Εικόνες...

[Vasoula]

είπα λίγο να το φιλοσοφήσω...

μεταξύ τσιγάρου και καφέ...


έξω έχει έναν λαμπερό ήλιο, αυτή είναι η Ελλάδα...

και τώρα αυτήν την στιγμή, λες και όλο το θεϊκό μαζευτηκε στην καρδιά μου και εκφράζεται...

δεν μένουν σκέψεις μέσα μου...απλά κοιτάω τον ουρανό, και γράφω για την γη...

τι θα μπορούσα να γράψω για τον ουρανό? τίποτα...

για την γη όμως θα μπορούσα πολλά...

βλέπω μια μαμά με ένα παιδάκι...Γεμάτα τα χέρια της με ψώνια, η ματιά της όμως ανέκφραστη...άδεια...
Νιώθω πως δεν χαίρεται...
Γιατί να χαρεί άλλωστε? χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό της...Νομίζει ότι έκανε το χρέος της...αλλά είναι τόσο βαρύ!!

Πιο δίπλα δύο εργάτες σε μια οικοδομή...
Σκυφτοί βάζουν τούβλα...που και που βγαίνει κάποιος αναστεναγμός...

Η από πάνω τσακώνεται με τον άντρα της...
Πριν δύο μέρες έκλαιγε γιατί του βρήκαν μια δύσκολη ασθένεια, φοβήθηκε και τότε τον αγάπησε...

Να και ένας που κάνει τζόκινγκ
περνάει τον δρόμο με ρυθμό...ένα ένα δύο...ένα ένα δύο...δεν υπάρχει κανείς δίπλα του...απλά μετράει!



εεεε παιδιά...τι γνώμη έχετε για την Ζωή?

[nondas]

Κοιτάζοντας κι εγώ έξω βλέπω τον ήλιο και από την μια αισθάνομαι μια αισιοδοξία και μια χαρά από την άλλη όμως δυστυχώς δεν μου είναι εύκολο να αποβάλλω από μέσα μου όλα αυτά που γίνονται.

Δεν είναι εύκολο να απολαυσεις την ζωή σήμερα. Σκέψεις αρνητικές περνάνε από το μυαλό μου που πολλές φορές μου δημιουργούν μια λύπη.

Την ζωή μας μπορούμε να την κάνουμε ωραία και να περνάμε όμορφα. Αλλά...

Όταν θα μπορέσω να βγάλω το αλλά που ακολουθεί μετά από κάθε όμορφη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό τότε η ζωή θα είναι απόλαυση.
Τότε θα ζω πιστεύω πραγματικά την κάθε στιγμή.

Κοιτάζω τα παιδιά μου που γελάνε ή και κλαίνε ακόμα, με απλά πράγματα που τους τυχαίνουν στην καθημερινότητα.

Γελάνε η κλαίνε και μετά συνεχίζουν με κάτι άλλο. Συνεχίζουν στην επόμενη πράξη της ζωής.

Έχω την εντύπωση πως οι μεγάλοι τις απλές χαρές δεν τις βλέπουμε. Ενώ τις στενάχωρες καταστάσεις της ζωής τις μεγενθύνουμε περισσότερο για να βαρύνουμε κι άλλο τον εαυτό μας. Αυτοτιμωρούμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Έχουμε κάνει την ζωή αγώνα δρόμου για επιβίωση, αντί να είναι απλά ο δρόμος για την εσωτερική εξέλιξή μας ως άνθρωποι.

[Ελενίτσα]

εεεε παιδιά...τι γνώμη έχετε για την Ζωή?

Λυπάμαι που το λέω, αλλά περπατάμε παράλληλα....
Την βλέπουμε, την αναγνωρίζουμε, αλλά περπατάμε αλλού, δεν την αγγίζουμε, δεν την αφήνουμε να μας Αγγίξει...
Η Ζωή μας είναι αλλού, παράλληλα και όχι μέσα μας.
Εμείς δεν ζούμε την Ζωή μας, απλά βλέπουμε την ζωίτσα μας να περνά γνεύοντάς μας μέρα με τη μέρα.
Έχουμε συνηθίσει να πηγάινουμε μόνο μπροστά. Που, ποιος ξέρει...
Κι όμως, ένα βήμα είναι, μόνο ένα κι αυτό στο πλάι. Ένα ''τσουπ'' στο πλάι, μονάχα ένα...

