Ξένοι...

[Vasoula]

έτσι για να έχουμε να λέμε...

γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους και τους δίνουμε "χώρο" στην ζωή μας!

Μπορούμε να πούμε ότι τους αγαπήσαμε...

Νιώσαμε καλά μαζί τους, ήταν ιδιαίτεροι για εμάς...

Μοιραστήκαμε λέξεις και σκέψεις μαζί τους...

Σκεφτήκαμε ότι η συνάντησή μας ήταν πραγματικά ευλογημένη

και ξαφνικά...

τους διαγράφουμε από την ζωή μας...


φυσικά δεν γίνεται τιποτα ξαφνικά...πάντα προετοιμάζεται μέσα μας για να γίνει...

Γελαστήκαμε ή μας ξεγέλασαν?

Δεν είδαμε ή δεν μας έδειξαν?


Εσείς τι νομίζετε ότι συμβαίνει στην διακοπή μιας σχέσης?
Είτε συντροφική, είτε φιλική?

και ένα τραγουδάκι έτσι για συντροφιά...

http://youtu.be/i79fFwh3JbU

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Βασούλα,μήπως μας έιχαν διαγράψει οι άλλοι από την αρχή και δεν το είχαμε καταλάβει,ή δεν θέλαμε να το καταλάβουμε?
Μήπως οι άνθρωποι αυτοί ήταν δίπλα μας,από συμφέρον και μόνο,με απώτερο στόχο-σκοπό να κερδίσουν κάτι από εμάς??
Μήπως μας έδειξαν,αλλά δεν θέλαμε εμείς να δούμε ή άλλα μας έδειχναν και το καταλαβαίναμε όπως θέλαμε εμείς???

[Madraoulas]

Μια σχεση διακοπτεται οταν εχει ολοκληρωθει τουλαχιστον ενα ''μαθημα'' για τον εναν απο τους δυο, ανεξαρτητα αν εχει γινει κατανοητο(το μαθημα αυτο) εκεινη τη στιγμη ή οχι απο τον/τους συμμετεχοντες

[Vasoula]

ναι, Γιωργάκη...αυτό είναι κάτι βαθύτερο που αξιολογείται ίσως αργότερα...Κάθε σχέση εμφανίζει έναν διαφορετικό εαυτό...

Εμείς με ποιόν εαυτό όμως ανοίγουμε και κλείνουμε σε κάποιον άνθρωπο που ενώ στην αρχή νιώθαμε οικείο, στην συνέχεια τον απορρίψαμε, χωρίς δικαιολογία?

Δεν εννοώ σχέσεις που κρατούσαν κάθε επιφύλαξη από την αρχή...

Εννοώ σχέσεις που υπήρχε από την αρχή επικοινωνία και καλή διάθεση!

Σίγουρα όλοι μας έχουμε υποστεί μια ξαφνική και χωρίς εμφανή αίτια, διαγραφή, όπως και εμείς με την σειρά μας έχουμε διαγράψει...

μήπως μας έιχαν διαγράψει οι άλλοι από την αρχή και δεν το είχαμε καταλάβει,ή δεν θέλαμε να το καταλάβουμε?

Δημητράκη όχι δεν εννοώ να φαντασιωνόμαστε ότι η σχέση είναι καλή...
Κι αυτό μπορεί, φυσικά να συμβεί, αλλά δεν εννοώ αυτό!

Εννοώ να είχαμε από την αρχή την αίσθηση του οικείου...
και αυτό΄δεν μπορούμε να το φανταζόμαστε μόνο...προκύπτει!

[Annoula]

Σίγουρα κρύβονται πολύ λόγοι πίσω από μια διακοπή σχέσης και ανάλογα με την ωριμότητά μας μπορούμε να τους κατανοήσουμε.
Μπορεί να είναι απωθημένα συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί και δημιουργούν σταδιακά μνησικακίες και κενό στη σχέση (οποιουδήποτε είδους), μπορεί απλά ο ένας να προχώρησε και ο άλλος να μην μπορεί να ακολουθήσει, μπορεί απλά να ολοκληρώθηκε η εργασία μεταξυ των 2 ατόμων οπότε προχωράνε παραπέρα.
Γεγονός είναι πάντως ότι τις περισσότερες φορές στις σχέσεις (οποιουδήποτε είδους) δεν είμαστε ο Εαυτός μας. Καλυπτόμαστε πίσω από τις μάσκες μας και πιεζόμαστε. Δε σεβόμαστε πάνω απ' όλα τον εαυτό μας και κατά συνέπεια και το άτομο που έχουμε απέναντί μας.

