Φοβαμαι...μου απαντας...
και λέει η περικοκλάδα...
"φοβάμαι να σε εμπιστευθώ άνθρωπε, γιατί δεν έχεις υπερβεί την συνείδησή μου. Δεν είσαι έτοιμος να βιώσεις μια εμπειρία, μου φορτώνεις όλα τα συναισθήματα που δεν εγκρίνει ο κόσμος σου και με πληγώνεις...
Εχω γίνει για σένα "σάκος του μποξ" και συνεχώς εκτονώνεσαι πάνω μου, εκτονώνεις τον θυμό σου, την ζήλεια και την οργή σου και εσύ μένεις στην επιφάνεια ήρεμος...Ούτε ξέρεις τι κακό μου έχεις κάνει...Και τώρα μου απλώνεις το χέρι σου για να βαδίσουμε μαζί, με έναν νου που συνεχώς μας επικρίνει και τους δύο...
Μόλις πάω να δημιουργήσω ένα όραμα για να έλξω το πνευματικό μας μέρος, εσύ βρίσκεις κάτι για να με τραβήξεις πάλι πίσω...φοβάσαι μην πεθάνεις άνθρωπε και πολεμάς τον κόσμο σου, αυτόν που εσύ δημιούργησες και ταυτίστηκες μαζί του, τάχα για να ζήσεις νικητής.
Μα δεν είναι αυτός ο δικός μου κόσμος...
Με ανάγκασες με την βία να γίνω συμμέτοχος στην μάχη σου και μου δημιουργείς συνεχώς ηθικά διλήμματα...
Είμαι έμπειρη και εσύ άπειρος...Και αντί να υποχωρήσεις μπροστά μου και να μου δώσεις προτεραιότητα στην Ζωή, έβαλες προτεραιότητες που δεν χωράνε μέσα μου...Η ύλη δεν χωράει μέσα μου, έτσι όπως την θέλεις, στην διάσταση που την θέλεις, γιατί αυτό δεν είναι ούτε η αλήθεια μας, ούτε καν η Ζωή μας...
' Εγινες μίζερος άνθρωπε...και δεν παίζουμε με ίσους όρους...Εσύ, εδώ που βρισκόμαστε, είσαι πιο δυνατός ή έτσι νομίζεις...
Νικητής όμως δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ, γιατί δεν έμαθες ακόμα τι είναι θεός...
Και τώρα, εδώ που φτάσαμε, το ξέχασα και εγώ πια...
Γι' αυτό είμαι μέσα σου το "κακό"...αυτό που συνεχώς και συνεχώς θα μας απομακρύνει από τον θεό...
Νομίζεις, εσύ συνείδησή μου, ότι εσύ είσαι ο "κακός" της υπόθεσης...Πόσο γελιέσαι...Εγώ είμαι...Η ψυχή σου...ή μάλλον αυτό που με κατάντησες να είμαι χωρίς την θεία παρουσία μας!
Εμένα πρέπει να υπερβείς και όχι την προσωπικότητά σου...
Είμαι το πρώτο μέρος του ασυνείδητου σου...εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις ποτέ, αν ο στόχος σου δεν είναι ο θεός..."
Ρώτησα τον μεγάλο Ιερέα, αγαπημένη μου ψυχή, πως θα βρω μέσα στην αγάπη την ψυχή μου, όταν θα γίνω «άνθρωπος»
Είδα τους ανθρώπους να αγαπάνε και να υποφέρουν
Τους είδα να κλαίνε
Τους είδα να μισούν
Τους είδα να φοβούνται
«Τι είναι αυτά που μου περιγράφεις?» με ρώτησε
«Συναισθήματα»
«Και τι σε κάνει να μην τα αποδέχεσαι?»
«Μα είναι η ψυχή μου μέσα σ αυτά?»
«Η ψυχή σου είναι πάντα και μέσα σ αυτά»
«Τι είναι η ψυχή μου?»
«Η ψυχή σου είναι ένα αρχέτυπο, με βάση το οποίο κατασκευάζεις και το σώμα σου. Δεν υπάρχει «ασώματη» ψυχή Υπάρχουν όμως πολλά σώματα που την καλύπτουν. Εξαρτάται ποιο θα επιλέξεις »
«Μεγάλε ιερέα, όταν θα γίνω άνθρωπος, δεν θα έχω υλικό σώμα?»
«Σε κάθε επίπεδο, η ψυχή σου θα έχει σώμα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρχεις»
«Και πως είναι?»
«Φως και σιωπή και μέσα σ αυτήν την ένωση, η ψυχή έχει όλα τα εφόδια για να παίρνει μορφές που γίνονται Λόγος»
«Και το ανθρώπινο σώμα μου?»
«Προσαρμόζεται στον Λόγο και έτσι η ψυχή είναι ευτυχισμένη, αφού έχει αυτό το σώμα που χρειάζεται »
«Τι σημαίνει, που χρειάζεται?»
«Σημαίνει ότι με αυτό μπορεί να εκδηλώνεται, χωρίς να αισθάνεται φυλακισμένή»
«Φυλακισμένη?»
«Το σώμα γίνεται για τις ανάγκες της ψυχής Το δημιουργεί η ίδια. Σαν άνθρωπος λοιπόν θα της επιτρέψεις να εκδηλώνεται, όπως θέλει Να νιώθει, να αγγίζει, να ονειρεύεται, να φαντάζεται, να χαίρεται, να αγαπά Μέσα σ αυτές τις εκδηλώσεις χωράνε όλα τα συναισθήματα, ακόμα και αυτά που περιέγραψες παραπάνω.»
«Μα δεν ήταν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι με αυτά, μεγάλε Ιερέα »
«Ναι, γιατί οι άνθρωποι δεν επιτρέπουν στην ψυχή τους να τα βιώνει, αλλά της επιβάλλουν αυτά που βιώνουν οι άλλοι, σαν δικές της εμπειρίες »
΄Ηρθα, λοιπόν, αγαπημένη μου ψυχή, και το μόνο που θυμόμουν ήταν «επέτρεψε»
Αυτό ήταν η μοναδική ανάμνηση που έγινε ο φωτεινότερος δρόμος στον φυσικό κόσμο. Επέτρεψα στο λουλούδι να ανθίσει, αλλά και να μαραίνεται, επέτρεψα στο νερό να κυλάει, αλλά και να ορμά, επέτρεψα στον αέρα να ταξιδεύει, αλλά και να τρέχει, επέτρεψα στην φωτιά να ζεσταίνει, αλλά και να καίει, επέτρεψα όλες τις μυρωδιές και τους ήχους, όλα τα όνειρα και τις αλήθειες, επέτρεψα στο σώμα να ακολουθήσει την ψυχή μου και να ερωτευθεί την ζωή Και έτσι μόνο μπόρεσα να την αγγίξω, χωρίς να φοβάμαι
΄Ετσι μόνο μπόρεσα να πω «σαγαπώ», χωρίς να περιμένω να μου κρατάς το χέρι
΄Ετσι μόνο μπόρεσα να σε νιώσω μέσα στην σιωπή σου
΄Ετσι μόνό μπόρεσα να με νιώσω μέσα στην ζωή μου
Και όλα έγιναν πάλι Φως ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ! Φως και Λόγος!
