Όλα συντελούνται εδώ και τώρα...

[Vasoula]

Βίκη μου...για σένα, με όλη μου την αγάπη...



Γλυκιά μου ψυχή, έκρυψα τις δύο σελίδες…Δεν μου χρειάζονται πια! Και φαντάζομαι ούτε και εσένα. Ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά την αγάπη. Δεν χρειαζόμαστε μνήμες γι’ αυτήν. Υπάρχει πάντα μέσα μας σαν φως που πέφτει πάνω σε κάθε ξεχασμένη σκέψη και την κάνει αλήθεια.
Θυμάμαι πια, αγαπημένη μου ψυχή, που ήμασταν. Θυμάμαι τον ουρανό αυτής της αιώνιας «πατρίδας», θυμάμαι τα μάτια σου, θυμάμαι το άγγιγμα σου. Θυμάμαι τον ήλιο που κρατήσαμε και τον σπρώξαμε μαζί στον κόσμο. Θυμάμαι ότι βαστιόμασταν από το χέρι και εγώ σου ξέφυγα.. «Θα σε ξαναβρώ», μου είπες. «Ο ήλιος χωρίς εμάς δεν θα είναι τόσο λαμπερός. Χρειάζεται το φως και των δυο μας.»
΄Εφτασα πρώτη και σε περίμενα. Αφού ήρθες, μου φτάνει…Μου φτάνει που σε βρήκα. Είδες πόσο λάμπει ο ήλιος ξαφνικά? Δεν με νοιάζει πια η ομίχλη…΄Όλα έχουν αξία για μένα τώρα. Και η βροχή, και ο αέρας που φυσάει απαλά και φέρνει τους «κλέφτες» από την πατρίδα μας. Αυτά τα λουλούδια μου θυμίζουν τον «κήπο» μας. Θυμάσαι που τα έκοβες και στόλιζες τα μαλλιά μου με αυτά?
Ονειρό μου ζήσε! Κι εγώ από μακριά θα στέλνω όλο και περισσότερο φως στον ήλιο. Για να φωτίζει τις μικρές και μεγάλες σου νύχτες. Χωρίς ήλιο η νύχτα είναι κρύα. Και δεν έχεις συνηθίσει στο κρύο. Σε τυλίγω με τα λαμπερά χρώματα του ουράνιου τόξου και δημιουργώ την σκάλα από φως και αγάπη, για να είναι σταθερή όταν αποφασίσεις να την ανέβεις. Μην φοβάσαι, δεν θα σ’ αφήσω να πέσεις…Είπες ότι ο ήλιος χρειάζεται και τους δυο μας. Η απόσταση, δεν μας εμποδίζει να τον κοιτάμε. Με κάθε βλέμμα μου ο ήλιος μεγαλώνει, με κάθε βλέμμα σου ο ήλιος γίνεται πιο λαμπερός.
Αυτό δεν θέλαμε? ΄Έναν μεγάλο λαμπερό ήλιο για τον κόσμο?
Ας το κάνουμε λοιπόν, ο καθένας από την δικιά του ζωή. Γιατί αυτό έχει σημασία τελικά…

[Vicky]

Bασω ευχαριστω τοσο πολυ!!!!!
Κλαιω απο χαρα, τα λογια σου απαλυναν τις σκεψεις. ειναι μια νεα προοπτικη που εσεις εδω μου δωσατε, για να εξερευνησω.

Skapaneas με ρωτησες πως ημουν πριν...
θα σου πω πως ειμαι τωρα. μαγεμενη.
η Βασω μου εδειξε εναν νεο δρομο.
Ευχαριστω, ειδες γιατι σου ζηταγα ενα αλλο τελος Βασω;
οχι απαραιτητα ευχαριστο, αλλα γεματο φως.

εχεις παντα την αγαπη μου, γι' αυτο που κανεις εδω μεσα

θα σας ξαναδω συντομα

[Vasoula]

Α, Βίκη δεν σου έδειξα εγώ κανέναν δρόμο, εκτός από αυτόν που ήδη υπήρχε μέσα σου.

Πάντα κάποια κουβένα κάποιου "πυροδοτεί" μέσα μας κάποια μνήμη, και ανταποκρινόμαστε σ' αυτήν..

Διάβασα το ποστ του Σκαπανέα...Πως ήσουν πριν, πως ήσουν μετά...
"Θύμήθηκα" το πριν και το μετά σου!
"Θυμήθηκα" το φως!
"Θυμήθηκα" την αιώνια αγάπη!
Και τα έκλεισα όλα σε μια "ιστορία" που είναι πέρα για πέρα αληθινή...Ξεχασμένη ίσως...αλλά αληθινή!

