω σε όταν δω κατσαρίδα δε προκειται να ησυχάσω αν δεν την σκοτώσω. Και δεν με ενδιαφέρει ούτε ο θόρυβος ούτε τίποτα. Δε μπορώ να ησυχάσω αν ξέρω ότι είναι κάπου ζωντανή μέσα στο σπίτι. Θα την "κυνηγήσω" οπωσδήποτε

Δε γράφω τι φοβάμαι γιατί ακόμα είμαι στο επίπεδο όπου οι φόβοι μου μπορούν ανετα να γραφτούν σε....πάπυρο!!!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Δεν ειναι τιποτα ζαιρα...σιγα σιγα

[Sofoula]

Ζαίρα, Μαιρούλα, είχα το ίδιο πρόβλημα σε πάρα πολύ έντονο βαθμό... Νόμιζα πως μόνο η πίστη στο "δεν θα μου συμβεί κάτι" θα με έσωζε... Ήξερα πως ο φόβος μου μπορεί να προκαλέσει πράγματα στο περιβάλλον μου. Αυτό ήταν εξακριβωμένο!

Αλλά όσο θέληση και να έβαζα, ήταν απλά μια νοητική παρηγοριά.

Το πρόβλημά μου είναι ο φόβος. Και δεν θα το λύσω ποτέ με το να προσπαθώ να πιστέψω πως δεν φοβάμαι. Όσες δηλώσεις και να κάνω, όση αυθυποβολή και να κάνω...
Θα ήταν όμως μια αρχή αν αφήσω τον φόβο να έρθει να μου μιλήσει... Το συναίσθημά μου ξέρει που πρέπει να κοιτάξω...

Οι φόβοι μας βασίζονται κυρίως στην έλλειψη εμπιστοσύνης (ένα από τα χαρακτηριστικά της Αγάπης). Αν μπορέσω να αφεθώ στο να φοβηθώ... Να νιώσω τις φοβίες αυτές... Είναι μια καλή επαφή με το συναίσθημα... Να με "ακούσω", με σεβασμό. Δεν χρειάζεται να χωρίζουμε ότι φοβόμαστε σε αληθινό, πραγματικό, παράλογο ή λογικό. Αρκεί που μας απασχολεί. Το συναίσθημα μας μιλάει, ουρλιάζει μέσα μας και εμείς φοβόμαστε να σταθούμε λίγο και να ακούσουμε... Να δώσουμε την προσοχή μας... Αλλά δεν υπάρχει λόγος.

Φοβόμαστε γενικά να ζήσουμε, μιας και μάθαμε πως ο έλεγχος είναι η μόνη ασφάλεια... Καλουπώσαμε την ζωή και την χάνουμε... Η εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε έξω από εμάς ξεκινάει με το να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Δύσκολο πράγμα.

Όπως μπορεί να βοηθηθεί κανείς... Έχουμε και τα σύμβολα του Ρείκι, που μπορούν να βοηθήσουν στην ενίσχυση της ασφάλειας...

Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν θα μας έρθουν πράγματα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε... Γιατί δεν μας έρχονται τιμωρίες, ούτε η Ύπαρξη μας μισεί και μας αδικεί... Ότι έρχεται σε εμάς είναι μάθημα, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό... Είναι στον δρόμο μας γιατί η Ψυχή μας το χρειάζεται για την εξέλιξή της. Αν εμπιστευτούμε λίγο περισσότερο την θειότητα μέσα μας, το περιβάλλον μας δεν θα είναι τόσο "βαρύ".

[Vasoula]

Ο φόβος δεν εκλογικεύεται ποτέ, γιατί η λογική δεν έχει επιχειρήματα για να αγγίξει το ασυνείδητο...Δεν το γνωρίζει καν...

και οι μικρές καθημερινές φοβίες δεν είναι το εμφανές συναίσθημα...Πιο πίσω υπάρχει κάτι βαθύ και σκοτεινό, που ο άνθρωπος εύκολα δεν φτάνει εκεί, παρά μόνο πνευματικά...

Η πίστη χρειάζεται να είναι βαθιά και απόλυτη για να μπορέσει κανείς να ανταμώσει και με την Αγάπη και με την Σοφία, αλλιώς πάντα η λογική θα τρώει τις ήττες της, όταν το πιο βαθύ συναίσθημα επηρεάζει όλη την δομή του ανθρώπου, από τον αστρικό του χώρο...

και επειδή το συναίσθημα αυτό διαρρέει το νευρικό σύστημα, από ένα πιο λεπτοφυές πεδίο, είναι ισχυρότερο από τον φυσικό νου...

ο φυσικός νους δεν είναι ο "αρχηγός" της ύπαρξής μας, ούτε καν της ανθρώπινης φύσης μας...
Ας τον συνδέσουμε λοιπόν με κάτι ανώτερο που είναι η Συνειδητότητα μας...

Η μοναξιά που φοβάσαι Μαιρούλα, δες μήπως πρώτα βρίσκεται μέσα σου...όταν ο άνθρωπος διαχωρίζει εσωτερικά σε ύλη και πνεύμα την Ψυχή του, τότε η μοναξιά δεν είναι φόβος, αλλά κατάσταση συνείδησης...Και αυτή δεν θεραπεύεται με "παρέα", αλλά με ενότητα...

Τίποτα δεν θεραπεύεται απλά ισορροπώντας με το "αντικείμενο" του φόβου...

[Θοδωράκος]

Εσείς τι φοβάστε?

Την έλλειψη σιγουργιάς, την έλλειψη ελέγχου, την έλλειψη δύναμης.

Ότι θα έρθω αντιμέτωπος με μία κατάσταση που δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω.

Ότι θα βρεθώ σε μία άσχημη κατάσταση από την οποία δεν θα μπορώ να βγω.

Τον εγκλοβισμό.

Την μοναξιά.

Πως κάποια στιγμή θα βρεθώ μόνος, και μόνος θα πρέπει να ανταπεξέλθω σε δυσκολίες που δεν θα καταφέρω.

Φοβάμαι το άγνωστο. Αυτό που δεν το ξέρεις, αυτό που δεν το ελέγχεις.