Ή μήπως το βήμα να μην είναι στο πλάι αλλά μέσα.... Ναι, καλύτερα μέσα μας. Ένα βήμα....

[Vasoula]

γιατί άραγε να υπάρχει το αλλά?

τι άλλο θα πάθουμε?

τι άλλο θα μπορούσε να μας κάνει κακό, εκτός από αυτό το "αλλά"?

΄Οσο και να προσπαθούμε να ελέγξουμε αυτό το "αλλά", αυτήν την σκέψη στη σκέψη, δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε την Ζωή να συμφιλιωθεί μαζί μας...

Κάθε μέρα υπάρχει τρόπος να τρυπώσουμε στην Ζωή με λάθος κίνητρα...Λάθος για μας, όχι για την κοινή γνώμη...

Το λάθος αυτό που κάνει την Ψυχή μας να συρικνώνεται σε ένα σώμα που δεν την αντέχει...

Μας "μεγάλωσαν" με λάθος κίνητρα...

Αξιωθείτε μας είπαν, αλλά δεν μας είπαν για ποιόν!!

[Vasoula]

Κι όμως, ένα βήμα είναι, μόνο ένα κι αυτό στο πλάι. Ένα ''τσουπ'' στο πλάι, μονάχα ένα...

ναι ένα μικρό βήμα είναι...και τόσο απλό!

αλλά για να περάσεις το συναίσθημα χρειάζεται άλμα...είναι το βαθύ χαντάκι μεταξύ της Ζωής και Ημών...

τι κι αν πέσεις στο κενό? μήπως και τώρα στο κενό δεν είσαι?

Πάντα πηδούσα στο κενό...Και πάντα κάποιος άπλωνε το χέρι να με πιάσει...

Είναι το ομορφότερο πράγμα της Ζωής να νιώθεις ότι μπορείς να εμπιστεύεσαι ακόμα και αυτό που η κοινή γνώμη λέει "σχιζοφρένεια"...

Ας χαμογελάμε...είναι το πιο όμορφο πράγμα για την καταπόλεμηση εκείνης της ακράτητης επιθυμίας να φτύσουμε τον εαυτό μας...

[Madraoulas]

[AMALIA]

αλλά για να περάσεις το συναίσθημα χρειάζεται άλμα...είναι το βαθύ χαντάκι μεταξύ της Ζωής και Ημών...

τι κι αν πέσεις στο κενό? μήπως και τώρα στο κενό δεν είσαι?

Πάντα πηδούσα στο κενό...Και πάντα κάποιος άπλωνε το χέρι να με πιάσει...

Είναι το ομορφότερο πράγμα της Ζωής να νιώθεις ότι μπορείς να εμπιστεύεσαι ακόμα και αυτό που η κοινή γνώμη λέει "σχιζοφρένεια"...

Ας χαμογελάμε...είναι το πιο όμορφο πράγμα για την καταπόλεμηση εκείνης της ακράτητης επιθυμίας να φτύσουμε τον εαυτό μας...

Σε ευχαριστω γιατι με διδαξες να πηδαω στο κενο με Αγαπη και Σοφια γιατι νιωθω οτι παντα καποιο χερι θα βρεθει να με κρατησει... και να αντικριζω την ζωη με ενα χαμογελο!!!

[Sofoula]

τι άλλο θα πάθουμε?

Ο φόβος είναι παντού... Φοβόμαστε να κάνουμε πράγματα, να νιώσουμε, να είμαστε ο εαυτός μας...

Και ο φόβος προκαλεί καταπίεση... Η καταπίεση προκαλεί θλίψη... Η θλίψη προκαλεί οργή... Και η αγάπη, στο τέλος, δεν χωράει πουθενά...

Στην καθημερινότητα ο φόβος μας κρύφτηκε καλά... Μέσα σε εγωισμό, αλαζονεία, άμυνα, επίθεση, ανταγωνισμό, διάκριση, μάσκες και συμπεριφορές πολύ διαφορετικό από αυτό που είμαστε...