σε φιλώ

[Vasoula]

"...Γλυκιά μου ψυχή, νιώθω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, άλλά όλα είναι τόσο διαφορετικά. Νιώθω την «πατρίδα» μας σαν το πιο φωτεινό αστέρι του σύμπαντος, που φωτίζει κάθε ξεχασμένη μνήμη και βιώνεται σαν πραγματικότητα.
Κάθε ακτίνα φωτός από εκεί ανασύρει ξεχασμένα μυστικά που έρχονται εδώ σ ’αυτήν την διάσταση σαν φωτεινή αλήθεια που με βάζει συνεχώς στην σιωπή της αποδοχής.
Ακούω για την αγάπη και γελάω. Πόσο οι λέξεις γίνονται περιορισμός. ΄Όλα συντελούνται στο εδώ και τώρα, αλλά η πραγματικότητα είναι ο «χώρος» της ψυχής μας που βρίσκεται παντού.
Δεν χρειάζομαι αναλύσεις για την ζωή. Νιώθω το «άγγιγμα» σου αγαπημένη μου ψυχή και βρίσκομαι αμέσως μέσα στο φως. Η απόλυτη ευδαιμονία, τόσο απόλυτη που μου κόβει την ανάσα. Δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά είμαστε μοναδικοί. ΄Αραγε το καταλαβαίνεις; Αυτή η μοναδικότητα περιέχει σκέψεις, συναισθήματα, βιώματα που ο καθένας μας ενσωματώνει στην διάσταση που βρισκόμαστε. ΄Όμως είμαστε μαζί, ενωμένοι τόσο απόλυτα με το φως, που δεν μπορώ να αναγνωρίσω τα όριά μας. Μοναδικοί και ευτυχισμένοι. Είναι σαν να μου απαντήθηκαν όλα τα ερωτήματα με μιας. Για το τι σημαίνει φως, ευδαιμονία, αγάπη. Δεν ξέρω αν μπορώ να τα μεταφέρω με λόγια σ’αυτήν την διάσταση που βρίσκομαι…μπορώ όμως να τα μεταφέρω σαν φως. Είναι αυτό που γνωρίζουμε και οι δυό μας καλά. Και αυτό συντελείται από εμάς στο εδώ…Στο τώρα όμως συντελείται και η αναβίωση της πραγματικότητας. Και είμαι στην πλήρη της αποδοχή, ότι κι αν σημαίνει για μένα αυτό.

Ένας «κλέφτης» ήρθε σήμερα το πρωί στο παράθυρό μου… «Νιώσε», μου είπε και εγώ αφέθηκα. Σ’ αυτόν τον «χώρο» που βρισκόμαστε, όταν η ύλη μας δυσκολεύει., μπορώ να νιώσω κάθε δόνηση του και να αφεθώ στην αγάπη…Μου είναι τόσο γνώριμος…Εσένα?"

[Vasoula]

Αγαπημένη μου ψυχή "βρέθηκα" πάλι στην πατρίδα μας...

΄Ολα τόσο ίδια, σαν να μην είχα φύγει ποτέ...Ο ήλιος μας μεγάλος και φωτεινός όπως τον θέλαμε...
΄Εσκυψα και φώναξα "αγάπη"...
Η λέξη έφυγε σαν άστρο προς τα κάτω...Γέμισε το σύμπαν με αστραφτερές λάμψεις...

Πήρε μαζί της κρύσταλλο, ήχο, φως και γινόταν διαρκώς μεγαλύτερη..΄Εφτασε στην γη...Γέμισε με βροχή, με θάλασσα, με αέρα, με φωτιά, με μυρωδιές από το χώμα και γινόταν διαρκώς πιο "ζωντανή"
Διαπέρασε τον ουρανό μας...Γέμισε με έρωτα, με κλάμα, με γέλιο, με χορό, με τραγούδι, με πόνο και έγινε "ζωή"... Η ζωή μας!

Χαμογέλασα! Το ένιωσες άραγε?
Πόσο πολύ σ' αγαπώ...