[MARIA.Α]

TI ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΚΕΣ?
ΟΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΕ ΜΙΣΕΙ?
ΟΤΑΝ Η ΝΥΦΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΙΣΘΑΝΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΑΔΕΡΦΗ ΣΕ ΑΠΟΡΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ?
ΤΑ ΑΝΗΨΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΑΤΡΕΨΕΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΝΑ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ?
ΓΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ?
ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ!
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥΣ!
ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΩ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΣ ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΚΛΑΙΩ!
ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΕ ΜΙΣΟΥΝ,ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΟ ΤΡΟΠΟ!

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΗΛΙΘΙΑ ΓΙ’ΥΤΟ!

Η ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΚΑΙ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΠΑΙΔΑΚΙ Κ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ FACEBOOK ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ!
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ?
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΩ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΕΜΕΝΑ?

[Vasoula]

όλες οι σχέσεις είναι ίδιες Μαρία μου!

για άλλους ειναι πιο πικρή η διακοπή της σχέσης με έναν φίλο, παρά με τον αδερφό τους...

για άλλους ένας έρωτας παίζει καταλυτικό ρόλο...

Δεν μπορείς να πεις με τίποτα ότι κάποιες σχέσεις, επειδή είναι τυπικά συγγενικές, είναι σπουδαιότερες από κάποιες άλλες...

Το θέμα είναι ακριβώς αυτό...Επειδή οι συγγενικές σχέσεις, θεωρητικά πάντα, είναι άρρηκτες, θεωρούνται και δεδομένες...

Τίποτα δεν είναι δεδομένο όμως!

όλα χρειάζονται την προσοχή μας, το ενδιαφέρον μας και κυρίως να μαθαίνουμε περισσότερο εμάς, μέσα απο κάθε δυσκολία...

Σε καμία περίπτωση δεν σηματοδοτεί η διακοπή μιας σχέσης το τέλος της ζωής...Αυτό όμως οριοθετείται απο την γνώση όσων θεωρούμε δεδομένα, όπως ακριβώς κάνουμε και με την ζωή μας.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Εμείς με ποιόν εαυτό όμως ανοίγουμε και κλείνουμε σε κάποιον άνθρωπο που ενώ στην αρχή νιώθαμε οικείο, στην συνέχεια τον απορρίψαμε, χωρίς δικαιολογία?

νομίζω ότι το λάθος ξεκινάει από τα κριτήρια που βάζουμε( και δεν εννοώ να μην σεβόμαστε της ανάγκες μας ) ,δηλ πλάθουμε στο νού μας μία ιδανική σχέση και πορευόμαστε με αυτό το σενάριο,που αν δεν βγεί ουυυυυυ εκεί μία χαρά βρίσκουμε ένα σορώ δικαιολογίες για να απορρίψουμε κάποιον ,και κάπου εκεί μπαίνει και η κριτική και οι αλληλοκατηγορίες ........και για μένα δεν έχει και πολύ σημασία ποια από της δύο πλευρές φταίει περισσότερο η λιγότερο γιατί στην τελική το αποτέλεσμα μετράει .......

Γελαστήκαμε ή μας ξεγέλασαν?

Δεν είδαμε ή δεν μας έδειξαν?

πιστέυω πλέον πως μόνο εμείς μπορούμε να ξεγελάμε τον εαυτό μας όταν δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια σε μια σχέση,γιατί πάντα υπάρχουν σημάδια αρκεί να θέλεις να τα δείς και να μην εθελοτυφλείς.

[Sofoula]

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ?
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΩ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΕΜΕΝΑ?

Μέχρι πρόσφατα είχα την άποψη πως η σωστή αντιμετώπιση είναι να ξεχνάς αυτούς που ήρθαν και έφυγαν από την ζωή σου... Με όποιο κόστος...
Είτε βάζοντας άμυνες (εγωισμό, αλαζονεία, εκδικητική συμπεριφορά) και διαγράφοντας εμπειρίες, αναμνήσεις κτλ κτλ.... Είτε "συγχωρώντας" τους και παίρνοντας τον ρόλο της καλής της υπόθεσης (ντάξει, προσωπικά δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να το κάνω αυτό... Δεν μου ταίριαζε ).

Μια σχέση τερματίζεται... Και, λίγο πολύ, τα σενάριά μας βρίσκονται στο κενό... Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ζούμε με αναμνήσεις από το παρελθόν και ελπίδες για το μέλλον... Και το παρόν μας γλιστράει, χωρίς να έχει την συνείδησή μας...
Φοβόμαστε την μοναξιά, την εγκατάλειψη, την απόρριψη, την προδοσία και ότι σημαίνει για εμάς ένας χωρισμός...

Εσείς τι νομίζετε ότι συμβαίνει στην διακοπή μιας σχέσης?
Είτε συντροφική, είτε φιλική?

Ένα πράγμα μπορώ να πω σίγουρα... Πως, σε κάθε σχέση που τελειώνει, οι άνθρωποι θα έχουν μια αίσθηση αδικίας, ανεξάρτητα από τα αντικειμενικά κριτήρια.
Η πίκρα μένει και σε αυτόν που εγκαταλείπει και σε αυτόν που εγκαταλείπεται...

