Ο φόβος της ελευθερίας...

[Vasoula]

Αρκεί να της <<επιτρέψουμε>> να εκφραστεί

Ηρθα, λοιπόν, αγαπημένη μου ψυχή, και το μόνο που θυμόμουν ήταν «επέτρεψε»…
Αυτό ήταν η μοναδική ανάμνηση που έγινε ο φωτεινότερος δρόμος στον φυσικό κόσμο

Σοφάκι μου...

[AMALIA]

Σοφια!!!

[Fotinoula]

Σοφία....

[ΙΩΑΝΝΑ]

Βασούλα

Σοφάκι

[margaritarenia]

Σοφία......

[Vasoula]

Ο ποταμός είναι η ζωή. Και δεν μπορούμε περικοκλάδα μου να τη βιώσουμε πια με σενάρια και φόβο

και είπε η περικοκλάδα...

"ο ποταμός, άνθρωπε, δεν είναι η Ζωή...είναι αυτό που με έμαθες να θέλω...Και είμαι πιο δυνατή από εσένα, ώστε να σε οδηγώ ξανά και ξανά σ' αυτά τα "θέλω", τόσο δυνατά, ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι ότι και οι δυό μας καταστρεφόμαστε...
Ο ποταμός είναι ορμητικός και βίαιος, γιατί προσπάθησες να με μάθεις να κολυμπάω και να αντιστέκομαι στο ρεύμα του...
Αντί να αφεθείς σε εμένα να σε κάνω "ελαφρύ" και να σε ανεβάσω στην επιφάνεια του νερού, εσύ με βούτηξες και επιτακτικά με ανάγκασες να βουλιάζω...
Μιλάς για σενάρια...Μα πως να τα αφήσουμε, άνθρωπε, όταν δεν μπορείς να έχεις κανέναν σημαντικό ρόλο στην ζωή μας?
Νομίζεις ότι εσύ επιλέγεις και ανόητα αφήνεις την μοίρα να σε χτυπάει...Και όλα αυτά που μας συμβαίνουν τα ονομάζεις θεό!
Κοίτα...δεν ξέρω τι θα κάνεις εσύ, εγώ όμως ήδη κοιτάω τον θεό...
Βαρέθηκα την εύκολη ζωή σου...Το να επιλέγεις την "δουλεία" είναι το πιο εύκολο και βολικό πράγμα...
Και σε προειδοποιώ...Το βάρος των ίδιων σου των συναισθημάτων, οι πεποιθήσεις σου για την ζωή και η Αγάπη, δεν παλεύονται χωρις εμένα...Εγώ ήδη βαδίζω προς την άλλη μεριά...έχω αρχίσει να αφυπνίζομαι άνθρωπε...Να ξέρω τι μου συμβαίνει και γιατι είμαι τόσο σκοτεινή και δυστυχισμένη...
Επικεντρώθηκες στο σκοτάδι και με παραπλάνησες με τις αισθήσεις σου άνθρωπε...Με έκανες περικοκλάδα, ενώ εγώ ήμουν δημιουργημένη για άγγελος!
Μα κι αυτό πλάνη είναι...όνειρο!
Θέλω να είμαι η πραγματικότητα του θεού...Και μόνό μία ελπίδα έχουμε εσύ και εγώ...Να ερωτευθούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ που να μην έχουμε καμία άλλη έννοια, από το πως θα κάνουμε ο ένας τον άλλον πιο ευτυχισμένο...
Δέχομαι να "θυσιαστώ" για σένα, αν κι εσύ δεχτείς να ταπεινωθείς για χάρη μου...Αυτός είναι ο έρωτας...Να μην ζούμε δύο διαφορετικές ζωές, άνθρωπε, αλλά ΜΙΑ! Την πιο απλή...
Eκανες λάθος να τα βάλεις μαζί μου, άνθρωπε…Να τα βάλεις με την περικοκλάδα…Γιατί έτσι με αφύπνισες και τώρα το μόνο που θέλω διακαώς είναι να είμαι ΕΝΑ μαζί σου…Και θα σε πονέσω, γιατί θα αναγκαστείς πια να αφήσεις τα δήθεν προνόμιά σου…Δεν μπορούμε να πάμε με προνόμια μπροστά στον θεό…
Ας τα χαρίσουμε λοιπόν…Μπορείς?"




