Έχω μία ερώτηση που μου δημιουργήθηκε σήμερα, καθώς μετά το καλοκαίρι αρχίζω να ανασυντάσσομαι για τον χειμώνα.
Είναι το ταξίδι προς την αυτογνωσία ένας τρόπος ζωής ή ένας τρόπος σκέψης, αντίληψης, νοοτροπίας;
Τι εννοώ; Διαβάζοντας εδώ και εκεί διάφορα περί αυτογνωσίας, δεν μπορώ να αποφύγω την σκέψη, ότι για να μπορέσω να προσεγγίσω αυτήν την αυτογνωσία, πρέπει να υιοθετήσω ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αποφεύγοντας λ.χ. καταχρήσεις, διαφυγές, διασκεδάσεις κλπ και υιοθετώντας έναν πιο συγκρατημένο τρόπο ζωής, με διαλογισμό, προσοχή σε όλα τα θέματα της ζωής και τα λοιπά.
Να το πω πιο απλά και προσωπικά; Αυτό το «όριο» του 2012 νιώθω μερικές φορές να με καταπιέζει. Και το νιώθω αυτό, γιατί είμαι 20 χρονών, και θέλω να κάνω ένα κάρο πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά και να βγω λ.χ. έξω, να ξενυχτίσω, να διασκεδάσω και να κάνω διάφορα πράγματα, που σίγουρα όσοι θα με βλέπανε, δεν θα πήγαινε ο νους τους ότι ενδιαφέρομαι για την προσωπική εξέλιξη και την αυτογνωσία.
Η αυτογνωσία λοιπόν προϋποθέτει κάποιο μοντέλο ζωής ή «ό,τι κάνεις, κάντ το με αγάπη και αυτογνωσία», ακόμα και εάν αυτό που κάνεις, υπάγεται στο πρότυπο της «μοντέρνας ζωής» και είναι τελείως αυτό που λέμε «επιφανειακό και επίπεδο»;
Και εγώ θα απαντήσω όχι σαν ειδικός, αφού στην γνώση του Εαυτού μας, ο μόνος που πρέπει να συμμετέχει είμαι εγώ, αλλά
σαν άνθρωπος που βρίσκομαι ήδη σ' αυτήν την διαδρομή και έχω ήδη απαντήσει μέσα μου σ' αυτό το ερώτημα, καταθέτωντας απλά τις δικές μου εμπειρίες!
Στην αρχή, πολλοί στέκονται "δάσκαλοι" στο δρόμο μας για να μας δώσουν κίνητρα και γνώσεις ώστε να ανοίξει η συνείδησή μας σ' αυτό το ιερό πεδίο που λέγεται "πνευματικός εαυτός" Εκεί αρχίζουν και μπαίνουν οι "ταμπέλες" που ορίζουν την πνευματικότητα και δημιουργούν "μοντέλα ζωής". ΄Έχει μεγάλη ευθύνη σ' αυτό το "κίνημα new age". Μόνο προτροπές, τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε, πόσος διαλογισμός, πόσες ώρες, πόσα "κιλά" πνεύμα κουβάλησες σήμερα, ένας μακρύς κατάλογος που δεν έχει τέλος!!
Να ερωτευτώ? Να παίξω? Να γελάσω? Να κοιμηθώ? Να προσευχηθώ? ΄Ολες οι ερωτήσεις έχουν και απάντηση μια πληθώρα "υποχρεώσεων" που θα πρέπει αφοσιωμένα να ακολουθείς για να έχεις ανοιχτό τον δρόμο για το πνεύμα σου.
Στην πορεία μου αντιλήφθηκα ότι μόνο εγώ μπορώ να έχω ευθύνη του εαυτού μου και των δυσάρεστων ή ευχάριστων εκδηλώσεων, συναισθημάτων, σκέψεων.
Η αφοσίωση στον δρόμο μου δεν προήρθε από εξωτερικές παραμέτρους, αλλά από μία εσωτερική ανάγκη να ακολουθήσω τις ανάγκες μου, που με οδηγούσαν με αργά βήματα στην ενδοσκόπηση και την περισυλλογή.
' Ετσι λοιπόν έζησα και ζω σύμφωνα με την εσωτερική μου ανάγκη, γνωρίζοντας και ενσωματώνοντας αυτήν την ανάγκη και στον "κοινωνικό" εαυτό μου.