Και αν δεν είσαι ειλικρινής στον εαυτό σου, να "δικάσεις" με ήθος και αλήθεια, να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε όλην αυτήν την σχέση, δεν θα ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση...

Εσύ τι έβλεπες? Τι έδειχνες? Για ποιον έκανες ότι έκανες? Πως μέτρησες την σχέση? Τι σενάρια είχες κάνει για αυτήν? Τι ανέχτηκες? Τι περίμενες για αυτά που ανέχτηκες?

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Πολλες φορες πιστευω δεν ειδαμε...η δεν θελαμε να δουμε γιατι ειχαμε κανει τα δικα μας σεναρια.

[Έφη]

Το πρόβλημα νομίζω είναι πως ξεκινάμε μια σχέση με σκοπό να γεμίσουμε τα κενά μας ενώ θα πρεπε να μοιραζόμαστε την ολοκλήρωσή μας ...

[Vasoula]

νοητικά το ξέρουμε το πρόβλημα, παιδάκια...

ξεχνάμε όμως ότι συναισθηματικά ελεγχόμαστε από την ανάγκη μας!

και έτσι επεμβαίνουμε πάντα στον άλλον για να τον φέρουμε στα μέτρα μας...

Μέσα σ' αυτήν την αγωνία ενός "πολέμου", ξεχνάμε ότι ο "πόλεμος" ξεκινά από μέσα μας, κι έτσι διαγράφουμε όσους θεωρούμε ελλειπτικούς για να μας κάνουν να πετύχουμε την "νίκη"...

Είναι σαν να πηγαίνουμε στον πόλεμο με τραυματίες...Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να "νικήσουμε" μαζί τους τον "εχθρό"...

Αν συναισθηματικά είμαστε "τραυματισμένοι", η "νίκη" θα ορίζεται πάντα ως νοητική...

Η πνευματική ωρίμανση σε βάζει στην διαδικασία να επανεξετάσεις τον "εχθρό"...

Είναι η "γέφυρα" που λείπει από τον άνθρωπο...

[JOY2]

συνήθως εξιδανικεύουμε μια κατάσταση και όταν απομυθοποιείται , πληγωνόμαστε, πονάμε, θυμώνουμε ....συναισθήματα που ξεκινάνε απο το εγώ.
μόνο όταν μια σχέση βασίζεται στην ανιδιοτέλεια είναι αληθινή.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μέσα σ' αυτήν την αγωνία ενός "πολέμου", ξεχνάμε ότι ο "πόλεμος" ξεκινά από μέσα μας, κι έτσι διαγράφουμε όσους θεωρούμε ελλειπτικούς για να μας κάνουν να πετύχουμε την "νίκη"...

Είναι σαν να πηγαίνουμε στον πόλεμο με τραυματίες...Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να "νικήσουμε" μαζί τους τον "εχθρό"...

Αν συναισθηματικά είμαστε "τραυματισμένοι", η "νίκη" θα ορίζεται πάντα ως νοητική...

Η πνευματική ωρίμανση σε βάζει στην διαδικασία να επανεξετάσεις τον "εχθρό"...

Είναι η "γέφυρα" που λείπει από τον άνθρωπο...

[Madraoulas]

ΞΕΝΟΙ....χμμμμ

Αναρωτηθηκαμε ποτε με ποιον τελικα ειμαστε ξενοι?

Αναρωτηθηκαμε ποτε αν ειμαστε ΞΕΝΟΙ με τον ιδιο μας τον εαυτο?

Αισθανομαστε αρμονια-ηρεμια-χαλαροτητα-ισορροπια-''παιδικοτητα'' με τον ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ(για πολλους και παο εμας) μας εαυτο?..Αν τα αισθανομαστε ολα αυτα, τοτε ναι..τοτε εχουμε βρει το νοημα της Ζωης.
Γιατι ετσι ειμαστε ''γεματοι''-''πληρεις'''-''ζωντανοι''..ολα τ αλλα επονται!

Η δυσκολοτερη σχεση ειναι αυτη με τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Αν ειμαστε ξενοι μ ΑΥΤΟΝ..τοτε πως θα ειμαστε ''γνωστοι'' με ολους τους αλλους?

Και πως γινεται-θα μου πειτε - να ειμαστε/γινουμε ''ΓΝΩΣΤΟΙ'' με τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ?
ΝΑ τον αφουγκραστουμε να δουμε που και γιατι και ποτε ζοριζομαστε με οτιδηποτε και να το ''αποβαλλουμε'' απο 'μεσα' μας φερνοντας το στη συνειδηση μας.
Ας ξεκινησουμε να ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ το 'μεσα' μας για να εχουμε σχεσεις χωρις 'ΞΕΝΟΥΣ' πια