Δεν ειχα μαθει να ειμαι αληθινη περικοκλαδα....φοραγα τη μασκα της χαρας και του πονου μονο οπου χρειαζοταν, αγνοωντας ολα αυτα που ενιωθε η καρδια μου...
΄Ολη η εκπαίδευσή μας σαν παιδιά βασίζεται σε κανόνες ηθικής συμπεριφοράς...Κανόνες που αφορούν το φύλο μας, κανόνες που αφορούν τις σχέσεις μας με τους άλλους, κανόνες που αφορούν την σχέση μας με τον εαυτό μας, κανόνες που αφορούν την αγάπη, κανόνες που αφορούν την δημιουργικότητά μας, κανόνες που αφορούν τον θεό...
Σιγά σιγά μέσα από αυτήν την εκπαίδευση μπλοκάρουν όλα μας τα ενεργειακά κέντρα και οι ψυχολογικοί τομείς που εκείνα ορίζουν, αρχίζουν να βάλλονται από πολλαπλά "πρέπει" και από τα στερεότυπα της κοινωνικής μας ζωής...
O νέος άνθρωπος έχει την θέληση και την διάθεση να μπει στην εμπειρία της ζωής, έτσι όπως την νιώθει, να καλύψει τις ψυχολογικές του ανάγκες ωριμάζοντας μέσα στον εαυτό του
Τα τρίά βασικά του έντστικα, κοινωνικό, σεξουαλικό και επιβίωσης διαστρεβλώνονται από τα μπλοκαρίσματα που φέρνει η επιτήδευση μέσω αυτών των κανόνων και έτσι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να τα φροντίσει με έναν αυθεντικό τρόπο.
Αρχίζει να τοποθετεί σε πλαίσιο τις ανάγκες του και να καλύπτει μόνο αυτές που του επιτρέπονται, με βάση αυτούς τους κανόνες.
Η απώθηση των πραγματικών του αναγκών γίνεται μια συνήθεια μέσα από τον μηχανισμό του εγωισμού, που του δίνει την δυνατότητα να ζει μόνο έξω από τον εαυτό του, ενώ μέσα του αρχίζουν τα «πρέπει» να επιτίθενται στα «θέλω» του
Η καρδιά, το σημαντικό του κέντρο, αρχίζει να πληγώνεται από αυτήν την εσωτερική αντιπαλότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται και στην φυσική λειτουργία του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος να στηρίξει την ζωή του με εμπιστοσύνη και αναζητάει διαρκώς ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να καλύψουν τις απωθημένες ανάγκες του, χωρίς να συνειδητοποιεί την τάση του αυτή.
Η αυτάρκεια του, συνεπώς, είναι αποτέλεσμα του ποιοι και πως θα καλύψουν τις ανάγκες του, γιατί δεν έχει την πνευματική διαύγεια, την νοητική και συναισθηματική ωριμότητα να τις αναγνωρίσει ο ίδιος σε ένα πιο βαθύ επίπεδο.
Πολλές (τις περισσότερες) κάνουν σχέσεις συμβατικές που τους αφήνουν ψυχικά άδειους από εμπειρία και ακολουθώντας διαρκώς τα «πρέπει» των κανόνων της εκπαίδευσής τους, δεν μπορούν να νιώσουν πληρότητα μέσα στον κοινωνικό εαυτό τους Και έτσι αγνοώντας τις αιτίες, φτάνουν στο αποτέλεσμα της ασθένειάς τους.
Ο εσωτερικός εαυτός, αυτό το επίπεδο που ονομάζουμε «Ψυχή» διασπάται σε πνεύμα και ύλη, και ενώ η Ζωή έχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις να στηρίξει μια ενωτική διαδικασία των δύο επιπέδων, η συνείδηση μας, δεν έχει την δυναμική να το πράξει, γιατί έχει πάντα πολλαπλές επιλογές, μέσα στις οποίες δεσμεύεται από την ελεύθερη βούληση.
΄Ετσι το μέρος της Ψυχής που βιώνει την υλική ενσάρκωση, αναγκάζεται να υποταχθεί στην συνείδηση και όσο εκείνη αναγνωρίζει τις πολλαπλές επιλογές δεν της επιτρέπει να βιώσει την θεότητα και να ενωθεί με το πνευματικό της μέρος.
Ο θεός παραμένει εκτός, σε ένα μέρος στο πνευματικό του σύμπαν, αλώβητος, κριτής και ελεήμων ταυτόχρονα, ενώ ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα στην ματαιότητα της μικρής ζωής του, προσπαθώντας να καλύψει τα βασικά του ένστικτα, αγνοώντας την πνευματική, νοητική και συναισθηματική του εξέλιξη σαν Ανθρωπος, που είναι η υπέρτατη εμπειρία του, μα όμως και εκείνη που του αφαιρεί την ελεύθερη βούληση, εντάσσοντάς τον στο αυθεντικό Αγαθό, που είναι η Αγάπη.