[Δωρουλα]

:!:

[galazia_sfaira]

:roll:

[Vasoula]

Αγαπημένη μου ψυχή, ένιωσα πως ήθελα να μείνω εκεί, στην "πατριδα" μας. Μπήκα στον "ναό" μας. Μια τεράστια σφαίρα από κρύσταλο κρεμόταν από την οροφή. "Τι είναι αυτό?" ρώτησα...Είναι γεμάτη φως, όλα τα χρώματα μαζί, δεν την είχα ξαναδεί. "Σ' αυτή τη σφαίρα υπάρχουν τα όνειρα των ανθρώπων", μου είπε ο μεγάλος Ιερέας..."Αν μείνεις εδώ δεν θα μπορέσουν ποτέ αυτά να φτάσουν στην γη..."
"Τι να τα κάνουν τα όνειρα, μεγάλε Ιερέα", τον ρώτησα..."από όνειρα έχουν χορτάσει...την αλήθεια θέλουν!"
"Δεν είναι όνειρα απλά, είναι όνειρα ζωής, πλεγμένα με φως και αγάπη. Τα χρειάζονται, για να δουν ξανά το ουράνιο τόξο μέσα από την κρυστάλλινη μνήμη...εσύ θα τους τα πας."
"Μα θέλω να μείνω εδώ"...
Αγκάλιασα την σφαίρα και με μιας η καρδιά μου πλημμύρισε μελωδίες...Η ίδια μελωδια που ακουω όταν ο ήλιος ανατέλλει...
"Πάρτην" μου είπε ο Ιερέας..."και πήγαινε...σε περιμένει..."

Πήρα την σφαίρα στα χέρια μου...Ελαφριά σαν πούπουλο...Μα όταν έφτασα πάλι εδώ, βάρυνε, έγινε ασήκωτη...Βαριά τα όνειρα των ανθρώπων αγαπημένή μου ψυχή...και μόνο εσύ γνωρίζεις πως θα τα κάνουμε φωτεινά...Εγώ την έφερα...σειρά σου τώρα!

Θα ήθελα να μείνω εκεί...΄Ολα είναι όπως τα αφήσαμε. Το μόνο που διαφέρει πια είναι οι ζωές μας...Αλλά αλήθεια, σου λέω, δεν έχει σημασία. Και έτσι θα μεινω εδώ. Μαζί σου!

[Vasoula]

Και ήρθα ξανά εδώ, αγαπημένη μου ψυχή...Να βάλω στον χώρο της αγάπης και τις μνήμες και να τις κάνω πραγματικότητα. Αυτήν την πραγματικότητα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Την γνωρίζεις και εσύ και κάθε μέρα την "ενεργοποιείς" με κάθε μου χαμόγελο!

Δεν υπάρχουν πια "μνήμες" από την γήινη διαδρομή μου. ΄Ολες έχουν γίνει φως. ΄Ολες έχουν γινει βιώματα. ΄Ολες έχουν γίνει "πατρίδα"...

Δεν υπάρχουν όρια στις μνήμες πια! Γιατί έχουν γίνει η ζωή μου...οι ζωές μας!
Σ'αγαπώ και κάθε μέρα στέλνω φως και αγάπη στον ήλιο...Είδες πόσο μεγάλος είναι? Κάθε φορά που τον "κοιτάς", τον κάνεις και πιο λαμπερό...Γιατί μέσα στον φωτεινό πυρήνα του βρίσκεται η αγάπη μου...Και έτσι δεν χρειάζεσαι επιβεβαιώσεις γι' αυτήν, από εμένα.
Ξέρεις ότι θα είναι εκεί αιώνια...

[Vasoula]

Aγαπημένη μου ψυχή, ανοίγεται ένας δρόμος μπροστά μου. ΄Ένας δρόμος που για να τον περάσω χρειάζεται δύναμη. Ενώ είναι φωτεινός, δεν μπορώ να δω τίποτα άλλο, παρά εσένα. Θέλω να σε φτάσω, να σε αγγίξω…αλλά όσο προχωράω, ο δρόμος γίνεται ορμητικό ποτάμι. Δεν φοβάμαι, αλλά νιώθω ότι πρέπει να γίνω πιο δυνατή από την ορμή του. Δεν ανησυχώ, αλλά νιώθω ότι πρέπει να γίνω πιο διάφανη, από την κρυστάλλινη μορφή του.
Νιώθω ότι αυτό το πέρασμα, είναι χωρίς επιστροφή. Οδηγεί κατευθείαν στην «πατρίδα» μας. Και εγώ, τώρα, πρέπει να ανοίξω αυτό το πέρασμα…Να του δώσω μορφή. Να ανοίξω τα νερά και να τα κρατήσω μακριά από τον δρόμο…

Ξεκινώ… και εσύ είσαι μπροστά μου…Μην βιάζεσαι…Επιβράδυνε λίγο το βήμα σου, για να σε φτάσω…Χρειάζομαι ξανά το χέρι σου…Δύσκολο το πέρασμα και δεν θέλω να είμαι μόνη μου…Και αυτοί εκεί «πάνω» γελάνε…Γελάνε, γιατί ξέρουν ότι μας έδωσαν όλα τα «στοιχεία» του νερού, της φωτιάς, του αέρα, της γης…Μας τα έδωσαν μέσα σε έναν κρύσταλλο! Και τον τοποθέτησαν στο «φωτεινό» μας σώμα, σαν κώδικα ενεργοποίησης…