Ω αγαπημένη μου ψυχή πήγα στον Μεγάλο Ιερέα και τον παρακάλεσα να μου δώσει φτερά…
«Κουράστηκα να σκαρφαλώνω Μεγάλε Ιερέα, είναι δύσκολο…»
«Θέλεις να γίνεις άγγελος?» με ρώτησε…
«Τι είναι ο άγγελος?»
«Το όνειρό μου…»
«Κι εγώ? Τι είμαι εγώ?»
«Η πραγματικότητα μου…»
«Ας γίνω τότε το όνειρό σου…»
«Πήγαινε…»

Αρχίσαμε να πετάμε μαζί, αγαπημένη μου ψυχή…Ώσπου φτάσαμε στο δάσος…
«Εδώ θα σ’ αφήσω» μου είπες… «εσύ είσαι τώρα άγγελος και εγώ πρέπει να ζήσω…»
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, δεν θέλω να σε χάσω, αγαπημένη μου ψυχή…
΄Όμως είχες ήδη φύγει…
Μα κλαίνε και οι άγγελοι?

Τα δέντρα ήταν πυκνά και πολύ ψηλά, μου φάνταζαν απειλητικά. Πως θα περάσω ανάμεσά τους?
«Πέτα» μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας, «μην ξεχνάς, είσαι το όνειρό μου…»
’ρχισα να υψώνομαι, το είχα ξεχάσει, τώρα είχα φτερά…

O αέρας ήρθε κοντά μου και μου χαμογέλασε…
«θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξερω πώς να πετάξω, δεν μου έδειξε κανείς…»
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σου δίνω την σκέψη μου…»
Με πήρε αγκαλιά και με ένα απαλό φύσημα με έσπρωξε προς τα πάνω
΄Αγγιξα τα κλαδιά των δέντρων, και εκείνα υποκλίνονταν μπροστά μου.
Μέθυσα από χαρά…΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!

Χιλιάδες φωτεινά αστέρια με πλησίασαν.
«Ποιοι είστε?»
«Είμαστε το φως του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω, ναι, δεν ξέρω πώς να «δω» την πορεία, δεν μου έδειξε κανείς…»
«Τι θα μας δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Σας δίνω την καρδιά μου…»
Ενώθηκαν σε μια θάλασσα φωτός που οδηγούσε προς τα πάνω
΄’γγιξα τα φυλλώματα των δέντρων, και εκείνα υποχωρούσαν για να περάσω
Ένιωσα ευγνωμοσύνη…΄Όμως δεν μπορούσα να προχωρήσω πιο πάνω!

΄Ένας τεράστιος μαύρος όγκος μου έκλεινε την δίοδο…
«Ποιος είσαι?»
«Είμαι ο δαίμονας του δάσους. Θέλεις βοήθεια?»
«ω ναι, δεν μπορώ να βγω από δω…»
«Τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα?»
«Δεν έχω τίποτα άλλο…σου δίνω τα φτερά μου»
Με έπιασε από τα φτερά και με έσπρωξε προς τα πάνω. Υψώθηκα πάνω από το δάσος, ήμουν ελεύθερη πια…όμως δεν είχα φτερά! Το ξέχασα!
΄’ρχισα να πέφτω με ορμή…
«Μεγάλε Ιερέα!!!»
«Χάρισες την σκέψη σου στον αέρα, η σκέψη του αέρα και η δική σου τώρα είναι ένα! Χάρισες την καρδιά σου στο φως, η καρδιά σου και η καρδιά του φωτός τώρα είναι ένα… Πραγματοποίησες λοιπόν το όνειρό μου…»
«Και τα φτερά μου? Πως θα είμαι άγγελος?»
«ΕΙΣΑΙ η πραγματικότητά μου…»

Σε σκέφτομαι, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως βρίσκομαι κοντά σου!
Σ’ αγαπώ, αγαπημένη μου ψυχή και αμέσως γίνομαι μέρος του φωτός σου!

«Εχεις δίκιο Μεγάλε Ιερέα, δεν τα χρειάζομαι τα φτερά, τώρα ΕΙΜΑΙ η πραγματικότητά σου!!»
Και εσύ, αγαπημένη μου ψυχή, είσαι μέρος αυτής! Εμείς θα είμαστε η πραγματικότητα του ονείρου…Σ’ ακολουθώ, λοιπόν, στην ζωή μας!
Οι καρδιές μας ενωμένες στο φως, οι σκέψεις μας ενωμένες στον αέρα!
Ας κρατήσει ο δαίμονας του δάσους τα φτερά του ονείρου…Δεν θα είναι παρά όνειρο! Ενώ εμείς, η πραγματικότητα. Δεν είναι πιο σημαντικό?
Δώσε μου το χέρι σου τώρα.!!!