Από αυτήν την απόφαση και έπειτα κανείς δεν μπόρεσε να με μετακινήσει από τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα ότι το πνεύμα μου χρειάζεται την ύλη, θέλει να την κατανοήσει και να την υπερβεί μέσα από ένα εγώ και ένα σώμα. Αυτή η συνειδητοποίηση σε οδηγεί να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό για τον εαυτό σου και σε βάζει στην διαδικασία να μην αποκλείεις "το υπόγειο" του εαυτού σου, αναζητώντας τα πραγματικά "μαργαριτάρια" γνώσης που θα ελευθερώσουν το εγώ από τα δεσμά των προτύπων
Η απόφασή σου να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου, χρειάζεται επιμονή γι' αυτήν την διαδρομή, μένοντας ανοιχτός για ότι σου φέρει Σε οδηγεί να αξιολογεις τα θέλω σου και να τα απομονώνεις από τα πρέπει. Σε βοηθά να κατανοήσεις την υλική ζωή σου και να την διαβείς με χαρά.
Εγώ θεωρώ ότι ο καθένας μας βάζει τους δικούς του όρους σ' αυτήν την αναζήτηση, ξεκαθαρίζοντας από αυτά που λαμβάνει σαν εξωτερικη γνώση, τι είναι ωφέλιμο για το ταξίδι του.
Το ωφέλιμο σε κάθε εξωτερικη γνώση, σε κάθε πνευματική "ανακάλυψη" είναι να την εφαρμόζεις στην υλική ζωή σου Αλλιώς τι νόημα έχει?
Μόνο έτσι μπορείς να ζεις εδώ με χαρά και επίγνωση Αλλιώς ενσωματώνεις στην άγνοια περί πνευματικού εαυτού, ακόμα μερικά πρότυπα που σε οδηγούν να κάνεις ή να μην κάνεις.
Τι να το κάνω εγώ, να ενσωματώσω στον εαυτό μου την "ταμπέλα" ότι είμαι ρέικι μάστερ, όταν δεν μπορώ να είμαι μάστερ του εαυτού μου?
Τι να το κάνω εγώ, να λέω ότι έχω βρει τον εαυτό μου, όταν η ζωή μου εξακολουθεί να είναι μίζερη και απογοητευτική?
Τι να το κάνω εγώ, να μιλάω για την ενότητα, όταν το μόνο που εισπράτουν οι άλλοι από εμένα είναι "ανταγωνισμός"?
Τι να το κάνω εγώ, να μιλάω για αγάπη, όταν ο φόβος καταλύει και τα τελευταία της ίχνη?
Aπατώντας σε αυτά τα ερωτήματα, ζώντας μέσα στην ύλη, βρήκα και τον μίτο που θα οδηγούσε τα βήματά μου στον λαβύρινθο, όπου το πέρασμά του συνεχίζεται για όλη μας την ζωή!!!
Και μόνο μέσα από εκεί μπόρεσα να βρω την αξία του εαυτού μου και της ζωής!
Η αυτογνωσία είναι μοναδική για τον καθένα.
Η μόνη ίσως απαίτηση είναι να μπορείς να κρίνεις, όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Και αυτό μπορεί να συμβαίνει οποιαδήποτε στιγμή, ότι κι αν κάνεις. Γιατί φυσικά μπορεί και συμβαίνει και υποσυνείδητα.
Το θέμα είναι λοιπόν (για μένα) να μπορείς να κρίνεις. Αναμφίβολα χωρίς αρκετές εμπειρίες στη ζωή αυτό δεν είναι εύκολο. Όμως, προσοχή, δεν είναι αδύνατο/απίθανο, τα πάντα είναι σχετικά.
"Είμαστε φτιαγμένοι από αστροσκόνη, είμαστε η ενσάρκωση του σύμπαντος που προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό του."
