που ρωτάνε τον δάσκαλό τους...
Πόσο η μορφή είναι συνδεδεμένη με την ψυχή μας, το κατάλαβα από την ομορφιά που αντικρίζω στα μάτια σου, αγαπημένη μου ψυχή
Αυτή η ομορφιά, έχει τον ήχο του Σύμπαντος, όταν αγκαλιάζει όλες τις μορφές του, έχει την μυρωδιά των αστεριών, όταν απλώνουν το φως στους Γαλαξίες, έχει το άγγιγμα της αγνότητας, όταν τα παιδιά χαμογελάνε, έχει την ευαισθησία της αγάπης, όταν αγγίζει τα όρια της σκέψης
«Μεγάλε Ιερέα, πως να πω στους ανθρώπους να σε βρουν?»
«Δώσε τους την φαντασία σου »
«Νομίζω, δεν αρκεί »
«Δώσε τους το όνειρό σου »
«Ούτε αυτό αρκεί »
«Δείξε τους την ψυχή σου »
«΄Εχει μορφή δεν θα την αναγνωρίσουν»
«Τότε αποκαλύψου!»
«Πως πως να το κάνω?»
«Να είσαι πάντα όμορφη »
«Εύκολο, μου ακούγεται αυτό!»
Γέλασες μεγάλε Ιερέα, γιατί ήξερες
Σκοτείνιασε η μορφή, αγαπημένη μου ψυχή, τα δάκρυα ξέπλυναν όλη την ομορφιά της, την στράγγισαν από ζωή, πάλευε για να ανακαλύψει την ομορφιά που πήρε σαν εντολή να αποκαλύψει
Και όσο προσπαθούσε, θάμπωνε!
Λυπήθηκες, το ξέρω, αγαπημένη μου ψυχή, ήθελες να με βοηθήσεις «Τι να κάνω για σένα?» με ρώτησες «Δείξε μου, αλλά δώσε μου και μάτια να σε δω »
Και τότε με «τύφλωσες»
«Τι άλλο να κάνω για σένα?» με ρώτησες «Μίλησέ μου, αλλά δώσε μου κι αυτιά να σε ακούω » Και τότε μου πήρες την φωνή
«Τι άλλο θέλεις?» με ξαναρώτησες «να είμαστε μαζί » Και τότε έβγαλες το μισό αστέρι και μου το έδωσες. Θυμήθηκα το μισό δικό μου και τα ένωσα Και τότε ένωσα το Σύμπαν σε μια τεράστια ομορφιά!
Τώρα πάρε πίσω το κομμάτι σου, αγαπημένη μου ψυχή, η ομορφιά αποκαλύφτηκε μέσα στην αιώνια αγάπη μας
Ξέρω τι να πω πια στους ανθρώπους για να σε βρουν μεγάλε Ιερέα
Ξέρω πια τι είσαι στην ζωή μου, αγαπημένη μου ψυχή!!!
Ξέρω πια, τι είναι η Ζωή μου, η Ζωή μας!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή...΄Ολα πρέπει να τα κατακτήσουμε...Ακόμα και τις αναμνήσεις που μας δένουν στο αιώνιο
Ο θεός είναι μέσα μας, αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει...
Βλέπω όμως γύρω μου, πόσοι το θεωρούν δεδομένο και δεν κάνουν τίποτα για να νιώσουν τις αποστάσεις που έχουν πάρει από αυτόν...
Κοίτα πως αλλάζουν τα πάντα στο λεπτό
όταν καταφέρεις και αγγίξεις την Ψυχή σου χωρίς φόβο και προσδοκία, τότε αγγίζεις τις Ψυχές των ανθρώπων
Αλλιώς ασεβείς στην Ψυχή σου «παίζοντας» τον ρόλο σου στις άλλες Ψυχές
΄Όλα μπορεί να συγχωρούνται στην ζωή μας, εκτός από τον «άθλιο» ρόλο της κενότητας, της ματαιοδοξίας και της επανάληψης των συνθημάτων μιας μικρής και επιπόλαιης ζωής, που αφήνει τραύματα στην ψυχή και γεμίζει ανταγωνισμό κάθε προσπάθεια ανάπτυξης
Η φθορά δεν προέρχεται από το πεπρωμένο, αλλά από την κατάχρηση της ελεύθερης βούλησης
Ο ΄Ανθρωπος χρειάζεται να μάθει να εκπληρώνει τους Εσωτερικούς Νόμους και να μην τους καταρρίπτει και αυτοί είναι ατόφιοι και αυθεντικοί μέσα στην Ψυχή του που ωριμάζει πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά, μέσα στον θεό, δίνοντας στην Συνείδηση εκείνο το «ύψος» που της λείπει από την ύλη, ώστε να μην κυνηγάει χίμαιρες
Ας μετρήσουμε τα λόγια μας πριν ορμήσουν με αναίδεια να επικρίνουμε την ζωή των άλλων! Ας δούμε λίγο από τα μάτια μας και μέσα, γιατί μόνο εκεί αναπτύσσεται η πνευματική διάκριση, ώστε να αντιληφθούμε πόσο «καταχραστές» είμαστε του δικού μας δικαιώματος να Ζούμε
Με όλα μας επιτρέπεται να «παίζουμε» εδώ, να πειραματιζόμαστε με τις αντοχές μας μέσα σε όλες τις καταστάσεις της Ζωής, να τεκμηριώνουμε τα αποτελέσματα της μέσα στις αιτίες, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, να ανεβαίνουμε βουνά και να διασχίζουμε ποταμούς με όλα, εκτός από το να «παίζουμε» με τις Ψυχές των ανθρώπων
Δεν "παίζουμε" με τα συναισθήματά τους...
Εσείς? πως βιώνετε το παιχνίδι των συναισθημάτων?
και το απαραίτητο λαλά
καλημέρα φιλαράκια
http://youtu.be/oVyBdVetz9c