Αν, έστω για μια φορά, κοιτούσαμε στα μηνύματα που έρχονται για εμάς από το περιβάλλον μας... Τότε θα καταλαβαίναμε πόσο περιττά είναι όλα αυτά.
Αν, για μία στιγμή, αφήναμε τον εαυτό μας να κοιτάξει την αγάπη και την εμπιστοσύνη που υπάρχει μέσα του, τότε θα καταλαβαίναμε πως, όχι, δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο να πάθουμε. Τίποτε δεν μπορεί να μας βλάψει έξω από εμάς.

Από μικρή ηλικία χάσαμε την πίστη μας και την εμπιστοσύνη μας στην Ζωή, στον ’νθρωπο, στον Θεό... Και μάθαμε να επιβιώνουμε, όχι να ζούμε... Ξεχάσαμε την Ψυχή μας στο μπαούλο με τις αράχνες...

Προτιμήσαμε την ελπίδα και τα σενάρια από το όραμα και τα όνειρα. Προτιμήσαμε να αγαπήσουμε άλλους και όχι τον εαυτό μας. Προτιμήσαμε να αγνοήσουμε όλα μας τα επίπεδα και μόνοι μας περιορίσαμε τον εαυτό μας...

Όμως η Ζωή δεν περιμένει... Ότι δεν λειτουργεί, ότι δεν είναι αρμονικό, ότι δεν μπορεί να προσφέρει, δεν έχει και περιθώρια επιβίωσης... Ο Νόμος λέει "ή εξελίζεσαι ή πεθαίνεις". Όταν έρθει η στιγμή να επιλέξουμε, ας ξεφύγουμε από την ανασφάλεια και την συνήθεια... Ας μείνουμε, μία στιγμή, να ακούσουμε...

[Ellaki]

τι κι αν πέσεις στο κενό? μήπως και τώρα στο κενό δεν είσαι?

εαν δεν πέσεις στο κενό, δεν θα καταφέρεις να περάσεις ποτέ απέναντι

είναι εκεί που βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με το χειρότερο κρυφό φόβο σου

δίνεις μάχη με το ασυνείδητο, για να κερδίσεις τη ζωή που του παρέδωσες

θα συνεχίσεις να παρατηρείς τη ζωή ή θα αποφασίσεις να τη ζήσεις ?

[Ελενίτσα]

Ας χαμογελάμε...είναι το πιο όμορφο πράγμα για την καταπόλεμηση εκείνης της ακράτητης επιθυμίας να φτύσουμε τον εαυτό μας...

Ε μα ΝΑΙ!!!!

[Vasoula]

Όμως η Ζωή δεν περιμένει... Ότι δεν λειτουργεί, ότι δεν είναι αρμονικό, ότι δεν μπορεί να προσφέρει, δεν έχει και περιθώρια επιβίωσης... Ο Νόμος λέει "ή εξελίζεσαι ή πεθαίνεις". Όταν έρθει η στιγμή να επιλέξουμε, ας ξεφύγουμε από την ανασφάλεια και την συνήθεια... Ας μείνουμε, μία στιγμή, να ακούσουμε...

Ναι ας μείνουμε μια στιγμή στην Σιωπή...

Αυτή η άθλια σκέψη της Ζωής χωρίς νόημα, της Ζωής γιατί έτσι συνηθίζεται, της Ζωής που προσβάλλεται, δεν ξεκινάει από τους άλλους, αλλά από μέσα μας...

Τι αλλάζει και που το ξέρουμε?

Βλέπουμε καθημερινά ότι αυτή η γνώση παρασύρει κάθε μόριο Αγάπης, γιατί είναι επιπόλαια και αστήριχτη...Είναι η γνώση της προοπτικής, που το βάθος της πάει μέχρι εκεί που αντέχουμε την άγνοια μας!

΄Οσο λέμε "γνωρίζω", τόσο πιο κοντόφθαλμη γίνεται η Ζωή και εμείς "πειραματόζωα" του μάρκετινγκ, ενός συστήματος που το "προϊόν" που πουλάει επεμβαίνει στην Ψυχή μας.

Μα χρειάζεται Σιωπή για να την ακούσουμε...Να νιώσουμε ότι οι ανάγκες μας δεν είναι παρά παράγωγα του φόβου μας.

΄Οσο η συνείδησή μας παίρνει μέρος στις "έρευνες" του μάρκετινγκ του συστήματος, τόσο οι ανάγκες μας θα γίνονται "προϊόντα" προβολής του και θα το ψηφίζουν σαν "κυβερνήτη"...