Είναι το ταξίδι προς την αυτογνωσία ένας τρόπος ζωής ή ένας τρόπος σκέψης, αντίληψης, νοοτροπίας;
Καλημερα καλε μου Deodonus
κατανοω τον προβληματισμο σου
το ταξιδι ειναι ολα τα παραπανω
Μεσα απο την δραση ερχεται η αντιδραση
Μεσα απο τις εμπειριες που βιωνουμε ερχεται η γνωση
Η γνωση γινεται επιγνωση
Η επιγνωση γινεται τροπος ζωης, σκεψης,νοοτροπιας
Αυτογνωσιας
Spyros έγραψε:Η μόνη ίσως απαίτηση είναι να μπορείς να κρίνεις
Σπύρο μου αυτό στην αρχή είναι δύσκολο, ειδικά όταν η διαδρομή σου είναι συναισθηματική...
Λαχταράς και ακούς και μαθαίνεις και το συναισθηματικό σου πεδίο χορεύει τρελλό χορό!!! Δεν λειτουργεί πάντα η λογική, γιατί χρειάζεσαι την υπέρβαση, για να αγγίξεις το αόρατο.
Γι' αυτό συνήθως οι άνθρωποι ακολουθούν με "μανία" θα έλεγα τις "οδηγίες" αυτών που θεωρούν ότι ξέρουν.
Παλαιότερα ήταν το ταξίδι στην Ινδία το "όνειρο". Σήμερα το όνειρο επεκτάθηκε σε οτιδήποτε μας "ανοίγει" στον κόσμο του Πνεύματος.
Σε σεμινάρια αυτογνωσίας, θετικής σκέψης, ρέικι, και ότι άλλο μας κάνει να περιμένουμε το "ραβδάκι". Λίγοι όμως σκύβουν μέσα τους
για να βρουν το προσωπικό τους "ραβδάκι" για να "μαγέψουν" την πραγματικότητά τους.
Η ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και λογικής έρχεται με μια αξιολόγηση που διαφέρει ως προς το βάθος της
μεταξύ των ανθρώπων.
Η ουσία όμως του όλου "εγχειρήματος" είναι να βρούμε την ισορροπία μεταξύ της ζωής μας και του εαυτού μας.
Και αυτό μόνο αν τον γνωρίσουμε σε βάθος μπορούμε να το καταφέρουμε.
Με ποιόν τρόπο?
Βάζοντας το σαν στόχο!!! Ο πνευματικός δρόμος έχει στόχους και σκοπό. Δεν περπατάμε αόριστα κάπου και περιμένουμε απλά να μας έρθουν οι επιγνώσεις.
΄Ετσι μέσα σ' αυτούς τους στόχους, βρίσκουμε και την χρυσή τομή για την αυτοπραγμάτωση, ενώ η "κοινωνική" μας συμπεριφορά αντανακλά αυτόν ακριβώς τον στόχο, γιατί πια υπάρχει και "μέσα" και "έξω".
΄Ετσι δεν χρειάζεσαι πια κανέναν να σου δίνει οδηγίες προς "ναυτιλομένους", για το τι εμπειρίες και τι εσωτερικές διαδρομές πρέπει ακόμα να ενσωματώσεις, για να φτάσεις στον στόχο σου, που ενώ δεν είναι η υλική χαρά και μόνο, την περιέχει στον μεγαλύτερο βαθμό.
Τα διλήματα δεν έχουν θέση στη ζωή μου. Η αυτογνωσία είναι όχι μόνο τρόπος ζωής αλλά και τρόπος σκέψης για μένα.
Ο τρόπος σκέψης λοιπόν είναι αυτός που καθοδηγεί τον έλεγχο της σκέψης και τελικά τον έλεγχο της θέλησης η οποία θα με οδηγήσει τελικά στην αυτογνωσία.
Η ταπεινότητα όταν κυριαρχεί στην ψυχή οδηγεί σε πλήρη αυτογνωσία. Προσέξτε γιατί ορισμένοι ττην συγχέουν με την προδιάθεση της ήττας και η ηττοπάθεια ΔΕΝ είναι αποδεκτή.
Ευχαριστώ
τον έλεγχο της σκέψης και τελικά τον έλεγχο της θέλησης
Ο έλεγχος της σκέψης μας δεν οδηγεί πάντα σε έλεγχο της θέλησης αγαπητε gexrag για να φτάσεις στην αυτογνωσία πρέπει να ελευθερωθείς.. απο το εγώ που καταπιέζει τον Εαυτό σου απο τα πρέπει και τα δεν πρέπει .. απο τα πρότυπα
Η σκέψη ναι σε βοηθάει για να μείνεις στο μονοπάτι σου και να μείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο σου αλλα δεν χρειάζεται μόνο αυτό..
