Όλα συντελούνται εδώ και τώρα...

[Emmaki]

Βάσω........αχ Βάσω....!

Ευχαριστώ...... ..Πολύ..

[margaritarenia]

Ευχαριστω :!:

[Vasoula]

΄Εφτασα στην «πατρίδα»…Πήγα στην άκρη του φωτός
και σ’ αναζήτησα, αγαπημένη μου ψυχή.
«Τι θέλεις να βρεις?» με ρώτησε ο Μεγάλος Ιερέας…
«Την σύνδεση…»
«Λάθος κοιτάς τότε»
«Που να κοιτάξω?»
«Στο Λυκόφως…Λίγο πριν το σκοτάδι γίνει βαθύ, λίγο πριν το σκοτάδι
γίνει φωτεινό…Εκεί που οι μορφές παίρνουν το αποτύπωμα, εκεί που
ο ήχος γίνεται απόηχος, εκεί που ακούς τον αντίλαλο της ΄Υπαρξης…
Εκεί να δεις!»

Kαι τότε αγαπημένη μου ψυχή, βρεθήκαμε απέναντι εγώ και το φίδι!
Σήκωσε το κεφάλι του περήφανα και με κοίταζε στα μάτια…
«Μεγάλε Ιερέα, τι είναι αυτό πάλι?»
«Εδώ είναι το Λυκόφως»
«Το νιώθω να με απειλεί, δεν πρέπει να είναι έτσι ο Ερωτας, Μεγάλε Ιερέα…»
«΄Οσο είσαι στον ποταμό, θα σε απειλεί…»

Προσπάθησα να βγω στην όχθη…΄Ενιωθα την ανάσα του λίγο πριν από το πρόσωπό μου, δεν μπορούσα να τρέξω μακριά, το νερό με εμπόδιζε…
Σκόνταψα σ’ έναν ύφαλο, γλίστρησα…
«Τώρα χάθηκα…» σκέφτηκα! Βούλιαζα…η ανάσα μου σταμάτησε…
Το φίδι κουλουριάστηκε στο σώμα μου, το τύλιξε με μια απαλή κυκλική κίνηση και το ανέβασε στην επιφάνεια…
΄’ρχισα πάλι να αναπνέω…

«Μην με φοβάσαι…΄Οσο λιγότερο με φοβάσαι, τόσο εγώ θα σε πηγαίνω παραπέρα. Όσο περισσότερο ενώνεσαι μαζί μου, τόσο θα συνδέεσαι με το αιώνιο. Είμαι η πρόκληση σου και η υπέρβαση. Είμαι η σύνδεση με το αρχέγονο, είμαι η ορμή του χάους, είμαι η μία μοναδική σοφία σου…»

Βγήκαμε στην όχθη, αγαπημένη μου ψυχή, και μου έμαθε να σέρνομαι.
«Κοίτα πόσο γρήγορα μπορείς να φθάσεις…Υπερνικάς τα εμπόδια, κατακτάς την φύση, δεν υπάρχει έλος που δεν μπορείς να περάσεις, δεν υπάρχει κορυφή που δεν μπορείς να ανέβεις…»

Ανέβασε το σώμα του στον ουρανό. Σαν μια φυσική σκάλα, και με προσκαλούσε να ανέβω…Πελώρια σκάλα, χωρίς όρια, χωρίς τέλος…
«Αγκάλιασε με, κοίτα που μπορώ να σε φτάσω…»
Μου έμαθε να υψώνομαι.

΄Ενιωσα το σώμα μου ανάλαφρο, το είδα να αποκτά φολίδες…
«΄Αγγιξέ με, κοίτα πως μπορώ να είσαι…»
Με έμαθε να μετασχηματίζομαι.

«Τώρα μπορείς να τρέχεις σαν τον άνεμο, να καις σαν την φωτιά, να δροσίζεις
σαν το νερό. Τώρα μπορείς να είσαι ότι είμαι…Σήκω!»