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Stefanos]

[Danielli]

Eκανες λάθος να τα βάλεις μαζί μου, άνθρωπε…Να τα βάλεις με την περικοκλάδα…Γιατί έτσι με αφύπνισες και τώρα το μόνο που θέλω διακαώς είναι να είμαι ΕΝΑ μαζί σου…Και θα σε πονέσω, γιατί θα αναγκαστείς πια να αφήσεις τα δήθεν προνόμιά σου…Δεν μπορούμε να πάμε με προνόμια μπροστά στον θεό…
Ας τα χαρίσουμε λοιπόν…Μπορείς?"

Αυτη ειναι η πιο δύσκολη στιγμή μας!
Ηταν τελικά πιο ευκολο να με μάχεσαι , όταν όμως εισαι μαζί μου??
Τελειώνουν και οι δικαιολογίες μου!

Τερμα.... η τεμπελιά, η ανευθυνότητα , το ακαταλόγιστο γιατι πιά εχεις δει και Συ την Αλήθεια, και δεν έχουμε να κατηγορησουμε ο Ενας τον αλλον.
Αυτο που μένει είναι η... Δράση.

Πρέπει τωρα να μάθουμε από την Αρχη να ζούμε με Θάρρος... να βρουμε τα Κοτσια... να ζησουμε με την αλήθεια Μας, μπροστα στο θεο.

[AMALIA]

Θέλω να είμαι η πραγματικότητα του θεού...Και μόνό μία ελπίδα έχουμε εσύ και εγώ...Να ερωτευθούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ που να μην έχουμε καμία άλλη έννοια, από το πως θα κάνουμε ο ένας τον άλλον πιο ευτυχισμένο...
Δέχομαι να "θυσιαστώ" για σένα, αν κι εσύ δεχτείς να ταπεινωθείς για χάρη μου...Αυτός είναι ο έρωτας...Να μην ζούμε δύο διαφορετικές ζωές, άνθρωπε, αλλά ΜΙΑ! Την πιο απλή...!!![/i]

[Δωρουλα]

Δέχομαι να "θυσιαστώ" για σένα, αν κι εσύ δεχτείς να ταπεινωθείς για χάρη μου...Αυτός είναι ο έρωτας...Να μην ζούμε δύο διαφορετικές ζωές, άνθρωπε, αλλά ΜΙΑ! Την πιο απλή...
Eκανες λάθος να τα βάλεις μαζί μου, άνθρωπε…Να τα βάλεις με την περικοκλάδα…Γιατί έτσι με αφύπνισες και τώρα το μόνο που θέλω διακαώς είναι να είμαι ΕΝΑ μαζί σου…Και θα σε πονέσω, γιατί θα αναγκαστείς πια να αφήσεις τα δήθεν προνόμιά σου…Δεν μπορούμε να πάμε με προνόμια μπροστά στον θεό…
Ας τα χαρίσουμε λοιπόν…Μπορείς?"

Πορευτήκαμε διαχωρισμένες περικοκλάδα μου και παρόλο που αποφάσισα να σε αφυπνήσω, έστρεψα τα μάτια μου αλλού να μην βλέπω την ασχήμια σου και τις διεκδικήσεις σου, λες και δεν είμουνα εσύ περικοκλάδα μου!!λες και είσουν ένα τέρας έξω απο μένα και όσο εσύ ζητούσες δικαώς να γίνουμα ένα εγώ σε έσπρωχνα, σου φώναζα, σε πλήγωνα συνέχεια, πόσες πληγές θθεε μου, πάνω στο ίδιο μου το σώμα γιατί είμουν εγώ που θανάτωνα εμένα κάθε λεπτό της ζωής μου!!!και τώρα τι να μου απομύνει πια απο μια τέτοια μάχη???τι να διεκδικήσω άλλο εγώ απο σενα και εσύ απο μενα????δεν έμεινε και τίποτα!!γιαυτό βγάζω σιγα σιγα τα ρουχα μου, σε κάθε βήμα πετάω και απο κάτι και πλησιάζω το θεό όλο και πιο γυμνή!!φωνάζει η ψυχή μου, "πάρτε τα όλα, δεν θέλω τίποτα πλεον, εμένα θέλω, την ενότητα των κομματιών του εαυτού μου που πέταγα απο εδώ και απο εκεί για λίγη συμπόνοια έξω απο μενα", πόσο γελάστηκα θεε μου, πόσο παραπλανήθηκα και ώθησα και σενα περικοκλάδα μου στην πλάνη!!!!!