Μετά βέβαια θα γκρινιάζουμε ότι "αυτοί φταίνε"...

[Emmaki]

Μεγαλωσαμε και ξεχασαμε αυτα που στην ατμοσφαιρα νιωθουμε, μυριζουμε, βλεπουμε, ακουμε......

Ολα εχουν γινει ιδια....τσιμεντο....ενας ηλιος κακος και βλαβερος που κατα την πλυση εγκεφαλου των επιστημονων μονο κακο μπορει να μας κανει....μια θαλασσα βρωμικη και γεματη λαθη επιστημονων ή σκοπιμα σκουπιδια απο ενα σωρο σιδερενια κτηρια που αφορουν την αναπτυξη μας....

......μαγαζια με συνεχομενα μηνυματα που μας προκαλουν να ζησουμε καλυτερα και αναγκαζομαστε να συμμετεχουμε στο εργο αυτων που υποσχονται καλυτερη ζωη με μια ακριβη κρεμα, ή εναν μεγαλυτερο καναπε...

Η ουσια που?

Στην καθημερινοτητα....?
Στη δουλεια...?

Στη σχεση...?

Που??

ξεχασαμε οτι για να ειμαστε ανθρωποι....απλα ζουμε.....δεν χρειαζεται καμια αλλη ενδειξη απο τον Εαυτο μας....παρα μονο η αληθινη εκδηλωση στο Εδω και Τωρα.....
Μας εκαναν να ντρεπομαστε να ειμαστε ο Εαυτος μας...να φλερταρουμε, να κανουμε ερωτα....να κοιταχτουμε στον καθρεφτη και να μας θαυμασουμε...να νιωσουμε το σωμα μας και να χορεψουμε ελευθερα.....να περπατησουμε με χαρα και οχι μηχανικα...να αγαπησουμε τον Εαυτο μας και να μας προστατεψουμε απο την αλλαζονεια και την κακομεταχειριση των ανθρωπων που μας εκμεταλλευονται.....

Ετσι κι αλλιως....ποτε δεν ζουσαμε αληθινα.....δε μενει τιποτα αλλο, παρα να πραξουμε με αυτα που μας δειχνει η ψυχη μας....
Δεν τον θελουμε τον φοβο τους.........εχουμε ηδη τους δικους μας....και απο αυτους θα ελευθερωθουμε για να αγαπησουμε αυτο που μας απαγορευσαν!!!!!!!!

ΦΤΑΝΕΙ!!!!!!!!!!!!!

[Vasoula]

Εμμάκι....

ξεχασαμε οτι για να ειμαστε ανθρωποι....απλα ζουμε.....δεν χρειαζεται καμια αλλη ενδειξη απο τον Εαυτο μας....παρα μονο η αληθινη εκδηλωση στο Εδω και Τωρα.....
Μας εκαναν να ντρεπομαστε να ειμαστε ο Εαυτος μας...να φλερταρουμε, να κανουμε ερωτα....να κοιταχτουμε στον καθρεφτη και να μας θαυμασουμε...να νιωσουμε το σωμα μας και να χορεψουμε ελευθερα.....να περπατησουμε με χαρα και οχι μηχανικα...να αγαπησουμε τον Εαυτο μας και να μας προστατεψουμε απο την αλλαζονεια και την κακομεταχειριση των ανθρωπων που μας εκμεταλλευονται.....

Υπάρχει μια θλίψη...

αυτή η θλίψη προκύπτει από την ανάγκη μας να "ανυψωθούμε" όλοι μαζί...

μαζικά όμως δεν το κατάφερε κανένας ΄Ανθρωπος να δώσει κίνητρα στον όχλο...

Η διδασκαλία της Αγάπης απευθύνθηκε στο μέσα μας!

το "μέσα μας" ανυψώνεται και τότε όλα ανήκουν στον θεό!

αλλιώς δεν γίνεται ο Λόγος να διασπάσει τον φόβο...

[Madraoulas]

[Ελενίτσα]

τι κι αν πέσεις στο κενό?

Ας πέσουμε λοιπόν να σώνει!!! Θα σηκωθούμε και θα έχουμε ίσως μάθει πια να περπατάμε...