Το σώμα μου άρχισε να ξετυλίγεται, στάθηκα απέναντί του…Το κοίταζα στα
μάτια, ένιωσα την επιθυμία να ενωθώ μαζί του. ΄’ρχισα να τυλίγομαι στο
σώμα του, δεν είχε τέλος…΄Ολο ανέβαινα, πάνω από τα αστέρια,
πάνω από το φως, πάνω από το σκοτάδι, πάνω από τις μορφές,

«Που θα σταματήσουμε?» το ρώτησα
«΄Οπου θέλεις…»

«Μεγάλε Ιερέα, χρειάζεται να σταματήσω?»
«Τι άφησες πίσω σου?»
«Τίποτα, τώρα είναι όλα εδώ…»
«Τότε μπορείς να επιστρέψεις, αυτό που αναζητούσες
το βρήκες…Πάρτο μαζί σου λοιπόν και δώσε του
την ελευθερία του…»

Και ναμαι πάλι στην μέση του ποταμού, αγαπημένη μου ψυχή…
Τίποτα δεν είναι πια ίδιο…Τίποτα δεν είναι πια «δεσμευμένο»…
Δεν χρειάζεται πια να «δω» τα μάτια σου, για να σε νιώσω,
Χρειάζεται μόνο να πω «ας γίνει φως», για να είμαι κοντά σου!

[galazia_sfaira]

Τ Ε Λ Ε Ι Ο!!!!!!!!
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!!!!!!!!!!

[Vasoula]

[Emmaki]

«Μην με φοβάσαι…΄Οσο λιγότερο με φοβάσαι, τόσο εγώ θα σε πηγαίνω παραπέρα. Όσο περισσότερο ενώνεσαι μαζί μου, τόσο θα συνδέεσαι με το αιώνιο. Είμαι η πρόκληση σου και η υπέρβαση. Είμαι η σύνδεση με το αρχέγονο, είμαι η ορμή του χάους, είμαι η μία μοναδική σοφία σου…»

Η πρόκληση......το σημαντικότερο μάθημα...

Η εμπιστοσύνη.....

Και η σοφία που πηγάζει απο το φόβο..

Βάσω.......

[Δωρουλα]

’χ Βάσω, είναι κι αυτή η απόσταση ωρες ωρες.....!!!

[Vasoula]

Ποιά απόσταση...τι εννοείς Δωρούλα μου :roll:

[Δωρουλα]

Αυτή η απόσταση που διαβάζω αυτά και θέλω μετα να σε δω, μου λείπεις......!!!

[Vasoula]

κι εμένα... :(

[Vasoula]

Αγαπημένη μου ψυχή, ήθελα να φτάσω στην αρχή. Να δω το φως, να με αναγνωρίσω…Σταθήκαμε στο κέντρο του Γαλαξία και με μιας εκείνος γέμισε «φωνές»…
«Επέλεξε», μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας…

Σε άκουσα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα τον άνεμο…
«Θέλω να γίνω άνεμος…»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως., πατώντας πάνω σε ένα οκτάεδρο. ΄Ενιωσα την δύναμη, την ταχύτητα, την παγωνιά…Απλωθήκαμε, χωρίς όρια.
«Κρυώνω, Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε άγγιξα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα την φωτιά…
«Θέλω να γίνω φωτιά»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σε ένα τρίγωνο. ΄Ενιωσα την εστία, τα όρια, το κάψιμο…Μαζευτήκαμε, στο κέντρο.
«Καίγομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε ένοιωσα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα το νερό…
«Θέλω να γίνω νερό…»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σ’ ένα εικοσάεδρο. ΄Ενιωσα το απέραντο, την γαλήνη, τον έρωτα. Μιλήσαμε στην σιωπή.
«Πνίγομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε είδα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα την γη…
«Θέλω να γίνω γη»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σε ένα τετράγωνο. ΄Ενιωσα τον χρόνο, το ύψος, το βάθος. Γίναμε μορφή.
«Περιορίζομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε κοίταξα αγαπημένη μου ψυχή και είδα το φως…
«Θέλω να γίνω φως»…
«Δεν έχεις άλλη επιλογή», μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας.

Τότε με πήρες από το χέρι…με πήγες στον κήπο μας…Χιλιάδες «κλέφτες»…
«Θέλεις να γίνεις φως?»
«Θέλω να γίνω ότι είσαι…»

Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σ’ ένα σταυρό! ΄Ενιωσα ισορροπία, γαλήνη, αγάπη. Γίναμε φως!
«Σ’ αγαπώ…Δεν θέλω άλλη επιλογή, Μεγάλε Ιερέα…»


http://www.youtube.com/watch?v=kI02-1W0 ... re=related

[Vasoula]

Aγαπημένη μου ψυχή, διασπάστηκα… ΄Ενιωσα να σχίζεται η καρδιά μου σε δύο κομμάτια. Δεν ήξερα ποιο από τα δύο να αγκαλιάσω…Ποιο από τα δύο να φροντίσω…
Πρέπει να πάω στον Μεγάλο Ιερέα…
Μα δεν μπορούσα…

Ένας αετός πέταξε προς το μέρος μου…Πήρε το ένα κομμάτι της καρδιάς μου και ανέβηκε ψηλά, τον έχασα!

