Το έγραψα σήμερα στο σεμινάριο και ανέβασα και μέρος του στο fb
Είχα μια φιλική ανταπόκριση γι' αυτό μέσα από έναν άγνωστο!
Και είπα...γιατί όχι και στο φόρουμ?
Το αφιερώνω σε όσους ανθρώπους νιώθουν "μάγκες"...
Ανεξάρτητα από την φυσική ηλικία των ανθρώπων, αν τους παρατηρήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι οι συμπεριφορές τους είναι εντελώς ανώριμες να διαχειριστούν από τα πιο ανούσια έως τα πιο σοβαρά θέματα της ζωής τους.
΄Οποιο ρόλο κι αν έχουν στην κοινωνική τους ζωή, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει ώριμους πνευματικά και συναισθηματικά και αυτό αποδεικνύεται από τις πράξεις τους και από τις ασθένειές τους.
΄Ετσι μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα που θα πάρουν και την θέση της αυτό-επίγνωσης
Οι άνθρωποι ωριμάζουν φυσικά μόνο μέσα από το νοητικό τους πεδίο, αλλά στο κατώτερο μέρος του, εκείνο, δηλαδή, που είναι συνδεδεμένο με τον φυσικό τους νου.
Αυτό το μέρος αναπτύσσεται στον φυσικό άνθρωπο μέσα από την εξωτερική γνώση και την εμπειρία της ζωής. Θεωρητικά μόνο η εμπειρία της ζωής είναι ατομική, γιατί ουσιαστική η εμπειρία των ανθρώπων είναι τελικά τόσο κοινότυπη, που σε κάποιον που έχει καταφέρει να ξεφύγει από την «παγίδα» της διαφορετικότητας μεταξύ των ανθρώπων, φαίνεται σαν να ζει ο ένας την ζωή του άλλου, χωρίς καμία ατομικότητα.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο νέος άνθρωπος γεννιέται χωρίς επαφή με το νοητικό πεδίο. ΄Όπως σας είπα έρχεται με αναπτυγμένο το πνευματικό και συναισθηματικό και με αυτό βιώνει κάθε στιγμή στην ζωή του. Στην ηλικία που αρχίζει η εκπαίδευσή του, αναπτύσσει ένα μέρος του νοητικού του, που έχει άμεση σχέση με το συναισθηματικό (αστρικό) πεδίο και αποσυνδέεται από το πνευματικό
Αυτή η αποσύνδεση του αποκλείει την πλήρη ανάπτυξη του νοητικού του πεδίου και έτσι εκείνο το μέρος του νοητικού που αναπτύσσεται επιδρά άμεσα στο συναισθηματικό του κόσμο και επηρεάζεται άμεσα από αυτόν.
Το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου του αρχίζει να δραστηριοποιείται με ταχύτητα όσο μεγαλώνει, γιατί έχει άμεση σχέση με τις φυσικές αισθήσεις και με αυτές «μετριέται» η εξυπνάδα του, ποσο δηλαδή αναλυτικός και διεισδυτικός μπορεί να γίνει ο νους του και πόσο γρήγορα μπορεί να συλλαμβάνει τις ιδέες και να δρα. Αυτό είναι φυσικά αποτέλεσμα της εξωτερικής γνώσης που αποκτά, της λεγόμενης «μόρφωσης» και η εξατομίκευσή του περιορίζει την υπευθυνότητά του σ αυτό το πεδίο μόνο.
Η διαφοροποίηση των ανθρώπων προέρχεται μόνο από αυτόν τον περιορισμένο τομέα του νου τους, που «μετριέται» σε άλλους σύμφωνα με την γνώση που έχουν αποκομίσει από εξωτερικές πηγές και σε άλλους σύμφωνα με την εμπειρία τους από την ζωή. ΄Όπως όμως και να έχει προκύψει η ανάπτυξη αυτού του περιορισμένου τομέα του νου τους, η μόνη αλήθεια είναι ότι κανένας από τους δύο τύπους δεν είναι ολοκληρωμένο άτομο, ούτε αυτάρκης.