Ετσι δεν είναι;;;
gexrag έγραψε:Τα διλήματα δεν έχουν θέση στη ζωή μου.
ΑΥΤΟΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΑΛΗΝΙΟ.ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΚΙ ΕΠΙΛΟΓΗ!
Η αυτογνωσία είναι όχι μόνο τρόπος ζωής αλλά και τρόπος σκέψης για μένα.
Συμφωνώ!!!!!!!!Αν δε το τοποθετήσω ότι ο τρόπος σκέψης ειναι και τρόπος ζωής.........Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ. Και παραθετω:Oι σκέψεις σου γίνονται λόγια,τα λογια γινονται πράξεις,οι πράξεις γίνονται συνήθεια,οι συνηθειες καθορίζουν τον χαρακτήρα σου...εσο προσεκτικός με τον χαρακτήρα σου γαιτι γίνεται πεπρωμενο.(Γκάντι)
Ο τρόπος σκέψης λοιπόν είναι αυτός που καθοδηγεί τον έλεγχο της σκέψης και τελικά τον έλεγχο της θέλησης η οποία θα με οδηγήσει τελικά στην αυτογνωσία.
Ο τρόπος σκέψης λοιπον ειναι αυτός που δημιουργεί την θεληση η οποία θα οδηγήσει και αυτή στην αυτογνωσία.Δηλαδή αν θελησεις βρίσκεις και τον τρόπο να γνωρίσεις,ΚΑΙ τον εαυτο σου.ΑΛΛΑ αν βρείς τον τρόπο δεν εχεις ανάγκη τον ΕΛΕΓΧΟ.Ελεγχος ασκείται οπου υπαρχει φοβος.Ο έλεγχος ασκείται,η δημιουργία ειναι επιλογή και δεν χρειάζεται έλεγχο.ΟΠΟΥ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΕΛΕΓΧΟς ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ταπεινότητα όταν κυριαρχεί στην ψυχή οδηγεί σε πλήρη αυτογνωσία. Προσέξτε γιατί ορισμένοι ττην συγχέουν με την προδιάθεση της ήττας και η ηττοπάθεια ΔΕΝ είναι αποδεκτή.
Ευχαριστώ
Από προχτές θέλω να γράψω κάτι για το θέμα «αυτογνωσία», μετά από μία δίωρη συνομιλία με κάποιον φίλο, ο οποίος με αγωνία έψαχνε διαδρομές που θα τον έφερναν πιο κοντά στην γνώση του εαυτού του
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι να εξερευνήσει κανείς τον εαυτό του, αυτό ήδη το έχω πει σε άλλα τόπικ, και το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς αρχικά, είναι να οραματιστεί τον δρόμο και τον εαυτό του μέσα σ αυτόν.
Η ζωή μας, αν την δούμε στεγνά, μέσα από τα κοινωνικό-οικονομικά πλαίσια που αποτελούν δομές της κοινωνικής μας ύπαρξης, είναι αρκετά σκληρή και μας βάζει διαρκώς στην διαδικασία της μάχης για επιβίωση. Αναπτύσσουμε «τρελούς» ρυθμούς για να «προλάβουμε» τον εαυτό μας, πριν καταλυθούν τα όρια της νεανικότητας μας και να ολοκληρώσουμε τους στόχους μας σαν κοινωνικά όντα
Αυτοί οι στόχοι είναι κυρίως οράματα-πρότυπο, που, δυστυχώς, ολοκληρώνονται σε συγκεκριμένο χρόνο, βάζοντας μας συνεχώς στην διαδικασία να εργαζόμαστε σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, χάνοντας έτσι την ελευθερία της ζωής μας.