Ω αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σ’ αγαπώ τώρα με «μισή» καρδιά?

΄Ένα λιοντάρι με πλησίασε…Πήρε το άλλο κομμάτι της καρδιάς μου και άρχισε να τρέχει…το έχασα!

Ω αγαπημένη μου ψυχή, πως θα μ’ αγαπάς τώρα «χωρίς» καρδιά?

’ρχισα να προχωράω και από όπου περνούσα όλα «εξαφανίζονταν»…έγιναν μια τεράστια έρημος! Ατέλειωτος ορίζοντας με άμμο…

Κουράστηκα να προχωράω…δεν βλέπω τέλος, ούτε αρχή…Δεν νιώθω τον Βορά ούτε τον Νότο, ο ήλιος δεν μπορεί να μου δείξει τον δρόμο, γιατί δεν δύει…Δεν ξέρω, δεν αναγνωρίζω, χάθηκα…Α, Μεγάλε Ιερέα, πόσο ευλογημένο είναι το σκοτάδι…Μα πώς να το νιώσω, χωρίς καρδιά?

Ξάπλωσα στην άμμο, με το πρόσωπο πάνω της…Δεν ένιωσα την ανάσα της. Δεν ζούσε…δεν ανέπνεε…ήμουν μόνη μου! Α, Μεγάλε Ιερέα, πόσο ευλογημένη είναι η ανάσα… Μα πώς να την νιώσω, χωρίς καρδιά?

«Που βρίσκεσαι?»
«Ω Μεγάλε Ιερέα ήρθες…στην έρημο βρίσκομαι…Δες με!»
«Πώς να σε δω, «χωρίς ανάσα»?»
«Να, άκουσέ με, εδώ είμαι, κάτω από τον ήλιο»
«Πώς να σε ακούσω, χωρίς σκοτάδι?»
«Μου πήραν την καρδιά, Μεγάλε Ιερέα…»
«Τότε, δεν μπορείς να με αγαπάς…»
«΄Όχι, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν άλλαξε τίποτα!!!»
«Με τι με αγαπάς? Αφού σου πήραν την καρδιά, λες…»
«Ω Μεγάλε Ιερέα…έχω τώρα την δική σου!»
«Και τι θα την κάνεις?»

Σηκώθηκα και άπλωσα τα χέρια στην άμμο…
«Να, την βάζω στην άμμο για να αναπνέει…»
«Φτάνει?»

Σηκώθηκα κι άπλωσα τα χέρια στον ήλιο…
«Να, την βάζω στον ήλιο για να δύσει…»
«Φτάνει?»

Σηκώθηκα και ακούμπησα στο μέρος της καρδιάς μου…
«Να, την βάζω στο άπειρο, γιατί εκεί ανήκει…»
Και τότε αγαπημένή μου ψυχή σε είδα ξανά…Δίπλα σου ο αετός και το λιοντάρι…
Μου έφερες πίσω την καρδιά μου…
Μα δεν την χρειάζομαι πια για να σ’ αγαπώ!
Δεν την χρειάζομαι πια για να μ’ αγαπάς!

Το άπειρο χτυπάει μέσα μας…΄Ιδιος χτύπος, ίδια ανάσα…
Εσύ και εγώ στην αιωνιότητα…

http://www.youtube.com/watch?v=GfNamZmz ... re=related

[Qisan]

Baso ΠΟΛΥ μ' αρεσε το παραπανω ......
και οι συμβολισμοι σου τοσο ευστοχοι !!

Νασαι καλα Σ Ευχαριστω .... Φιλακιαα

NamasTe . Qisan

[galazia_sfaira]

Εγω σε αυτο το θεμα ειπα οτι ακόμα και το ευχαριστω ,ειναι λιγο.
Τι να πει κανεις!

[Vasoula]

Qisan μου, σφαιρούλα μου...