Και τέλος. Το κλείνω εδώ
για να δούμε...
Ενας διάλογος μπορεί να είναι εποικοδομητικός, μόνο όταν τα δύο μέρη που συμμετέχουν έχουν τις ίδιες προθέσεις...πράγμα που είναι σπάνιο, μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζουν που βρίσκονται συναισθηματικά, αλλά γνωρίζουν μόνο τον εαυτό τους νοητικά!
Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι έξυπνοι και ότι μπορούν να διαχειριστούν τον λόγο τους, έτσι ώστε να φέρουν τον άλλον σε δύσκολη θέση, με απώτερο σκοπό να επιβληθούν ή να επικρατήσουν στην συζήτηση.
Γενικά οι άνθρωποι επικοινωνούν ελλειπτικά, θέλοντας αυτήν την έλλειψη να την αποδώσουν στον άλλον και τα καταφέρνουν συνήθως εκείνοι που είναι περισσότερο αγενείς και έχουν την άποψη ότι όλα τους επιτρέπονται.
Από εκεί θα ξεκινήσεις λοιπόν Μαράκι. Από το τι επιτρέπεις εσύ. Για να σου πει κάποιος την άποψή του για σένα, θα πρέπει να του το έχεις επιτρέψει, ή τουλάχιστον να του το έχεις ζητήσει
Και στο «κάποιος» χωράνε όλοι! ΄Οχι μόνο οι γνωστοί και φίλοι και συγγενείς, αλλά και οι άγνωστοι.
Το λάθος που κάνουμε σε προσωπικές συζητήσεις, είναι ότι μπλέκουμε τα όρια μας μεταξύ γνωστών και αγνώστων και συμπεριφερόμαστε ανάλογα με το ποιόν έχουμε απέναντί μας.
Και ενώ ο Εαυτός μας θα έπρεπε να είναι πάντα ένας, εμείς τον τεμαχίζουμε σε πολλούς και αφήνουμε, κάθε φορά, να αντιδράσει ένα μέρος μας, ανάλογα με την περίσταση.
Αντίθετα θα έπρεπε να γίνεται όμως. Ο Εαυτός μας είναι πάντα ένας και αληθινός, αν έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο του αυτοσεβασμού και δρα πάντα κατά τον ίδιο τρόπο, όταν οι όποιοι άλλοι υπερβαίνουν τα επιτρεπτά όρια αυτού του αυτοσεβασμού.
Συνήθως όταν έρχεσαι σε δύσκολη θέση, το ανώριμο συναίσθημα δύο πράγματα μπορεί να κάνει μόνο. ΄Η να σε ακινητοποιήσει ή να σε ωθήσει να αντιδράσεις.
΄Ετσι ή σιωπάς από αμηχανία και ντροπή, ή επιτίθεσαι από θυμό.
Αν παρατηρήσεις το συναίσθημα σου εκείνη την στιγμή, θα γνωρίζεις περισσότερα για σένα. Γιατί και οι δύο παραπάνω καταστάσεις συνείδησης δεν αφορούν παρά δικές σου συναισθηματικές ελλείψεις και αυτό δεν είναι θέμα στο πως είναι ο άλλος, αλλά στο πως είσαι εσύ. Και ούτε έχει να κάνει με νοητικές διεργασίες, ο τρόπος που θα αντιδράσεις ή θα δράσεις, μια και νοητικά ξέρεις ποιό είναι το ωφέλιμο για σένα, αλλά δεν μπορείς να το πράξεις
Μεταξύ σκέψης και πράξης σου λείπει το συναίσθημα
Το σημαντικό στην Ζωή μας είναι να γεφυρώνουμε τα πεδία μας, Μαράκι...Να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή ποιός είμαστε, και να μην περιμένουμε από τους άλλους να μας το δείξουν.
Αν ξεκινήσουμε από την άποψη ότι εδώ στην φυσική μας ζωή παίρνουμε μαθήματα εξέλιξης, τότε οι "άλλοι" θα γίνουν για εμάς κίνητρο για να γνωρίσουμε καλύτερα εμάς, από το να γίνουν απλά σάκος του μποξ για να εκτονωθούμε συναισθηματικά...
Και ισχύει για όλες τις περιπτώσεις...
Αν ξεκινήσεις από την "ιδέα" ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα σε ποιά ηλικία βρίσκονται, είναι συναισθηματικά και πνευματικά ανώριμοι, τότε θα έχεις κίνητρα να μην βασίζεσαι στην νοητική τους ωριμότητα, γιατί αυτό δεν τους κάνει παρά έξυπνους, αλλά όχι εφυείς...
Και φυσικά δεν θα εξαιρείς τον εαυτό σου από το σύνολο, μέχρι να καταφέρεις να μην είσαι σύνολο, αλλά άτομο!