Τα συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια που χρειάζονται για την ολοκλήρωση της κοινωνικής μας ύπαρξης, μας ωθούν σε μια «επίσπευση» των αναγκαίων για την ανάπτυξή μας διαδικασιών και μας «κλέβουν» στάδια που οδηγούν ομαλά στην ωρίμανσή μας, αφού πρέπει να «προλάβουμε» το όραμα. Μόρφωση, εργασία, γάμος, παιδιά
Ξεκινά λοιπόν το «κυνήγι» του οράματος από την παιδική μας ηλικία, που μας επιβάλλονται αξίες, τις οποίες πρέπει να «προλάβουμε» και έτσι ολοκληρώνουμε το πρώτο στάδιο του κοινωνικού προσδιορισμού, ή προσπερνώντας όλα τα ενδιάμεσα, που είναι «αφέλεια, αγνότητα, παιχνίδι», ή περιορίζοντάς τα σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο και αν
Οι αξίες λοιπόν του εαυτού μας, αρχίζουν από την παιδική ηλικία μας να μην έχουν στόχο την εσωτερική ανάπτυξη, αλλά την εξωτερική αποδοχή, βάζοντάς μας από νωρίς στην αρένα της σύγκρισης
Πολλές φορές λέω στους γονείς, αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά σας! Η αγωνία τους για το μέλλον των παιδιών, τους κάνει απόμακρους και σκληρούς, δημιουργώντας έτσι από ώριμα παιδιά, ανώριμους ενήλικες οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα, κι αυτοί με την σειρά τους, να ανακαλύψουν το εμπόδιό τους στην χαρά της ζωής Ψάχνουν το «πληγωμένο» παιδί μέσα τους, μα στην ουσία ψάχνουν το στάδιο της ανωριμότητας, που αναγκάστηκαν πρώιμα να εγκαταλείψουν, για να προλάβουν το «κοινωνικό-όραμα», δημιουργώντας κενά, φόβους και ενοχές για την ζωή τους που «δεν πάει καλά»
Η διαδρομή της αυτογνωσίας, περιέχει σαν αρχικό ξεκίνημα, το στάδιο ή τα στάδια που αναγκαστήκαμε να παραλείψουμε από την ζωή μας, πριν εκδηλωθούμε σαν «κοινωνικά όντα» και μέσα σ αυτά τα στάδια εμπεριέχεται και η αγνότητα, την οποία αφήσαμε στα χέρια ενός «εξωπραγματικού» θεού, σαν μοναδικό στήριγμα της πνευματικής μας φύσης, που τοποθετήσαμε έξω από εμάς.
Προσαρμόσαμε αυτήν την πνευματική φύση σε έναν εγωισμό υπεροχής, σε μια κοινωνική καλοσύνη, σε ένα συναίσθημα αγάπης που διαρκώς ζητά να λαμβάνει για να μας δείχνει τα όριά της, ώστε να την αποδεχόμαστε, τοποθετώντας τον εαυτό μας στην μέση του σύμπαντος, το οποίο ω τι κρίμα- έχει εμάς σαν επίκεντρο τελικά!
Η εγωκεντρική μας φύση αναπτύχθηκε σημαντικά, αναζητώντας πάντα τις αξίες στους άλλους, αφού δεν τις αναγνωρίσαμε μέσα μας.
Η ηθική της κοινωνίας είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή για όλους μας, και ενώ το γνωρίζουμε, αναγκάζουμε τον εαυτό μας να ακολουθήσει αυτήν την ηθική του εγωισμού, θεωρώντας πάντα ανήθικους τους άλλους που δεν προσαρμόζονται στην δική μας διαδρομή
΄Ετσι και η αυτογνωσία, απέκτησε «καλούπια» και όρους σημαντικούς, καθώς και συγκεκριμένους τρόπους ζωής, αφήνοντας πάλι απέξω το στάδιο της εσωτερικής ωρίμανσης
Η αυτογνωσία λοιπόν προϋποθέτει κάποιο μοντέλο ζωής, ρωτάει ο Θοδωρής Και είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούμε, μέσα από την γνώση του εαυτού μας, να αποφύγουμε
Φεύγουμε λοιπόν από τον κοινωνικό εγωισμό και κατευθυνόμαστε προς τον πνευματικό εγωισμό, που δεν αναγνωρίζει και δεν αποδέχεται επίσης το διαφορετικό
Και το διαφορετικό, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ακριβώς αυτό που μας ανάγκασε να φερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους, ώστε να γίνουμε αποδεκτοί.