Αγαπημένη μου ψυχή κοίτα πάλι τον ήλιο…Δες… μεγάλωσε…φώτισε!
Ξεκινώ τώρα…μην φοβάσαι, θα τα καταφέρω ξανά! Αρκεί που είσαι εδώ…
΄Ολο το Σύμπαν παίζει μουσική, την μουσική της έναρξης...
http://uk.youtube.com/watch?v=VJdsCm2PV ... re=related

[Ellaki]

Πήρα την σφαίρα στα χέρια μου...Ελαφριά σαν πούπουλο...Μα όταν έφτασα πάλι εδώ, βάρυνε, έγινε ασήκωτη...Βαριά τα όνειρα των ανθρώπων αγαπημένή μου ψυχή...και μόνο εσύ γνωρίζεις πως θα τα κάνουμε φωτεινά...Εγώ την έφερα...σειρά σου τώρα!

Ξεκινώ τώρα…μην φοβάσαι, θα τα καταφέρω ξανά!

Το ξέρω και περιμένω.
θα ανοίξω τον δρόμο της ψυχής μου.
’φησε τα νερά να περάσουν. Δεν φοβάμαι.

[Vasoula]

Δεν φοβάμαι.

αυτό μου δίνει δυναμη!!! Μόνό αυτό...Σ΄ευχαριστώ!!

[Vasoula]

Μερικές φορές, γλυκιά μου ψυχή, έρχεται ο "χείμαρος" στην ζωή μας, για να μας θυμίσει την αιτία...
Και όσο δεν την "βλέπουμε", τόσο πιο ορμητικός γίνεται...
Διαπίστωσα ότι είναι στο χέρι μας να αφαιθούμε στην ορμή του και να "χτυπήσουμε", να "ματώσουμε" και να προχωρήσουμε, ή να τον αποφύγουμε...
Εχω επιλέξει να προχωρήσω...Γιατί νιώθω ότι εσύ είσαι εκεί και με περιμένεις. Και θέλω να σε φτάσω...Θέλω να σ' αγκαλιάσω...σ' αγαπώ τόσο πολύ που αμέσως όλες "οι πληγές" έγιναν η αιτία...

Η "πατρίδα" μας στάθηκε η αφορμή...Η αφορμή να σε βρω και να κάνω την αιτία, πραγματικότητα...
Δεν υπάρχει καμιά πληγή, αλήθεια, σε πιστεύω...Υπάρχει μόνο φως...έτσι λες?
Υπάρχει και η αγάπη, αγαπημένη μου ψυχή! Χωρίς αυτήν δεν θα σε έβρισκα, και χωρίς εσένα, δεν θα ξαναγύρναγα στην αρχέγονη δύναμη μου!

[Emmaki]

΄Ένας δρόμος που για να τον περάσω χρειάζεται δύναμη. Ενώ είναι φωτεινός, δεν μπορώ να δω τίποτα άλλο, παρά εσένα. Θέλω να σε φτάσω, να σε αγγίξω…αλλά όσο προχωράω, ο δρόμος γίνεται ορμητικό ποτάμι. Δεν φοβάμαι, αλλά νιώθω ότι πρέπει να γίνω πιο δυνατή από την ορμή του. Δεν ανησυχώ, αλλά νιώθω ότι πρέπει να γίνω πιο διάφανη, από την κρυστάλλινη μορφή του.
Νιώθω ότι αυτό το πέρασμα, είναι χωρίς επιστροφή. Οδηγεί κατευθείαν στην «πατρίδα» μας. Και εγώ, τώρα, πρέπει να ανοίξω αυτό το πέρασμα…Να του δώσω μορφή. Να ανοίξω τα νερά και να τα κρατήσω μακριά από τον δρόμο…

Αχ Βάσω......!

[Ellaki]

Εχω επιλέξει να προχωρήσω...

Όσο κι αν χτυπήσουμε, ματώσουμε, πονέσουμε είναι πάντα εκεί και περιμένει να μας γιατρέψει.
Έχουμε την επιλογή να δούμε τις πληγές μας με άλλο μάτι και να κάνουμε τον πόνο μας αγάπη και τις πληγές θα τις πάρει το φως και θα τις επουλώσει η αγάπη.

Αρκεί

να αφαιθούμε στην ορμή του