Ο πρώτος τύπος ανθρώπου ο «νοητικά» εξελιγμένος μέσω της γνώσης από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, συνήθως παγώνει τα συναισθήματά του, θεωρώντας ότι είναι ένας τομέας που θα τον εμποδίσει να αναπτυχθεί περισσότερο, αποφεύγοντας τα «λάθη», ο δε δεύτερος τύπος που εξελίσσεται μέσω της εμπειρίας, συνήθως μπλοκάρει τα συναισθήματά του, γιατί η επιλεκτική μνήμη του τον οδηγεί στο ποια συναισθήματα του είναι χρήσιμα και ποια όχι., έτσι ώστε να μην επαναλαμβάνει τα «λάθη»
Και οι δύο τύποι ανθρώπων αποτελούν σήμερα την ανθρωπότητα που αναπτύσσεται μέσα στην μαζική εξέλιξη, σε ένα περιορισμένο πεδίο του Ανθρώπου, που αντιπροσωπεύει ο φυσικός κόσμος!
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί με αυτόν τον τρόπο, να γίνει παράδειγμα για την εξατομίκευση, γιατί κανείς από τους δύο τύπους δεν μπορεί να είναι ολόκληρος στην Ζωή Του.
Εχουμε πάρα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που άφησαν συγκλονιστικά συγγράμματα γνώσης, αλλά η ίδια τους η ζωή ήταν πρακτικά σε ανισορροπία
΄Όπως επισης έχουμε και εμπειρικούς ανθρώπους που είπαν «σοφά λόγια», μα η ζωή τους ήταν το ίδιο «περιορισμένη» μέσα στην ίδια την εμπειρία της ζωής τους.
Ποιόν λοιπόν μπορούμε να εμπιστευθούμε?
Ο φυσικός κόσμος είναι μια συναισθηματική αρένα που πάνω της εκφράζονται οι διαστρεβλώσεις των ανθρώπων
Και ενώ ο διπλανός μας γίνεται παράδειγμα προς αποφυγή, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε έχει ακριβώς τον ίδιο παρανομαστή με όσους επικρίνουμε
Απλά δεν το «βλέπουμε», δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, γιατί δεν έχουμε αναπτυχθεί πλήρως σαν Ολότητα και γνωρίζουμε τον Εαυτό μας μέσα από έναν περιορισμένο τομέα του νου μας!
Ουσιαστικά κανένας άνθρωπος δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν άνθρωπο, γιατί συναισθηματικά έχει μείνει ανώριμο παιδί, που προσπαθεί να μάθει την Ζωή μέσα από τις πράξεις των άλλων και ειδικότερα των αρχών του στον φυσικό κόσμο, μια και η ζωή του τού έχει διδάξει ότι οι άλλοι ευθύνονται γι αυτόν και δημιουργούν εκείνα τα συναισθήματα που χρειάζεται για να νιώσει καλά
Η ανθρωπότητα δηλαδή πάσχει μαζικά από την συλλογική ανευθυνότητα
Και αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις του «καλού» και του «κακού», ώστε να παραμένουν οι άνθρωποι ανώριμοι και ανεύθυνοι για τα δικά τους συναισθήματα και παραπέρα για να αναπτυχθούν κάθετα προς το Πνεύμα τους, το οποίο αντικατέστησαν με τον εξωτερικό θεό
Συνήθως ο άνθρωπος κατανοώντας ότι το φυσικό πεδίο είναι μια υποκειμενική πραγματικότητα, στρέφεται απεγνωσμένα στον θεό...
Ζητά να μπει στην θεϊκή αγκαλιά και την προστασία και ξεχνά τον θάνατο που έχει σκορπίσει στον κόσμο του...
Βλέπει την "λάσπη" και αηδιάζει και κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να βγει από αυτό που ήρθε να αντιμετωπίσει, να εξαγνίσει και να ελευθερώσει πρώτα μέσα του...
Πραττει σύμφωνα με τους νόμους του θεού, όσους δηλαδή του μετέφερε η ανώριμη συλλογική ανευθυνότητα και, ξεχνώντας ότι το μεγαλυτερο μέρος του αποτελείται από συναισθηματική σκέψη, απέχει απο την πράξη του μέσω της ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ...
Υποκρίνεται τον καλό, γιατί στην ουσία δεν έχει αντίληψη το πόσο βαθιά τον έχει επηρεάσει το κακό...
Ετσι αντιλαμβάνεται σαν Δύναμη, όποια ευκαιρία του δίνεται για να γίνει Ανθρωπος...μέσα από την ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
http://www.youtube.com/watch?v=sIGPUBg8Ts8