Η ανάγκη μας να ανακαλύψουμε την πνευματική μας φύση, μας βάζει στην διαδικασία να απορρίψουμε οτιδήποτε θεωρούμε συμβατικό και να στραφούμε σε μια «επίκτητη» πνευματικότητα που εκδηλώνεται με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες τεχνικές.
Για να αποδεχτούμε αυτήν την πνευματική μας φύση, χρειαζόμαστε «αποδειξεις» καλοσύνης, αγάπης, ηρεμίας! Χρειαζόμαστε «ενέσεις» θετικής σκέψης, που μας απομακρύνουν από τον θυμό και την ανισορροπία, μας «θεραπεύουν» και μας κρατάνε σε ένα επίπεδο «πλασματικής» χαράς, που αλίμονο- αρκεί ένας μικρός ανεμοστρόβιλος, για να πυροδοτήσει ξανά τα εσωτερικά συναισθήματα που μας κάνουν να αρρωσταίνουμε, ώστε να βιώσουμε πάλι την δυστυχία και να αναρωτηθούμε που πήγε η χαρά μου?
Και άντε πάλι από την αρχή
Ωραία, μας τα λες Βάσω, θα μου πείτε Και τι κάνουμε λοιπόν?
Θα έλεγα λοιπόν έτσι απλά Ας ταυτιστούμε με τον θεό ο οποίος ήρθε στην γη για να βιώσει την θεϊκότητά του, μέσα από την ανθρώπινη φύση του. Η ταύτιση μαζί του, προϋποθέτει γνώση της φύσης του και όχι κατάλυση της ανθρώπινης φύσης μας, όπως μας έχει προβάλει λανθασμένα ο πουριτανισμός της θρησκείας μας. Ας τον αναζητήσουμε στην ενέργεια, ας τον αναζητήσουμε στην σεξουαλικότητα, ας τον αναζητήσουμε στην αγάπη, για να βρούμε επιτέλους και την αλήθεια της ζωής μας, που μπορεί να είναι το ξεκίνημα της γνωριμίας μας με την κρυφή πλευρά της.
Ας τον αναζητήσουμε στην ενέργεια, ας τον αναζητήσουμε στην σεξουαλικότητα, ας τον αναζητήσουμε στην αγάπη, για να βρούμε επιτέλους και την αλήθεια της ζωής μας, που μπορεί να είναι το ξεκίνημα της γνωριμίας μας με την κρυφή πλευρά της.
_________________
και ετσι.......αποδέχεσαι οτι σου συμβαίνει.Σταματάς να το αρνεισαι,σταματας να του αντιστεκεσαι κ ιαπλά το βιώνεις.
Ναι ναι ειναι τοσο απλο και καθημερινό.
Ξεκινειστε οχι απο τα ωραια που ισως φαίνονται ευκολα(μεταξυ μας τα ομορφα μας έχουν μαθει να είναι γεμάτα ενοχές,ποιος λοιπον να τα αποδεχθει; )αποτα δυσκολα λοιπον.......απο αυτα που πονανε......απο θυμησες αυτες που σου δαγκωνουν την ψυχη ,αυτες που πνιγουν την εκφραση και τσαγριζουν τα ματια......Πονανε!Κι ομως πόση μορφια μας χαρισαν....ποση αναταση ψυχης κι αν δεν μας εδωσαν και κυρίως, τι μαθημα άρραγε,τι καθρεφτισμα!Καθε άνθρωπος στο διαβα μας ειναι η προβολη του ασυνειδητου μας ,του απωθημενου,αυτου του άγνωστου γνωστού,Δες το σαν παρατηρητής πια...ετσι απο μακριά,με κεινο του βουρκωμα στα μάτια και νοιωστε το χαμογελο γιαυτο που περασε φαινομενικά αλλα κατεχει την καρδια σας κι οχι μονο,ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ.
Αλλά κι αυτα τα ομορφα τα σημερινά ,αυτα του εδω και τωρα.
ΕΙναι ενα φευγαλεο βλεμμα ναι ναι ισως απο την απεναντι γωνιά:μην το αρνηθείτε ,μην το χαρακτηριστε πονηρό,εναι το ανθρωπινο,ειναι η επιθυμία εκφρασμενη,απολαυστε την χωρις ενοχες.