[ALEXOULA]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Sofoula]

Πορευτήκαμε διαχωρισμένες περικοκλάδα μου και παρόλο που αποφάσισα να σε αφυπνήσω, έστρεψα τα μάτια μου αλλού να μην βλέπω την ασχήμια σου και τις διεκδικήσεις σου, λες και δεν είμουνα εσύ περικοκλάδα μου!!λες και είσουν ένα τέρας έξω απο μένα και όσο εσύ ζητούσες δικαώς να γίνουμα ένα εγώ σε έσπρωχνα, σου φώναζα, σε πλήγωνα συνέχεια, πόσες πληγές θθεε μου, πάνω στο ίδιο μου το σώμα γιατί είμουν εγώ που θανάτωνα εμένα κάθε λεπτό της ζωής μου!!!και τώρα τι να μου απομύνει πια απο μια τέτοια μάχη???τι να διεκδικήσω άλλο εγώ απο σενα και εσύ απο μενα????δεν έμεινε και τίποτα!!γιαυτό βγάζω σιγα σιγα τα ρουχα μου, σε κάθε βήμα πετάω και απο κάτι και πλησιάζω το θεό όλο και πιο γυμνή!!φωνάζει η ψυχή μου, "πάρτε τα όλα, δεν θέλω τίποτα πλεον, εμένα θέλω, την ενότητα των κομματιών του εαυτού μου που πέταγα απο εδώ και απο εκεί για λίγη συμπόνοια έξω απο μενα", πόσο γελάστηκα θεε μου, πόσο παραπλανήθηκα και ώθησα και σενα περικοκλάδα μου στην πλάνη!!!!!

Στην αρχή λέμε "κάνε αυτό" ή "μην κάνεις αυτό". Τόσο σε μας τους ίδιους, όσο και στους γύρω μας.
Μετά μαθαίνουμε να επιτρέπουμε...

[Ellaki]

Αγαπημένη μου, σε παρέσυρα στην τρικυμία των σκέψεών μου. Σκέψεις που μοναδικό σκοπό είχαν να γεμίζουν την άδεια μου ζωή.
Προσπάθησα να σε παρασύρω μαζί μου στην τρικυμία για να νιώθω ασφαλής.
Κι εσύ κρατιόσουν μακριά μου, εσύ γνώριζες, βίωνες την καθημερινή μου πλάνη.

Φοβήθηκα την αλήθεια σου, ήμουν σίγουρη ότι θα με πόναγε.
Διάλεξα την πλάνη προκειμένου να αποφύγω τον πόνο.
Εσύ κατάφερες να ελευθερωθείς και μου φώναζες να σε ακολουθήσω.
Πάλι φοβήθηκα και κάλυψα τ’ αυτιά μου με φανταστικές εικόνες αρμονίας.
Πάλι έξω σ’ άφησα. Φοβήθηκα να ζήσω γιατί είχα χαρακτηρίσει τη ζωή σαν πόνο, σαν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω.
Η ζωή όμως δεν μου ζήτησε ποτέ κανένα τίμημα.

Ήταν η δειλία μου να την κοιτάξω κατάματα και να παραδεχτώ ότι τα μπέρδεψα, έσφαλα, ότι η ζωή δεν διεκδίκησε τίποτε από μένα αλλά εγώ προσπαθώντας να την ελέγξω της έριξα όλα τα βάρη.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι δεν μου κρατά κακία, ούτε έχει διάθεση τιμωρίας, μόνο με δέχεται μέσα στην απλότητά της, αρκεί να το θελήσω.
Όχι, δεν ήθελα να ζήσω, ήθελα να παραπλανήσω τη Ζωή για να την ζήσω όπως εγώ φανταζόμουν ότι θα έπρεπε να είναι.

Σε βρίσκω αγαπημένη δυνατή κι ατόφια.
Κράτησες τις μνήμες μας αναλλοίωτες και μου τις δίνεις πίσω.
Ταπεινώθηκα κρατώντας σε μακριά μου και πνίγοντας τη φωνή σου.
Με ταπείνωσε η υπεροψία μου.
Τάχατες σε έψαχνα και δεν σ’ έβρισκα.
Σ’ έψαχνα εκεί που με βόλευε, στο κουκούλι μου ……………..