Μπορει να εινα ενα χτυπος στο τηλεφωνο απο ενα αγνωστο νουμερο ή ισως γνωστο.......απαντειστε και μην το αποδιωχνετε,γιατι κατι εχει να σας πει για σας τον - την ιδιο-α.Θα σας δειξει την δικη σας αναγκη γαι επιβεβαίωση,το δικο σας ελλειμμα για έκφραση........και ποσα αλλα ίσως...Μην το αρνηθειτε ,μην επιτρεψτε να σας δεσμευσεουν τα πρεπει και να μη αλλα νοιωστε τους χτυπους της καρδιας και πεταξτε οτι σας κρατα δεσμιους.
Εκει ειναι η αληθεια μας αγαπημενοι μου συνοδοιποροι σε οτι αρνουμαστε σε οτι αποδιώχνουμε σε οτι μας συμβαινει και μεις αντιστεκόμαστε.
Μονο μεσα στην αληθεια μας θα βρουμε τον Εαυτο μας,μονο μεσα στην παραδοχή θα βρουμε την αρμονιά,μονο μεσα στο "επιτρεπω" κι "αφηνομαι" κυλάει η ζωή αβιαστα.
Πες τε ενα σαγαπω στον εαυτο σας κι αυτο θα βρεί πολλους αποδέκτες.
Κάντε μια αγκαλιά στην ζωή σας,στα σημερα και στα χθες σας και τοτε απλά θα νοιωστε το τωρα, σαν ενα ποταμι που κελαριζει διπλα σας.
Κλειστε τα ματια κι αφουγκραστειτε τον ήχο των κυτταρων σας και τοτε θα νοιωστε την ζωη,την αληθεια,τον Ανθρωπο που τοσο επιμονα αρνειστε απο φοβο.
Βιώστε τον ¨Ανθρωπο μεσα κι έξω.
"......Μομίζετε πως το πνεύμα είναι μια ακίνητη λίμνη που μπορείτε να ταράξετε με ενα ραβδί;
Με την άρνησή σας να γευτείτε την απολαυση,συχνά εκεινο που κάνετε ειναι τον πόθο να μαζεύετε στα μύχια της καρδιάς.
Μην απορήσετε σαν ό,τι περιφρονείτε σήμερα,αύριο κάνει την εμφάνισή του επιτακτική.
Το σώμα σας γνωρ΄ζιει την κληρονομιά και τις δίκαιες ανάγκες του,και δνε προκειται να παραπλανηθεί.'Το σωμα σας ειναι η άρπα της ψυχής σας και σε σας έγκειται γλυκεια μουσική να ηχήσει αντι για συγχεχυμενους ήχους ασυνάρτητους. Και τώρα βαράινει το ερώτημα στην καρδιά σας,"Πως θα ξεχωρίσουμε ατό που ειναι καλο στην απόλαυση απο κεινο που δεν ειναι;".Στα χωράφια και στους κήπους σας να πατε κι εκει΄θα μάθετε πως είν'απολαυση γαι την μελισσα των λουλουδιών το μελι να μαζεύει.
Οπως απολαυση για το λουλουδι ειναι στη μελισσα το μέλι να προσφερει.
Πηγή ζωής ειναι το λουλουδι για την μέλισσα.
Ενας αγγελιοφόρος της αγάπης ειναι η μέλισσα για το λουλούδι. Και για τους δυο η προσφορά και η αποδοχή της απολαυσης ανάγκη είναι κι έκσταση.
Ανθρωποι Μιμηθείτε στις απολαυσεις σας τις μελισσες και τα λουλουδια."
Ολως τυχαία οπως γινεται καθε φορα ανοιξα τον Προφητη κι επεσα πανω στο τι έιναι απολαυση
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος galazia_sfaira την 28 Δεκ 2007 10:56 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Παρ' όλο που θα προτιμούσα την πεταλούδα...καλή είναι και η μέλισσα...για όσους αρέσκονται στο μέλι...
Εγώ πάντως προτιμώ την "απόλαυση" που δεν έχει "συγκομιδή", αλλά απλά ομορφιά και παιχνίδι!
Η μέλισσα μου φαντάζει, μωρέ, εργάτρια της απόλαυσης, και δεν με εμπνέει...ε??? :roll:
